Αναρωτιέμαι, αν όλα αυτά που βιώνουμε είναι αλήθεια ή κάποιος μας κάνει πλάκα. Εάν οι κοσμογονικές αλλαγές που υπήρξαν στην ΑΕΚ από το καλοκαίρι και έπειτα είναι μέρος κάποιου ονείρου (με μερικούς… εφιάλτες ανάμεσα) ή όντως αποτελεί την πραγματικότητα. Διότι, στέλνοντας ξανά τον κόσμο στο αεροδρόμιο για την υποδοχή του Αντονι Μαρσιάλ, ο Ηλιόπουλος δείχνει έμπρακτα, πως όσοι δεν έβαλαν… ζώνες όταν προειδοποίησε, τώρα θα κινδυνεύουν από τους κλυδωνισμούς.
Ποτέ ξανά ένας παράγοντας δεν πέτυχε τόσα πολλά πράγματα σε τόσο λίγο καιρό. Είναι εντυπωσιακό αν αναλογιστεί κάποιος πως φτάσαμε ως εδώ. Κατάφερε να φέρει στην ΑΕΚ μυθικά ποδοσφαιρικά ονόματα, που μέχρι πριν από λίγο καιρό δεν τολμούσε καν να ονειρευτεί με την «κιτρινόμαυρη» φανέλα κάθε Ενωσίτης. Κατάφερε να κρατήσει κάθε ποδοσφαιριστή που ήθελε, όσα χρήματα κι αν άπλωναν στο τραπέζι για τους Λιβάι και Πινέδα.
Ο ένας που έγινε ολόκληρη… αποστολή
Εχετε συνειδητοποιήσει, ότι η ΑΕΚ που μόλις τον Ιούλιο του 2019 έκανε το πρώτο συμβόλαιο άνω του 1 εκατ. ευρώ με εκείνον τον Ολιβέιρα, έχει καταφέρει πέντε χρόνια μετά να έχει σχεδόν ολόκληρη αποστολή με παίκτες που αμείβονται με πάνω από εκατομμύριο ετησίως; Μετρήστε και θα καταλάβετε: Στρακόσα, Βίντα, Γιόνσον, Γκατσίνοβιτς, Πινέδα, Αμραμπατ, Γκαρσία, Τσούμπερ, Κοϊτά, Πιερό, Περέιρα. Προσθέστε και τους δύο σούπερ σταρ, Λαμέλα και Μαρσιάλ, που είναι στα 2,5 εκατ. ευρώ έκαστος! Αν βάλετε και κάποιους που είναι στις παρυφές (Λιούμπισιτς, Στάνκοβιτς, Μπρινιόλι, Ελίασον), κλείσατε… αποστολή!
Εγιναν πράγματα με γεωμετρική πρόοδο, αλλά αυτό το καλοκαίρι εκτινάχθηκε το πράγμα σε απίστευτες καταστάσεις. Σκεφτείτε μόνο, πως από όσους προανέφερα, οι μισοί είναι φετινά αποκτήματα: Στρακόσα, Κοϊτά, Πιερό, Περέιρα, Λαμέλα, Μαρσιάλ και βάλτε μαζί και την ανανέωση Αμραμπατ και Ελίασον. Γλύκισμα και εμείς καθόμαστε να ψάχνουμε ακόμα κατά πόσον ο Ηλιόπουλος έκανε τις μεταγραφές με τα λεφτά του… Πόνσε.
Η ΑΕΚ πάει για το νταμπλ
Όπως και να έχει. Τι θα κάνει και που θα φτάσει η ΑΕΚ, δεν το ξέρει κανείς. Αλλά τι πρέπει να κάνει μια διοίκηση; Να δώσει στον προπονητή όσα ζητά, προκειμένου να έχει λύσεις για κάθε πρόβλημα στα χέρια του. Να φτιάξει τον κόσμο και να του δείξει, πως ακόμα και στις πιο ζοφερές στιγμές που μπορεί να προκληθούν από έναν ευρωπαϊκό αποκλεισμό, έχει τον τρόπο να αλλάζει το κλίμα. Και βέβαια, να θωρακίζει την ομάδα, για να αντιμετωπίσει κάθε έναν που επιβουλεύεται πως μπορεί να προκαλέσει ζημιές.
Ο Ηλιόπουλος τα έκανε όλα. Τώρα είναι στο μυαλό του Αλμέιδα και την ικανότητα των παικτών, να κατακτήσουν ξανά το νταμπλ. Μη φοβάστε να πείτε τα πράγματα με το όνομα τους. Αυτό είναι το μεγάλο «δώρο», η σπουδαία αλλαγή του Ηλιόπουλου. Κανείς Ενωσίτης δεν πρέπει να αισθάνεται φόβο και ανησυχία. Μπορεί να μπει σε κάθε κουβέντα, να πει με τσαμπουκά, πως έχει ομαδάρα και είναι καλύτερος από κάθε αντίπαλο.
Ο Μελισσανίδης και τα ωραία που αρχίζουν τώρα
Επειδή τα «φαντάσματα» μπορεί πάλι να πάρουν στραβά τα πράγματα, επειδή στραβό είναι το μυαλό τους. Τιμώ, σέβομαι και θαυμάζω όσα έκανε ο Μελισσανίδης στην ΑΕΚ. Είναι ο πρόεδρος των προέδρων, ο πρόεδρος των έργων και των τίτλων. Επειδή ήταν έτσι οι συνθήκες, επειδή ελάχιστες φορές βρήκε τους συνεργάτες που έπρεπε και απαιτούνταν να κάνει σχεδόν τα πάντα μόνος του (δείτε και την επαγγελματική συνέχεια των περισσότερων στελεχών/προπονητών/παικτών και θα κατανοήσετε πολλά), κυριάρχησε το σεμνά και ταπεινά. Και επειδή ορισμένοι έτσι έβρισκαν λόγο ύπαρξης, το έκαναν λύσσα και χάλασαν το μυαλό.
Μου λέει μια ψυχή συνέχεια, θέλω να έχω πρόεδρο οπαδό, πρόεδρο λεφτά. Τύπο που να μη διστάζει να αρπάξει την ευκαιρία που σου δίνει ο Αλμέιδα μέσω της επαφής με τον Λαμέλα και να τον φέρνει στην ΑΕΚ. Τύπο που δίνει 2.5 εκατ. ευρώ για να πάρει δεύτερο φορ και μόλις του ανοίγεται παράθυρο, ορμάει και τα σαρώνει όλα, φέρνοντας τον Μαρσιάλ στην ΑΕΚ. Και τώρα; Τώρα τι γίνεται τώρα; Τώρα αρχίζουν τα ωραία.
Δύο φορές σε ένα καλοκαίρι στο αεροδρόμιο πήγαιναν μόνο οι ΑΕΚτζήδες για ταξίδια στο εξωτερικό. Και επειδή ο αθλητισμός, το ποδόσφαιρο ειδικότερα είναι και συναίσθημα, ο ΑΕΚτζής το χρειαζόταν όλο αυτό. Και μάλιστα, όχι ως αντίδραση την ώρα που η ομάδα βρίσκεται στα κάτω της, αλλά την ώρα που πάτησε κορυφή. Σα να πατά το γκάζι και να λέει πως μη λύσετε ζώνες. Η ΑΕΚ μπήκε σε άλλη εποχή και δεν έχει φραγμό το όνειρο.
