Τέρμα: Οικονομόπουλος. Αμυνα (από δεξιά προς τα αριστερά): Σεϊταρίδης, Στ. Μανωλάς, Δέλλας, Γεωργάτος. Κεντρικοί χαφ: Ζαγοράκης, Δομάζος. Αριστερά: Χατζηπαναγής. Δεξιά: Δεληκάρης. Επίθεση: Σαραβάκος, Παπαϊωάννου.
Αυτή είναι η κορυφαία ελληνική ενδεκάδα που έχουμε δει ποτέ, σύμφωνα με την Διεθνή Oμοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου.
Η οποία λαμβάνει πολλές παραμέτρους υπόψιν. Επιτυχίες σε προσωπικό επίπεδο, σε συλλογικό επίπεδο, στατιστικά, αριθμούς και από εκεί προκύπτουν οι μέσοι όροι.
Κακά τα ψέματα όμως: είναι αντικειμενική μια τέτοια ενδεκάδα; Ναι, θα πω. Όσο αντικειμενική μπορεί να είναι η απάντηση στα διλήμματα Ρονάλντο ή Μέσι, Τζόρνταν-Λεμπρόν, Σουμάχερ-Σένα κλπ κλπ. Η πλάκα μάλιστα είναι ότι αν αρχίσει κουβέντα και απλωθούν επιχειρήματα στο τραπέζι, όλοι θα βρουν το δίκιο τους, θα το πιστέψουν και στο τέλος θα είναι σα να μην έχει γίνει καμία συζήτηση.
Είμαι δε σίγουρος ότι πολλοί διαφωνούν με την παραπάνω ενδεκάδα. Φυσικά ουδείς αμφισβητεί στο παραμικρό την αξία ή τα επιτεύγματα των 11 «θεών» που επέλεξε η IFFHS. Αλλά πώς να πεις στον οπαδό του Ολυμπιακού ότι δεν είναι μέσα ο πρώτος σκόρερ της Εθνικής Νίκος Αναστόπουλος (29); Ή στον ΠΑΟΚτσή ο τεράστιος Κούδας που φόρεσε το εθνόσημα στα 48 χρόνια του; Οι Παναθηναϊκοί δεν θα ήθελαν στο κέντρο του γηπέδου τον Καραγκούνη ή τον Κατσουράνη δίπλα στον Στρατηγό;
Θα έχει κανείς τους άδικο; ΟΧΙ.
Αμ το άλλο; Να θυμηθούμε ποιος είναι ο πρώτος Ελληνας σκόρερ στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος με 260 γκολ; Θωμάς Μαύρος κύριοι. Πώς γίνεται να λείπει ο… Θεωμάς της ΑΕΚ και να είναι «στη θέση» του ο τεράστιος Παπαϊωάννου που τον ακολουθεί στη λίστα με 234 τεμάχια και ο πιο μεγάλος… μικρός Δημήτρης Σαραβάκος; Από τον Μαύρο δεν θα έπρεπε να ξεκινάει η επίθεση των κορυφαίων; Με το σκεπτικό της Διεθνούς Ομοσπονδίας, εννοείται πως δεν κάνω λόγο για τον μεγάλο Σιδέρη των 224 γκολ.
«Αβυσσος», λοιπόν, η ψυχή της IFFHS, μιας και οι θρύλοι που επιλέχθηκαν έχουν μόνο μια κοινή συνισταμένη: είναι οι ΘΕΟΙ του ποδοσφαίρου μας, αγαπήθηκαν παθολογικά από τα πλήθη των ομάδων τους που κατέπληξαν για πολλά χρόνια και κέρδισαν τον σεβασμό των αντιπάλων.
Άλλο κοινό σημείο δεν μπορώ να εντοπίσω. Τι σχέση μπορεί να έχει ο Τάκης Οικονομόπουλος με τον Δημήτρη Σαραβάκο, πέρα από το ότι δόξασαν το τριφύλλι; Τίποτα. Το «πουλί» έχει στη συλλογή του το Γουέμπλεϊ και τον «άθλο του Μαρακανά» σε διεθνές επίπεδο. Σε αυτό το κομμάτι όμως, ίσως υπερτερεί ο τερματοφύλακας του Euro μας, ο Αντώνης Νικοπολίδης. Ποια είναι μεγαλύτερη επιτυχία; Το Γουέμπλεϊ ή το Euro; Γι’ αυτό λέω, ατέλειωτη κουβέντα.
Μην τους ξεχάσω: εκτός 11δας έμειναν οι δύο –κατά τη γνώμη μου- πληρέστεροι Ελληνες ποδοσφαιριστές που είδαμε στο σύγχρονο (από την Α’ Εθνική και μετά) ελληνικό ποδόσφαιρο: ο Βασίλης Τοροσίδης και ο Κώστας Κατσουράνης. Προσέξτε, ο ένας είναι ο «αμυντικός» με τα περισσότερα γκολ και συμμετοχές στην Εθνική (10-101) και ο «Κατσουρ» -με τον «Κάρα»- οι πιο παραγωγικοί (μετά τον Τσαλουχίδη με 16) μέσοι με 10 γκολ έκαστος και μέσα στην πρώτη πεντάδα των συμμετοχών.
Από πού να το πιάσεις, λοιπόν, κι από πού να τ’ αφήσεις; Από το ότι «ξεχάσαμε» τον κορυφαίο Ελληνα πολυθεσίτη ποδοσφαιριστή Τάκη Λουκανίδη που δεν υπάρχει Ελληνας να μη σου πει ότι έπαιζε από τερματοφύλακας μέχρι φορ;
Είπαμε, «άβυσσος»…
