Κάποιοι το χαρακτήρισαν εξυπνάδα ή πονηριά. Άλλοι, το πήγαν πιο μακριά και το είπαν ευφυΐα. Κάποιοι, το έκαναν λύσσα και το χαρακτήρισαν ιδιοφυές. Ίσως, επειδή το πανηγύρισαν κιόλας.
Το γκολ του Ανδρέα Μπουχαλάκη που έδωσε την πρόκριση στον Ολυμπιακό είναι 100% νόμιμο. Κανένας κανονισμός δεν απαγορεύει σε οποιοδήποτε παίκτη να κρύβεται πίσω από το δοκάρι και να προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί κάποια αφηρημάδα του τερματοφύλακα.
Ηθικό είναι όμως; Πώς και δεν έχει σκεφτεί κανένας παίκτης του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ, του Άρη να το επιχειρήσει;
Ένα από τα πιο διαχρονικά ζητήματα που απασχολούν το ανθρώπινο είδος είναι η προαιώνια μάχη ανάμεσα στο ηθικό και στο νόμιμο. Ο περίφημος Γερμανός φιλόσοφος Ιμάνουελ Καντ ανέπτυξε μία ολόκληρη σχολή πάνω στο ζήτημα, που μπορούσε να συμπυκνωθεί σε μία μόνο φράση: «Το ηθικό είναι νόμιμο, αλλά το νόμιμο δεν είναι πάντα ηθικό».
Το νόμιμο είναι κάτι ξεχωριστό. Περιχαρακώνεται από ένα νομικό πλαίσιο. Το ηθικό κομμάτι είναι κάτι άλλο. Αφορά άγραφους κανόνες, που άλλος τους τηρεί και άλλος όχι.
Ας εξετάσουμε την φάση πολύ προσεκτικά. Ο Κρητικός μέσος του Ολυμπιακού δεν έμεινε πίσω από τον τερματοφύλακα του Άρη εξαιτίας κάποιου τραυματισμού, κάποιας πτώσης του στο έδαφος. Κρύφτηκε κανονικά πίσω του, ενώ το παιχνίδι συνεχιζόταν. Πονηρά. Ύπουλα.
Δείτε την φωτογραφία, η γλώσσα του σώματος είναι ξεκάθαρη. Ο Μπουχαλάκης έχει πάρει αγκαλιά το δοκάρι και περιμένει να δει την εξέλιξη της φάσης. Δεν έχει διάθεση να παίξει, να επιστρέψει στην μεσαία γραμμή. Περιμένει καρτερικά το «θύμα» του, όπως ένας κυνηγός στήνει καρτέρι στο θήραμα του.
Το γκολ του Μπουχαλάκη είναι 100% έγκυρο. Είναι νόμιμο. Πόσο τίμιο είναι να στήνεις πισώπλατο καρτέρι σε κάποιον; Πόσο fair-play είναι να σκάβεις τόσο ύπουλα τον λάκκο του αντιπάλου σου;
Διότι με αυτή του την ενέργεια, ναι μεν ο Ανδρέας Μπουχαλάκης αποθεώνεται ως «ιδιοφυΐα» από σύσσωμο τον (οπαδικό και όχι μόνο) Τύπο, αλλά στήνει έναν συνάδελφο του στο εκτελεστικό απόσπασμα. Όφειλε ο Χουλιάν Κουέστα να κοιτάξει πίσω του πριν αφήσει την μπάλα κάτω για το βολέ; Φυσικά, ώστε να είναι 100% σίγουρος.
Ωστόσο, ο Ισπανός τερματοφύλακας θα πρέπει να νιώθει πως ήρθε κάποιος από πίσω και του έκλεψε το πορτοφόλι από την τσέπη. Σε τέτοιες περιπτώσεις η επιλογή να υποστηρίξεις τον «θύτη» ή το «θύμα» δείχνει και την πραγματική σου θέση στο δίλημμα περί ηθικού και νόμιμου.
Μόνο που δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ολυμπιακός χτυπά πισώπλατα (στο πλαίσιο της νομιμότητας) για να πετύχει κάποιο γκολ.
Θυμηθείτε την φάση στον περσινό επαναληπτικό κυπέλλου ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ; Ο Κώστας Φορτούνης έχει βγει εκτός αγωνιστικού χώρου λόγω τραυματισμού και εισέρχεται στον αγωνιστικό χώρο μετά από νεύμα του 4ου διαιτητή Παπαπέτρου, δίχως όμως να γίνει αντιληπτός από τους παίκτες του ΠΑΟΚ που εκείνη την ώρα έχουν στην κατοχή τους στην μπάλα.
Εκείνος κλέβει ύπουλα την μπάλα από τον Δημήτρη Γιαννούλη που δεν μπορεί να δει ότι πισώπλατα έρχεται ο Φορτούνης και το 2-0 είναι γεγονός παρά τις διαμαρτυρίες ολόκληρου του πάγκου του ΠΑΟΚ, αλλά και του διεθνή αριστερού μπακ που δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό το unfair-play.
Αυτές οι δύο ενέργειες είναι άραγε «μαγκιά» (όπως χαρακτηρίστηκαν από τα ελληνικά Μέσα που έμαθαν να αποθεώνουν το τίποτα);
Το σίγουρο είναι πως απεικονίζουν την νοοτροπία ενός ολόκληρου αθλητικού οργανισμού που άλλαξε με μεγάλη ταχύτητα DNA τα τελευταία 25 χρόνια. Ενός συλλόγου που έκανε σημαία του την φράση «εγώ βουτάω, εσύ πρέπει να το δώσεις»; Ενός συλλόγου που σύμφωνα με επώνυμες μαρτυρίες έστελνε τους παίκτες του σε μαθήματα υποκριτικής, ώστε να ξεγελάνε πιο εύκολα τους διαιτητές και να κερδίζουν πέναλτι.
Ενός συλλόγου που πέρασε και στην ελληνική κοινωνία την νοοτροπία πως είναι μαγκιά να κερδίζεις με μαϊμού πέναλτι, είναι μαγκιά να… προστατεύεις (sic) με κάθε τρόπο την επένδυση σου, πως είναι «μαγκιά» να καθυβρίζεις, να λοιδορείς, να ποδοπατείς αντιπάλους, συνειδήσεις και λογική.
Το χειρότερο είναι πως όλα αυτά μεταβιβάστηκαν και στην ελληνική κοινωνία, πέρασαν ως «φυσιολογικά». Μία ανήθικη ενέργεια πέρασε στην λαϊκή συνείδηση ως κάτι σωστό, εφόσον δεν σε πιάνουν! Εγώ βουτάω, εσύ γιατί το δίνεις;
Με μία ανάρτηση του στα social media ο υπεύθυνος επικοινωνίας του Ολυμπιακού, Νίκος Γαβαλάς έγραψε πως «η ενέργεια του Μπουχαλάκη έγινε θέμα συζήτησης στο εξωτερικό, όπου με ποικίλα σχόλια επιβραβεύεται η ποδοσφαιρική οξυδέρκεια του». Όχι, κύριε Γαβαλά. Μόνο στην Ελλάδα γράφουμε για ποδοσφαιρική οξυδέρκεια και ευφυία. Στην Αγγλία, την μητέρα του fair-play, τέτοια γκολ χαρακτηρίζονται πάντα ως sneaky. Ύπουλα. Δεν αποθεώνονται, αλλά λοιδορούνται. Κι αν υπάρχει κάτι που σχολιάζεται στο εξωτερικό δεν είναι η «ποδοσφαιρική οξυδέρκεια», αλλά ίσως κάτι άλλο πιο πονηρό.
Οι δύο αυτές φάσεις, τα δύο αυτά γκολ είναι δύο ακόμα ένδοξες σελίδες της «μεταμοντέρνας ερυθρόλευκης μαγκιάς» που πλασάρεται στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία 25 χρόνια. Μιας νοοτροπίας που επιβραβεύει τον ποδοσφαιρικό μπαγαπόντη, αυτόν που θα κλέψει στην σειρά δίχως να τον πάρουν χαμπάρι, αυτόν που θα βάλει «μέσο», αυτόν που θα βρει τρόπο, βάζοντας μετά επιδεικτικά το χέρι στο κούτελο για να δείξει σε όλους πόσο… έξυπνος είναι.
