Μερικές φορές αρκεί μία και μόνο λέξη για να καταλάβεις. Μία! «Τι κρατάω από αυτή τη σεζόν; Τίποτα!». Τίποτα. Απολύτως τίποτα.
Η ατάκα του Αντελίνο Βιεϊρίνια στο τρέιλερ για το ντοκιμαντέρ «Toumba Uncensored» που θα επιχειρήσει να περιγράψει σε τέσσερα επεισόδια την περπατησιά του ΠΑΟΚ τη σεζόν που μας πέρασε, τα… ξενερωμένα μούτρα του Πορτογάλου, όταν την έλεγε, η γλώσσα του σώματος, μαρτυρούσε πολλά για την διάθεση, την ψυχολογική κατάσταση του αρχηγού.
Μερικές φορές δεν χρειάζεται ούτε αυτή η μία λέξη για να καταλάβεις. Η εκκωφαντική σιωπή είναι χειρότερη από τις λέξεις. Λίγο μετά την αναίτια, την ανεξήγητη, την εύκολη αποβολή του στο έκτο λεπτό των καθυστερήσεων στον αγώνα της τελευταίας αγωνιστικής με τον Άρη, ο Αντρέ έφυγε τρέχοντας προς τα αποδυτήρια.
Δεν διαμαρτυρήθηκε, δεν γύρισε το βλέμμα του να κοιτάξει πουθενά, δεν μίλησε, δεν έβρισε, δεν ξέσπασε, δεν έμεινε στον πάγκο για να δει την προσπάθεια των συμπαικτών του ως το τέλος, απλώς έφυγε καρφί για τα αποδυτήρια. Ευθεία, ίσια, χωρίς να κοιτάξει καν πίσω του.
Αμέσως έκανε ντους και εξαφανίστηκε από το γήπεδο, χωρίς να μιλήσει σε άνθρωπο, χωρίς να κάνει δηλώσεις στους εκπροσώπους του τύπου, χωρίς να αιτιολογήσει την αποβολή του, χωρίς να απολογηθεί για την απογοητευτική εικόνα του ΠΑΟΚ στην ακροτελεύτια εικόνα της σεζόν απέναντι σε έναν αποδεκατισμένο αντίπαλο, που κατέθεσε ότι είχε στο χορτάρι, μέχρι τελευταίας ρανίδας.
Αν ήταν κάποιος άλλος, θα περνούσε έτσι. Είναι όμως ο Αντρέ. Είναι ο αρχηγός του ΠΑΟΚ. Είναι πολλά περισσότερα από αρχηγός του ΠΑΟΚ. Είναι ένας εν ενεργεία πρωταθλητής Ευρώπης. Είναι ο παλιότερος όλων στα αποδυτήρια. Είναι (έγινε για την ακρίβεια) σαρξ εκ της σαρκός του ΠΑΟΚ. Έφαγε τα σκ…ά, αλλά έζησε και τα μεγαλεία του συλλόγου. Ήρθε στην Τούμπα μικρό, άβγαλτο παιδάκι, με προγούλι και χαίτη... λασπωτήρα και είναι πια ένας ώριμος οικογενειάρχης, μία εμβληματική φιγούρα.
Είναι αδιάφορο αν αποβλήθηκε. Αυτό το αναίτιο σπρώξιμο στο έκτο λεπτό των καθυστερήσεων μπορεί να μαρτυρά πολλά. Νεύρα, ξενέρωμα, θολούρα, θυμό, μπούκωμα, κακοκεφιά. Γίνεται όμως με τόσους παλμούς με το γήπεδο. Συμβαίνει. Δικαιολογείται. Αυτό που δεν δικαιολογείται είναι η σιωπή μετά. Το… μπανάκι και σπίτι.
Ο αρχηγός δεν υπάρχει μόνο για να σηκώνει πρώτος τα τρόπαια και να είναι λαλίστατος, όταν όλα πάνε καλά, μα κυρίως για να βγαίνει μπροστά στα δύσκολα. Να υψώνει το ανάστημα του στις στραβές. Να οιστρηλατεί, να εμπνέει και να προσφέρει σιγουριά για την επόμενη ημέρα. Να βάζει τα στήθη του μπροστά ως ασπίδα για να προστατεύσει τους συμπαίκτες του. Να είναι όμως εκεί. Να είναι παρών. Να μιλάει. Να φαίνεται.
Στο ίδιο γήπεδο που βίωσε την μεγαλύτερη αποθέωση που μπορεί να γνωρίσει αθλητής, όταν μπήκε με ένα πόδι ως αλλαγή στην φιέστα τίτλου με τον Λεβαδειακό, ένα χρόνο μετά βίωσε το απόλυτο ναδίρ του στον ΠΑΟΚ. Όχι, δεν μπορεί, δεν γίνεται ο Αντρέ να φεύγει «από την πίσω πόρτα» σαν κυνηγημένος από κάτι. Δεν του πρέπει. Δεν στέκει.
Οι άνθρωποι μπορεί να ξεχάσουν τι τους είπες, ποτέ όμως δεν θα ξεχάσουν πως τους έκανες να αισθανθούν. Ό,τι κι αν γίνει από εδώ και πέρα στην σχέση του Δικέφαλου με τον Αντελίνο Βιεϊρίνια, είτε ανανεώσει το συμβόλαιο του, είτε κλείσει την καριέρα του στον ΠΑΟΚ, είτε φύγει για κάπου αλλού, είτε αναλάβει διοικητικό πόστο (φέτος ή όποτε), ό,τι μα ό,τι κι αν γίνει ο κόσμος αποκλείεται να ξεχάσει πως αισθάνθηκε αυτά τα συγκεκριμένα δευτερόλεπτα.
Αυτό το γκολ. Αυτός ο πανηγυρισμός. Αυτό το ξέσπασμα. Αυτό το χτύπημα στο μέρος της καρδιάς. Αυτή η κλωτσιά στην διαφημιστική πινακίδα. Αυτό το «πάμε φίλε και ομάδα» που ουρλιάζει στα μούτρα του Δημήτρη Πέλκα. Αυτό το πυρακτωμένο βλέμμα του τρελού. Αυτή η χειρονομία στην εξέδρα. Αυτή η ένθεη μανία. Αυτό το παραλήρημα. Αυτή η εξύψωση, η κορύφωση όλων των αισθήσεων. Αυτή η κάμερα που κουνιέται. Αυτό το υπόκωφο και σχεδόν απόκοσμο "γκολ" από την εξέδρα. Αυτή η λύτρωση. Ο ΠΑΟΚ ήταν κάτι άλλο πριν από αυτό το γκολ και έγινε κάτι άλλο μετά από αυτή την εκτέλεση φάουλ. Η μετάβαση έγινε από τα δικά του πόδια, εκείνο το βράδυ. Κι αυτό δεν πρόκειται να σβήσει ό,τι κι αν γίνει.
Δεν χρειάζονται ποσταρίσματα σαν κι αυτά του Αλέξανδρου Πασχαλάκη για να οριοθετηθεί η σημαντικότητα του Βιεϊρίνια στον ΠΑΟΚ. Ο Αντρέ δεν είναι ο ΠΑΟΚ. Ο ΠΑΟΚ υπήρξε και θα υπάρξει και μετά από αυτόν. Είναι όμως ένα σημαντικό κομμάτι του. Κι όπως όλα τα σημαντικά κομμάτια, αξίζει τον σεβασμό που του αναλογεί και μία δίκαιη αντιμετώπιση.
Η σχέση του Αντρέ με τον ΠΑΟΚ είναι σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, περνάει την φάση της. Όχι τώρα. Εδώ και καιρό. Ο πανδαμάτωρ χρόνος την έφθειρε και την οξείδωσε. Ο αρχηγός δεν ήταν ο ίδιος μετά τον πολύ σοβαρό τραυματισμό του. Δεν θα μπορούσε να είναι, θα ήταν οξύμωρο. Δεν είναι άλλωστε παιδάκι, γεννηθείς τον Γενάρη του 86.
Ο προβληματικός στο γήπεδο ΠΑΟΚ, όμως, τον περίμενε όπως το νερό ο διψασμένος στην Σαχάρα. Τον περίμενε να μπει μέσα και να μαγέψει, να κάνει την διαφορά, να πάρει την ομάδα στις πλάτες του. Γι’ αυτό και τον έβαλε να παίξει μπροστά -όπως εκείνος ήθελε. Τηρουμένων των αναλογιών ο Βιεϊρίνια είχε μερικές τρομερές εκλάμψεις. Αρκούσε η αύρα του στο γήπεδο, η παρουσία του, η εμπειρία του, μερικά εκπληκτικά χτυπήματα για να κάνει διαφορά σε παιχνίδια σχεδόν χαμένα. Ωστόσο, είχε και lows. Ένα «φτηνό» και ανεπίτρεπτο για την κλάση του λάθος έφερε το γκολ με το οποίο ο Ολυμπιακός πέρασε νικηφόρα από την Τούμπα και κλείδωσε το πρωτάθλημα.
Το χειρότερο ήταν όμως πως ο Αντρέ δεν έμοιαζε χαρούμενος στο γήπεδο. Δεν ήταν κεφάτος, αλλά νευρικός. Δεν ήταν χαμογελαστός, χαλαρός, ευδιάθετος, αλλά μαγκωμένος, σφιγμένος, σχεδόν θυμωμένος. Ήταν η εικόνα ενός παίκτη που δεν περνάει καλά, γιατί κάτι τον «τρώει». Ενός παίκτη που κάτι τον χαλάει. Το κλίμα; Ο προπονητής; Οι συμπαίκτες του; Το συμβόλαιο; Κάτι άλλο; Κάτι τον έτρωγε όμως. Κι εκεί όμως είχαμε σιωπή.
Όπως σιωπή είχαμε και σε ένα τυπικό θέμα που θα έπρεπε να είχε λήξει μέσα σε πέντε λεπτά. Γιατί χρειάστηκε να φτάσουμε ως το βράδυ της 30ής Ιουνίου για να ανανεώσει για ένα ακόμα μήνα, ώστε να έχει δικαίωμα συμμετοχής στα πλέι-οφ; Γιατί τέτοια κωλυσιεργία, τέτοια γραφειοκρατική αδράνεια, τέτοια αργοπορία; Η εκκωφαντική σιωπή και σε αυτό το γήπεδο άφησε να αιωρούνται σημεία και τέρατα. Η σιωπή δημιουργεί τοίχους γεμάτους εγωισμό. Ο διάλογος τα γκρεμίζει.
Περίπου μία εβδομάδα πριν από την «πρώτη» του ΠΑΟΚ για την επόμενη σεζόν κανείς δεν ξέρει, αν ο Αντελίνο Βιεϊρίνια θα συνεχίσει στον σύλλογο. Κακώς. Κάκιστα. Τέτοια θέματα δεν πρέπει να σέρνονται για καιρό, διότι ο Αντρέ δεν είναι το «οποιοδήποτε συμβόλαιο, που λήγει». Του αξίζει είτε μία «τιμητική πρόταση» είτε μία «καθόλου πρόταση» και ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Η (ασήμαντη) προτίμηση του υπογράφοντα θα ήταν να δει τον Αντρέ να «τελειώνει» στον ΠΑΟΚ με παραμυθένιο τρόπο. Να ανανεώσει εφ’ όρου ζωής, αποδεχόμενος έναν άλλον, υβριδικό ρόλο. Αυτόν του φωτεινού παραδείγματος για την γενιά που έρχεται. Αυτόν του προτύπου. Να γίνει προοδευτικά ένας... Στέλιος Μαλεζάς με λίγο πιο ενεργό ποδοσφαιρικό ρόλο, όταν η κατάσταση το απαιτεί. Δεν είναι εύκολο να το αποδεχθεί (κανένας ποδοσφαιριστής δεν συμφιλιώνεται με την ιδέα ότι… γερνάει), μα στα μάτια μου θα ήταν το ιδανικό.
Ο Αντρέ είναι γιγάντιο κεφάλαιο για τον ΠΑΟΚ, κάτι το οποίο δεν περιορίζεται στην προσφορά του στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Κι ο ΠΑΟΚ όμως είναι γιγάντιο κεφάλαιο στην ζωή του Αντρέ. Είτε συνεχίσουν μαζί είτε όχι, τα λόγια, οι συμπεριφορές, οι πράξεις από τις δύο πλευρές θα πρέπει να είναι σταράτες. Η ιστορία, αυτοί που την έγραψαν, πρέπει να προστατεύονται σαν ιερό κειμήλιο.
Διότι, οι άνθρωποι μπορεί να ξεχάσουν τι τους είπες, ποτέ όμως δεν θα ξεχάσουν πως τους έκανες να αισθανθούν…
