Η man-on-man ορμή σε όλο το τερέν

Δεν κατέκτησε, η ομάδα που ακολουθούν, ένα τρόπαιο. Το κατέκτησε με αυτό που από χρόνια έχει γίνει, και διαρκώς την εξελίσσουν, η αναγνωρίσιμη ταυτότητά της. Ενα brand ποδοσφαίρου. Πρώτα, εδραιώνεις το τι παίζεις. Και το τηρείς, εργαζόμενος για να το βελτιώνεις συνεχώς. Υστερα, μπορεί και να νικήσεις. 'Η ίσως, όχι. 
     
Προ ημερών, στον τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας με τη Γιουβέντους, η Αταλάντα ηττήθηκε. Κατά κανόνα άλλωστε, γενικώς στον αθλητισμό, χρονικά η μεγάλη ήττα προηγείται της μεγάλης νίκης. Ο Γκασπερίνι, 66+ ετών, πριν το Δουβλίνο δεν είχε κερδίσει ποτέ κάτι. Ο Μεντιλίμπαρ, 63 ετών, πριν το περσινό Γιουρόπα Λιγκ δεν είχε κερδίσει ποτέ κάτι. Η όλη Αταλάντα πριν το Δουβλίνο, το μόνο που είχε κερδίσει ever ήταν το Κύπελλο Ιταλίας...του 1963. Και τότε, με χατ-τρικ στον τελικό! Από τον σπουδαίο Αντζελο Ντομενγκίνι.
     
Ποιος είναι, λοιπόν, ο εδώ και χρόνια δικός τους τρόπος; Είναι ό,τι στο μεταξύ έχει γίνει το σύγχρονο trend, παντού. Εκείνη η, ασφυκτική έως θανατηφόρα, ορμή man-on-man σε όλο το τερέν. Λιγότερη κατοχή, λιγότερη κυκλοφορία, λιγότερες επιθέσεις, λιγότερες (επιθετικές) στατικές φάσεις, λιγότερα τρεξίματα στο τελευταίο ή στο μεσαίο τρίτο, ακόμη και χαμηλότερη ακρίβεια στις πάσες ή στις σέντρες. Περισσότερες άμεσες ανακτήσεις, περισσότερα μπλοκ, περισσότερο τάκλιν, περισσότερες επεμβάσεις στη μπάλα.
     
Βέβαια...κάπως βοηθά και ένας Λούκμαν, ή ένας Ντομενγκίνι, να κυκλοφορεί κάπου εκεί. Ενας επιθετικός, ο Λούκμαν, απίθανος στο 1-v-1, ο οποίος "το κάνει εικόνα" κι έπειτα εκτελεί αυτό που έκανε εικόνα. Ενας Λούκμαν που δεν πήγαινε πουθενά, προτού έλθει στον δρόμο του η "βάση ποδοσφαίρου" της Αταλάντα, οπότε ξύπνησε και είδε το φως το αληθινό. Η βάση ποδοσφαίρου, πρωτίστως είναι οι δύο (όχι λαμπεροί μεν, όχι sexy, πλην) εξωπραγματικοί χαφ στην καρδιά του άξονα, ο Κόοπμεϊνερς κι ο Εντερσον.
     
Η Αταλάντα φαινόταν, πάντοτε να έχει πιο πολλούς παίκτες σε πιο κοντινές αποστάσεις γύρω-γύρω από τη μπάλα. Εκλειναν όλα τα (μεσο)διαστήματα, πρακτικά εξαφάνισαν τους χώρους στους οποίους υποτίθεται πως η Λέβερκουζεν θα λειτουργούσε με συνδυαστικότητα και ταχύτητα, έβγαλαν νοκ-άουτ όσους παίκτες της Λέβερκουζεν κάνουν τα πράγματα να συμβαίνουν, οδήγησαν τη Λέβερκουζεν να πάει στις μεγάλες μπαλιές. Ενα ποδόσφαιρο, ξένο σε σχέση με αυτό που ολοχρονίς η πρωταθλήτρια Γερμανίας έπαιζε.
     
Εχουμε μπροστά μας, στην ατζέντα, δύο τελικούς με ωραία ίντριγκα. Ο Αρης, για ένα πρώτο τρόπαιο μετά το 1970. Ο Ολυμπιακός, για το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο. Το Δουβλίνο μας έμαθε, ή μας υπενθύμισε, πώς μπορεί να γίνει. Δεν θα γίνει ποτέ, μόνον εάν παίξεις καλά με τη μπάλα. Δεν θα γίνει ποτέ, εάν στη μονομαχία δεν είσαι έτοιμος να περάσεις μέσα από τον τοίχο. Και δεν θα γίνει ποτέ, εάν δεν βγεις στο πεδίο θαρραλέος. Να κερδίσεις έδαφος, ψηλά. Μετά, χαμηλά, να διαχειριστείς το κερδισμένο έδαφος.
     
Φαβορί στους τελικούς δεν υπάρχουν...εκτός εάν παίζει η Ρεάλ Μαδρίτης. Την τελευταία φορά που η Ρεάλ έπαιξε ευρωπαϊκό τελικό και τον έχασε, πήγαινα Γ' Λυκείου! Οι τελικοί Κόνφερενς Λιγκ πέρυσι και πρόπερσι, κρίθηκαν στο γκολ. Ο περσινός, με γκολ στο 90'. Οι τρεις προηγούμενοι τελικοί Γιουρόπα Λιγκ (σερί το 2021, το 2022, το 2023) πήγαν ως τα πέναλτι. Στο Τσάμπιονς Λιγκ οι τελευταίοι τέσσερις τελικοί έληξαν, και οι τέσσερις, ένα-μηδέν. Πρέπει να είσαι, έτοιμος για τον πόλεμο της ανθυπολεπτομέρειας.
     
Η Ιταλία επιτρέπει την αισιόδοξη βλέψη ότι αυτό του ΠΑΟΚ με τις δύο συμμετοχές σε προημιτελικούς μέσα σε μια τριετία, ή αυτό του Ολυμπιακού με την πρόκριση στον τελικό τώρα, δεν είναι κάτι...που οπωσδήποτε δεν πρόκειται να επαναληφθεί. Οσο το εθνικό πρωτάθλημα θα είναι ανταγωνιστικό, ανταγωνιστικές θα είναι και οι ομάδες του πρωταθλήματος όταν παίζουν έξω. Στην Ιταλία, όσο κυριαρχούσε (στο εσωτερικό) μονοπωλιακά η Γιουβέντους, υπήρχε (στην Ευρώπη) η Γιουβέντους και κανείς άλλος.
     
Σήμερα, το πρωτάθλημά τους έχει ίσαμε καμιά δεκαριά ομάδες που μπορούν να είναι ανταγωνιστικές στην Ευρώπη. Η Ρόμα πέρυσι και πρόπερσι, έπαιξε δύο τελικούς. Η Ιντερ το 2020 και το 2023, έπαιξε δύο τελικούς. Η Φιορεντίνα, πέρυσι έπαιξε τελικό και την ερχόμενη Τετάρτη στην ΑγιαΣοφιά ξαναπαίζει. Η Λάτσιο, έπαιξε Τσάμπιονς Λιγκ. Η Μπολόνια, θα παίξει Τσάμπιονς Λιγκ. Εφέτος, δυνητικά τα ευρωπαϊκά εισιτήρια της Serie A θα είναι έως εννέα. 
     
Και πάλι, για να συνειδητοποιήσουμε το επίπεδο, ενδέχεται να μη πάρει ένα από τα εννέα...η Νάπολι.