Οι καμπάνες χτυπούσαν κάθε πρωί στις 6:30. Την ώρα που είχε αρχίσει να χαράζει. Δύσκολο το πολύ πρωινό ξύπνημα, ειδικά για ένα παιδί 14-15 χρόνων. Και πως να βρεις την δύναμη για να σηκωθείς από το κρεβάτι, όταν δεν έχεις καν λεφτά για να ξοδέψεις για να φας πρωινό. Πρέπει να κρατήσει τα λίγα χρήματά σου για να πληρώσεις το τηλέφωνο που θα κάνεις στην μητέρα σου. Για να ακούσεις τα νέα της γυναίκας που έπαιξε η ίδια ποδόσφαιρο και ήταν αυτή που σε έκανε να το αγαπήσεις, τα νέα της οικογένειάς σου και των φίλων σου που είναι στην άλλη άκρη του κόσμου.
Άφησε την πατρίδα του, παιδί ακόμα, στα 14 του, διότι πίστευε ότι μόνο στην Ευρώπη θα μπορούσε να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Στην Ιμπιτούμπα της Σάντα Καταρίνα, όπου αρχισε να παίζει μπάλα, οι συνθήκες ήταν τραγικές. Το 2007 βρέθηκε εκεί ένας συνεργάτης που είχε η Βερόνα στη Λατινική Αμερική. Τον πλησίασε, του είπε ότι αναζητά νεαρούς παίκτες για την ιταλική ομάδα, ο Ζορζίνιο του απάντησε ότι χρήματα δε υπήρχαν ούτε καν για το ταξίδι στην Ευρώπη και αυτός του είπε ότι απλά θέλει να τον πάρει στην Ιταλία.
Μα ο Ρικάρντο Πρισιαντέλι, αθλητικός διευθυντής της Βερόνα ως το 2010, ήταν αποφασισμένος να τον πάρει μαζί του. «Έβλεπα ένα λυκάκι και ήθελα να του δώσω μια ευκαιρία. Πολλοί όταν τον είδαν μετά παρατήρησαν την αποφασιστικότητα ενός λιονταριού, αλλά για εμένα θα είναι πάντα λύκος. Δεν βρίσκεις συχνά τέτοιους. Ειδικά παίκτες που να δουλεύουν τόσο σκληρά όσο αυτός».
Έτσι, ο Ζορζίνιο έφτασε στη Βερόνα, μαζί με άλλους νεαρούς συμπατριώτες του, για να δοκιμαστεί. Έπεισε ότι αξίζει την ευκαιρία, αλλά η ομάδα βρίσκεται στην Τρίτη κατηγορία και λίγο πριν την αλλαγή ιδιοκτησίας. Δεν είναι εύκολο να πάρει νέους παίκτες, ειδικά ξένους. Και υπήρχε και το θέμα με την διαμονή του. Τον έβαλαν σε ένα μοναστήρι, να τον προσέχουν οι μοναχοί. Να του δίνουν ένα κρεβάτι να κοιμάται και φαγητό. Και ο Πρισιαντέλι του έδινε κάποιες φορές ένα χαρτζιλίκι: 20 ή 50 ευρώ αν ήθελε να πάρει κάτι. Στο μοναστήρι έπρεπε, επίσης, να μελετάει και να μαθαίνει ιταλικά.
Αυτά ήταν, μάλλον, τα εύκολα. Τα δύσκολα έρχονταν συνήθως τα βράδια. Τότε που έπεφτε στο κρεβάτι και προσπαθούσε να κλείσει τα μάτια του που γέμιζαν δάκρυα από την μοναξιά. Και όταν έκλεινε τα μάτια απλά ονειρευόταν: τη μπάλα και μια καλύτερη ζωή. Ήταν ίσως αυτό το πείσμα που τον κράτησε εκείνα τα χρόνια.
Ο Μαουρίτσιο Σάρι ήταν ο πρώτος προπονητής που αναγνώρισε το ταλέντο του. Ο Ιταλός προπονητής είπε, μάλιστα, πριν από μερικές ημέρες, θυμούμενος κι εκείνος τα δύσκολα πρώτα χρόνια του Ζορζίνιο πως αν η «σκουάντρα ατζούρα» κατακτήσει φέτος το Euro, τότε πρέπει να του απονεμηθεί η «Χρυσή Μπάλα». Έκανε, εξάλλου, μια φανταστική χρονιά και με την Τσέλσι, με την οποία κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Σάρι, λοιπόν, τον λάτρεψε από την πρώτη στιγμή, τον πήρε από τις ακαδημίες της Βερόνα, αυτός τον πήρε μετά και στη Νάπολι, αλλά και στην Τσέλσι.
Όταν υπέγραψε το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιό του, ο Ζορζίνιο κάλεσε σε δείπνο τον Πρισιαντέλι. Ήταν εκεί και οι δικοί του άνθρωποι, που είχαν ταξιδέψει από τη Βραζιλία. Ήθελαν όλοι να κάνουν το λιγότερο που μπορούσαν για να τον ευχαριστήσουν για όσα έκανε. Τα βράδια στο σκοτεινό δωμάτιο του μοναστηριού είχαν περάσει.
Το ταλέντο δεν πήγε χαμένο, κλήθηκε στην Κ21 της Ιταλίας και αποφάσισε να συνεχίσει να φορά και ως άνδρας τα χρώματα της χώρας που του έδωσε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει το όνειρό του. ‘
Σκόραρε για πρώτη φορά ως παίκτης της εθνικής ομάδας της Ιταλίας με τι άλλο… με πέναλτι και δεν έχει πρόβλημα να πάρει το βάρος πάνω του ακόμα κι όταν η μπάλα ζυγίζει τόνους, όπως το βράδυ της Τρίτης στον ημιτελικό του Euro κόντρα στην Ισπανία. O μαέστρος, αυτός που κάνει την αθόρυβη μα ουσιαστική δουλειά, στην σούπερ ομάδα που έχει φτιάξει ο Ρομπέρτο Μαντσίνι.
«Όταν εκτελείς πέναλτι νιώθεις όλο το βάρος στους ώμους σου. Προσπάθησα να ξεχάσω τα πάντα, να είμαι συγκεντρωμένος σε αυτό που θα έκανα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και έβαλα το γκολ. Ήταν μια επιβεβαίωση για όλους μας αυτή νίκη. Δεν το βάλαμε ποτέ κάτω. Υποφέραμε, γελάσαμε, κλάψαμε, καμιά φορά τσακωθήκαμε όπως γίνεται σε όλες τις οικογένειες και τώρα πανηγυρίζουμε όλοι μαζί».
Aκόμα και τώρα δεν μπορεί να πιστέψει πολλά από όσα έχει πετύχει. Ήθελε απλά να έρθει στην Ευρώπη για να παίξει μπάλα. «Έχω κάνει τόσο δρόμο από το σημείο που ξεκίνησα. Όταν ήμουν παιδί, μου αρκούσε απλά να παίζω ποδόσφαιρο».
Η μητέρα του, όμως, δεν ήθελε απλά αυτό. Ήθελε να δει το παιδί της μακριά από τη φτώχεια και τις άσχημες συνθήκες. «Ήταν αυτή που με προετοίμασε ψυχολογικά. Μου είπε ότι το ποδόσφαιρο αξίζει τις θυσίες, αλλά ότι είναι μια δύσκολη πορεία».
Πως θυμάται χρόνια μετά ο Ζορζίνιο τα χρόνια της μοναξιάς στη Βερόνα; «Υπήρχε ένα μέρος για τους μοναχούς και ένα άλλο για όσους έμεναν εκεί με την υποτροφία της ομάδας. Έξι παιδιά σε ένα μικρό δωμάτιο. Οι μοναχοί μας συμπεριφέρονταν υπέροχα, με σεβασμό. Μας φρόντισαν. Έπρεπε να είμαστε στα κρεβάτια μας ως τις 11 το βράδυ και να ξυπνάμε στις 6:30.
Όταν έπαιρνα τηλέφωνο την μητέρα μου, έκλαιγα. Της έλεγα πως δεν αντέχω άλλο, πως δεν μπορώ να ζήσω μακριά από την οικογένεια και τους φίλους μου. Ένιωθα μόνος, πως δεν μπορούσα να εμπιστευτώ κανέναν. Μου απαντούσε πως δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσω πίσω, πως έπρεπε να μείνω εκεί και να προσπαθήσω. Μιλούσαμε επί μία ώρα και εγώ έκλαιγα συνέχεια. Την παρακαλούσα να με πάρει πίσω και εκείνη μου έλεγε να μείνω και να μην τα παρατήσω».
«Δεν είμαι ο άνθρωπος που αποφασίζει για τη Χρυσή Μπάλα αλλά ελπίζω να βρεθεί στα πρώτα ονόματα γιατί πραγματικά το αξίζει. Τον φωνάζω προφέσορ και είμαστε όλοι χαρούμενοι που τον έχουμε εδώ μαζί μας» λέει για τον συμπαίκτη του ο Λορέντσο Ινσίνιε.
«Κάνει τα πάντα να φαίνονται τόσο απλά. Είναι μοναδικός και κάνει την ομάδα να «τρέχει» τέλεια σε κάθε γραμμή, ενώ παράλληλα δίνει τη δυνατότητα σε όσους παίζουν δίπλα του να βγάζουν τον καλύτερο τους εαυτό» είναι τα αποθεωτικά λόγια του Μάρκο Βεράτι.
Αυτό ήταν. Όσο δύσκολο κι αν ήταν για ένα παιδί στα 14 του. Έμεινε, προσπάθησε, δούλεψε, ανταμείφθηκε. Όχι μόνο για να παίξει μπάλα, αλλά για να ζήσει βραδιές που δεν μπορούσε ούτε να ονειρευτεί εκείνα τα δύσκολα βράδια που μούσκευε τα μαξιλάρια. Όπως αυτή που έζησε χθες, αυτή που περιμένει σε μερικές ημέρες…
*Το Όνομα του Ρόδου (ιταλ: Il nome della rosa) είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Ουμπέρτο Έκο. Ο Έκο είχε δηλώσει ότι πρόθεσή του ήταν να βρει έναν «τελείως ουδέτερο τίτλο». Έγραψε ότι του άρεσε ο συγκεκριμένος τίτλος «γιατί το ρόδο είναι ένα σύμβολο τόσο πλούσιο σε νοήματα, που είναι ζήτημα εάν έχει μείνει κάποιο νόημα που να μην του έχει αποδοθεί». Σύμφωνα με τα γραφόμενά του στο «Επιμύθιο στο Όνομα του Ρόδου», ο τίτλος δεν έχει σχέση με το περιεχόμενο του έργου, καθώς ο τίτλος πρέπει να συγχέει τα νοήματα (του βιβλίου) και όχι να τα συγκροτεί.