Ένα καλό συμβόλαιο από μόνο του δεν μπορεί να σε κάνει ομάδα, ούτε να σου δώσει κάποιον τίτλο. Ένα κακό συμβόλαιο, όμως, μπορεί να σε καταστρέψει, να σου διαλύσει τα αποδυτήρια, να γίνει πηγή διχόνοιας, έριδας, ζήλιας, παραφιλολογίας. Μπορεί να εμφυτεύσει το σπόρο της αδικίας, να εγείρει παράλογες απαιτήσεις, να σπείρει έμμονες ιδέες. Οι παίκτες δεν είναι παρά μεγάλα παιδιά που ακόμα φορούν κοντά παντελονάκια. Τα ποσά στα συμβόλαια (των άλλων) είναι πάντα το αγαπημένο τους κουτσομπολιό. Και -πιστέψτε με- δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από συμπαίκτες σε μία ομάδα ή απλούς εργαζόμενους στο ίδιο εργασιακό περιβάλλον που νιώθουν ριγμένοι και βλέπουν απέναντι τους κάποιους που εισπράττουν περισσότερα από όσα αξίζουν. Οποιαδήποτε αίσθημα ομαδικότητας πάει περίπατο. Αξίωμα.
Τα αποδυτήρια είναι το Α και το Ω σε μία ομάδα. Όταν έχεις να διαχειριστείς τόσα πολλά (ανταγωνιστικά) «εγώ» κάθε λεπτό συμμετοχής, κάθε ευρώ στις ετήσιες απολαβές, κάθε μικρό μπόνους, κάθε μικρή λεπτομέρεια μετράει. Παίζει ρόλο. Δίχως αίσθημα δικαιοσύνης καμία ομάδα δεν μπορεί να πάει μπροστά.
Η δικαιοσύνη γεννά ευγνωμοσύνη. Η ευγνωμοσύνη γεννάει σχέσεις εμπιστοσύνης. Σχέσεις ζωής. Την ημέρα που υπέγραψε τον ΠΑΟΚ, ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς ήταν περίπου κάτι σαν… καμένο χαρτί. Καμία ομάδα δεν έπαιρνε το ρίσκο να υπογράψει έναν τύπο που είχε να παίξει μπάλα κοντά δύο χρόνια, έναν τύπο που η Μπενφίκα έκανε το παν για να ξεφορτωθεί, έναν τύπο που είχε γίνει εκατομμυριούχος από τα 19 του είχε χάσει την φλόγα, το κίνητρο, την δίψα του.
Ο Σέρβος έμοιαζε «ληγμένος» στα 24 του, ένα ακόμα wonderkid που τυφλώθηκε από τα φώτα και έχασε τον προσανατολισμό του. Το μονοπάτι του έμοιαζε να έχει ιχνηλατηθεί. Κίνα; Ηνωμένες Πολιτείες; Αραβία; Εμιράτα; Δεν θα ήταν ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος.
Μερικές φορές κάποια κομμάτια του παζλ ενώνονται από μόνα τους. Χωρίς λόγο. Χωρίς αιτία. Απλώς, έρχονται δίπλα - δίπλα και κουμπώνουν. Ο ΠΑΟΚ ταίριαξε απόλυτα στον «Ζίβκο». Ο «Ζίβκο» κόλλησε αμέσως στα θέλω του ΠΑΟΚ.
Ο Σέρβος εκτίμησε που ο Δικέφαλος του προσέφερε σανίδα σωτηρίας, όταν όλοι οι υπόλοιποι δίστασαν. Ο Δικέφαλος εκτίμησε που ο Σέρβος υπέγραψε ένα σκανδαλωδώς ταπεινό σε απολαβές συμβόλαιο σε σχέση με αυτά που έπαιρνε στην Μπενφίκα, με αυτά που έπιανε στην αγορά. Από την πρώτη ημέρα δημιουργήθηκε μία σχέση ευγνωμοσύνης.
Ο Ζίβκοβιτς βρήκε ξανά το κέφι του για μπάλα στην Θεσσαλονίκη. Ξαναβρήκε εκείνο το ανέμελο παιδί που ζάλιζε τους προσωπικούς του αντιπάλους με την φανέλα της Παρτίζαν. Ερωτεύτηκε ξανά το ποδόσφαιρο, ένιωσε και πάλι πρωταγωνιστής, αισθάνθηκε αγάπη και ζεστασιά. Ένιωσε ξανά σημαντικός. Τελείωσε την σεζόν με 14 γκολ και 8 ασίστ, πήρε κύπελλο (με δική του συγκλονιστική ασίστ στο νικητήριο γκολ), πωρώθηκε, φτιάχτηκε, δέθηκε ξανά με κάτι.
Θα περίμενε κανείς να εξαργυρώσει αυτή την σεζόν με λοξές ματιές σε κάτι πιο λαμπερό. Να δοκιμάσει μία επιστροφή σε ένα πιο ελκυστικό πρωτάθλημα. Να ζητήσει αύξηση. Να εξερευνήσει την αγορά. Να περιμένει προτάσεις. Εξάλλου, σε δύο μήνες θα μπορούσε να υπογράψει σε ομάδα της αρεσκείας του, θα μπορούσε να περιμένει για να δει τι μπορεί να έχει στα χέρια του πριν βάλει την υπογραφή του. Εκείνος όμως έπραξε κάτι παράταιρο. Έδειξε έμπρακτα πόσο πολύ εκτίμησε όσα βρήκε εδώ.
Σε αυτά τα θέματα ο ΠΑΟΚ συνήθως έμοιαζε με έναν αρτηριοσκληρωτικό οργανισμό που άφηνε τα πράγματα για την τελευταία στιγμή. Μόνο που εδώ και λίγο καιρό σαν κάτι να έχει αλλάξει. Πρώτος επέκτεινε ο Κάρολ Σβιντέρσκι. Τώρα ο Ζίβκοβιτς. Απομένει ο Ίνγκασον για να κλείσουν όλες οι «καυτές πατάτες» πριν καν αλλάξει η χρονιά. Οι υπόλοιποι που ανήκουν στην κατηγορία 30+ μπορούν να περιμένουν λιγάκι. Σε καθέναν θα του προταθεί αυτό που αξίζει. Μετά από πολλά παθήματα του παρελθόντος, υπάρχει πια ένα έμφυτο αίσθημα δικαιοσύνης, μία πεποίθηση ότι κανείς δεν θα αδικηθεί.
Ο Ζίβκοβιτς απαίτησε ένα πράγμα. Να έχει το υψηλότερο συμβόλαιο στην ομάδα. Το κέρδισε αυτό με τις εμφανίσεις του. Το κέρδισε και εσωτερικά. Ολόκληρη η ομάδα αναγνωρίζει ότι αυτός έπρεπε να το έχει. Αυτός είναι ο ηγέτης, αυτός καθαρίζει στα δύσκολα, αυτός έχει την μεγαλύτερη αξία στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο. Πήρε αύξηση κοντά στο 100%, αλλά την κέρδισε με τον ιδρώτα του, την κέρδισε στο γήπεδο. Ένα ηχηρό μήνυμα, πως όποιος δουλεύει, ανταμείβεται. Όποιος προσφέρει, θα πάρει αυτά που αξίζει.
Η ανανέωση του Σέρβου, με το συγκεκριμένο τριετές συμβόλαιο, τις συγκεκριμένες απολαβές και την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, στέλνει ένα πολυεπίπεδο μήνυμα. Τα στρατηγικά κομμάτια του παζλ αρχίζουν να τοποθετούνται στην σωστή τους θέση, η μεγάλη εικόνα αρχίζει σιγά - σιγά να μορφοποιείται. Ο Δικέφαλος κρατάει αυτούς που θέλει να κρατήσει, όχι για να εξασφαλίσει μία παχυλή πώληση (γι’ αυτό και δεν μπήκε κάποια ρήτρα αποδέσμευσης στο νέο συμβόλαιο του Ζίβκοβιτς), αλλά για να χτίσει αγωνιστικά γύρω τους.
Ο ΠΑΟΚ της λιτότητας ανήκει πια στο παρελθόν. Μέσα σε μερικούς μήνες έδωσε τρία συμβόλαια άνω του ενός εκατομμυρίου (Νέλσον Ολιβέιρα, Κούρτιτς, Ζίβκοβιτς) το τελευταίο ανάλογο είχε δοθεί το καλοκαίρι του 2019 στον Φερνάντο Βαρέλα! Δείγμα ότι η ομάδα «ψωνίζει» πια από τα πάνω ράφια, βγαίνει στην αγορά για να προσελκύσει ότι καλύτερο -η περίπτωση του Τζιοβίνκο είναι ακόμα μία απόδειξη, άσχετα αν ο Ιταλός δεν έβαλε ποτέ τα ασπρόμαυρα -η πρόταση που του έγινε ήταν ηγεμονική.
Το πόσο ζεστά ασχολήθηκε με την ανανέωση του Σέρβου ο Ιβάν Σαββίδης αποτελεί μία ακόμα απόδειξη της απόλυτης αφοσίωσης του στην καθημερινότητα του συλλόγου. Η ταχύτητα και η επιδεξιότητα των χειρισμών εξασφαλίζει ηρεμία στο εσωτερικό του συλλόγου, όταν σέρνονται για καιρό τέτοια ζητήματα, μόνο φθορά δημιουργούν.
Ο Ζίβκοβιτς έχει όλο το πακέτο για να γίνει ένας club legend. Είναι παίκτης εξέδρας, βγάζει ποδοσφαιρική αλητεία, είναι παθιασμένος και ταυτισμένος με το περιβάλλον που ζει. Νιώθει από ΠΑΟΚ και νιώθει πως ακόμα του χρωστάει. Η κατάλληλη συνθήκη για να μεγαλώσει κι άλλο ποδοσφαιρικά, μαζί με το club…
