Ήταν ένα κυριακάτικο μεσημέρι όπως όλα τα άλλα. Ταξίδι από την προηγούμενη ημέρα στο Λονδίνο, διαμονή στο ξενοδοχείο και ένας περίπατος στις όχθες του Τάμεση για ξεμούδιασμα. Μεσημεριανό στο ξενοδοχείο, λίγη χαλάρωση και αναχώρηση για το «Στάμφορντ Μπριτζ».
Το μόνο που είχε στο μυαλό του ήταν να αφήσει δύο εισιτήρια στην πρώτη σειρά των φιλοξενουμένων για την μαμά και τον μπαμπά. Είχε κάνει εικόνα στο μυαλό του να σκοράρει σε εκείνη την εστία και να τρέξει να πανηγυρίσει στην αγκαλιά τους. Ναι, αυτό θα ήταν τέλειο. Ναι, αυτό θα ήταν κάτι παραπάνω από τέλειο.
Τον λόγο παίρνει ο Ράιαν Μέισον που περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο στο Four-Four-Two την ακροβασία του ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο:
«Το παιχνίδι ξεκίνησε καλά για εμάς. Έπαιζα κόντρα στον Ν’ Γκολό Καντέ είχαμε μερικές ωραίες μάχες. Κάποια σκληρά τάκλιν, κάποιες γερές μάχες για διεκδικούμενες μπαλιές, αλλά όχι κάτι βρόμικο. Κι εκεί, στο 13ο λεπτό, συνέβη:
Είχαν κερδίσει ένα κόρνερ. Η μπάλα ήρθε προς το μέρος μου και πήδηξα να απομακρύνω με το κεφάλι. Ξαφνικά ένιωθα κάτι να προσγειώνεται με δύναμη στο κρανίο μου. Ήταν ο χειρότερος δυνατός πόνος που θα μπορούσα να φανταστώ.
Ο κόσμος πιστεύει ότι δεν το θυμάμαι, αλλά θυμάμαι τα πάντα. Θυμάμαι τον γιατρό να τρέχει, τον ασύλληπτο πόνο, την ιατρική διαδικασία μετά από κάθε τραυματισμό στο κεφάλι. Το σώμα σου μπαίνει άμεσα σε μία φυσική κατάσταση πανικού και αυτοπροστασίας, όταν τραυματίζεσαι άσχημα. Το ίδιο το σώμα ξέρει πότε έχει συμβεί κάτι πολύ σοβαρό. Ο πόνος ήταν ανυπόφορος. Ήταν σαν να εκρήγνυται μία βόμβα στο κεφάλι μου.
Ο γιατρός της ομάδας μας, ο Μαρκ Γουόλερ, πήρε μερικές σημαντικές αποφάσεις που έκριναν την αποκατάσταση μου. Ήξερε αμέσως ότι είχα υποστεί κάταγμα κρανίο και υπήρχε φόβος για εγκεφαλική ζημιά. Η δεξιά πλευρά του προσώπου μου είχε πέσει, είχα παραλύσει.
Ο οδηγός του ασθενοφόρου ήθελε να πάμε στο κοντινότερο νοσοκομείο, όμως ο γιατρός είπε ότι έπρεπε να πάμε επειγόντως στο St. Mary’s, για να φτάσουμε εκεί περάσαμε μπροστά από δύο άλλα νοσοκομεία. Αυτή του η απόφαση πιθανότατα μου έσωσε την ζωή. Αν η διακομιδή γινόταν σε κάποιο άλλο κοντινότερο νοσοκομείο, θα χάναμε πολύτιμο χρόνο, αφού μετά τις ακτινογραφίες θα μας έστελναν απευθείας στο St’ Mary’s.
Εκεί, μέσα στον αξονικό τομογράφο, έχασα για πρώτη φορά τις αισθήσεις μου και μετά από μερικά λεπτά ήμουν ήδη στο χειρουργείο. Αν βρισκόμουν κάπου αλλού, ίσως να ήταν πολύ αργά. Ακριβώς 61 λεπτά μετά τον τραυματισμό μου, είχα μπει ήδη στο χειρουργείο.
Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι ήταν να ξυπνάω. Τα πάντα ήταν θολά. Ένιωθα έναν πολύ ισχυρό πόνο. Δεν μπορούσα να αντέξω τον παραμικρό θόρυβο. Έπρεπε να βρίσκομαι υπό καθεστώς απόλυτης ησυχίας, ακόμα και οι ψίθυροι από τις νοσοκόμες έμοιαζαν με κραυγές στα αυτιά μου, τόσο ευαίσθητος είχα γίνει στους ήχους.
Κοιμόμουν για 20-22 ώρες την ημέρα. Με ξυπνούσαν για μερικά τεστ, για να μου πάρουν την πίεση, αλλά την περισσότερη ώρα κοιμόμουν. Η αποθεραπεία μετά από έναν τέτοιο τραυματισμό είναι δύσκολη για το σώμα.
Ήξερα ότι είχα μέσα στο κρανίο μου βίδες και μεταλλικά κομμάτια, αλλά μετά από έξι μήνες οι γιατροί κάθισαν και μου εξήγησαν ακριβώς τι είχε συμβεί. Ήταν τόσο σοβαρό, που προσπάθησαν να μην μου φορτώσουν επιπλέον πίεση. Δεν πίστευαν ότι θα μπορούσα να αντέξω όλες τις πληροφορίες. Σήμερα, έχω 14 μεταλλικά κομμάτια διάσπαρτα στο κρανίο μου και 28 βίδες που τα συγκρατούν. Έκανα 45 ράμματα στο κεφάλι μου και έχω μία ουλή 16 εκατοστών για να μου θυμίζει εκείνη την ημέρα».
Ο εφιάλτης δεν είχε τελειώσει. Είχε μόλις αρχίσει. Οι μύες στο πρόσωπο του είχαν υποστεί βλάβη, δεν είχε κανέναν έλεγχο των κινήσεων του. Στις 10 πρώτες μέρες τρέφονταν με ορό και καλαμάκι. Μετά από 10 εβδομάδες κατάφερε να ανοίξει το στόμα του και να πιει μόνος του λίγο χυμό πορτοκάλι από ένα ποτήρι. Το πανηγύρισε περισσότερο από κάθε γκολ που είχε πετύχει.
Εν συνεχεία έπρεπε να μάθει να περπατάει ξανά. Δεν μπορούσε να ευθυγραμμίσει το βήμα του και να περπατήσει σε ευθεία γραμμή, οι ζαλάδες ήταν έντονες σε κάθε του βήμα. Χρειάστηκε να απευθυνθεί σε ειδικό κινησιολόγο αποκατάστασης, ώστε να μπορέσει να περπατήσει ευθεία μετά από 12 εβδομάδες εντατικής θεραπείας.
Οι πονοκέφαλοι ήταν καθημερινός του φίλος. Έπρεπε να ζει με αυτόν, η σκέψη πως είχε τόσα σιδερικά μέσα στο κεφάλι του τον έκανε ανασφαλή. Στις πρώτες 10 εβδομάδες μετά την επιστροφή του στο σπίτι, τα φώτα και η τηλεόραση δεν άνοιξε ποτέ. Κάθε εξωτερικό ερέθισμα μπορούσε να προκαλέσει τεράστιο πρόβλημα.
Το μεσημέρι της 22ας Ιανουαρίου του 2017 ο Ράιαν Μέισον είχε τα πάντα. Είχε κάνει το όνειρο του πραγματικότητα, όταν φόρεσε την φανέλα της αγαπημένης του Τότεναμ, την οποία υπηρετούσε από 6 ετών. Είχε παίξει στην Εθνική Αγγλίας. Ήταν rich and famous. Κάποιοι τραυματισμοί και ο ποδοσφαιρικός του εγωισμός τον έκαναν να γίνει η ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία της Χαλ (13 εκατομμύρια λίρες), αλλά με τον Μάρκο Σίλβα στο τιμόνι έπαιζε το καλύτερο ποδόσφαιρο της ζωής του.
Και ξαφνικά όλα έσβησαν. Το βράδυ της ίδιας ημέρας, μετά την σφοδρή σύγκρουση με τον Γκάρι Κέιχιλ, ο 26χρονος Άγγλος μέσος δεν είχε σχεδόν τίποτα. Είχε όμως την ζωή του. Και μπορούσε να την ξαναπάρει πίσω.
Για ένα χρόνο επισκέφτηκε κάθε είδους ειδικό. Άλλοι του έλεγαν ότι υπάρχει ελπίδα να ξαναπαίξει ποδόσφαιρο. Άλλοι ήταν διστακτικοί. Το καλοκαίρι ταξίδεψε στην Πορτογαλία μαζί με την Χαλ για να κάνει ένα δικό του ατομικό πρόγραμμα. Λίγο τρέξιμο, κάποιες ασκήσεις ενδυνάμωσης και μερικές προσεκτικές επαφές με την μπάλα. Ένα χρόνο μετά τον συγκλονιστικό του τραυματισμό ήταν σχεδόν σίγουρος ότι θα επιστρέψει. Οι εξετάσεις όμως στο τραυματισμένο του κρανίο άναψαν ένα μεγάλο STOP.
Οι γιατροί του ξέκοψαν ότι αν συνέχιζε το ποδόσφαιρο, τότε ανά πάσα ώρα και στιγμή θα μπορούσε με την παραμικρή κεφαλιά να υποστεί μόνιμη εγκεφαλική βλάβη ή στην καλύτερη να πάθει άνοια ή να έχει επιληπτικές κρίσεις πολύ πριν τα 30 του! Ήταν πια μονόδρομος. Ο Ράιαν Μέισον κρέμασε τα παπούτσια του σε ηλικία 27 ετών, όμως δεν έμεινε μακριά από το ποδόσφαιρο.
Τον Απρίλιο του 2018 εντάχθηκε στο προπονητικό επιτελείο της αγαπημένης του Τότεναμ και το καλοκαίρι του 2018 έγινε προπονητής της ομάδας U-19 στο Uefa Youth League. To καλοκαίρι του 2020 έγινε διευθυντής του τμήματος ατομικής βελτίωσης και εξέλιξης όλων των τμημάτων υποδομής των σπιρουνιών. Είχε βρει ξανά το νόημα της ζωής, η φωνή του ήταν μία από τις πιο δυνατές στην Αγγλία στο ζήτημα της κατάργησης των κεφαλιών από τα τμήματα υποδομής και κατ’ επέκταση στο ποδόσφαιρο.
Σήμερα έχει επανέλθει σχεδόν στο 100%. Μπορεί να τρέξει. Να παίξει τένις. Να ασκηθεί. Ζει μία φυσιολογική ζωή, μαζί με την σύζυγο και τα δυο τους παιδιά. Μέχρι το μεσημέρι της 19ης Απριλίου, ο Ράιαν Μέισον προπονητικά δεν είχε σχεδόν τίποτα. Από το απόγευμα έχει σχεδόν τα πάντα. Είναι ο διάδοχος του Ζοσέ Μουρίνιο στον πάγκο της αγαπημένης του Τότεναμ, έστω και ως υπηρεσιακός μέχρι το τέλος της σεζόν.
Στα ηλικία 29 ετών του θα γίνει σε λίγες ώρες και τυπικά ο νεαρότερος τεχνικός στην ιστορία της Premier League. Ζει μία δεύτερη ζωή σχεδόν από θαύμα και θα δίνει οδηγίες σε παιδιά που μεγάλωσαν μαζί όπως ο Χάρι Κέιν. Αυτά, ούτε σε ταινία...
