Ο Αλέξανδρος Τζιόλης σε όλη την ποδοσφαιρική του διαδρομή έζησε μακριά από τα «φώτα»της δημοσιότητας. Οσο κι αν ψάξει κανείς να βρει συνεντεύξεις του, αυτές είναι μετρημένες και οι απολύτως απαραίτητες.
Οι «τίτλοι τέλους» της λαμπρής καριέρας του δεν επιφύλασσαν καμία ανατροπή. Μπήκαν με τον ίδιο τρόπο. Με ένα λιτό μήνυμα στην προσωπική του σελίδα στο Facebook. Μια ζηλευτή ποδοσφαιρική διαδρομή τερματίστηκε για τον Κατερινιώτη άσο στα 35 του χρόνια. Μια καριέρα που όμοιά της λίγοι Ελληνες ποδοσφαιριστές κατάφεραν να κάνουν μέχρι σήμερα.
Αν εξαιρέσει κανείς τους τρεις ελληνικούς σταθμούς της καριέρας του, δηλαδή τον Πανιώνιο, τον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ, έπαιξε στην Bundesliga (Βέρντερ Βρέμης), στην La Liga (Σανταντέρ), στο Championnat (Μονακό), στη Serie A (Σιένα), στο πρωτάθλημα της Τουρκίας (Καϊσερίσπορ), της Σκωτίας (Χάρτς), της Κύπρου (ΑΠΟΕΛ) και εσχάτως και στη Σαουδική Αραβία (Αλ-Φαΐχα). Στο σύνολο 505 επαγγελματικές συμμετοχές. Και φυσικά αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι για πολλά χρόνια της Εθνικής Ελλάδος, έχοντας συνολικά 75 συμμετοχές με δύο γκολ, όντας μέλος της ομάδας σε ένα Euro και δύο Mundial. Ένας άξιος συνεχιστής της «χρυσής» γενιάς του 2004. Not bad.
Για τον ποδοσφαιριστή Τζιόλη καθένας από εσάς, μπορεί να έχει τη δική του άποψη. Δεν θα κρίνουμε, ούτε φυσικά θα βαθμολογήσουμε το τι είχε ή δεν είχε. Αυτό που είναι αδιαπραγμάτευτο και πιστέψτε με το πιο σημαντικό όλων είναι το ήθος του ανθρώπου Τζιόλη. Τον ηγετικό και συνάμα ταπεινό του χαρακτήρα. Όσοι τον γνωρίζουν και όσοι μίλησαν από χθες για τον 35χρονο πρώην πλέον άσο, τον χαρακτηρίζουν ως έναν συμπαίκτη-πρότυπο. Έναν άνθρωπο που πάντα έβαζε το «εγώ» κάτω από το «εμείς».
Διαβάζοντας μέσα από τις λέξεις που θέλησε ο ίδιος να πει χθες το ποδοσφαιρικό του «αντίο» μου δημιουργήθηκαν πολλά αναπάντητα «γιατί». Γιατί που δεν έχουν να κάνουν με τον ίδιο τον Αλέξανδρο Τζιόλη. Έχουν να κάνουν όμως με το ίδιο το άθλημα και την αντιμετώπιση που τυγχάνει στην χώρα μας. Το γιατί τέτοιοι αθλητές με ήθος, χαρακτήρα και διαδρομή, δεν έτυχαν την αναγνώριση που θα έπρεπε. Το γιατί ποτέ οι αληθινοί πρωταγωνιστές έστω και στο φινάλε της καριέρας του δεν θα πάρουν αυτό που τους αναλογεί. Ένα γιατί μεγάλο... Η περίπτωση του Τζιόλη είναι μία τέτοια. Όχι, όμως η μοναδική.
Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, μία ανάλογη είδηση, θα τύγχανε της προβολής που άξιζε. Ενδεχομένως να διοργανώνονταν και μία μεγάλη εκδήλωση για να τιμηθεί ο εκάστοτε αθλητής. Στην Ελλάδα, ήταν απλώς μία ακόμα είδηση. Και προσέξτε: όλα αυτά και σε μία περίοδο που δεν θα την χαρακτήριζες και ως την πιο εμπορική από αθλητικής άποψης.
Την απάντηση σε κάθε «γιατί» την δείχνει η ίδια η στάση του. Γιατί, ο καθένας ορίζει αυτό που θέλει να είναι και πράττει αυτό που επιθυμεί χωρίς να περιμένει καμία αναγνώριση από πουθενά.
Ο Αλέξανδρος Τζιόλης, φαντάζομαι, στο δικό του μυαλό δεν θα έχει καμία απορία. Κανένα αναπάντητο γιατί. Πολύ περισσότερο είμαι βέβαιος πως δεν έχει ανάγκη, εμένα ή τον καθένα από εμάς να απαντήσει σε τίποτα από όλα αυτά.
Το μόνο σίγουρο είναι πως το ελληνικό ποδόσφαιρο, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, εκεί που έχει οδηγηθεί έχει ανάγκη τον Τζιόλη και τους «Τζιόληδες». Και είναι υποχρέωσή και των ίδιων, όσο απηυδισμένου κι αν είναι να μην εγκαταλείψουν τον χώρο, να μείνουν δίπλα σε αυτό. Να ενώσουν τις φωνές τους, με τις φωνές άλλων τόσων υγιών ανθρώπων που θέλουν να δουν την χώρα μας να βγαίνει από τον ποδοσφαιρικό μεσαίωνα που ζει.
Και το φινάλε του δικού του ποδοσφαιρικού «αντίου» είναι και το σημαντικότερο, αφού αφήνει ορθάνοικτη την πόρτα πως θα παραμείνει ενεργός στο ποδόσφαιρο, από άλλο μετερίζι. Και θα το κάνει με το στυλ και τον τρόπο που αυτός επιθυμεί...
