Ο Ολυμπιακός διεκδικεί, ο ΠΑΟΚ μπορεί, η ΑΕΚ... μόνη της και ο Παναθηναϊκός για top-6

Δέκα αγωνιστικές, παραδοσιακά ένας πρώτος σταθμός σοβαρής αξιολόγησης. Ο,τι έγινε στα εβδομήντα ματς, τίποτα δεν είναι ασήμαντο. Ο όποιος πόντος έχει χαθεί, κανείς δεν γυρίζει πίσω. Ο,τι ακόμη μένει να γίνει ως το φινάλε της κανονικής περιόδου, αυτό είναι ακόμη πιο σημαντικό. Κρίνει, για τι θα παίξουν όλοι μετά. Αλλ’ ό,τι θα γίνει στην post-season, εκείνο είναι το καθοριστικό. Ο μαραθώνιος έχει τη σοφία του. Τα χιλιόμετρα τώρα στην αρχή, είναι σε ίσιωμα. Τα περισσότερα, και ο ανήφορος, έπονται.
     
Επάνω, οι παίκτες του τραπεζιού κινούνται λίγο-πολύ «στα λεφτά τους». Ο Ολυμπιακός, μετά τις δύο χρονιές στην απέξω, έγινε πάλι αξιόπιστος διεκδικητής τίτλου. Ο ΠΑΟΚ, μετά το πρωτάθλημα που έχασε πρόπερσι και το πρωτάθλημα που σάρωσε πέρυσι, πλέον είναι αυτό που δεν ήταν ποτέ. Κάθε χρονιά, συστηματικός διεκδικητής τίτλου. Είτε θα τον κατακτήσει, μπροστά από μια καλή ομάδα. Είτε θα τον χάσει, από μια καλή ομάδα. Ένα πρωτάθλημα, μπορείς να το πάρεις. Ο ετησίως αληθινός πρωταθλητισμός, είναι άλλο.
     
Η ΑΕΚ κινείται, μονάχη στην (υπο)κατηγορία της. Μια μάλλον άχαρη κατηγορία. Εμφανώς αδύναμη, να πλησιάσει στους δύο. Σχεδόν αδύνατον, να μη βγει τρίτη. Και εδώ, κατάταξη μπάτζετ και κατάταξη γηπέδου ταυτίζονται. Πιο κάτω, προκύπτουν αβίαστα οι τρεις που έχουν να επιταχύνουν. Πρωτίστως Παναθηναϊκός, όχι λιγότερο Αρης, δευτερευόντως Ατρόμητος. Η αντικειμενική αξία τους, είναι για top-6. Τούτη τη στιγμή, οριακά ή όχι, κανείς δεν είναι μέσα στο top-6. Οποιος εν τέλει δεν θα είναι στο top-6, θα έχει αποτύχει, τελεία.
     
Λάρισα και Ξάνθη, καραδοκούν να επωφεληθούν εις βάρος όποιου δεν κάνει τη δουλειά του σωστά. Ακολούθησαν το μοντέλο-Αρης, πήγαν σε μια αρκετά υψηλή μέση ηλικία, σε μια λογική πολλών ξένων, δεν βγάζουν ακριβώς το ποδόσφαιρο που θα ενθουσίαζε κάποιον να παρακολουθήσει, πιο πολύ μοιάζουν να περιμένουν τις ατομικές λύσεις από καλούς ποδοσφαιριστές για ν’ απομυζούν πόντους στα παιγνίδια. Κατά τι χαμηλότερα σε σχέση με τη μπάνκα του, δείχνει να κινείται ο Αστέρας που όμως εφέτος εμφανίζει το πιο νεανικό γκρουπ σ’ ολόκληρη τη Σούπερ Λιγκ, ως και ο προπονητής είναι μειράκιο, θέλουν τον χρόνο τους. Τα μεγαλεία της Ευρώπης, οριστικά θεωρούνται περασμένα.
     
Ο Αχιλλέας Μπέος και ο Πανουργιάς Παπαϊωάννου καθοδηγούν τις δύο κατ’ εξοχήν λόου-μπάτζετ ιστορίες της σεζόν. Τις καθοδηγούν, επιτυχώς. Διαβλέπουν, δεν τρελαίνονται, δεν τους πιάνεις εύκολα κορόιδο, κατά κανόνα είναι ψύχραιμοι, οπωσδήποτε είναι αποτελεσματικοί. Ο Βόλος, επίσης νεανικός και με τους λιγότερους ξένους από κάθε άλλη ομάδα, μετρά ίσους βαθμούς με τον Παναθηναϊκό. Η Λαμία διασφαλίζει το ζην με φτηνούς, σκληρούς πολεμιστές που έχουν γράψει ώρες+χιλιόμετρα στα γήπεδα.
     
Η πιο μεγάλη αντιδιαστολή, παρατηρείται μεταξύ ΟΦΗ και Παναιτωλικού. Στη θεωρία της market value, είναι ίδιοι. Στο γρασίδι ο ένας είναι 4ος και ο άλλος, πρακτικά, τελευταίος. Ο ΟΦΗ συνδυάζεται/επιτίθεται/σκοράρει σαν διεκδικητής τίτλου. Το ποδόσφαιρο είναι επίθεση. Οι βαθμοί έρχονται από την επίθεση. Ο Γιάννης Σαμαράς είπε πέρυσι πως, όταν ο ΟΦΗ φτάσει στη Νιόν, θα πάει σπίτι του ευτυχής. Κινδυνεύει να του συμβεί, νωρίτερα απ’ όσο ενδεχομένως υπολογίζει. Ο Παναιτωλικός «το ‘χασε» στην αυστηρή στρατηγική, ξένοι και Ελληνες μόνον από την ακαδημία. Η ζωή διδάσκει ότι το ενδιάμεσο είναι επίσης χρήσιμο. Ωφελεί και ένας Λισγάρας, ένας Δημούτσος, ένας Μανούσος, ένας Κόρμπος. Ο Δέλλας έφυγε εγκαίρως. Για να μη φύγει ύστερα, όπως έφυγε ο αμέσως επόμενός του.
     
Ο Πανιώνιος έχει, για να μη μπερδευόμαστε, οκτώ πόντους η ομάδα και δύο πόντους το κλαμπ. Στο ελληνικό περιβάλλον, στην ερώτηση εάν ομάδα μπορεί να κερδίσει πόλεμο επιβίωσης ξεκινώντας από -6, η απάντηση είναι η εξής. Καμία! ‘Η, μόνον ο Πανιώνιος! Ετσι θα γίνει. ‘Η ο Πανιώνιος θα σωθεί, ένα επίτευγμα πιο σπουδαίο κι απ’ το ότι βγήκε στην Ευρώπη, ή κανείς δεν μπορεί να σωθεί. Στη Νέα Σμύρνη μας αρέσει να πιστεύουμε πως ο Αγιος Ανδρέας δίπλα στο γήπεδο, νυχθημερόν άλλη δουλειά δεν κάνει από το να μεριμνά πώς θα σωθεί ο Πανιώνιος…