Δείξε μου μία ομάδα που στο 45ο και το 46ο επίσημο παιχνίδι της σεζόν της δοκιμάζει πράγματα για πρώτη φορά στο γήπεδο και αμέσως θα σου δείξω μία ομάδα που έχει πρόβλημα.
Μία ομάδα που ψάχνει απελπισμένα για λύσεις.
Μία ομάδα που έχει «αδειάσει» και ψάχνει τρόπο να πιαστεί και να βρει απαντήσεις από κάπου.
Στο Ζάγκρεμπ, όταν το παιχνίδι στράβωσε, είδαμε για πρώτη φορά τον Κίριλ Ντεσπόντοφ στο «εννιά», στράικερ, φουνταριστό.
Δεν πήγε καλά. Δεν πήγε καθόλου καλά. Περισσότερο μπέρδεψε, παρά έδωσε λύσεις. Πολύ σύντομα, το πλάνο επέστρεψε στις εργοστασιακές ρυθμίσεις.
Απόψε, όταν το παιχνίδι με τον Άρη στράβωσε κι αυτό, είδαμε για πρώτη φορά τον Αντρίγια Ζίβκοβιτς σε ρόλο δεξιού φουλ-μπακ.
Ούτε κι αυτό πήγε καλά. Έμοιαζε με ένα all-in, ό,τι πιο επιθετικό υπάρχει ας μπει μέσα, κι ότι βγει. Δεν βγήκε τίποτα. Ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε και πάλι.
Αίφνης, η ομάδα δείχνει άδεια. Άνευρη. Άγευστη. Προβλέψιμη. Χωρίς ενέργεια, νεύρο και ένταση. Χωρίς φαντασία. Χωρίς το απρόβλεπτο. Δείχνει να μην έχει έκρηξη. Παίζει σβηστά.
Όχι μόνο επιθετικά, εκεί που εστιάζουν όλοι. Θυμηθείτε το ανενόχλητο σλάλομ του Σαβέριο ανάμεσα σε τέσσερις βιδωμένους παίκτες, χωρίς να μπουν πόδια, κορμιά μπροστά του.
Οι δεύτερες μπάλες -η παραδοσιακή δύναμη του ΠΑΟΚ- έγιναν δυσεύρετες, το repress που «έπνιγε» τον αντίπαλο χαλάρωσε. Σαν να μην υπάρχουν πόδια.
Το πιο προβληματικό από όλα; Ο ΠΑΟΚ αρχίζει και δίνει έτοιμα πράγματα στον αντίπαλο.
Το πρώτο γκολ στο Ζάγκρεμπ ήταν ένα εύκολο φτηνό λάθος του Γιόνι Ότο, απαγορευτικό για την κλάση και την εμπειρία του.
Το δεύτερο ξεκινά από μία απώλεια κατοχής του Μεϊτέ στα χαφ, που δεν την συνηθίζει και μία κακή αμυντική αντίδραση στο τρανζίσιον.
Το γκολ του Άρη -είναι φυσικά μία κίνηση κλάσης από τον Μορόν- μα ξεκινά από ένα εύκολο «πούλημα» μπάλας από τον Κεντζιόρα, χωρίς κάποια πίεση.
Ο ΠΑΟΚ δεν τα έκανε αυτά σε κανένα σημείο της σεζόν.
Είναι κόπωση πνευματική; Είναι κόπωση σωματική; Είναι ένα κακό φεγγάρι; Είναι σίγουρα μία αλληλουχία πραγμάτων, που φέρνει τον Δικέφαλο με την πλάτη στον τοίχο σε όλους τους στόχους που κυνηγά.
Μία ομάδα που έβαζε γκολ με ευκολία ακόμα κι αν έδενες τα μάτια των παικτών του, αίφνης μετρά τέσσερα κολλητά ημίχρονα που δεν απείλησε καν. Τέσσερα ημίχρονα που ο αντίπαλος δεν την ένιωσε.
Τέσσερα ημίχρονα που σπαταλήθηκαν στο ίδιο ληθαργικό τέμπο, σε μία κολλημένη δευτέρα στο κιβώτιο που αγκομαχά στην ανηφόρα.
Ο ΠΑΟΚ βρίσκεται σε ένα σκοτεινό τούνελ και το κακό είναι πως δεν βρίσκει κάποιον παίκτη να τον τραβήξει. Όσοι τραβούσαν το καρό καιρό, σαν να μπούκωσαν, ακούς στο γήπεδο την ανάσα τους να είναι βαριά.
Και μέσα σε όλο αυτό, ήρθε ο Άρης, ο κρυπτωνίτης του. Η ομάδα που ξέρει όσο καμία άλλη να τον ακυρώνει, να τον εκνευρίζει, να τον «δέρνει» (ποδοσφαιρικά), να του κάνει χαλάστρες και να τον οδηγεί να τρώγεται με τα ρούχα του.
Το μυαλό κάνει λογικούς συνειρμούς με την κατάρρευση στα περσινά και τα προπέρσινα πλέι-οφ. Αθροίζει τους 8 χαμένους βαθμούς φέτος απέναντι στον Άρη και το μόλις ένα γκολ απέναντι του. Οι υπερ-απλουστεύσεις και οι γενικεύσεις είναι βολικές δικαιολογίες, μα όχι η αλήθεια.
Κάθε ομάδα, κάθε σεζόν, κάθε ματς έχει τις δικές του αιτιάσεις που είναι εντελώς διαφορετικές κάθε φορά, τίποτα δεν μοιάζει με κάτι προηγούμενο γιατί οι συνθήκες δεν είναι ίδιες.
Ούτε το ποδόσφαιρο του Λουτσέσκου είναι βαρετό και προβλέψιμο, ούτε έγινε λάθος στην διαχείριση, ούτε οι πρόωρες ανανεώσεις μεσούσης της σεζόν ήταν λάθος, ούτε ένας προπονητής που έχει πάρει κάθε είδους τίτλο είναι «λούζερ», ούτε φυσικά χάνει ή παίρνει ταυτότητες μέσα σε 90 λεπτά.
Αυτό που έφερε τον ΠΑΟΚ ως εδώ, εκτός από τις σταθερές του, ήταν οι x-factor του. Τα πολλά που έπαιρνε από πολλούς. Τα γκολ του Οζντόεφ, οι βοήθειες του Μουργκ, οι αριθμοί του Κύριλλου, τα αραιά γκολ του Μπράντον, το rotation τεσσάρων στόπερ που διατηρούσε φρέσκια την άμυνα, οι γρήγορες μεταβάσεις του Τάισον, τα καλά χτυπήματα στις στατικές φάσεις.
Όλα αυτά έφταναν για να καλύπτουν τις αδυναμίες του. Το μηδενικό αποτύπωμα των φορ του, την αδυναμία Ντεσπόντοφ-Ζίβκοβιτς να παίξουν μαζί, την έλλειψη ισοβαρούς και ισομεγεθούς δεύτερου κεντρικού χαφ στα κυβικά του Μεϊτέ, την ανάπτυξη που γέρνει προς τα αριστερά, την σοφτ εικόνα σε ματς που… βρέχει κλωτσιές. Τώρα, δεν φτάνουν.
Ο ΠΑΟΚ πρέπει να βρει ξανά τρόπο να πάρει πολλά από πολλούς. Ένα παράδειγμα. Δεν έχει την πολυτέλεια να έρχεται ο πιο ξεκούραστος χαφ του ρόστερ, κάποιος που αποκτήθηκε για να έχει ηγετικό ρόλο και να μην έχει το καθαρό μυαλό να βάλει μπλοκ σε τελική προσπάθεια αντιπάλου εντός περιοχής.
Στο 47ο επίσημο ματς της σεζόν δεν μπορείς να κάνεις τακτικούς ακροβατισμούς, δεν ενδείκνυται να εισάγεις νέα πράγματα, είναι αυτοκτονικό. Επιμένεις στο πλάνο, σε αυτό που σε έφερε ως εδώ, με πολύ μικρές τροποποιήσεις από παιχνίδι σε παιχνίδι.
Ο ΠΑΟΚ επιλέγει να παίζει έτσι, γιατί δεν μπορεί να παίξει αλλιώς, δεν έχει τα υλικά για να παίξει πιο άμεσα και να υποστηρίξει κάτι άλλο. Ούτε κολακεύεται όταν επιλέγει να παίζει πίσω από την μπάλα. Νομίζω αποδείχθηκε αυτό.
Αν ο ΠΑΟΚ σταματήσει τώρα να πιστεύει τώρα στο ποδόσφαιρο του και την μέθοδο του, τελείωσε. Δεν μπορεί να έχει γυρισμό σε οτιδήποτε.
ΥΓ: Ο ομαδικός αθλητισμός έχει νίκες, έχει ήττες, έχει χαρές, έχει λύπες, έχει περιόδους που όλα πάνε ρολόι κι άλλες που όλα πάνε στραβά. Αυτό που δεν θα σταματήσει ποτέ να με εκπλήσσει είναι ο όγκος του δημόσιου μίσους, των προσβολών, της απαξίωσης, του μηδενισμού προς οτιδήποτε και οποιονδήποτε με την πρώτη στραβή. Αυτό που στην εποχή μας το αποκαλούν hate speech. Το hate speech που συνήθως βασίζεται σε απόλυτη άγνοια πάει να γίνει κυρίαρχος λόγος, κυρίαρχη τάση παντού, λίγα πράγματα πιο επικίνδυνα από αυτό μπορώ να σκεφτώ…
