Το ερχόμενο καλοκαίρι κλείνει 10 χρόνια στο πηδάλιο μιας ομάδας που τον έκανε να ανακαλύψει την ψυχή του. Πιθανώς, τα 10 πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής του. Σίγουρα, τα 10 πιο επεισοδιακά. Αυτά με τις περισσότερες ρήξεις, εντάσεις. Αυτά, με τα πιο ακραία συναισθήματα. Το ποδόσφαιρο του δημιούργησε πολλά από αυτά.
Απέκτησε το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών στις 10 Αυγούστου του 2012. Ακριβώς, 13 ημέρες αργότερα, στο πρώτο επίσημο παιχνίδι με αυτόν ως νέο ιδιοκτήτη του ΠΑΟΚ, οι οπαδοί μπήκαν μέσα. Δεν εξετάζω τους λόγους που μπήκαν μέσα στην αναμέτρηση με την Ραπίντ Βιέννης, δεν έχει πια νόημα. Μπήκαν. Μπούκαραν, τις έπαιξαν, ξαναγύρισαν στις εξέδρες, το ματς έληξε με 2-1, ο ΠΑΟΚ τιμωρήθηκε με τρεις αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών από την ΟΥΕΦΑ και μονοετή ευρωπαϊκό αποκλεισμό με τριετή αναστολή.
Αυτές τις τρεις αγωνιστικές ποινής, ο ΠΑΟΚ τις βρήκε μπροστά του το επόμενο καλοκαίρι. Όταν έψαχνε ώθηση από την εξέδρα για να πετάξει έξω την Σάλκε που ήθελε πιθανώς ένα.. φύσημα ακόμα, ώστε να προκριθεί για πρώτη φορά στους ομίλους του Champions League, τα καρεκλάκια ήταν άδεια. Θα περνούσε εκείνος ο ΠΑΟΚ του Χουμπ Στέφενς αν το γήπεδο ήταν τίγκα; Δεν το θα το μάθουμε ποτέ. Η εκτόξευση αναβλήθηκε.
Ο Ιβάν Σαββίδης αντιλήφθηκε από τον πρώτο κιόλας μήνα ότι ο ΠΑΟΚ δεν μοιάζει σαν καμία από τις επιχειρήσεις του. Με τις ιδιομορφίες, τις ιδιαιτερότητες, το παρελθόν του, τη φυσιογνωμία του, την ψυχοσύνθεση του έμοιαζε (και είναι) κάτι εξαιρετικά πολύπλοκο στην ολότητα του.
Το ποδόσφαιρο, ο ομαδικός αθλητισμός μπορεί να εκθέσει ακόμα και τον Έλον Μασκ ή τον Μπιλ Γκέιτς. Είναι επένδυση ακραίου ρίσκου, η μπάλα είναι άτιμο πράγμα, κανείς δεν υπογράφει συμβόλαιο αιώνιας πίστης μαζί της, δεν είναι θέμα χρημάτων.
Μετά από 9,5 χρόνια, ο ΠΑΟΚ (δείχνει να) επέστρεψε ξανά στο σημείο της αφετηρίας, κάνοντας έναν τέλειο κύκλο.
Παρότι σε αυτό το διάστημα ο Δικέφαλος πήρε τους περισσότερους τίτλους στην ιστορία του (τέσσερα κύπελλα την τελευταία πενταετία), παρότι επέστρεψε στα πρωταθλήματα, παρότι έγινε σταθερός και μόνιμος διεκδικητής της πρωτιάς, παρότι είδε στην Τούμπα σημαντικές ποδοσφαιρικές προσωπικότητες, παρότι έζησε εποχές οικονομικής ευμάρειας, επενδύσεων και ασφάλειας, παρότι έχτισε ονειρικές ακαδημίες, παρότι δημιούργησε ομάδες που θα μείνουν στην ιστορία, ο ΠΑΟΚ εντέλει δεν εξελίχθηκε ποδοσφαιρικά.
Δεν έγινε ευρωπαϊκό κλαμπ. Δεν άλλαξε επίπεδο. Δεν άλλαξε νοοτροπίες. Ένιωθε να τρίζει συθέμελα, με φοβερές δονήσεις πριν και μετά από κάθε ντέρμπι της πόλης.
Διατηρεί τις ίδιες παθογένειες, η εξέδρα φωνάζει τα ίδια συνθήματα στις στραβές, ο αέναος φόβος για ένα «ντου» είναι κάτι που βρίσκεται πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού όλων, η νοοτροπία δεν άλλαξε ποτέ -δεν ήταν θέμα τίτλων τελικά.
Προσπαθώ να καταλάβω γιατί τόση οργή; Τι μπορεί να όπλισε χέρια να ρίξουν στον αγωνιστικό χώρο ότι υπήρχε διαθέσιμο; Τι ώθησε αυτούς που μπούκαραν μέσα να το κάνουν; Ποιος ήταν ο εχθρός; Ποιος ήταν ο απέναντι;
Η αστυνομία; Ο κόσμος του Άρη; Η διαιτητική αδικία; Τίποτα από όλα αυτά δεν υπήρχε.
Ποιος ήταν ο λόγος που έγιναν όλα λαμπόγυαλο; Το 0-1 από τον συμπολίτη; Το τρίτο σερί επίσημο ματς δίχως γκολ; Η κακή εικόνα της ομάδας στο γήπεδο; Τίποτα από όλα αυτά δεν βγάζει νόημα.
Ο ΠΑΟΚ είναι κάτοχος του κυπέλλου Ελλάδας, κοντά στην πρόκριση στα νοκ-άουτ του Conference League, προέρχεται από δύο σεζόν που τερμάτισε δεύτερος και ακόμα και τώρα μετά από συνεχόμενες στραβές είναι ακόμα τρίτος.
Δεν παραπαίει, ούτε έχει τραβηγμένη την μπρίζα. Δεν χρωστάει, ούτε παίζει με… σαρδέλες. Δεν διασύρεται, ούτε διαλύεται. Ούτε βέβαια πάει καλά.
Από την ημέρα της απόλυτης κορύφωσης, της φιέστας για το ιστορικό νταμπλ, ολόκληρος ο οργανισμός μοιάζει με ένα αναψυκτικό που ξεθυμαίνει μέρα με την ημέρα. Ο σύλλογος υπερεκτίμησε τις δυνατότητες του, πίστεψε ότι τελικά είναι εύκολο. Τα λάθη έφεραν λάθη. Και αυτά τα λάθη έφεραν ακόμα μερικά λάθη. Ο σύλλογος άρχισε να γίνεται σαν τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του, δίχως να ξέρει ούτε που πηγαίνει ούτε πως θα φτάσει εκεί που θέλει.
Το ρόστερ γέρασε και παρήκμασε, προπονητές αποθεώθηκαν και αποδομήθηκαν εν ριπή οφθαλμού, ο ΠΑΟΚ σταμάτησε να βλέπει με ρεαλισμό και ειλικρίνεια την πραγματικότητα. Δεν εξήγησε ποτέ αν το πλάνο του είναι να κάνει σκληρό πρωταθλητισμό ή να χτίσει μέσω μεταβατικών σεζόν. Έκανε κάτι ενδιάμεσο. Λίγο από όλα. Άρα, τίποτα από τα δύο. Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν δικαιολογεί μπούκες.
Ο Ραζβάν Λουτσέσκου απέδειξε στην πρώτη του θητεία ότι είναι ένας πολύ καλός προπονητής. Στην δεύτερη -στα δικά μου μάτια- αποδεικνύει ότι είναι ένας εξαιρετικός προπονητής. Δεν είναι όμως μάγος. Ούτε Θεός. Χρειάζεται (υπο)στήριξη, βοήθεια, ποδοσφαιρική λογική και ρεαλισμό γύρω του.
Χρειάζεται και κάτι άλλο που το ζήτησε στις προγραμματικές του δηλώσεις, αλλά το οσμίζεται κάθε μέρα στον αέρα που αναπνέει: την αρνητική ενέργεια γύρω από το κλαμπ. Την καχυποψία, την δυσπιστία, την απαξίωση των πάντων, την μόνιμη αίσθηση του ανικανοποίητου, την μπαχαλοποίηση.
Ο ΠΑΟΚ έχει δύο δρόμους. Είτε θα αλλάξει (σε όλα τα επίπεδα από την κορυφή ως τα νύχια) είτε θα βουλιάξει. Όσο ζει και αναπνέει φοβούμενος μην τυχόν δοκάρι κι έξω, κάποιοι μπουν μέσα, τα πόδια του θα είναι αιώνια κολλημένα σε μία κινούμενη άμμο…
