- «Έκλαιγε για ώρες. Δεν μπορούσαμε να τον συνεφέρουμε».
- «Έχουμε ζήσει όλα τα ακραία συναισθήματα σε αυτή την ομάδα, όμως πρώτη φορά είδαμε κάποιον τόσο συντετριμμένο».
Ατάκες που βγαίνουν μέσα από τα αποδυτήρια του ΠΑΟΚ για εκείνη την αποφράδα νύχτα με τραγικό ήρωα τον Άλι Σαμάτα.
Στον επαγγελματικό αθλητισμό, οι μεγάλες νίκες, οι μεγάλες συντριβές κρατούν μόνο ένα βράδυ. Πηγαίνεις για ύπνο, ξυπνάς και την επόμενη ημέρα υπάρχει ένας νέος στόχος, κάτι καινούργιο να κυνηγήσεις.
Οι ομάδες με δυνατά πνευματικά θεμέλια, αυτές που αποκαλούνται «ισχυρά γκρουπ» βρίσκουν τρόπο μέσα σε τέτοιες καταστροφικές βραδιές να συσπειρώνονται ακόμα περισσότερο, να γίνονται μία γροθιά.
Ο σοκαριστικός αποκλεισμός από τον τελικό κυπέλλου πόνεσε πολύ τον ΠΑΟΚ, αλλά στην πραγματικότητα η επίγευση το επόμενο πρωί ήταν… γλυκόπικρη.
Διότι, μέσα της η ομάδα ένιωσε ότι έκανε μία επίδειξη ποδοσφαιρικής ανωτερότητας στις πιο δύσκολες συνθήκες. Ένας στόχος χάθηκε με ακραίο τρόπο, αλλά βαθιά μέσα της η ομάδα ήξερε ότι στο ποδοσφαιρικό κομμάτι, σε αυτά που δεν χρήζουν μεταφυσικής ανάλυσης, είχε ανταποκριθεί και με το παραπάνω. Κι αυτό το κουβάλησε μαζί της και στο Αγρίνιο.
Τα καλά αποδυτήρια έχουν την ικανότητα να επουλώνουν πληγές, όχι να ρίχνουν αλάτι σε αυτές του διπλανού. Το σπαρακτικό κλάμα του Άλι Σαμάτα, η αθλητική και η ανθρώπινη συντριβή του, άγγιξε τους πάντες. Και με απόλυτη ειλικρίνεια, όλοι έπεσαν πάνω του, για να τον «ισιώσουν». Όχι από συναδελφική αλληλεγγύη, ούτε από τακτ, αλλά… πολύ απλά επειδή τον αισθάνονται ως… έναν από αυτούς.
Ακόμα και οι ικανότεροι ποδοσφαιρικοί αναλυτές αυτοί που έχουν την δυνατότητα να αναλύουν κάθε πατημασιά, κάθε επαφή, κάθε αναπνοή, έχουν στοιχεία μόνο όσο παίζεται μπάλα για 90 και κάτι λεπτά. Ένα γκρουπ, που πάντα είναι πολύ πιο δίκαιος κριτής, έχει data που δεν είναι προσβάσιμα πουθενά, ζει κάθε μέλος του, 24/7.
Η εικόνα του Άλι Σαμάτα στο γήπεδο είναι πολλές φορές δυστοπική. Το heatmap του δείχνει πατημασιές σχεδόν αποκλειστικά μακριά από το ορθογώνιο κουτί. Τα νούμερα λένε ότι σε 18 αγώνες πρωταθλήματος έχει μόλις δύο γκολ, τρεις ασίστ, μόλις 16 τελικές προσπάθειες, ούτε μία κατά μέσο όρο ανά παιχνίδι!
Πολλές φορές βρίσκεται εκτός θέσης, δεν το έχει βρει με το συνδυαστικό ποδόσφαιρο, δεν βοηθά τον ΠΑΟΚ να κερδίζει μέτρα, δεν έχει καλές επαφές με την μπάλα (σχεδόν όλες είναι σκληρές και ανοιχτές), δεν τον νιώθουν οι αντίπαλες άμυνες, δεν είναι επιδραστικός στο παιχνίδι. Με τρεις λέξεις; Από αυτό που βλέπουμε εμείς: «δεν το ‘χει».
Τότε, πως παίζει; Οι πληροφορίες από τα ενδότερα λένε ότι στις προπονήσεις, ο Τανζανός είναι άλλος άνθρωπος. Απελευθερωμένος. Κανονικός. Συμβαίνει με πολλούς παίκτες.
Ο Σαμάτα για κάποιο λόγο δείχνει μαγκωμένος, σφιγμένος, πελαγωμένος στα παιχνίδια. Το ζήτημα πιθανότατα να είναι κυρίως πνευματικό. Ακόμα και η γλίστρα στο καθοριστικό πέναλτι στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας, μπορεί να μην είναι λόγω του γλιστερού εδάφους.
Πηγαίνοντας προς την λευκή βούλα, ο Τανζανός μοιάζει να αναπνέει με δυσκολία. Δείχνει απίθανα αγχωμένος, χάνει τον βηματισμό του, είναι σαν να «έσβησε», να «χύθηκε», να «έλιωσε» από το άγχος της συνθήκης.
Συμβαίνει κι αυτό καμιά φορά σε επιθετικούς που πάνε σε νέο περιβάλλον. Η Τσέλσι πήρε τον Αντρέι Σεφτσένκο ως κάτοχο της Χρυσής Μπάλας και ο Ουκρανός πελάγωσε τόσο πολύ στις νέες συνθήκες, που δεν μπορούσε καν να κοντρολάρει. Τα ίδια έπαθε και ο Φερνάντο Τόρες, ο Ρομέλου Λουκάκου. Μέχρι να το ‘βρει στην Λίβερπουλ ο Ντάργουιν Νούνιες των 100 εκατομμυρίων, έγινε περίγελος. Ο Φολαρίν Μπάλογκαν, φετινή μεταγραφή 40 εκατομμυρίων ευρώ της Μονακό με 21 γκολ πέρσι με την Ρεμς, έχει φέτος 4 στα 4 χαμένα πέναλτι!
Ο Αφρικανός μοιάζει δύσκολο fit για το ποδοσφαιρικό ύφος του ΠΑΟΚ. Από το 2016 μέχρι το 2023, είχε σημειώσει στην Ευρώπη 102 γκολ εκ των οποίων τα 36 ήταν με κεφαλιές. Μόνο που ο ΠΑΟΚ δεν παίζει με σέντρες και γιόμες!
Κι αν όμως όλοι το βλέπουμε λάθος και ο Σαμάτα (όπως και γενικά ο ρόλος του φορ στον συγκεκριμένο ΠΑΟΚ) είναι μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος;
Πως γίνεται να μιλάμε για θέμα σέντερ-φορ σε μία ομάδα που έχει σκοράρει 105 φορές σε 42 επίσημα παιχνίδια, ακριβώς 2,5 ανά παιχνίδι; Είναι επιθετικό το πρόβλημα;
Κι αν η τακτική στόχευση θέλει τον φορ να τραβιέται σε άλλες ζώνες, ώστε να δημιουργείται χώρος για την «φονική» τριπλέτα που παίζει πάντα πίσω του; Μήπως τελικά σε μία ομάδα που έχει μία πεντάδα μεσοεπιθετικών που της αρέσει να εκτελεί και έχει το εύκολο γκολ, ταιριάζει ένας φορ εργάτης που πρέπει να κάνει όλες τις μικρές χαμαλοδουλειές εκεί έξω; Να πηδάει για τις πρώτες μπάλες, να παίζει ξύλο, να πρεσάρει σαν τρελός, θυσιάζεται για το καλό της ομάδας; Σκεφτείτε το λίγο…
Κανένα πρόβλημα στην ιστορία των προβλημάτων δεν λύθηκε με ειρωνείες, αποδοκιμασίες, ύβρεις, απειλές, κατάρες, θυμό, απαξίωση. Αντιλαμβάνομαι ότι ο Αφρικανός δεν είναι ο «παστελωτής» φορ του ενός εκατομμυρίου που θα περίμενε ο κόσμος, ωστόσο είναι κάποιος που προσπαθεί με τιμιότητα και ειλικρίνεια.
Καθημερινά δίνει μάχες εσωτερικές, που οι περισσότεροι δεν μπορούν να αντιληφθούν. Διότι, ο πιο αυστηρός κριτής κάθε παίκτη που δεν παίζει καλά είναι πάντα ο ίδιος του ο εαυτός.
Η έμπρακτη στήριξη από το σύνολο του οργανισμού από το βράδυ της περασμένης Τετάρτης και μετά, με αποκορύφωμα την εμψυχωτική κουβέντα του Ιβάν Σαββίδη μαζί του, η εμπιστοσύνη με το γεμάτο 45λεπτο στην επανάληψη στο Αγρίνιο, μαρτυρά πολλά για τους ανθρώπινους κανόνες που είναι απαράβατοι πια εντός του ΠΑΟΚ. Αυτό που στα μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ το αποκαλούν… «class».
Οι ποδοσφαιρικές κρίσεις, θα γίνουν αξιολογικά, όταν πρέπει, το καλοκαίρι. Μέχρι τότε, όλοι εισπράττουν αδιαπραγμάτευτη στήριξη no matter what. Αρκεί, να καταθέτουν με ειλικρίνεια ό,τι έχουν, λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία.
Για το τέλος, υπάρχει πολύς κόσμος που αναρωτιέται… ποιος τον έφερε στον ΠΑΟΚ. Η απάντηση είναι εύκολη. Αυτοί που έφεραν και τους υπόλοιπους: τον Ντεσπόντοφ, τον Τάισον, τον Μπάμπα, τον Μεϊτέ, τον Οζντόεφ και όλους τους άλλους.
Ξέρουν; Δεν ξέρουν;
Ας κρίνουν οι… ειδικοί.
