Ένα από τα πιο διαχρονικά ρητά στον αθλητισμό λέει πως «η δόξα του ηττημένου προσθέτει δόξα στον νικητή». Στην Ελλάδα -και δη σε ό,τι αφορά τον Ολυμπιακό- αλλοιώθηκε και αυτό: «Η απαξίωση από τον ηττημένο προσθέτει δόξα στον νικητή».
Υπάρχει πια ένα νέο αξίωμα το οποίο μεγαλώνει ερυθρόλευκες γενιές. «Λέρωσε» ό,τι δεν μπορείς να πάρεις. Αυτά που κατακτά ο Ολυμπιακός είναι μάγκικα, πειραιώτικα. Αυτά που κατακτούν άλλοι είναι χάρτινα, ψεύτικα, με σκιές, ανήθικα».
Πάνω σε αυτό το μοτίβο στηρίχθηκε μία τακτική που δεν έχει προηγούμενο με καμία άλλη ομάδα, σε καμία άλλη χώρα στον κόσμο. Ο Ολυμπιακός απέσυρε από το πρωτάθλημα τρία διαφορετικά του τμήματα, από διαφορετικά αθλήματα, όταν διαπίστωσε ότι δεν έχει την παραμικρή ελπίδα να πάρει τον τίτλο εντός γηπέδου. Το παράδειγμα του ανδρικού μπάσκετ προ διετίας ακολούθησε φέτος και το βόλεϊ γυναικών αλλά και το χάντμπολ και πλέον οι ερυθρόλευκοι έχουν το θλιβερό προνόμιο να μετρούν τρεις αποχωρήσεις εν μέσω σεζόν, πιστοί στην λογική των κακομαθημένων παιδιών στις παλιές αλάνες, που όταν δεν περνούσε το δικό τους έλεγαν: «Θα πάρω την μπάλα μου και θα πάω να παίξω μόνος μου».
Δεν έχει σημασία αν μιλάμε για ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ ή τάβλι. Επίσης, δεν έχει σημασία αν μιλάμε για άνδρες, γυναίκες, έφηβους ή παιδιά. Ο Ολυμπιακός είναι εδώ για να αμφισβητήσει με ενστάσεις τα πάντα, να αναβάλλει φιέστες, να κλέψει έστω και προσωρινά την χαρά των αντιπάλων του, να τους χαλάσει την στιγμή. Να τους κάνει να νιώσουν άβολα που νίκησαν στο γήπεδο στα ίσα.
Αυτή τη φορά όμως η ήττα ήταν διπλή. Και εντός και εκτός γηπέδου, όπως έλεγε και ο κύριος εκφραστής που έχει επιλέξει ο σύλλογος στις πλατιές μάζες, Τάκης Τσουκαλάς. Και στο παρκέ και στις δικαστικές αίθουσες του ΑΣΕΑΔ.
Ο Ολυμπιακός κατάφερε να αναβάλλει την απονομή της γυναικείας ομάδας μπάσκετ του τριφυλλιού, όμως το μόνο που κατάφερε ήταν να δεχθεί μία ακόμα διοικητική σφαλιάρα.
Η απόφαση του ΑΣΕΑΔ, η απόρριψη της ένστασης του Ολυμπιακού σημαίνει ότι οι ισχυρισμοί, οι αιτιάσεις του ήταν πραγματικά εκτός κάθε νομικής λογικής.
Πέρα από το νομικό κομμάτι, υπάρχει και το ανθρώπινο. Οι ερυθρόλευκοι χωρίς ίχνος τακτ δεν δίστασαν να ζητήσουν απόρρητους ιατρικούς φακέλους αθλητριών, δεν δίστασαν να «κυνηγήσουν» μία κοπέλα (πρώην αθλήτρια τους κιόλας επί σειρά ετών και μάλιστα ανίκητη εντός των τειχών όσο αγωνιζόταν με τα ερυθρόλευκα) που πλήρωσε με το πιο βαρύ τίμημα (3,5 χρόνια ποινής από τα γήπεδα) μία λάθος επιλογή της, δεν ντράπηκαν να της κάνουν ακραίο ψυχολογικό πόλεμο σε όλη την σειρά των τελικών, αλλά και μετά από αυτούς. Πως; Με μπαράζ δημοσιευμάτων μέσα από τα αμέτρητα Μέσα που στηρίζουν ανοιχτά ή συγκεκαλυμμένα τον σύλλογο του Πειραιά. Με ανακοινώσεις. Με ενστάσεις. Με εκφράσεις που δε θα χρησιμοποιούσε κανείς ούτε για δολοφόνο.
Μήπως τώρα μετά την ιστορική πανωλεθρία, της οφείλουν μία αντρίκεια συγγνώμη; Μήπως λέμε; Δύσκολη λέξη, ίσως δεν την έχουν ακουστά.
Και για να τα λέμε όλα, αν ο Ολυμπιακός υποστηρίζει / παραδέχεται ότι έχασε την σειρά των τελικών, επειδή σε αυτούς αγωνίστηκε μία 40χρονη αθλήτρια μετά από 3,5 χρόνια αποχής από τα γήπεδα, τότε μάλλον κάτι πάει λάθος στην ομάδα του, οι ίδιοι οι ερυθρόλευκοι υποτιμούν τις αθλήτριες τους.
Σε μία από τις γνωστές διαρροές, η διοίκηση του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού μίλησε για δικαιοσύνη που παραπέμπει σε Ουγκάντα. Φυσικά είναι η ίδια δικαιοσύνη την οποία επικαλούνται σε κάθε απόφαση υπέρ των συμφερόντων τους. Την προηγούμενη φορά πάντως σε ένα θέμα ιστορικής σημασίας, η Δικαιοσύνη κρίθηκε υπέροχη διότι… αποδόθηκε από το δίδυμο Μαρούπα-Αρκούδη και τελικά μαντέψτε ποιος γύρισε με την ουρά στα σκέλια...
Τότε σημειώθηκε το μεγαλύτερο φιάσκο στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όμως η δουλειά έγινε και το «πρωτάθλημα του Αυγενάκη» βάφτηκε ερυθρόλευκο. Αυτή τη φορά, ο Παναθηναϊκός ολοκλήρωσε ένα δίμηνο γλέντι εντός κι εκτός γηπέδου που όμοιο του δύσκολα θα συναντήσουμε στην ιστορία των δυο συλλόγων.
Ωστόσο το ζήτημα, δεν έχει να κάνει ούτε με το μπάσκετ γυναικών φυσικά, ούτε με το ποδόσφαιρο. Η κατάσταση δείχνει να ξεφεύγει από τα όρια, να προκαλεί εντάσεις από το πουθενά και να εξελίσσεται σε ζήτημα που δεν αφορά καν τα σπορ. Ο οργανισμός του Ολυμπιακού θεωρεί άρρωστο να χάνεις στο γήπεδο. Δεν το ανέχεται. Κι όταν δεν τα καταφέρνει στοχοποιεί διαιτητές, δικαστές, Ομοσπονδίες, προέδρους, εσχάτως και αθλήτριες. Ως πότε το κράτος θα ανέχεται να εξελίσσεται αυτή η τερατώδης κατάσταση, από οργανισμούς που εκμεταλλεύονται την απουσία θεσμικού πλαισίου, από κωμικές ενστάσεις, από ανακοινώσεις που στοχοποιούν ανθρώπους χωρίς καμία επίπτωση, από non papers που δημοσιεύονται χωρίς καμία ντροπή, από προσφυγές με σκοπό την κωλυσιεργία απονομών;
Μερικές φορές ο απλός λαός δίνει απλές απαντήσεις που είναι ταυτόχρονα και εξηγήσεις. Την προηγούμενη τριετία, στα φόρτε της αντιπαράθεσης των Δικεφάλων, οι ΠΑΟΚτσήδες με τους ΑΕΚτζήδες μάλωναν και η κύρια έκφραση που θεωρούνταν προσβολή από τους απέναντι στα social media και στα Μέσα που επιδέχονταν σχολιασμού ήταν το «γαύροι γίνατε». Για τους δε, Παναθηναϊκούς θεωρούνταν ανέκαθεν ευθεία επίθεση, να ταυτιστεί ο σύλλογος με «νοοτροπία Ολυμπιακού».
Ο κάθε σύλλογος έχει δικαίωμα να πορεύεται με τις αρχές και τις αξίες τις οποίας εκείνοι που διοικούν, πιστεύουν. Το κράτος και η Πολιτεία όμως, μαζί με τη Δικαιοσύνη πρέπει να σκύψουν πάνω από το ζήτημα αυτό και οφείλουν να προστατεύσουν από τον «Ολυμπιακισμό». Ο αθλητισμός είναι μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας και αν αυτός ο «Ολυμπιακισμός» θεωρηθεί «μαγκιά», «επίδειξη ισχύος», «εμείς ή κανείς», τότε είναι ζήτημα χρόνου να περάσει σε όλα τα στρώματα…
