Ναι, οι κινήσεις του Ραζβάν Λουτσέσκου στη βρεγμένη σκακιέρα της Λεωφόρου ήταν πιο σωστές και πιο εύστοχες από εκείνες του Φατίχ Τερίμ. Ναι, ο ΠΑΟΚ ήταν εμφανώς καλύτερος από τον Παναθηναϊκό και, με βάση την απόδοσή του στον επαναληπτικό, άξιζε 100% τη νίκη και ενδεχομένως να δικαιούταν και την πρόκριση. Ναι, ο τραυματισμός του Ράχμαν Μπάμπα (ο οποίος χειροκροτήθηκε θερμά από τους φίλους του Τριφυλλιού) ίσως να ήταν καταλυτικός παράγοντας στο να οδηγήσουν οι γηπεδούχοι το παιχνίδι στη διαδικασία των πέναλτι. Ναι, ο ΠΑΟΚ ήταν από άτυχος μέχρι... γκαντέμης. Ναι, ο ΠΑΟΚ αγωνίστηκε με τρόπο που κανένας φίλαθλος του Δικεφάλου του Βορρά δεν θα κοιμήθηκε με παράπονο χθες. Αντιθέτως, κάποιοι θα νιώσουν και υπερηφάνεια για την ομάδα τους. Ναι, ο Παναθηναϊκός είχε την τύχη με το μέρος του και όλους τους θεούς και τους αγίους μαζί του για να πάρει αυτήν τη μυθική πρόκριση. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει τα παραπάνω, ακόμα και αν ανήκει στους πιο σκληροπυρηνικούς οπαδούς της Θύρας 13. Ήταν όμως μόνο τυχερός ο Παναθηναϊκός ή μήπως...
Αναμφίβολα, ο Παναθηναϊκός χθες ήταν διστακτικός και οι ποδοσφαιριστές του νευρικοί και αγχωμένοι. Ο Μπερνάρ πιάστηκε στη δαγκάνα που του έστησαν οι φιλοξενούμενοι περιορίζοντάς τον αρκετά, ο Κώτσιρας απείχε από τις πρόσφατες θετικές του εμφανίσεις, ο Ιωαννίδης βρήκε μόλις μία ευκαιρία (την οποία σπατάλησε αργώντας χαρακτηριστικά στην τελική προσπάθεια), ενώ οι Βιλένα, Παλάσιος, Μλαντένοβιτς και Μπακασέτας ήταν από μέτριοι έως κακοί. Πιθανότατα, οι «πράσινοι» έπεσαν στην παγίδα της λογικής «αγωνίζομαι για δύο αποτελέσματα», που πολλές φορές στοιχίζει σε όποιον μοιραία την ακολουθεί. Ο ΠΑΟΚ, από την άλλη, γνώριζε εξαρχής ότι μόνο η νίκη τον εξυπηρετούσε και ήταν πιο αποφασισμένος και τολμηρός από τον αντίπαλό του, αυξάνοντάς την πίεσή του στα καρέ του Ντραγκόφσκι όσο περνούσε η ώρα. Οι Θεσσαλονικείς, με το ξεκίνημα της αναμέτρησης, έχασαν τον Μιχαηλίδη, αλλά και οι Αθηναίοι στερήθηκαν των υπηρεσιών του Γεντβάι, όταν ακόμα δεν υπήρχε σκορ στο ματς. Δεν ήταν λοιπόν και ακριβώς όλα ρόδινα για τον Παναθηναϊκό χθες!
Διαβάζω τα σχόλια πολλών φίλων του ΠΑΟΚ, αλλά και «ουδέτερων» ποδοσφαιρικών αναλυτών. Όλοι κάνουν λόγο -και όχι απολύτως λανθασμένα- για υπερβολική ρέντα του Παναθηναϊκού. Αυτή όμως είναι η μισή αλήθεια ή έστω μεγάλο ποσοστό της. Γιατί κανένας εξ αυτών δεν αναρωτιέται το προφανές: δεν ήταν συνάμα και μαγκιά των ποδοσφαιριστών του Φατίχ Τερίμ, στην ίσως πιο κακή τους εμφάνιση σε ντέρμπι φέτος, να σώζουν αρχικά μια παρτίδα που φαινόταν χαμένη (χάρη στο buzzer beater του Δημήτρη Λημνιού στο 130') και στη συνέχεια να επιστρέφουν τρεις φορές από την κόλαση, «σβήνοντας» όλα τα ματς μπολ των αντιπάλων τους, με ισάριθμες επεμβάσεις του τερματοφύλακά τους;
Σίγουρα χρειάζεται και ρέντα στο ποδόσφαιρο, κανένας δεν αντιλέγει. Αλλά χρειάζεται και ψυχή! Ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι ο Παναθηναϊκός δεν είχε και από δαύτη στη φαρέτρα του, σε έναν ημιτελικό Κυπέλλου Ελλάδας απέναντι στην κατά τεκμήριο πιο επιτυχημένη ομάδα του θεσμού την τελευταία επταετία (με έξι συμμετοχές σε τελικό και τέσσερις κατακτήσεις), τον ΠΑΟΚ; Ποιος είναι σε θέση να ισχυριστεί πως όταν ο αθηναϊκός σύλλογος, εν μέσω καθολικής απογοήτευσης και δυσαρέσκειας της εξέδρας, βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, δεν ενεργοποιήθηκαν τα ένστικτα επιβίωσης του, που μόνο ομάδες με πολύ βαριά φανέλα και ιστορία έχουν το προνόμιο να διαθέτουν;
Δεν είναι δυνατόν τα τρία χαμένα πέναλτι των Ντεσπόντοφ, Οζντόεφ και Γιόνι Ότο να είναι προϊόν καθαρής τύχης και μόνο! Είναι και θέμα ικανότητας του πιο χρήσιμου ποδοσφαιριστή σε τέτοιες καταστάσεις, του εκάστοτε γκολκίπερ! Και ο Μπαρτλομιέι Ντραγκόφσκι θύμισε αμυδρά τον ήρωα της Στεάουα Βουκουρεστίου (στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1986 στη Σεβίλλη, απέναντι στην Μπαρτσελόνα), τον περίφημο Χέλμουτ Ντουκαντάμ! Τέσσερις επεμβάσεις τότε ο Ρουμάνος, τρεις (και ένα... τρόμαγμα για να γλιστρήσει ο Σαμάτα) ο Πολωνός!
Ναι, είναι μαγκιά και τσαγανό του Παναθηναϊκού αυτό που κατόρθωσε χθες στον μαγικό αυτόν χώρο "where amazing happen": στο γήπεδο «Απόστολος Νικολαΐδης»! Ακριβώς επειδή με την τροπή που είχε πάρει ο αγώνας και με δεδομένο τον εκνευρισμό και το άγχος που διακατείχε τους παίκτες του Τριφυλλιού, φαινόταν αδύνατο να αποφευχθεί ο σχεδόν βέβαιος αποκλεισμός από τους καλοδιαβασμένους ποδοσφαιριστές του Λουτσέσκου. Αντικειμενικά, στα πιο κρίσιμα σημεία της αναμέτρησης, όταν δηλαδή η μπάλα ζύγιζε αρκετά κιλά παραπάνω, οι «πράσινοι» αποδείχθηκαν και πιο ψύχραιμοι (δείτε ξανά πόσο καλοζυγισμένο είναι το πλασέ-γκολ του Λημνιού, στα χασομέρια της παράτασης) και τελικά πιο ικανοί, αφού καμία πρόκριση δεν έρχεται θεόσταλτη ή με παραγγελία. Θέλει και τρόπο για την αρπάξεις, όχι μόνο τύχη και κόπο...
Ο Ραζβάν Λουτσέσκου μπορεί να αφαιρέσει το τυχερό σκουφάκι του, να πιστώσει στον εαυτό του ότι η ομάδα που κοουτσάρει επιβλήθηκε εμφατικά στο χορτάρι για 129 λεπτά και κάτι, ίσως και να δικαιούται να αισθανθεί περήφανος για το πόσο θαρραλέα πάλεψαν στο χορτάρι οι πολύ ικανοί παίκτες του (που, για να είμαστε ειλικρινείς, το 1-4 του πρωταθλήματος απέναντι στον Ολυμπιακό τούς αδικεί με βάση την εικόνα του ματς). Well done, mister! Καλά όλα αυτά, αλλά δεν φτάνουν πάντα για να κερδίσει κανείς μια πρόκριση σε διπλούς αγώνες. Μην ξεχνάτε πως οι ποδοσφαιριστές σας βρέθηκαν τρεις φορές με match ball και δεν εκμεταλλεύτηκαν κανένα! Έτσι, η κατά Ίβιτσα Όσιμ «πόρνη μπάλα» (ή ή κατά Κώστα Τριπολίτη «τσούλα Ιστορία») θα γράψει τα εξής:
• Ότι ο 44ος ημιτελικός Κυπέλλου Ελλάδας στην ιστορία του Παναθηναϊκού ήταν πιο αποτελεσματικός από τον αντίστοιχο 36ο ημιτελικό του ΠΑΟΚ.
• Ότι στον τελικό του δεύτερου τη τάξει θεσμού στην Ελλάδα θα βρεθεί για 31η φορά στην ιστορία του ο Παναθηναϊκός (έναντι 23 συμμετοχών του ΠΑΟΚ).
• Ότι ο Παναθηναϊκός θα διεκδικήσει (πιθανότατα απέναντι στον Άρη) το εικοστό του τρόπαιο, με τον ΠΑΟΚ να παραμένει προς το παρόν στις οκτώ κατακτήσεις.
«Δεν γ@μ@ει πάντα ο ωραίος, γ@μ@ει ο θαρραλέος», λέει μια παλιά φράση των λεγόμενων «καμακιών». Αντιστοίχως, στο ποδόσφαιρο (και κατ' επέκταση στον αθλητισμό) δεν κερδίζει πάντα εκείνος που αποδίδει καλύτερα (τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα). Και αυτή τελικά είναι και η ομορφιά του! Ρωτήστε, φίλοι ΠΑΟΚτσήδες, και εμάς τους δύσμοιρους Παναθηναϊκούς, που κάποτε «πατήσαμε» σε προημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ ολόκληρη Μπαρτσελόνα μέσα στο Καμπ Νου και χάσαμε μια μυθική πρόκριση για δέκα εκατοστά στο σουτ του Βλάοβιτς στο 96', για μια μπάλα που αποκρούστηκε στη γραμμή από τη γάμπα του Πουγιόλ και για ένα πεντακάθαρο πέναλτι που δεν δόθηκε στον Ολιζαντέμπε. Κάτι θα ξέρουμε να σας πούμε για αδικία, γκαντεμιά, ατυχία...
ΥΓ.: Αν με ρωτούσαν «προτιμάς πρόκριση με τελικό σκορ 3-0, συνοδευόμενη από εξαιρετική εμφάνιση ή πρόκριση όπως ακριβώς ήρθε;», θα επέλεγα ασυζητητί το δεύτερο! Αφού επιζήσαμε από σίγουρο έμφραγμα, πλέον θα έχουμε να θυμόμαστε κάτι τόσο έντονο, που δύσκολα θα το ξεχάσουμε. Αγώνες όπως ο χθεσινός ημιτελικός μεταξύ του Παναθηναϊκού και του ΠΑΟΚ θα μνημονεύονται για πολλά χρόνια, κυρίως από όσους τον έζησαν εκ του σύνεγγυς. Στη θύρα 14 όπου βρισκόμουν, είδα ανθρώπους να κλαίνε και να γελούν ταυτόχρονα. Είδα την απογοήτευση να μετατρέπεται σε πανηγύρι. Είδα την κατακραυγή να δίνει τη θέση της στην αποθέωση -αξία ανεκτίμητη... Για αυτόν τον λόγο -και για χιλιάδες ακόμα- λατρεύουμε την ωραιότερη εφεύρεση του ανθρώπου στη Γη: το ποδόσφαιρο. Για την εναλλαγή και πρόσμειξη συναισθημάτων, για το απρόβλεπτο, το αναπάντεχο, το αγωνιώδες. Για το ουρανομήκες «γκοοοοολλλ» που κάνει την καρδιά να πάλλεται πιο δυνατά και ένα ολόκληρο γήπεδο να δονείται συθέμελα...
