Το ποδόσφαιρο ήταν, είναι και θα είναι, ομαδικό άθλημα. Ποδοσφαιριστές όπως ο Λιονέλ Μέσι, όμως, το κάνουν κατά διαστήματα να μοιάζει με ατομικό. Και πιστέψτε με, είναι ελάχιστοι αυτοί που μπορούν να το κάνουν, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Ο Μέσι, λοιπόν, πήρε την έκτη «Χρυσή Μπάλα» της καριέρας του, για όσα έκανε την σεζόν που πέρασε και όσα κάνει και την φετινή. Για όσα έκανε σε ατομικό επίπεδο, κρατώντας στον αφρό μια Μπαρτσελόνα που εξαρτάται από αυτόν περισσότερο από ποτέ και δεν θυμίζει σχεδόν σε τίποτα την ομάδα – θαύμα του Πεπ Γκουαρδιόλα.
Είναι υπερβολικά πολλές πλέον οι στιγμές που ο Μέσι αναλαμβάνει τον ρόλο του Σούπερμαν, οι στιγμές που βγάζει το φίδι από την τρύπα και σώζει το… κεφάλι των υπολοίπων, όπως έκανε την Κυριακή (01/12) με την γκολάρα στο «Wanda Metropolitano» της Μαδρίτης, εις βάρος της Ατλέτικο.
Όπως πάλευε μόνος του ο Λέο και στον περυσινό, ταπεινωτικό αποκλεισμό από την Λίβερπουλ στο «Άνφιλντ» για τα ημιτελικά του Champions League, όπου έβγαλε τρεις φορές μόνους τους συμπαίκτες του, αλλά αυτοί αποδείχθηκαν λιγόψυχοι στην τελική προσπάθεια για να πετύχουν το γκολ που, πιθανόν, θα έδινε την πρόκριση στον τελικό.
Η… πλάκα είναι ότι ο Μέσι ΔΕΝ θέλει τέτοιες Χρυσές Μπάλες. Όταν στο γκαλά του βραβείου επισημαίνει επανειλημμένως ότι σημασία έχει η συλλογική διάκριση, δεν το κάνει για να φανεί ταπεινός, αλλά γιατί το πιστεύει ακράδαντα.
Γι’ αυτό και το μόνο που ζητάει από την διοίκηση της Μπάρτσα είναι να έχει γύρω του μια ομάδα που θα μπορεί, υπό την δική του καθοδήγηση βεβαίως, να είναι φουλ ανταγωνιστική και να διεκδικεί με πραγματικές αξιώσεις την κούπα με τα μεγάλα αυτιά, αυτή «την τόσο όμορφη κούπα», όπως την χαρακτήρισε προ διετίας σε μια ομιλία του ως αρχηγός στον κόσμο των Μπλαουγκράνα.
Εσχάτως, όμως, η Μπαρτσελόνα ΔΕΝ είναι φουλ ανταγωνιστική για το επίπεδο του Champions League. Το έδειξε με τον αποκλεισμό από την Ρόμα του Κώστα Μανωλά, το επιβεβαίωσε με την περυσινή σφαλιάρα από την Λίβερπουλ, αλλά αυτό είχε αρχίσει να φαίνεται και τρία χρόνια πριν, όταν η Γιουβέντους την απέκλεισε χαλαρά στα προημιτελικά και αφού είχε προηγηθεί η απίθανη ανατροπή κόντρα στην Παρί Σεν Ζερμέν (6-1, μετά από 4-0).
Το συμβόλαιο του Μέσι με τους Μπλαουγκράνα προβλέπει ότι το καλοκαίρι, ο Αργεντινός μπορεί να φύγει ως ελεύθερος. Δεν θα το κάνει, γιατί αγαπάει την Μπάρτσα και στην Βαρκελώνη η οικογένειά του ζει σε ιδανικές συνθήκες.
Θέλει, όμως, έμπρακτες αποδείξεις ότι η ομάδα θα είναι στο ύψος του. Γι’ αυτό ζήτησε (ναι, το έκανε) την επιστροφή του Νεϊμάρ το περασμένο καλοκαίρι. Γιατί θεωρεί ότι με τον Βραζιλιάνο δίπλα του η ομάδα θα ανέβαινε επίπεδο, ενώ βλέπει στο πρόσωπό του έναν παίκτη ικανό να τον διαδεχθεί ως ηγέτη των Καταλανών.
Η φετινή σεζόν μοιάζει κομβική για το (βραχύβιο) μέλλον του Μέσι, ο οποίος το καλοκαίρι θα είναι πλέον 33 ετών και ο ίδιος, κατά την ομιλία μετά την βράβευση του, παραδέχθηκε ότι το τέλος είναι κοντά.
Το αν αυτό το φινάλε μιας μυθικής καριέρας θα λάβει χώρα στην Βαρκελώνη και με την ομάδα που σημάδεψε την ζωή του, θα εξαρτηθεί από την πορεία της Μπάρτσα στο φετινό Champions League (δεν βλέπω πως μπορεί αυτή να φτάσει μέχρι τον τελικό της Κωνσταντινούπολης…) και τις κινήσεις των Καταλανών στο μεταγραφικό παζάρι.
Σε ατομικό επίπεδο, ο Μέσι άξιζε απόλυτα την έκτη «Χρυσή Μπάλα» της καριέρας του. Το θέμα, όμως, είναι τι ακριβώς επιβραβεύει η FIFA με το «The Best» και το γαλλικό περιοδικό «France Football» με την «Χρυσή Μπάλα».
Τις ατομικές επιδόσεις ΜΟΝΟ ή τις ατομικές επιδόσεις, σε συνδυασμό με την επίδραση αυτών στις συλλογικές επιτυχίες, όπως αναμφίβολα έγινε με Φίρχιλ φαν Ντάικ, Σαντιό Μανέ ή Μοχάμεντ Σαλάχ στην Λίβερπουλ; Φρονώ πως αυτή η απορία θα μείνει εσαεί αναπάντητη…
