Την αντίδραση που περίμεναν οι Παναθηναϊκοί, την είδαν απ’ την ομάδα τους. Σαφώς και αυτό δε «σβήνει» τους χαμένους βαθμούς που τόσο φθηνά πετάχτηκαν στα σκουπίδια κόντρα σε Λαμία και Κηφισιά. Βαθμοί που έχουν ανοίξει «πληγή» η οποία θα αιμορραγεί για το Τριφύλλι και μακάρι να μην αποτελέσει αιτία «θανάτου» των ονείρων για τον τίτλο.
Σημαντικό για τους Πράσινους πως αυτό το αποτέλεσμα ήρθε απέναντι στον Άρη. Ο οποίος είναι φορμαρισμένος και παρά την έλλειψη ιδιαίτερου κινήτρου στο πρωτάθλημα, παίρνει αποτελέσματα εντός εκτός έδρας. Συγχρόνως ανασταλτικά έχει μεγάλες δυνατότητες, ως κλασική ομάδα Άκη Μάντζιου. Στοιχείο που ο Παναθηναϊκός θα το ξαναβρεί μπροστά του και στα πλέι οφ και στον τελικό κυπέλλου εκτός απροόπτου καθώς δεν έχει παιχτεί η ρεβάνς με τον Παναιτωλικό.
Τόσο απέναντι στην ΑΕΚ στο κύπελλο, όσο κι απέναντι στον ΠΑΟΚ, ο Άρης έκανε ματς όπου με δυσκολία δεχόταν φάση. Ο Παναθηναϊκός αυτό το πρόβλημα δεν το αντιμετώπισε σε καμία περίπτωση και φυσικά δεν θα χρεωθεί στην κακή βραδιά του αντιπάλου. Μετά από μέρες, είχε αποφασιστικότητα το Τριφύλλι, είχε σε καλή βραδιά το μεσοεπιθετικό του κομμάτι.
Δημιούργησε ευκαιρίες, κάλλιστα θα μπορούσε να έχει σημειώσει άλλα τόσα και περισσότερα γκολ. Διόλου μικρό πράγμα. Ανασταλτικά υπήρξαν ξανά προβλήματα, τα οποία βέβαια ήταν αναμενόμενα με τη συνύπαρξη του Ακαϊντίν και του Ούγκο, τη στιγμή που αριστερά ήταν ο Μλαντένοβιτς. Παίκτες δηλαδή που μέχρι τώρα είναι αχίλλειος πτέρνα στην άμυνα.
Μέχρι εκεί. Το -3 απ’ την κορυφή παραμένει, παρότι και οι υπόλοιποι δεν είναι στα καλύτερά τους. Νικούν βέβαια, οπότε δεν φαίνεται η όχι τόσο καλή εικόνα τους. Ο Παναθηναϊκός δεν έκανε το ίδιο και τώρα είναι με το μαχαίρι στο λαιμό. Πρέπει να το πάει… στα δόντια, για να αγωνιστεί στην έδρα του ΟΦΗ. Εκεί που μπορεί ο καθένας να στοιχηματίσει πως θα παίξουν τα ρέστα τους για να πάνε οι Πράσινοι στα πλέι οφ σχεδόν «σκοτωμένοι» από ελπίδες.
Το έχουμε αναφέρει ξανά, ας κάνουν ό,τι θέλουν οι άλλοι. Πρωτίστως ο Παναθηναϊκός πρέπει να κοιτάξει τον εαυτό του. Αυτός ήταν το μεγάλο πρόβλημα στα τελευταία άσχημα ματς και στα αποτελέσματα που μείωσαν σημαντικά τις πιθανότητες για τίτλο. Με το χρόνο και τα περιθώρια, όμως, να υπάρχουν.
Ο Ιωαννίδης σιγά-σιγά ξαναβρίσκει τον εαυτό του, η επιστροφή των Μπερνάρ και Τσέριν είναι μεγάλη ιστορία για αυτή την περίοδο του Παναθηναϊκού. Εν αναμονή και άλλων επιστροφών σιγά-σιγά, γιατί τα πλέι οφ θα είναι διάστημα που δε θα περισσέψει κανείς. Το είδαμε και την περασμένη σεζόν. Εκεί όπου ο Παναθηναϊκός είχε βαθμολογικά καλύτερη εικόνα αρχίζοντας το έξτρα πρωτάθλημα, αλλά τώρα διαθέτει σαφώς περισσότερες λύσεις στο ρόστερ του.
Μην το πάμε όμως τόσο μακριά, ο ΟΦΗ υπάρχει μόνο. Εκεί παίζονται οι ελπίδες του Παναθηναϊκού για να έχει πιθανότητες τίτλου μπαίνοντας στα πλέι οφ. Σε μια αγωνιστική που ξεκάθαρα έχει το δυσκολότερο έργο, παρότι η ΑΕΚ παίζει στον Άρη και ο ΠΑΟΚ στη Λαμία. Αυτό είναι και μια απορία μας είναι η αλήθεια, παρότι όντως ισχύει.
Πώς γίνεται να παίζει ο Παναθηναϊκός στην έδρα του κακού φέτος ΟΦΗ, να παίζει ο ΠΑΟΚ στην έδρα της ομάδας έκπληξη (Λαμία) και η ΑΕΚ στην έδρα του Άρη, αλλά να θεωρούν οι περισσότεροι ως πιο δύσκολο το έργο των Πράσινων; Μη μας πει κανείς για το κίνητρο των αντιπάλων, ουσιαστικό κίνητρο κανείς απ’ τους τρεις γηπεδούχους δεν έχει.
Και πάλι λέμε, την… καμπούρα μας. Μόνος του ο Παναθηναϊκός έβαλε τον εαυτό του σε αυτή την άχαρη διαδικασία να νικά τον Άρη με καλή δημιουργική παρουσία και να μην έχει δικαίωμα να σταθεί εκεί γιατί απώλεσε κάθε… κανονάκι ελπίδας αν χαθούν βαθμοί στο επόμενο ματς.
Για τον Παναθηναϊκό καλή βραδιά σε γενικές γραμμές, όμως συνολικά η Λεωφόρος ήταν «σκεπασμένη» από σύννεφο πίκρας και οργής. Φάνηκε από όσα ακούστηκαν, απ’ τα πανό που σηκώθηκαν. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει 57 τόσο αθώες ψυχές που εδώ και ένα χρόνο δεν είναι με τις οικογένειές τους, δεν ασχολούνται με τα όνειρά τους και το μέλλον τους, δεν τους επέτρεψαν να μάθουν καλά-καλά την ίδια τη ζωή.
Η αντίδραση της Λεωφόρου ήταν η σωστή. Καμία συγκάλυψη στο παραμικρό. Η πίκρα έχει γίνει οργή και αυτή μεγαλώνει βλέποντας τους συντετριμμένους γονείς, τους συγγενείς, τους φίλους αυτών των ανθρώπων. Εκείνους που τους άφησαν πίσω να περπατούν λες και δεν τους έμεινε ψυχή.
Όσο μικρό κι αν φαίνεται/είναι μπροστά στον πόνο των οικογενειών, είναι σημαντικό να μην αδιαφορεί κανείς. Ο Παναθηναϊκός προφανώς και είναι τεράστιο μέγεθος για την κοινωνία κι όχι απλά τον αθλητισμό. Ευτυχώς το είδαμε κι από άλλους οπαδούς, εδώ δεν έχουν σημασία τα χρώματα.
Μην επιτρέψετε σε κανέναν απ’ αυτούς που σε όλα βρίσκουν κάτι κακό να πουν, να σας πείσουν πως ένα χρόνο μετά δεν έχει νόημα να αντιδράτε και να μιλάτε για τα Τέμπη. Είναι σημαντικό να αντιλαμβάνονται οι πάντες πως δεν ξεχάστηκε, δε θα ξεχαστεί κανείς και τίποτα.
