Να συμφωνήσουμε σε ένα και μοναδικό δεδομένο;
Πάνω απ' όλους είναι ο Παναθηναϊκός.
Ούτε ο Αλαφούζος ούτε ο Γιοβάνοβιτς.
Άρα τι πρέπει να σταθμίσει ο ιδιοκτήτης για να πάρει μια τόσο σοβαρή απόφαση μεσούσης της τρίτης σεζόν του Σέρβου προπονητή; Μόνο το συμφέρον της ομάδας.
Αν ρωτήσετε φίλους της ομάδας, αλλά και ουδέτερους παρατηρητές, θα πάρετε την ίδια απάντηση στο ερώτημα "έδωσε ό,τι είχε να δώσει ο Γιοβάνοβιτς;". Η συντριπτική πλειοψηφία θα αποφανθεί ότι.ήδη είχε φτάσει το "ταβάνι" για τον κόουτς.
Ήταν τόσο εμφανές που το καταλάβαινε και ο ίδιος. Μετά τον απρόσμενο ευρωπαϊκό αποκλεισμό κατέρρευσε τόσο πολύ η ψυχολογία του που έμοιαζε να τα είχε παρατήσει. Ειδικά μετά το Περιστέρι. Την επομένη εγκατέλειψε μια συνήθεια ετών: Να μη συγκεντρώνει τους παίκτες σε ανοιχτές τεχνικές συζητήσεις.
Η εμμονή της διαστρεβλωμένης αυθεντίας πήγε περίπατο και οι αρχηγοί πήραν το λόγο, κάνοντας τεχνικές παρατηρήσεις. Τα αποδυτήρια χάθηκαν.
Ο Γιάννης Αλαφούζος θα μπορούσε να βολευτεί με τη δημοφιλία του Γιοβάνοβιτς και να τον κρατήσει ως ασπίδα του μέχρι το φινάλε του πρωταθλήματος. Προτίμησε τον δύσκολο δρόμο του προσωπικού ρίσκου.
Εκ χαρακτήρος δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει αλλιώς. Ανέλαβε πλήρως την ευθύνη και έφερε τον μεγαλύτερο σύγχρονο Τούρκο προπονητή. Το ποδόσφαιρο είναι επιχειρηματική δραστηριότητα και στις δουλειές δεν χωρούν συναισθηματισμοί.
Όλοι (και πολύ περισσότερο ο Αλαφούζος) εκτιμούν το ήθος του Γιοβάνοβιτς και την αντοχή του στο συμμάζεμα της ομάδας μετά από μια δύσκολη δεκαετία. Όμως η γενική παραδοχή του πεπερασμένου των ικανοτήτων του, αρκεί για τη ρεαλιστική ματιά.
Τίτλο δεν παίρνεις γιατί διατηρείς κάποιον που εκτιμάς.
Τίτλο παίρνεις γιατί εκτιμάς την παρούσα κατάσταση και παίρνεις γενναίες αποφάσεις.
