Όσο και αν προηγείσαι απέναντι στην Μπαρτσελόνα, ό,τι κι αν δείχνει το ρολόι, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Όποιος κι αν την αντιμετωπίζει, κατά βάθος ξέρει ότι στο τέλος είναι πολύ πιθανό να χαμογελάσουν οι Καταλανοί. Φυσικά οι Παρί Σεν Ζερμέν και Μπενφίκα το έχουν βιώσει ίσως με τον πιο σκληρό τρόπο. Αυτό είναι όμως το μέταλλο και η νοοτροπία της κορυφαίας ομάδας του πλανήτη.
Το καθηλωτικό ποδόσφαιρο που έχουν παίξει οι «μπλαουγκράνα» τον 21ο αιώνα τους έχει χαρίσει αμέτρητους φίλους αλλά ταυτόχρονα και άπειρους εχθρούς. Κάπως έτσι έχει έρθει το... παραμύθι περί διαιτητικής εύνοιας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, την ίδια στιγμή που η πραγματικότητα είναι πως η έτερη μεγάλη ομάδα της Ισπανίας, Ρεάλ Μαδρίτης, έχει συμβολή από... 12ο παίκτη σχεδόν σε κάθε της κατάκτηση του Champions League.
Από το σκάνδαλο με την μεταγραφή του Πούσκας, μέχρι τα οφσάιντ των Ράμος και Ρονάλντο σε πρόσφατους τελικούς και ημιτελικούς, η σκανδαλώδης εύνοια που απολαμβάνουν οι Μαδριλένοι περνάει σε... δεύτερη μοίρα. Κι όλα αυτά γιατί υποτίθεται ότι το αγαπημένο παιδί της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας είναι η Μπαρτσελόνα. Υποτίθεται, αυτή είναι η λέξη κλειδί.
Η προπαγάνδα αυτή έχει ως πυλώνες δύο συγκεκριμένα παιχνίδια: αυτό κόντρα στην Τσέλσι το 2009 και την remontada με την Παρί Σεν Ζερμέν, σε αυτό το συγκλονιστικό 6-1 στο Καμπ Νου. Ας δούμε λοιπόν τι πραγματικά συνέβη τότε, αλλά ας θυμηθούμε παράλληλα άλλες τρεις περιπτώσεις που άπαντες πολύ βολικά... ξεχνάνε. Οι δύο σε τελικούς και η τρίτη αποτελεί την (πραγματικά) μεγαλύτερη ΣΦΑΓΗ που έχει γίνει σε νοκ-άουτ αναμετρήσεις.
Τσέλσι - Μπαρτσελόνα (Ημιτελικοί 2009)
Το φοβερό με την συγκεκριμένη υπόθεση είναι ότι όλοι εξετάζουν αποκλειστικά και μόνο τι συνέβη στην ρεβάνς. Για κακή τους τύχη, το ζευγάρι είχε και πρώτο παιχνίδι όμως, το οποίο έληξε ισόπαλο με 0-0. Σε εκείνη την αναμέτρηση, ο επόπτης είχε κόψει με ανύπαρκτο οφσάιντ ένα τετ-α-τετ του Ετό, ενώ ο ρέφερι είχε «κλείσει» τα μάτια σε ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟ πέναλτι πάνω στον Ανρί. Παράλληλα, ο Μπάλακ έπαιζε με... ασυλία, βγάζοντας όλο το ματς εντελώς χαριστικά, μιας και σε δύο περιπτώσεις θα μπορούσε να αποβληθεί με δεύτερη κίτρινη.


Είναι λοιπόν πάρα πολύ πιθανό, με σωστή διαιτησία η Μπαρτσελόνα να επικρατούσε με 1-0 ή ακόμα και με 2-0. Γεγονός που όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας θα οδηγούσε σε εντελώς διαφορετική ρεβάνς. Ακόμα και έτσι όμως, με το άδικο 0-0 της Ισπανίας, οι Καταλανοί θα μπορούσαν να ανοίξουν το σκορ στο Στάμφορντ Μπριτζ εάν ο ρέφερι υποδείκνυε το ΚΑΘΑΡΟ πέναλτι για χέρι του Μπάλακ (που κανονικά θα έπρεπε να μην είναι διαθέσιμος στο ματς αυτό, εάν είχε αποβληθεί στο Καμπ Νου) στο 4ο λεπτό.

Εν κατακλείδι, στο 5λεπτο της ρεβάνς θα ήταν απόλυτα λογικό και δίκαιο η Μπαρτσελόνα να ήταν μπροστά με 0-1, έχοντας παράλληλα πάρει και νίκη με 1 ή 2 γκολ διαφορά στην έδρα της (και με 0 παθητικό, ενώ εκείνη θα είχε σκοράρει στην Αγγλία, με τον κανονισμό του εκτός έδρας γκολ να βρίσκεται σε ισχύ τότε). Επίσης, η αποβολή του Αμπιντάλ είναι απλά ΑΣΤΕΙΑ.
Μετά από όλα αυτά, υπάρχουν οι φάσεις για τις οποίες διαμαρτύρεται η Τσέλσι. Όπου τα 2 χέρια είναι πράγματι πεντακάθαρα πέναλτι, αλλά για τις άλλες 3 φάσεις υπάρχουν ενστάσεις. Ακόμα κι αν δεχτούμε όμως ότι όλα είναι πέναλτι, τίποτα δεν θα συνέβαινε εάν μέχρι εκείνο το σημείο οι διαιτητές των δύο αγώνων είχαν σφυρίξει αυτά που έπρεπε. Η πρόκριση θα είχε πρακτικά κριθεί και κανείς δεν θα αμφισβητούσε την ανωτερότητα των Καταλανών.
Για κάποιον λόγο, από τα 180 λεπτά του ζευγαριού εκείνου, άπαντες ξεχνούν τα πρώτα 100 όπου συνέβησαν... όργια υπέρ των Λονδρέζων και θυμούνται τα υπόλοιπα 80. ΟΚ, δικαίωμά τους, αλλά «Uefalona» δεν προκύπτει για κανέναν λόγο από αυτό το παιχνίδι...
Μπαρτσελόνα - Παρί Σεν Ζερμέν (Φάση των «16» 2017)
Η ανατροπή των ανατροπών. Το έπος των επών. Η απόλυτη ποδοσφαιρική ονείρωξη. Η επιστροφή από την «κόλαση» του 4-0 του Παρισιού και το επιβλητικό 6-1. Ούτε εδώ βέβαια έχουν λείψει οι φωνές περί εύνοιας στους «μπλαουγκράνα». Οι οποίοι χρειάζονταν 3 γκολ από το 87' και μετά για να προκριθούν και κατάφεραν να τα βρουν...
Κάποιοι κάνουν λόγο για οφσάιντ στο πρώτο γκολ, όπου η μπάλα φτάνει στον Σουάρες από αμυντικό. Το προσπερνάμε αυτό. Όσον αφορά τα δύο πέναλτι τα οποία ζήτησε η Παρί για χέρια από Μασεράνο και Πικέ, το ένα είναι ανύπαρκτο και το άλλο συζητήσιμο. Του Μασεράνο είναι χέρι στήριξης σε τάκλιν και σε πάρα πολύ μικρή απόσταση, δεν υπάρχει παράβαση. Ο Πικέ βάζει το χέρι του πίσω από την πλάτη, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δεν μπορούσε ο ρέφερι να δείξει την άσπρη βούλα. Δεν το έκανε, όπως δεν το έκανε και σε αντίστοιχη φάση στην περιοχή των Γάλλων λίγα λεπτά νωρίτερα, με το σκορ στο 1-0. Ίδια αντιμετώπιση και στις δύο ομάδες λοιπόν εν προκειμένω.


Υπάρχουν άνθρωποι που αμφισβητούν το πέναλτι που κέρδισε ο Νεϊμάρ, με την δικαιολογία ότι δεν είχε πρόθεση ο αμυντικός. Ναι, προφανώς δεν είχε, ο άνθρωπος γλίστρησε και έκανε τάκλιν με το κεφάλι. Το έκανε όμως. Ο Βραζιλιάνος για να τον αποφύγει και να μην ανατραπεί έπρεπε να κάνει επιτόπιο άλμα ενός μέτρου. Δεν είναι άλτης, ποδοσφαιριστής είναι. Ανατράπηκε, επομένως υπάρχει παράβαση και πέναλτι...

Και φτάνουμε στην φάση του 5-1 και το πέναλτι στον Σουάρες. Ναι, ο Ουρουγουανός «βουτάει». Όντως δεν υπάρχει παράβαση εδώ. Μόνο που ξεχνάνε όλοι ότι πολύ πολύ νωρίτερα, στο πρώτο ημίχρονο, ο ρέφερι έχει κλείσει τα μάτια σε ΟΦΘΑΛΜΟΦΑΝΕΣΤΑΤΟ πέναλτι για τους «μπλαουγκράνα». Σε φάση όπου ο αμυντικός αφήνει την μπάλα και πέφτει απλώς πάνω στον Νεϊμάρ, γκρεμίζοντάς τον, για να τον εμποδίσει να γίνει απειλητικός.

Νομίζω ότι ο διαιτητής που ήθελε να «σπρώξει» την Μπαρτσελόνα... μάλλον θα έδινε αυτό το πέναλτι-μαρς και δεν θα περίμενε να φτάσει στο 90' για να την ενισχύσει. Να πούμε επίσης ότι τότε VAR δεν υπήρχε και σε ζωντανή ροή φάνηκε όντως να υπάρχει μαρκάρισμα στον Σουάρες, γίνονται και λάθη. Είναι ας πούμε πολύ πιο εύκολο να δει ο διαιτητής ότι υπάρχει πέναλτι στον Νεϊμάρ, παρά ότι δεν υπάρχει πέναλτι στον Σουάρες. Όπως και να 'χει, οι Παριζιάνοι δικαίως διαμαρτύρονται για την παράβαση που έφερε το 5-1, αλλά κακώς ξεχνάνε ότι γλίτωσαν από άλλο πέναλτι πολύ νωρίτερα!
Όπως γίνεται αντιληπτό, οι δύο «κολώνες» του αφηγήματος περί «Uefalona» δεν έχουν γερά θεμέλια και γκρεμίζονται πολύ εύκολα... Δεν θα μείνουμε όμως μόνο εδώ, αλλά θα δούμε και τρεις χαρακτηριστικές περιπτώσεις στις οποίες η Μπαρτσελόνα αδικήθηκε. Οι δύο σε τελικούς Champions League και η μία σε ημιτελικούς, όταν έγινε πραγματικά η ΣΦΑΓΗ του αιώνα και στερήθηκε από την ΟΜΑΔΑΡΑ εκείνη το three-peat. Αυτό που έκανε λίγα χρόνια αργότερα, με την βοήθεια της διαιτησίας, η Ρεάλ Μαδρίτης.
Μπαρτσελόνα - Άρσεναλ (Τελικός 2006)
Οι Καταλανοί κερδίζουν με ανατροπή. Πριν φτάσουν σε αυτή έχουν μείνει πίσω στο σκορ με ένα γκολ που προήλθε από φάουλ... εφεύρεση του ρέφερι. Ο Έμπουε περνάει από τον Πουγιόλ και μετά... χορεύει ζεϊμπέκικο και ξαπλώνει στο χορτάρι, με τον διαιτητή να σφυρίζει χωρίς ενδοιασμό. Εάν οι Ετό και Μπελέτι δεν σκόραραν στο τελευταίο τέταρτο, θα υπήρχε σαφής αλλοίωση αποτελέσματος.

Μπαρτσελόνα - Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (Τελικός 2011)
Μια από τις κορυφαίες ομάδες στην ιστορία του αθλητισμού θα κερδίσει πεντακάθαρα με 3-1 την -επίσης φοβερή- Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και θα πανηγυρίσει το τρόπαιο. Μικρή λεπτομέρεια: το γκολ της προσωρινής ισοφάρισης των Άγγλων είναι οφσάιντ και δεν θα έπρεπε να μετρήσει. Αυτά όμως δεν έχουν σημασία, αφού «Uefalona»...

Μπαρτσελόνα - Ίντερ (Ημιτελικοί 2010)
Και πάμε στο αποκορύφωμα όλων. Η Μπαρτσελόνα το 2009 και το 2011 κατακτάει το Champions League, όμως το 2010 της ο στερούν με τον πιο χυδαίο τρόπο. Τα όσα έγιναν στα ματς με την Ίντερ για τα ημιτελικά θα έπρεπε να μνημονεύονται ακόμα ως το σκάνδαλο του αιώνα, αλλά αντ' αυτού όλοι θυμούνται το «μάγκικο» τρεμπλ των Ιταλών. Λογικό κι αυτό, αφού θύμα ήταν η Μπαρτσελόνα κι αυτό δεν πουλάει, πρέπει πάντα να παρουσιάζεται ως θύτης.
Στο πρώτο ματς στην Ιταλία, η Ίντερ κερδίζει με 3-1 και αποκτά τεράστιο προβάδισμα πρόκρισης. Βέβαια το δεύτερο γκολ της ξεκινάει από ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟ φάουλ στον Μέσι για τράβηγμα που δεν δίνεται ποτέ, ενώ το τρίτο είναι ΟΦΘΑΛΜΟΦΑΝΕΣΤΑΤΟ οφσάιντ, που επισης δεν υποδείχθηκε ποτέ. Το 1-1 λοιπόν μετατρέπεται σε 3-1 και το σύνολο του Μουρίνιο «αγκαλιάζει» τον τελικό.


Πάμε και στο δεύτερο ματς, εκεί όπου έχει γίνει... viral η αποβολή του Μότα για χτύπημα στον Μπουσκέτς. Ναι, ο Ισπανός χαφ υπερβάλλει στο πέσιμο. Ακόμα και να δεχτούμε ότι δεν είναι απευθείας αποβολή, αμφισβητεί κανείς ότι είναι έστω κίτρινη; Ε, ο Μότα είχε ήδη κιτρινιστεί, επομένως την αποβολή δεν την γλίτωνε όπως και να 'χει...

Παρά την «σφαγή» του πρώτου ματς και το άδικο 3-1, η Μπαρτσελόνα καταφέρνει στην έδρα της να βρει γκολ πρόκρισης στις καθυστερήσεις, κάνοντας το 2-0 (ίσχυε ο κανονισμός του εκτός έδρας γκολ). Και ο διαιτητής το ακυρώνει για χέρι! Χέρι του Τουρέ, ο οποίος έχει ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΚΟΛΛΗΜΕΝΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΧΕΡΙΑ και δεν κάνει την παραμικρή παράβαση... Υπενθυμίζουμε πως τότε δεν ίσχυε το τωρινό κανονιστικό πλαίσιο, που προβλέπει ακύρωση κάθε γκολ εάν υπάρχει χέρι ακόμα και ακούσιο ή κολλημένο στο σώμα.

Η... ευνοημένη του συστήματος λοιπόν, η «Uefalona», έχει μείνει πίσω με αντικανονικό γκολ σε τελικό Champions League, έχει ισοφαριστεί με αντικανονικό γκολ σε άλλον τελικό και έχει μείνει εκτός τελικού με ΣΦΑΓΙΑΣΤΙΚΟ τρόπο σε μια χρονιά που την αμέσως προηγούμενη και την αμέσως επόμενη κατέκτησε το τρόπαιο.
Στα αφιερώματα για το 2010, διαβάζουμε παντού για την ψυχή της Ίντερ και τον «μαέστρο» Μουρίνιο. Το 2009 όμως «it's a @@@ disgrace». Το πρώτο ματς βέβαια, δεν το κοιτάμε, ούτε την αρχή του δεύτερου. Μονά ζυγά μονόζυγα...
ΥΓ. Το κείμενο θα μπορούσε να εμπλουτιστεί κάλλιστα με φάσεις διαιτητικής εύνοιας της Ρεάλ σε κρίσιμα παιχνίδια, αλλά δεν είναι αυτό το νόημα...
ΥΓ 2. Η «Uefalona» είναι αυτή που έχασε Πρωτάθλημα γιατί δεν μέτρησε γκολ-τίτλου του Μέσι κόντρα στην Ατλέτικο για οφσάιντ σε φάση που ο σκόρερ πήρε την μπάλα από αμυντικό (2014). Κι αυτή που είδε αυτό το γκολ να ακυρώνεται σε ματς κομβικό για την «μάχη» του Πρωταθλήματος. Αν δεν είχε και εύνοια δηλαδή, τι άλλο θα γινόταν;
