Ο ποδοσφαιριστής Ζιντάν είχε όλα τα χαρίσματα του κόσμου. Ήταν τέλειος, αψεγάδιαστος, ατσαλάκωτος. Ή έτσι έμοιαζε; Το καλοκαίρι του 2006 ήταν 34 ετών και είχε αποφασίσει ότι το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας θα ήταν η τελευταία διοργάνωσή του. Η Γαλλία φτάνει στον τελικό, μια ανάσα πριν στεφθεί παγκόσμια πρωταθλήτρια για μια ακόμη φορά. Και είναι αυτός ο αρχηγός των «τρικολόρ».
Στην κανονική διάρκεια του τελικού με την Ιταλία, ο Ζιντάν σκοράρει με πέναλτι. Πάμε στην παράταση… Στο 110ο λεπτό. Μια κουτουλιά. Μια ανθρώπινη αντίδραση… Αγχώνεται, πιέζεται, αντιδρά. Όχι η κουτουλιά δεν τον στιγμάτισε, δεν ήταν το άδοξο τέλος της καριέρας του. Ήταν αυτό που χρειαζόμαστε όλοι οι κοινοί θνητοί για να πιστέψουμε ότι αυτός που βλέπαμε σαν θεό είχε και ανθρώπινη υπόσταση...
Ο Γάλλος έγραψε ιστορία ακόμα και με αυτόν τον τρόπο. Δεν ήταν ένα άδοξο τέλος καριέρας. Ίσα ίσα. Συνήθως από τα ιστορικά γεγονότα ανακαλούμε στη μνήμη μας νικητές και ηττημένους. Από εκείνον τον τελικό, όμως, όλοι θυμούνται εκείνη την εικόνα στο 110'. Θυμούνται τον Ζιντάν.
Τι συνέβη; Ίσως δεν έχει ιδιαίτερη σημασία τι ήταν αυτό που ώθησε τον «Ζιζού» στην κουτουλιά. Τον έβλεπαν όλοι μέσα στο γήπεδο να προσπαθεί να μη δώσει σημαία σε όσα του έλεγε ο Ματεράτσι. Αρχικά τον αγνόησε. Και κατόπιν γύρισε προς τον αντίπαλό του, χτύπησε με το κεφάλι του το στήθος του και τον έριξε στον αγωνιστικό χώρο.
«Γύρισε και μου είπε "θα σου δώσω μετά τη φανέλα..." και αυτό που του απάντησα ήταν "προτιμώ την αδερφή σου"... Δεν ήταν και κάτι τόσο κακό» είπε ο Ματεράτσι. Αυτό ήταν. «Ήταν όντως ηλίθιο αυτό που του είπα, αλλά δεν έπρεπε να αντιδράσει έτσι. Σε κάθε γειτονιά στη Ρώμη, στη Νάπολη, στο Μιλάνο, στο Τορίνο και στο Παρίσι ακούς πολύ χειρότερα πράγματα. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί πήρε τέτοια διάσταση αυτό το περιστατικό» συμπλήρωσε ο Ιταλός.
Ο Ζιντάν είχε πει ότι του τραβούσε όλη την ώρα τη φανέλα και γι' αυτό του είπε εκνευρισμένος: «Μετά το τέλος θα στη δώσω αφού τη θες τόσο πολύ» και σύμφωνα με τον Γάλλο πάντα, ο Ματεράτσι του έβριζε την αδερφή.
«Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να τον δω. Το παιχνίδι εξελισσόταν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Όταν η μπάλα επέστρεψε στο κέντρο του γηπέδου, είδα ότι ένας παίκτης -που δεν μπορούσα να αναγνωρίσω- με μπλε φανέλα (σ.σ. οι Γάλλοι έπαιξαν με λευκή φανέλα) ήταν στο έδαφος και δεν μπορούσε να σηκωθεί. Έτσι, έτρεξα από πάνω του και ζήτησα από τους βοηθούς μου να μου πουν, εάν είχαν παρατηρήσει κάτι ιδιαίτερο. Και οι δύο απάντησαν ότι δεν είχαν δει τίποτε» θυμάται o Αργεντινός διαιτητής Οράσιο Ελισόντο.
«Μου είπε άμεσα ότι ο Ζιντάν είχε χτυπήσει με το κεφάλι τον Ματεράτσι. Μου επισήμανε ότι το χτύπημα ήταν τρομακτικό. Κι έτσι αποφάσισα να δείξω την κόκκινη κάρτα στον Ζιντάν. Δεν έχω δει ποτέ το βίντεο του αγώνα».
Ο Ματεράτσι, που έγινε ήρωας στην Ιταλία, αλλά στη συνείδηση του ποδοσφαιρικού κόσμου έμεινε περισσότερο ως θύτης, ένας ασεβής που χάλασε την ομορφιά ενός θρύλου του ποδοσφαίρου, και λιγότερο ως θύμα, σηκώθηκε από το χορτάρι την ώρα που ο Ζιντάν, έχοντας αντικρίσει την κόκκινη κάρτα από τον διαιτητή, περνούσε με σκυμμένο το κεφάλι δίπλα από το πολυπόθητο τρόπαιο για να πάει στα αποδυτήρια.
«Δεν αισθάνομαι υπερήφανος για την πράξη αυτή. Νοιώθω άσχημα απέναντι σε όλους όσοι κάνουν το ποδόσφαιρο διαφορετικό, αλλά είναι μέρος της καριέρας μου, οφείλω να το αποδεχθώ αφού υπήρξαν και πράγματα που δεν ήταν ευχάριστα» είπε ο Γάλλος πολλά χρόνια μετά.
Σύμφωνα με δημοσκόπηση της Le Monde λίγες μέρες μετά το συμβάν, το 61% των Γάλλων φιλάθλων του έδινε δίκιο για την αντίδρασή του, παρά το γεγονός ότι η αποβολή του ίσως είχε κοστίσει στη χώρα τους το τρόπαιο του Μουντιάλ.
Και τελικά ο Ματεράτσι με τη «σκουάντρα ατζούρα» κάθισαν στον θρόνο του παγκόσμιου πρωταθλητή, μετά από 24 χρόνια, επικρατώντας με 5-3 στα πέναλτι.
