Για κάποιους αποτελούν ξαναζεσταμένο φαγητό, για άλλους ένα πισωγύρισμα, το οποίο πρέπει να αποφεύγεται, καθώς υπήρχε κάποιος σοβαρός λόγος που πρωτοέσπασε το γυαλί.
Από αυτούς είμαι κι εγώ. Κατά των επιστροφών. Όχι, όμως, πάντα.
Κι η επιστροφή του Ραζβάν Λουτσέσκου στον ΠΑΟΚ είναι μία τέτοια εξαίρεση, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό που καλείται να πετύχει ο Ρουμάνος τεχνικός.
Ο Ιβάν Σαββίδης είναι σε μία ηλικία που η συλλογή εμπειριών ζωής του δίνει μία διαφορετική ωριμότητα και σοφία στον τρόπο που βλέπει τα πράγματα, παρότι η αγάπη του για τον ΠΑΟΚ είναι τέτοια που τον αναγκάζει πολλές φορές να λειτουργεί με το συναίσθημα.
Καμία φορά, μπορεί κι η απόσταση από τη Θεσσαλονίκη, να τον βοηθά να έχει αυτό το πιο καθαρό μυαλό.
Κι αυτή τη φορά ο Ιβάν, όσο δύσκολο κι αν ήταν, παραμέρισε το συναίσθημα, το οποίο έλεγε πολύ εύκολα Γκαρσία και αποφάσισε με καθαρά τεχνοκρατικό τρόπο, δείχνοντας στην πράξη πόσο θέλει να περάσει ο ΠΑΟΚ στην αντεπίθεση και να διεκδικεί και πάλι, αλλά ως φαβορί, τους εγχώριους τίτλους.
Ένας ιδιοκτήτης που δαπανά εκατομμύρια ζυγίζει πιθανότητες, μετράει ρίσκα. Και βάσει αυτών αποφασίζει.
Στην προκειμένη περίπτωση ο έμπειρος Λουτσέσκου, ο γνώστης της ιδιαίτερης ελληνικής πραγματικότητας και του ΠΑΟΚ εσωτερικά, Ρουμάνος, είναι μία λύση που αυξάνει κατά πολύ το ενδεχόμενο επιτυχίας μίας νέας μεγάλης επένδυσης.
Μίας επένδυσης απαλλαγμένης από FFP και τρικλοποδιές, όπως αυτή που κλήθηκε να διαχειριστεί πρόπερσι ο ΠΑΟΚ με όσα έγιναν με το τηλεοπτικό του συμβόλαιο.
Η πρόσληψη Λουτσέσκου ανακοινώθηκε χθες, αλλά είναι μία απόφαση αρκετών εβδομάδων.
Η σοφία της συγκεκριμένης κίνησης, έγκειται και στο γεγονός ότι ο Σαββίδης δεν επηρεάστηκε καθόλου από τα αποτελέσματα.
Για την ακρίβεια έδρασε χωρίς να τα περιμένει. Κρυφά από όλους και πολύ μεθοδικά, με διάθεση να ξεπεραστούν οι παρεξηγήσεις του παρελθόντος.
Η διοίκηση, άλλωστε, μίας ομάδας οφείλει να βλέπει τα πάντα στην καθημερινότητα του κλαμπ, να παρατηρεί πως λειτουργεί σε αυτή την καθημερινότητα ο κόουτς και να τον κρίνει από ένα σύνολο παραγόντων που προηγούνται των τελικών αποτελεσμάτων, τα οποία κανείς δεν αμφισβητεί ότι είναι πολύ σημαντικά. Ειδικά σε ομάδες που θέλουν να κάνουν μόνο πρωταθλητισμό.
Τι θα άλλαζε, εξάλλου, αν στο πολύ καλό διάστημα που είχε ο Ολυμπιακός στον τελικό του περασμένου Σαββάτου από το 45’ έως το 65’ ο Μασούρας ήταν εύστοχος, ο Πασχαλάκης δεν έκανε μία τρομερή απόκρουση και το τρόπαιο δεν ερχόταν στη Θεσσαλονίκη;
Τίποτα απολύτως. Ωστόσο, στη χώρα μας είναι ελάχιστοι αυτοί που αποφασίζουν με ποδοσφαιρικά κριτήρια και για αυτό τον λόγο σπάνια υπάρχουν πρότζεκτ που αντέχουν, νικούν δηλαδή αρχικά τη φθορά στο χρόνο και εν συνεχεία πετυχαίνουν.
Τον Ιούνιο του 2019 είχε γίνει ένα μεγάλο λάθος από τον ΠΑΟΚ. Πολύ μεγάλο.
Όσοι ήξεραν πράγματα και καταστάσεις, γνώριζαν πόσο πολύ θα δυσκολευόταν ο ΠΑΟΚ.
Τι απώλεια μετρούσε, πόσες αδυναμίες που ο πληθωρικός Ρουμάνος κάλυπτε θα έκαναν την εμφάνιση τους και πόσο τρομακτική θα ήταν η σκιά του πάνω από την Τούμπα στον όποιο επόμενο που θα ερχόταν.
Το μοντέλο διοίκησης Σαββίδη είναι προπονητοκεντρικό. Όπως στη Νησί.
Ο μάνατζερ είναι το σημείο αναφοράς, έχει απίστευτη στήριξη αλλά δέχεται και τεράστια πίεση. Τεράστια όμως.
Ο τεχνικός διευθυντής δίπλα του πιο υποστηρικτικός, να κάνει πιο εύκολη τη ζωή του προπονητή, να βγαίνει όταν πρέπει μπροστά, ικανοποιώντας τα θέλω του, πάντα αφού πειστεί ο ιδιοκτήτης.
Σε αυτό το μοντέλο ο ΠΑΟΚ είχε βρει ένα… μετρ του είδους, όπως ο Λουτσέσκου.
Ο Λουτσέσκου με τη γνώση του ως προπονητής, με την εμπειρία του και με την τρομερή ικανότητα του επικοινωνιακά, αποτελούσε για τον «Δικέφαλο» μία ενδεδειγμένη λύση.
Το λάθος το καλοκαίρι του 2019 για τον ΠΑΟΚ ήταν πως είχε βρεθεί τρόπος να χαθεί ένας άνθρωπος που θα μπορούσε για όλους τους παραπάνω λόγους να έχει πιο ξέγνοιαστο τον ιδιοκτήτη.
Να του δίνει σιγουριά στην άκρη του πάγκου. Τέτοια που ακόμα και τα δύσκολα βράδια της αμφισβήτησης μετά από σερί άσχημα αποτελέσματα, να είναι σίγουρος ότι δε φταίει ο προπονητής και πως με αυτόν ως δεδομένο θα πρέπει να αναζητηθούν αλλού οι τομές για να επιστρέψει το πρότζεκτ στις ράγες των επιτυχιών.
Ο Ιβάν έχασε το καλοκαίρι του 2019 έναν άνθρωπο που θα αναδείκνυε με τη δουλειά του και τη γνώση του στο αντικείμενο τον… σκασμό λεφτά που δίνει στον ΠΑΟΚ και συνάμα τον επιπλέον ελεύθερο χρόνο να ασχολείται με την αγαπημένη του ομάδα για χαρές και διασκέδαση και όχι για να λύνει κι εκεί προβλήματα.
Έχουν πολλές σκοτούρες από τις επιχειρήσεις τους, άλλωστε, όλοι οι επιχειρηματίες.
Όλα τα παραπάνω έκαναν τον Σαββίδη να παραμερίσει εγωισμούς, να δει καθαρά το πρόβλημα στην ουσία και να πάρει την πιο σοφή απόφαση που έχει πάρει από τότε που ανέλαβε τον ΠΑΟΚ.
Και να προχωρήσει σε αυτή την απόφαση, ξεπερνώντας τη δυσκολία του να αδικήσει τον Γκαρσία, ο οποίος ως στρατιώτης στα δύσκολα δεν κώφευε, αλλά βγήκε μπροστά και είπε «είμαι εδώ».
Αλλά αυτό το «παρών» του Πάμπλο το περασμένο Φθινόπωρο ήταν συναισθηματικό και ταυτόχρονα βιαστικό για εκείνον και το δικό του μέλλον στους πάγκους.
Τόσο που βάσει ψυχρής ποδοσφαιρικής λογικής τον έκανε αναλώσιμο, καθώς του έλειπαν οι απαραίτητες… αποτυχίες που φέρνει η παρουσία και σε μικρότερους πάγκους πριν από μία ηλεκτρική καρέκλα, όπως αυτή των μεγάλων κλαμπ, εν προκειμένω του ΠΑΟΚ.
Για όποιον δεν αντιλαμβάνεται τεχνοκρατικά και αμιγώς ποδοσφαιρικά πόσο άγουρος είναι ως προπονητής ο Γκαρσία και πόσο επικίνδυνο είναι αυτό για εκείνον, να… καεί δηλαδή ανεξάρτητα από το πραγματικό ταβάνι των δυνατοτήτων του ως τεχνικός, υπάρχει μία σύγκριση που μιλά από μόνη της.
Κονσεϊσάο και Γκαρσία. Συμπαίκτες. Ίδια φουρνιά. Τρελοί, αλλά και πολύ διαφορετικοί.
Ο ένας πριν φτάσει να αποτελεί φαβορί για τον πάγκο της Νάπολι, φεύγοντας από την Πόρτο του Champions League, είχε κάνει το αγροτικό του στα χαμηλά στην Πορτογαλία, έφαγε τα μούτρα του σε πραγματικές συνθήκες, πλήρωσε εμμονές και λάθος αντιλήψεις-σκέψεις που είχε, δοκίμασε στο εξωτερικό και συμπληρώνει σχεδόν μία δεκαετία τριβής σε πάγκους.
Είναι δυνατόν ο Πάμπλο να ξεκινά από την ίδια αφετηρία με τον Κονσεϊσάο; Ενδεχομένως και να είναι, αλλά δε θα πρόκειται για τον κανόνα, θα αποτελεί τη φωτεινή εξαίρεση.
Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όποιος πραγματικά σέβεται και αγαπά τον Γκαρσία και αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να αποτελέσει κεφάλαιο για τον ΠΑΟΚ και να μετατραπεί στον δικό του Ζιντάν ή Σιμεόνε, δεν μπορεί να μιλά για «αδικία», αλλά για προστασία.
Και για μία ευκαιρία που του δίνει ο ΠΑΟΚ να εξελιχθεί μέσα από ένα πιο προστατευμένο περιβάλλον.
Επιστρέφοντας στον Λουτσέσκου, δυστυχώς οι οπαδοί από την υπέρμετρη περηφάνεια για την ομάδα τους και την ταύτιση με αυτή, ζητούν επιτυχίες άμεσα, λες και στο ποδόσφαιρο υπάρχουν κουμπιά που γυρίζουν.
Ο Ρασβάν, έχει μπροστά του ένα… βουνό, το οποίο για να ξεπεράσει θα χρειαστεί χρόνος, συσπείρωση και τα «κλειδιά» του μαγαζιού για να κάνει τις κινήσεις με τις οποίες πιστεύει ότι θα ξανακάνει τον ΠΑΟΚ πρωταθλητή και νταμπλούχο.
Όσοι πιστεύουν ότι το φθινόπωρο ο ΠΑΟΚ, που πάει να κάνει το τελευταίο βήμα μίας δύσκολης μετάβασης προς τη νέα εποχή, δε θα έχει δυσκολίες ή ότι ο Λουτσέσκου θα τα λύσει όλα ως δια μαγείας, κάνουν μεγάλο λάθος.
Το βέβαιο είναι πως από τη στιγμή που ο Ιβάν Σαββίδης έκανε μία τόσο σοφή και μεγάλη κίνηση με την επιστροφή του Ρουμάνου, είναι αποφασισμένος να τον στηρίξει μέχρις εσχάτων γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτός είναι πλέον η σταθερά.
Και αυτό κέρδισε με αυτή την κίνηση ο ΠΑΟΚ. Έχει έναν εγνωσμένης αξίας ποδοσφαιράνθρωπο, ο οποίος ξέρει την ομάδα και το ελληνικό ποδόσφαιρο και έχει περισσότερες πιθανότητες να ξεπεράσει τις δυσκολίες και να φέρει επιτυχίες.
Η επιτυχία του δεν είναι σε καμία περίπτωση δεδομένη, γιατί δεν έχει υπογράψει κανείς συμβόλαιο με την επιτυχία στη ζωή. Πόσο μάλλον στο ποδόσφαιρο.
Κι η επιτυχία του δε θα κρίνει σε καμία περίπτωση τη σπουδαία κίνηση του Σαββίδη να φέρει τον Λουτσέσκου πίσω, απλά θα την αναδείξει ακόμα περισσότερο.
Έχει διαφορά κι αυτή αφορά τη σωστή νοοτροπία του ιδιοκτήτη που αφήνει ακόμα μεγαλύτερες ελπίδες για το μέλλον.
Ο στρατηγός Ρασβάν επέστρεψε, αλλά θέλει στήριξη και χρόνο, δεν είναι μάγος…
Υ.Γ. Η κίνηση της Νότιγχαμ να προσπαθήσει έστω και την τελευταία στιγμή να αρπάξει τον Λουτσέσκου από τον ΠΑΟΚ είναι ενδεικτική όχι μόνο του… θορύβου της μεταγραφής Λουτσέσκου στον «Δικέφαλο», αλλά και της ουσίας που αγχώνει τους αντιπάλους.
