Στις 7 Απριλίου 1999 η Ένωση αγνοούσε τις νατοϊκές βόμβες που ισοπέδωναν το Βελιγράδι κι έγραφε Ιστορία.
Μία ημέρα που θα μείνει ανεξίτηλη στα κιτάπια της κιτρινόμαυρης Βίβλου αλλά και του ελληνικού ποδοσφαίρου και φυσικά δεν μπορεί να συγκριθεί με οποιοδήποτε τρόπαιο ή άλλη αγωνιστική επιτυχία.
Ένα ταξίδι στην καρδιά ενός πολέμου, σε μια πόλη βομβαρδισμένη, για να σταθεί η ελληνική ομάδα στο πλευρό ενός λαού, που όχι μόνο δοκιμαζόταν μα είχε φτάσει πια στο όριο της εξαθλίωσής του.
Ένα ταξίδι που έσπασε το εμπάργκο σε μια κοινωνία που ήταν αποκλεισμένη από την διεθνή κοινότητα.
Ένα ταξίδι που πραγματοποιήθηκε παρά τα πολλά εμπόδια που βρέθηκαν στο δρόμο. Μα θα γινόταν με κάθε τρόπο διότι ο στόχος ήταν όχι απλά να ξεπεραστούν τα εμπόδια, αλλά να σταλεί το πανανθρώπινο μήνυμα.
Ένα ταξίδι το οποίο σκέφτηκε ο Δημήτρης Μελισσανίδης και στο οποίο «ηγήθηκε», ίσος μεταξύ ίσων όμως, ο Μανώλης Γλέζος.
«Μετά το 1940-41, πρώτη φορά οι Έλληνες ομόθυμα στο πλευρό ενός λαού. Έχω γίνει πλέον φανατικός οπαδός της ΑΕΚ» έλεγε.
Ένα ταξίδι εν μέσω αποθέωσης. Από τη στιγμή που πέρασε τα σύνορα της τότε Γιουγκοσλαβίας με την Ουγγαρία, η αποστολή της ΑΕΚ αποθεωνόταν παντού. Κόσμος έριχνε στο δρόμο ψωμί και αλάτι κατά τα τοπικά έθιμα ενώ παντού κυμάτιζαν ελληνικές σημαίες μαζί φυσικά με τις γιουγκοσλαβικές.
Όλοι οι παίκτες και το τεχνικό επιτελείο δέχθηκαν να ταξιδέψουν, αψηφώντας τους κινδύνους. Γνώριζαν ότι πήγαιναν σε μία εμπόλεμη ζώνη, όπου κανείς δεν μπορούσε να εγγυηθεί την ασφάλειά τους....
Οι ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων μπήκαν μαζί στον αγωνιστικό χώρο, κρατώντας το ιστορικό πανό που έγραφε «ΝΑΤΟ σταμάτα τον πόλεμο, σταμάτα τους βομβαρδισμούς», ακούστηκαν οι Εθνικοί Ύμνοι των δύο χωρών υπό ασταμάτητο χειροκρότημα από τις εξέδρες και ανταλλαγή αναμνηστικών μεταξύ Ελλήνων και Σέρβων.
Στο ημίχρονο μια ελιά από την αρχαία Ολυμπία φυτεύτηκε σε γλάστρα στο κέντρο του γηπέδου σε μια σπουδαία συμβολική κίνηση και περίπου στα μισά του δεύτερου ημιχρόνου, με το σκορ του φιλικού στο 1-1 (13’ Κέζμαν – 27’ Ζουμπούλης) έλαβε χώρα η ωραιότερη «εισβολή» φιλάθλων στον αγωνιστικό χώρο στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού και η διακοπή του αγώνα, με τους οπαδούς της Παρτιζάν να αγκαλιάζουν και να φιλούν τους ποδοσφαιριστές και τους ανθρώπους της ΑΕΚ.
Λίγες ώρες μετά, όταν άρχισε να σουρουπώνει και με την ελληνική αποστολή να προλαβαίνει οριακά να βγει από το σερβικό έδαφος, οι «έξυπνες βόμβες» του ΝΑΤΟ ξεκινούσαν ξανά το φονικό έργο τους…
Η ΑΕΚ, σύλλογος γεννημένος από τις στάχτες και τον πόνο της Μικρασιατικής Καταστροφής, οι υποστηρικτές του οποίου διατρανώνουν διαχρονικά ότι «είναι κάτι διαφορετικό» σε σχέση με τα υπόλοιπα αθλητικά σωματεία, δεν θα μπορούσε ποτέ να μείνει ασυγκίνητη στο δράμα ενός δοκιμαζόμενου από τον πόλεμο λαού.
Παρτιζάν (Λιούμπισα Τουμπάκοβιτς): Νταμιάνοβιτς, Κράσοβιτς, Σάβιτς, Σανόγεβιτς, Στογιάνοβιτς, Βούκοβιτς, Ιλιτς, Βλ. Ιβιτς, Μπιέκοβιτς, Τόμιτς, Κέζμαν.
ΑΕΚ (Όλεγκ Μπλαχίν): Ατματσίδης (29’ Μιχαηλίδης - 40’ Κουρκούνας), Κοπιτσής (40’ Κωστένογλου), Μπαμπούνσκι, Μιλοβάνοβιτς (42’ Καψής), Τσέκολι (45’ Ζήκος), Κατσαβός, Σαβέβσκι (32’ Κασάπης), Μαλαδένης, Καλιτζάκης, Ζουμπούλης, Νικολαΐδης.
Ο διεθνής Τύπος αποθέωσε την ΑΕΚ
Marca (Ισπανία): «Απίστευτο! Μια ελληνική ομάδα πήγε να παίξει ποδόσφαιρο στα χαρακώματα»
Bild (Γερμανία): «Η ΑΕΚ πήγε να παίξει εναντίον της Παρτιζάν, με το σύνθημα έξω ο πόλεμος από τη Γιουγκοσλαβία»
Gazzetta dello Sport (Ιταλία): «Παιχνίδι-παρένθεση στον πόλεμο με ειρηνευτικό χαρακτήρα»
Politika (Σερβία): «Νικήσαμε τον πόλεμο δίπλα στους Έλληνες ήρωες»
Borba (Σερβία): «Είναι Έλληνες και παραμένουν ήρωες»
Sport (Σερβία): «Αδέλφια με αδέλφια, κόντρα στον πόλεμο»
Sportski Zurnal (Σερβία): «Ανάσανε η ειρήνη»
