Είναι γεγονός, για μια ομάδα που έχει υποστεί τα πάνδεινα κατά το παρελθόν, ότι η Ιστορία της ΑΕΚ είναι γεμάτη από χαμένες ευκαιρίες. Να πεις για το πρωτάθλημα του 2004; Να θυμηθείς τον τίτλο του 2002; Τα απίθανα που στέρησαν από την ποιοτικότερη ομάδα που έχω δει με τα μάτια μου, την κούπα του ΄96; Ή να αναφερθώ σε αφηγήσεις που μετέφεραν οι παλιότεροι, για το «τραύμα» που άφησε στην ΑΕΚ για χρόνια το πρωτάθλημα του ΄60.
Κάπως έτσι θα αναφέρονται και οι επόμενες γενιές αναφερόμενες στο πρωτάθλημα του 2024. Και επειδή είναι μεγάλο τραύμα, γι’ αυτό σε όλες τις επαφές αυτών των ημερών πέφτω σε πρόσωπα σκυθρωπά και προβληματισμένα. Είναι τεράστιο το γαμώτο της σεζόν, για μια ομάδα που θα μπορούσε να εκτινάξει τη δυναμική της, αλλά ήταν σα να έβαλε μόνη της τρικλοποδιές και σκόνταψε. Είναι μια σεζόν που απ’ όπου και να την πιάσεις, στη χαμένη ευκαιρία θα καταλήξεις.
Πολλές χαμένες ευκαιρίες
Να πας στον καλοκαιρινό προκριματικό με την Αντβέρπ και πως δεν επετεύχθη η είσοδος στους ομίλους του Champions League; Να πας στην αδυναμία να πάρεις έστω έναν πόντο ακόμα στον όμιλο, για να συνεχίσει στο Conference; Να φέρεις στο νου ματς όπως αυτά με τον Παναιτωλικό, την Κηφισιά, τον Αρη; Ή να μεταφερθείς ακόμα και στο φινάλε, στα απίθανα που συνέβησαν στην Τούμπα ή στο «φάντασμα» που εμφανίστηκε κόντρα στον Ολυμπιακό;
Η ζημιά έγινε και όπως φάνηκε, συνέβαινε με σταθερό τρόπο σε όλη τη διάρκεια της σεζόν. Γιατί μπορεί ο καθείς να λέει την εξυπναδιά του και να αναδεικνύει ως πρόβλημα της ΑΕΚ την αλαζονεία, αλλά προφανώς δεν αντιλαμβάνονται πως το μόνο που υπήρχε ήταν επίγνωση της πραγματικότητας και της διαφοράς της ΑΕΚ με τον ανταγωνισμό. Η ΑΕΚ μέχρι τα πλέι οφ είχε 17 μεγάλα ματς χωρίς ήττα, στα πλέι οφ πήρε μόνο επτά βαθμούς (πέρυσι είχε πάρει 12 στα αντίστοιχα παιχνίδια). Θέλετε και άλλη εξήγηση;
Ελειψε η «φλόγα»
Το εύλογο ερώτημα που θα θέσει κάποιος είναι για ποιον λόγο αυτή η ομάδα που ήταν ποιοτικότερη του ανταγωνισμού, έμεινε στο τέλος με τον μουτζούρη; Η απάντηση δεν είναι απλή, αλλά μια σύνθετη ανάλυση. Ωστόσο, στη δική μου κρίση το πλέον κρίσιμο πλήγμα, αφορά την απουσία της δίψας για πρωτάθλημα. Της σπίθας που διέκρινε πέρυσι όλο τον οργανισμό, που έκανε τον Ολυμπιακό να πετά… μπάλες και τον ΠΑΟΚ να χάνει τελικό παίζοντας σχεδόν σε όλη τη διάρκεια με παίκτη παραπάνω.
Για κάποιον ακατανόητο σε εμένα λόγο, η συμπεριφορά και η νοοτροπία κάποιων στην ΑΕΚ έδειχνε «χορτασμένη». Με ένα πρωτάθλημα; Με ένα νταμπλ; Ανεπίτρεπτο. Αλλά και μια μεγάλη αλήθεια. Δεν υπήρχε αυτή η φλόγα, που θα έκανε τη διαφορά. Φάνηκε, πως ο Αλμέιδα, οι παίκτες και ο περίγυρος τους, επαναπαύτηκαν στην ανωτερότητα της ομάδας και πως ό,τι και εάν συνέβαινε, στο τέλος θα επικρατούσαν.
Το κρίσιμο καλοκαίρι της ΑΕΚ
Δεν είναι λογικό, γιατί ο κόσμος το ζητούσε και περίμενε το δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημα, εκτιμώντας δικαίως πως θα εκτόξευε τη δυναμική της ομάδας. Αποδείχθηκε ωστόσο, ότι αρκετοί παίκτες απλά δεν είχαν να δώσουν κάτι περισσότεροι, άλλοι απέκτησαν μπλαζέ συμπεριφορά που δεν συνάδει με έναν «πόλεμο» όπως είναι το πρωτάθλημα, ενώ άλλοι αφέθηκαν απλά στην ψευδαίσθηση της αγωνιστικής ανωτερότητας. Ναι, αλλά δεν ιδρώσεις, δεν κερδίζεις.
Στο δια ταύτα: η ζημιά έγινε και δεν μπορεί να καλυφθεί. Αλλά στο τέλος της ημέρας, αυτό που θα κρίνει την ΑΕΚ – η οποία παραμένει σε υψηλά επίπεδα, έχοντας ξεφύγει πλήρως χάρη στο γήπεδο και τον Αλμέιδα από τα θλιβερά χρόνια – είναι πως θα αντιδράσει. Μπορεί να είναι ακόμα νωπό, αλλά μη φαντάζεστε πως είναι μακριά η έναρξη της σεζόν. Αρα, το πρώτο ζητούμενο είναι εάν έχουν συνειδητοποιήσει και κατανοήσει άπαντες ποιος ήταν ο λάθος δρόμος.
Αν μπορεί να ξεριζωθεί αυτή η χαλαρή νοοτροπία και να επιστρέψει η «πείνα». Θα πρέπει να υπάρχει απόλυτη συνείδηση απ’ όσους θα αποτελέσουν την ΑΕΚ της επόμενης σεζόν, για το πώς χάθηκαν οι στόχοι και όσων πρέπει να αλλάξουν, ώστε η συνέχεια να είναι αυτή που πρέπει. Ειδικά στα προκριματικά του καλοκαιριού, όπου η Ενωση θα πρέπει να κάνει τρεις προκρίσεις, ενώ τώρα της προστέθηκε και ένα ματς κεκλεισμένων στο ξεκίνημα.
