Οι πέντε πίσω από τον Σβιντέρσκι (Κούρτιτς, Σβαμπ, Ζίβκοβιτς, Μπίζεσβαρ, Ελ Καντουρί), μαζί και ο Μιχαηλίδης με τον Βιεϊρίνια, ήταν η υπόσχεση αυτού που όντως, αμέσως-αμέσως, συνέβη. Η είσοδος του ΠΑΟΚ στο παιγνίδι, με κυριαρχικότητα. Σε όλα. Στατικές φάσεις, ανακτήσεις, μονομαχίες, επιθετικότητα ακόμη και στο αμυντικό σκέλος. Α, και ένα αριστούργημα του build-up. Πασχαλάκης, Μιχαηλίδης, Βιεϊρίνια, Σβαμπ, Μπίζεσβαρ, Σβιντέρσκι, Ζίβκοβιτς. Δίχως ν' ακουμπήσει Δανός, κάπου ανάμεσά τους, τη μπάλα.
Ενα-μηδέν. Και μετά; Κάνει ο Κούρτιτς...ένα Εσίτι, η Κοπεγχάγη στη στιγμή χάνει εκείνο που δεν χάνεται, αλλ' ο Δικέφαλος μονομιάς χάνει κάτι απείρως πολυτιμότερο. Την πεποίθησή του. Την πίστη του, στο πλάνο. Τον αέρα του. Ο κόουτς, πρώτος. Οταν καταλήγει να δίνει οδηγία στον Πασχαλάκη να διώχνει τη μπάλα μακρυά, αντί να επιμείνει (παρά το περιστατικό-Κούρτιτς) στο να παίζει ο τερματοφύλακας τη μπάλα κοντά, εκεί και τότε ο προπονητής δίνει τόνο. Το μόνο που ο Λουτσέσκου δεν έκανε επιπλέον, ήταν να βάλει τον Εσίτι από το 15'. Που...θα έπρεπε!
Η αντίδραση της Κοπεγχάγης στο ένα-μηδέν, εμπεριέχει όλη την αλήθεια της "ιδέας ποδοσφαίρου" που αυτοί είναι εκπαιδευμένοι να υποστηρίζουν. Καθρεφτίζει ανάγλυφα, τη διακριτή ταυτότητά τους. Πέτυχαν, να την επιβάλουν. Παρέσυραν τον ΠΑΟΚ, από το δικό του, στο δικό τους. Εκαναν το ένα-μηδέν, ένα-δύο. Ο ΠΑΟΚ χάθηκε, μετά το 1-0. Επανεμφανίστηκε, μετά το 1-2.
Η αντίδραση του ΠΑΟΚ στο 1-2, ήταν η φωτοκόπια της αντίδρασης της Κοπεγχάγης στο 1-0. Ο ΠΑΟΚ στο 1-2, ακριβώς όπως η Κοπεγχάγη στο 1-0, θυμήθηκε και ξανάβγαλε στο χορτάρι τη δική του, διαφορετική, ιδέα ποδοσφαίρου. Το κυριότερο. Την πέρασε αυτή την ιδέα, στη ροή του ματς. Στο τέλος της νύχτας, η διαφορά ήταν ότι η Κοπεγχάγη τα βρήκε (στο διάστημα που επιβλήθηκε) και τα έβαλε. Ενώ ο ΠΑΟΚ τα βρήκε (στο δικό του διάστημα επιβολής) και τα έχασε. Για την ακρίβεια, έχασε...τα αδύνατα! Ηταν μία από "εκείνες" τις νύχτες, για να συμβεί. Ο "Κούδας του Σουρινάμ" τα θέλησε όλα, τα σκάρωσε όλα, ήταν παντού κι έκανε τα πάντα. Και δεν του βγήκε, τίποτα.
Ματς 10 v 11 από το 9', όπως Πάρκεν, είναι ένα στα εκατό. Ματς 11 v 11 επί 90'+4', όπως Τούμπα, είναι τα άλλα 99. Ο ΠΑΟΚ δεν είναι καλύτερη ομάδα από την Κοπεγχάγη, ούτε χειρότερη. Το γήπεδο αποδεικνύει ότι είναι, ο ΠΑΟΚ και η Κοπεγχάγη, ισότιμες ομάδες. Ισως με τον Ζέκα μέσα, τον Ζέκα που στην Κοπεγχάγη...είναι πρωθυπουργός, η Κοπεγχάγη είναι ένα κλικ υπέρτερη. Αν ο ΠΑΟΚ κατάφερνε να πάρει τον Ζέκα, θα ήταν ο ΠΑΟΚ ένα κλικ υπέρτερος.
Στον Πειραιά, νωρίτερα. Οταν σου 'ρχεται μια ομάδα που η μοναδική νίκη της σε δέκα ματς Μπουντεσλίγκα είναι...με τη Μπάγερν στο Μόναχο, καταλαβαίνεις. Τι καταλαβαίνεις; Οτι ποτέ δεν ξέρεις, τι να περιμένεις! Η ελαφρομυαλιά τους, πού και πού φαινόταν σε κάτι παράλληλες, αδέσποτες πάσες στο δικό τους μισό. Σαν να αψηφούσαν, το κίλερ στοιχείο του Ολυμπιακού στις μεταβάσεις. Ηρθαν στιγμές που έβγαζαν τον προπονητή τους, από τα ρούχα του. Θυμηθείτε πώς κλώτσησε "στα καλά καθούμενα" εκείνη τη μπάλα που είχε βγει εκτός τερέν.
Ο Πέντρο Μαρτίνς έφτιαξε ένα ενδιαφέρον σχέδιο παιγνιδιού, με δύο τρενάκια στα πλάγια. Ανοιξε τόσο πολύ τα οκτάρια του στη φάση επίθεσης, τους Καμαρά, που στην ουσία και οι δύο γίνονταν το μεσαίο βαγόνι μπροστά από τον μπακ και πίσω από τον εξτρέμ. Ραμπτσούκ/Αγκιμπού/Ονιεκούρου, Λαλά/Μαντί/Μασούρας. Η ξεκάθαρη στόχευση ήταν, οι υπεραριθμίες.
Ο Ολυμπιακός σημάδεψε με το αριστερό τρενάκι του, την εμφανώς αδύναμη πλευρά της γερμανικής άμυνας. Η πάσα-κλειδί του Αγκιμπού άνοιξε στον Ονιεκούρου όλη τη λεωφόρο για την ασίστ στον Ελ Αραμπί. Ενα-μηδέν, μπίνγκο! Ο Μπαρκόκ ήταν...ο Ρότα της βραδυάς. Για αλλαγή, από το ημίωρο. Τον άλλαξε ο προπονητής του, λίγο πριν το 60'. Τυχερός ήταν, ο προπονητής, ότι δεν το πλήρωσε με κάτι περισσότερο από το ένα-μηδέν.
Η ξεκάθαρη στόχευση της Αϊντραχτ δε, ήταν ό,τι θα στόχευε ένας εχέφρων θεατής του βίντεο Παναιτωλικός-Ολυμπιακός. Η πλάτη του Μπα. Η Αϊντραχτ έχει δύο πανέξυπνους ποδοσφαιριστές, τον Καμάντα πρωτίστως αλλά και τον Μπορέ δευτερευόντως, για να ελιχθούν ανάμεσα στις γραμμές. Με το που έγινε 1-0, η πίεση της Αϊντραχτ έκανε τον Ολυμπιακό, σε δύο διαδοχικές φάσεις επαναφοράς, να πετάξει τη μπάλα από τη μεγάλη περιοχή στη γραμμή του κέντρου. Η Αϊντραχτ κέρδισε δύο επιθέσεις, και τάχιστα τις τελείωσε. Μία έξω, μία μέσα. Γρήγορη ισοφάριση, όπως Αγρίνιο.
Τι δεν είχε η Αϊντραχτ, σε σχέση με τον αγώνα στη Φρανκφούρτη; Σέντερ-φορ. Ηταν τόσο αόρατος στο Καραϊσκάκη ο Λάμερς που φτάνει κανείς να σκεφτεί ότι, περισσότερο κι από τον Κόστιτς, εκείνος που τους έλειψε ήταν ο Γκονσάλο Πασιένσια. Το εννιάρι, για ν' ακουμπήσουν. Το επιδιόρθωσε και αυτό, ο προπονητής, λίγο πριν το 60'. Το πιτσιρίκι που έβαλε στη θέση του Λάμερς, έμελλε να δώσει αυτό που ο Λάμερς δεν έδωσε, και μάλλον δεν επρόκειτο να δώσει, ποτέ. Την ασίστ στο 1-2.
Ενώ ο Ολυμπιακός, σέντερ-φορ είχε. Οχι απλώς είχε. Ο σέντερ-φορ του ήταν, άλλη μία φορά, απολαυστικός. Οι δύο ιδιοφυείς ασίστ για τετ-α-τετ, α' ημίχρονο στον Μασούρα β' ημίχρονο στον Ονιεκούρου, "έγραψαν". Είναι και αυτές, αφήστε το γκολ, εγνωσμένο ρεπερτόριο Ελ Αραμπί. Ο οποίος Ελ Αραμπί ιδίως μετά το 60', πιο πολύ δέκα έπαιζε παρά εννέα. Εκτίμησή μου; Τον Μαντί, όχι αυτόν τον Ελ Αραμπί, θα ήταν ωφέλιμο ν' αποσύρει ο Πέντρο Μαρτίνς για χάρη του Τικίνιο Σοάρες στο τελευταίο δεκάλεπτο.
Μη ρισκάροντας υποτίθεται, με το που απέσυρε τον Ελ Αραμπί "αυτομάτως" ο Ολυμπιακός έφαγε (από ένα κλέψιμο στον Ρόνι Λόπες) αντεπίθεση, πέντε αυτοί τέσσερις εμείς. Μη ρισκάροντας επίσης, στο αμέσως επόμενο transition (όταν ο Ν'Ντίκα έβγαλε τη μπάλα από τα πόδια του Λαλά) έγινε το ένα-δύο. Ερήμην Ελ Αραμπί, ο Ολυμπιακός κατέληξε να το κυνηγά με δεύτερο σέντερ-φορ τον Παπασταθόπουλο.
Συμπέρασμα. Ο Ολυμπιακός για μια φορά πλήρωσε αυτό που αργά ή γρήγορα, σχεδιαστικά, θα πλήρωνε. Οσο αβέρτος υπήρξε στις προσλήψεις παικτών για μεσοεπιθετικές θέσεις, ίσαμε οκτώ έχει στο pay-roll εκεί, άλλο τόσο σφιχτός ήταν για σέντερ-μπακ. Ακατανόητα σφιχτός. Και...για δύο να μετρά ο Σωκράτης, πάλι λίγοι είναι. Να θυμίσω ότι ακόμη και στη φάση του 1-0, στην εκκίνηση του build-up ο Μπα στέλνει τη μπάλα καρφί προς τις πινακίδες προτού σώσει την κατοχή, μ' ένα απίθανο τρέξιμο, ο Λαλά. Καθένας μπορεί να σκεφτεί, όχι κάτι ακραίο ή φοβερό, ας πούμε ένα Σιόβα στη θέση του Μπα.
Να το κλείσουμε, με καλό καφενείο. Το δίλημμα πλέον είναι, συμφέρει τον Ολυμπιακό να βγει δεύτερος στον όμιλο και μετά να παίξει με τρίτο ομίλου Τσάμπιονς Λιγκ; 'Η, να βγει τρίτος στον όμιλο και μετά να παίξει με δεύτερο ομίλου Κόνφερενς Λιγκ; Ρεαλιστικά, ποιο είναι πεδίο δυνητικής διάκρισης; Το Γιουρόπα Λιγκ ή το Κόνφερενς Λιγκ; Το δίλημμα, εννοείται, είναι ψευτοδίλημμα, γι' αυτό γράφω για καλό καφενείο. Κανείς από το κλαμπ "δεν γίνεται" να πάει και να πει στο γκρουπ, ηττηθείτε από τη Φενέρμπαχτσε διότι το-και-το.
Και μόνο που τίθεται όμως, στον καφενέ έστω, αυτό δηλοί το ευαίσθητο "αδύναμο σημείο" του νέου φορμάτ. Χρήσιμη η σύνδεση Τσάμπιονς/Γιουρόπα, χρήσιμη και η σύνδεση Γιουρόπα/Κόνφερενς, περιορίζει δραστικά τον αριθμό των βαθμολογικά αδιάφορων παιγνιδιών στις τελευταίες δύο αγωνιστικές της φάσης των ομίλων. Το δίλημμα ωστόσο, δεν θα έπρεπε να μπαίνει ούτε σε τραπέζι πάνω από μία ξερή...
