Καμιά φορά στο ποδόσφαιρο συμβαίνει, και το χάος να βγαίνει νικητής. Καμιά φορά, όμως. Συνήθως, νικητής βγαίνει το "άλλο σύστημα".
Ηταν ήδη, με τον ΠΑΟΚ, αξιοπρόσεκτο. Πλέον, από Κυριακή σε Κυριακή, γίνεται έως εντυπωσιακό. Η ηρεμία και η ασφάλεια του ΠΑΟΚ, με το ποδόσφαιρο του ΠΑΟΚ. Επί τουλάχιστον μισήν ώρα εναντίον του Παναθηναϊκού, δεν σταύρωναν (όχι ευκαιρία, ούτε καν) φάση. Να γράψει κάτι, έτσι για την αλητεία που λέμε, η στατιστική. Και δεν είχαν κανένα (νοητικό) πρόβλημα με αυτό. Λέγεται, πνευματική ενδυνάμωση. Μια ομάδα, στην οποία δεν είναι απίθανο να της βάλεις γκολ. Μια ομάδα που δεν είναι απίθανο, ακόμη και να τη νικήσεις. Το απίθανο πια, είναι να καταφέρεις να της πειράξεις το μυαλό.
Με τη ροή των παιγνιδιών δε, η πνευματική ενδυνάμωση έρχεται όλο και πιο εύκολη. Διότι στο μεταξύ, προϋπάρχει δείγμα για να το ακουμπάνε με τα δάχτυλα και να πιστεύουν. Δεν είναι πυρηνική φυσική, είναι απλή λογική. Εάν έχεις φτάσει να διαθέτεις τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή της Σούπερ Λιγκ σε ασίστ, τότε νιώθεις ήσυχος ότι θα πάρει τη μπάλα και "κάτι θα κάνει". Εάν έχεις φτάσει να διαθέτεις τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή της Σούπερ Λιγκ σε αποτελεσματικότητα, δηλαδή στο κλάσμα γκολ/τελειώματα, επίσης νιώθεις ήσυχος ότι θα πάρει τη μπάλα και "κάτι θα κάνει".
Το μόνο (άλλο) βασικό εδώ, είναι να μη δίνεις στην αρχή των αγώνων τα δικαιώματα που έχει ενδημικό χούι ο ΠΑΟΚ να δωρίζει, άλλοτε από χαλαρότητα άλλοτε από ανευθυνότητα, στον εκάστοτε αντίπαλο. Για τον Παναθηναϊκό αυτή την Κυριακή, δωράκια δεν υπήρξαν. Υπήρξαν, συγκέντρωση και υπευθυνότητα. Οι ενέργειες ύστερα, αργά ή γρήγορα ήταν βέβαιον ότι θα έλθουν.
Η "τριπλή ενέργεια" του Τάισον στο ένα-μηδέν (κλέψιμο στον Κανταλαπιέδρα, προσπέραση στον Ουίλιαν Αράο, αψεγάδιαστο κι ασταμάτητο οδήγημα της μπάλας ως την ασίστ) είναι για την ταινιοθήκη. Ως πέρυσι, ο ΠΑΟΚ ξόδευε σχεδόν όλη τη διαθέσιμη ενέργεια στο να διασπά με πάμπολλες πάσες τις γραμμές-συμπληγάδες και, όποτε δεν το κατάφερνε, να τρώει από πάνω και τις μεταβάσεις. Εφέτος, ο ΠΑΟΚ έχει βάλει τα πιο πολλά γκολ στο πρωτάθλημα ενόσω είναι η μόλις πέμπτη ομάδα του πρωταθλήματος σε αριθμό ολοκληρωμένων επιθέσεων για γκολ. Το νέο, πολύ πιο άμεσο, στιλ.
Η σύνοψη της διαφοροποίησης, από χρονιά σε χρονιά, είναι το δύο-ένα. Ναι, ο Μουργκ. Ναι, ο Τάισον. Ναι, ο Ντεσπόντοφ. Αλλά πρώτα, η απτή απόδειξη του πλουραλισμού στην επιθετικότητα, ο (...ποιος;) Σάστρε! Ο Σάστρε που κόβει χαμηλά την πάσα του Κώτσιρα στον Μλαντένοβιτς, είναι ο ίδιος Σάστρε που στο φινάλε της αντεπίθεσης (την οποία αυτός εκκίνησε επειδή έπαιξε, δεν έδιωξε, τη μπάλα) έχει προλάβει και πατά στη βούλα του πέναλτι. Με την προσποίηση-τούνελ εκεί, τραβάει την προσοχή του Μλαντένοβιτς κι αφήνει στον Ντεσπόντοφ (τον οποίον ο Κώτσιρας δεν πρόφτασε να κλείσει) την πολυτέλεια όλων των βολικών επαφών πριν την εκτέλεση.
Ο Παναθηναϊκός ήταν στο μηδέν-ένα, στην ανάπαυλα. Εμοιαζε να λειτούργησε έπειτα, σαν να είχε στην πλάτη μηδέν-τρία ή μηδέν-τέσσερα. Ολα (για να μη λερώσουμε το στόμα, ας πούμε) "ανάστα ο κύριος". Ολίγες σταθερές, (παρ)έμειναν στη θέση τους όρθιες. Η σαλάτα ανακατεύτηκε, όπως πρέπει να ανακατεύονται οι σαλάτες...αλλά όχι οι ομάδες. Μια άσκοπη, δυσανάλογη προς ό,τι στην πραγματικότητα συνέβαινε, υπερβολή. Ο ΠΑΟΚ έκανε πέντε αλλαγές, και δεν χάλασε το παραμικρό στη δομή. Ο Παναθηναϊκός έκανε πέντε αλλαγές και έγινε καράβι που έχασε, νύχτα, τον φάρο του λιμανιού. Οτι δεν τον αποτελείωσαν ο Κωνσταντέλιας κι ο Ζίβκοβιτς που μπήκαν ακριβώς για να διεκπεραιώσουν τη συγκεκριμένη δουλειά, αυτό άφησε ως το τέλος τη χαραμάδα ανοιχτή.
Απ' την ανοιχτή χαραμάδα τον Οκτώβριο στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, ο Παναθηναϊκός (πάλι, κατά σύμπτωση, από ένα-δύο σκορ) το 'σωσε καταλήγοντας να επιτίθεται με σέντερ-φορ Γερεμέιεφ/Γέντβαϊ. Εδώ, πήγε να το ξανασώσει αλλά με σέντερ-φορ Γέντβαϊ/Κανένα. Τον Γερεμέιεφ, ενώ ήταν σίγουρο ότι θα τον χρειάζονταν καθ' οδόν, τον είχαν αποσύρει στο ημίχρονο για να παίξουν (στο πλαίσιο της σαλατοποίησης) με εννιάρι τον Κανένα. Αυτή τη φορά, δεν έκατσε.
