Γράφτηκε ιστορία κύριοι! Η Πέμπτη 14 Μαρτίου θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια. Στην Τούμπα αρχικά και στην Τόπολα μετά, γράφτηκε ένα μελλοντικό «Σαν σήμερα» που όμοιό του δεν ξέρουμε πότε θα υπάρξει ξανά σε συλλογικό επίπεδο μέχρι, βεβαίως, την επόμενη μεγάλη Πέμπτη, έτσι όπως το πάνε ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ. Έτσι όπως έδειξαν ότι μπορούν να το πάνε!
Τι να πρωτοπείς για αυτές τις δύο μεγάλες νίκες; Ότι πρώτη φορά ελληνική ομάδα που χάνει στην έδρα της με τόσο ευρύ σκορ πάει στη ρεβάνς και χαζεύει την Ευρώπη με εξάρα; Ότι για πρώτη φορά ελληνική ομάδα χάνει με δύο γκολ διαφορά έξω και στη ρεβάνς τους πετάει στη θάλασσα με πεντάρα;
Ότι για πρώτη φορά η Ελλάδα έχει δύο ομάδες στην τελική οκτάδα ευρωπαϊκής διοργάνωσης και μάλιστα είναι η μοναδική χώρα στην εν λόγω διοργάνωση που συνεχίζει με δικό της «ζευγάρι»; Ότι αυτή η μυθική και ανεπανάληπτη ανατροπή σκορ του Ολυμπιακού έχει γίνει μόλις μια φορά τα τελευταία 7 χρόνια, όταν η Μπαρτσελόνα ισοπέδωνε την Παρί με εκείνο το αξέχαστο 6-1 μετά τη βαριά ήττα με 4-0 στο Παρίσι; Ότι έσπασε επιτέλους η κατάρα με τις ισραηλινές
ομάδες;
Από όπου και να το πιάσεις… δεν πιάνεται γιατί είναι απίστευτο για το ελληνικό ποδόσφαιρο αυτό που ζήσαμε χθες βράδυ. O ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός έστειλαν μήνυμα σε όλη την Ευρώπη και κανείς, πλέον, δεν μπορεί να τους ξεγράφει. Μεγάλα λόγια και ευσεβείς πόθοι; Μπορεί.
Το θαύμα, ωστόσο, είναι γεγονός. Το είδε όλη η Ελλάδα, το άκουσε όλη η Ευρώπη. Και στην Ισπανία μνημονεύουν τον Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ γιατί αυτοί… ξέρουν. Γνωρίζουν καλύτερα από εμάς ποιος είναι, τι μπορεί να κάνει, πόσο μπορεί να φτάσει τους παίκτες στα όριά τους, αν μπορεί να εμπνεύσει, αν είναι ικανός να καθοδηγήσει με ασφάλεια ένα μεγάλο καράβι σαν τον Ολυμπιακό. Αν δεν είναι αυτό κάτι μαγικό, τότε τι είναι;
Ο ΠΑΟΚ κι αυτός ήταν ηρωικός κυριολεκτικά. Όλοι τους ήταν υπέροχοι, από τον πάγκο μέχρι αυτόν που καθόταν ψηλά στην… εξορία της Τούμπας. Αλλά οι σωματοφύλακές του ήταν τρεις: ο Κουλιεράκης που τον αποθεώνει κοτζάμ UEFA, ο Κοτάρσκι που ντύθηκε Σούπερμαν και φυσικά το ηφαιστειογενές υπέδαφος της Τούμπας που έκαψε τη Ντιναμό Ζάγκρεμπ.
Για τα ματς αυτά καθαυτά δε χρειάζονται περαιτέρω. Τα είδαμε όλοι λεπτό προς λεπτό με συγκίνηση στα μάτια και κραυγές ξεσπάσματος και χαράς όπως τότε, 20 χρόνια πίσω στο έπος της Πορτογαλίας που κάθε ματς της Εθνικής μας έβγαζε στο δρόμο. Ίδια είναι τα συναισθήματα και τους ευχαριστούμε όλους που βράδυ της Πέμπτης πίστεψαν το απίστευτο.
Καλημέρα από τη χώρα των ποδοσφαιρικών θαυμάτων.
