Οχι δύο ή τρεις μήνες, αλλά μόλις τέσσερις ημέρες πριν, ο Παναθηναϊκός ήταν πρώτος στο πρωτάθλημα με την καλύτερη άμυνα και την καλύτερη επίθεση. Και, ταυτόχρονα, διεκδικούσε με αξιώσεις την ευρωπαϊκή του συνέχεια παίζοντας την πρόκρισή του την τελευταία αγωνιστική της φάσης των ομίλων του Γιουρόπα Λιγκ, αφότου επέστεψε στην Ευρώπη μετά από επτά χρόνια ανομβρίας έχοντας ξεπεράσει εμπόδια υψηλού δείκτη δυσκολίας στα καλοκαιρινά προκριματικά.
Παρά ταύτα, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ήταν ήδη «ηλεκτρισμένη» και οι πρώτοι αφορισμοί είχαν αρχίσει να εκδηλώνονται. Πλέον, μετά από όσα συνέβησαν απέναντι στη Μακάμπι Χάιφα στη Λεωφόρο και κόντρα στον Ατρόμητο στο Περιστέρι, με δύο οδυνηρές ήττες εκτός προγράμματος που βάσει ευκαιριών δεν τις άξιζε έπ’ ουδενί η ομάδα, όσα αγωνιστικά προβλήματα κι αν εμφάνισε, όσο μέτρια ή κακή εικόνα κι αν παρουσίασε, η ψυχραιμία φαντάζει άγνωστη λέξη και οι επικρίσεις έχουν πάρει μορφή χιονοστιβάδας.
Ο Παναθηναίκός έχασε το μυαλό του και η μοναδική επιλογή που υφίσταται για να συνέλθει και να αντεπιτεθεί, είναι να βγάλει επιτέλους ποδοσφαιρικό εγωισμό στο χορτάρι. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Τρεις ήττες στα τέσσερα τελευταία παιχνίδια, η μία χειρότερη από την άλλη και με εσωτερικό… ανταγωνισμό για το ποιος έχει κάνει τη μεγαλύτερη γκάφα.
Να δέχεσαι γκολ από αδιανόητα ατομικά λάθη, με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο και να χάνεις ευκαιρίες που «γεμίζουν» βίντεο με χάι λάιτ, το λες και «αυτοκτονία». Στο δε ματς με τον Ατρόμητο το κακό παράγινε. Η επιστήμη σήκωσε τα χέρια ψηλά.
Προφανέστατα η ευθύνη δεν βαραίνει ποτέ έναν αθλητή στα ομαδικά σπορ, πλην όμως στην προκειμένη περίπτωση ήταν το λιγότερο καταδικαστική η παρουσία, ή πιο σωστά το χαλασμένο μυαλό του Αλμπέρτο Μπρινιόλι, με την προέκταση της ανοιχτής διαπραγμάτευσης του θέματος του συμβολαίου του που ολοκληρώνεται το καλοκαίρι. Μίας διαπραγμάτευσης που σέρνεται εδώ και καιρό και θα έπρεπε να είχε τελειώσει… χθες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Η θέση ευθύνης που ανέκαθεν υφίσταται σε όποιον βρίσκεται κάτω από τα δοκάρια απαιτεί ξεκάθαρο τοπίο κι όχι ανασφάλειες και ερωτηματικά παντός είδους. Αυτό δεν συμβαίνει τον τελευταίο καιρό και ειδικά στο Περιστέρι η ομάδα το πλήρωσε πολύ ακριβά.
Το κωμικό γκολ που δέχτηκε στο 45+2’ αποσυντόνισε τους πάντες και τα πάντα. Και, το κυριότερο, ήρθε στο χειρότερο τάιμινγκ. Πριν την ανάπαυλα των ημιχρόνων, στην τελευταία φάση. Στα άλλα δύο, φέρει επίσης μεγάλη ευθύνη. Μία εφιαλτική εμφάνιση, γενικώς, που εάν την έκανε κάποιος πρωτοεμφανιζόμενος τερματοφύλακας θα είχε «καεί» πάραυτα και θα είχε επιστρέψει με κορδέλα από ‘κει που ήρθε..
Το θέμα είναι, εντούτοις, ότι ο Μπρινιόλι ότι δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενος. Τουναντίον, αποτελεί δομικό κομμάτι του πράσινου παζλ αυτά τα 2,5 χρόνια, εξαιτίας της ικανότητας του με τα πόδια και το χτίσιμο του παιχνιδιού, τη φιλοσοφία και τον τρόπο ανάπτυξής της ομάδας από την πίσω ζώνη (όπως ήταν και ο Μάγκνουσον, αλλά δεν είναι της παρούσης), συν των προσόντων του κάτω από τα δοκάρια.
Ενα μήνα πριν όλοι παραδεχόμασταν ότι είναι ο κορυφαίος τερματοφύλακας στην Ελλάδα και ψηφίστηκε άλλωστε ως τέτοιος από τους συναδέλφους του, πριν από μόλις τρεις εβδομάδες. Αυτονόητα, συνεπώς, δεν τίθεται ζήτημα για τις αγωνιστικές ικανότητες του Μπρινιόλι. Τίθεται όμως ζήτημα για την πνευματική του κατάσταση και τη διαχείρισή της από την ομάδα.
Αυτονόητο είναι επίσης ότι ένα ασφαλές περιβάλλον βοηθάει στην πνευματική ισορροπία, ενώ ένα ανασφαλές τη διασπά. Και η μοναδική διαδρομή, από τη στιγμή που δεν έχει βρεθεί ακόμα η φόρμουλα συμφωνίας, είναι να ξεκαθαρίσει πλήρως το τοπίο άμεσα. Είτε έτσι είτε αλλιώς. Να μπει ένα τέλος σε αυτήν την ανασφάλεια που ποτίζει φαρμάκι τον αέρα και προκαλεί εκνευρισμό, δεύτερες σκέψεις και σύγχυση στους πάντες και τα πάντα.
Δεν είναι απλή απόφαση το ροτέισον στη συγκεκριμένη νευραλγική θέση, για τον απλούστατο λόγο ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος να «κάψεις» και τους δύο κίπερ. Μέχρι πρότινος ο Παναθηναϊκός κόμπαζε ότι διαθέτει το καλύτερο δίδυμο τερματοφυλάκων στο πρωτάθλημα, αλλά πλέον χρειάζονται πολύ προσεκτικοί χειρισμοί για να μην του γυρίσει μπούμερανγκ. Ο ένας εκ των δύο πρέπει να αισθάνεται βασικός. Να μην κρίνεται σε κάθε ματς, να περιβάλλεται από εμπιστοσύνη.
Οταν πατάς σε δύο βάρκες αυξάνονται οι πιθανότητες να πέσεις στη θάλασσα και να πνιγείς. Ως εκ τούτου ήταν λάθος του Γιοβάνοβιτς που άνοιξε φέτος το ροτέισον στη συγκεκριμένη θέση και πρέπει να το κλείσει. Υπάρχει, βεβαίως, η παράμετρος της ειδικής κατάστασης του συμβολαίου του Μπρινιόλι και σε τέτοιες καταστάσεις οποία επιλογή κι αν πάρει ένας προπονητής είναι… δίκοπο μαχαίρι.
Αν, για παράδειγμα, είχε καθιερωθεί ως βασικός ο Λοντίγκιν θα είχαν μειωθεί στο ελάχιστο οι πιθανότητες επέκτασης συμβολαίου του Μπρινιόλι και επιπλέον κανείς δεν θα μπορούσε να ξέρει, λόγου χάρη, εάν θα είχε προκριθεί η ομάδα απέναντι στη Μαρσέιγ.
Ετσι όπως είναι τώρα τα πράγματα, εντούτοις, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν πρέπει να ρισκάρει ο Παναθηναϊκός τον μεγάλο στόχο του πρωταθλήματος για ένα συμβόλαιο οποιουδήποτε παίκτη. Επρεπε ήδη να τον έχει ανανεώσει, ξεκάθαρα, αλλά δεν υφίσταται μόνος του στο κάδρο. Υπάρχει και η πλευρά του παίκτη με τον μάνατζέρ του οι οποίοι έχουν το δικαίωμα να θεωρούν ότι ήρθε η στιγμή για… συμβόλαιο ζωής. Μέσα στο πλαίσιο της αγοράς είναι αυτά.
Με την ειδοποιό διαφορά ότι κάνει τεράστιο κακό στο σύλλογο να διαιωνίζεται η ανασφάλεια και να διαχέεται ταυτόχρονα στο χορτάρι. Με φυσικό επακόλουθο να συζητάμε στα σοβαρά εάν η ομάδα περνάει ντεφορμάρισμα ή όχι και κάθε είδους ποδοσφαιρική λεπτομέρεια, τη στιγμή κατά την οποία έχει χάσει ένα τσουβάλι ευκαιρίες με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο και προσφέρει παράλληλα το ένα... δώρο μετά το άλλο στους αντιπάλους του, από παιδαριώδη ατομικά λάθη.
Το πρόβλημα που υφίσταται στον Παναθηναϊκό δεν είναι τακτικό. Είναι ζήτημα ποδοσφαιρικού εγωισμού. Συγκέντρωσης. Αποφασιστικότητας. Προσωπικότητας. Ομαδικής διαχείρισης ξεσκαρταρίσματος από τον προπονητή. Να αποφασίσει σε ποιους θα ποντάρει για να πάει στον «πόλεμο» και να τεθούν στην άκρη όσοι λυγίζουν.
Μα πάνω απ' όλα είναι ζήτημα ατομικής διαχείρισης της πίεσης και των απαιτήσεων από τον κάθε παίκτη ξεχωριστά. Οταν φοράς τη φανέλα με το τριφύλλι και παίζεις στον Παναθηναϊκό δεν αρκεί να είσαι καλός ποδοσφαιριστής. Πρέπει να έχεις και τα «κάκαλα» για να το υποστηρίξεις.
**Στο να σκέφτονται, να συζητούν και να λειτουργούν άπαντες ως Παναθηναϊκός, να ξενερώνουν επειδή η ομάδα δεν πέρασε τη Μπράγκα και δεν πήρε αποτέλεσμα μέσα στη Βιγιαρεάλ, να θεωρούν ξεκάθαρη αποτυχία το γεγονός ότι δεν συνεχίζει η ομάδα στην Ευρώπη επειδή χάθηκε η πρόκριση την τελευταία αγωνιστική της φάσης των ομίλων, το δημιούργησε/επανέφερε ποδοσφαιρικά ο Γιοβάνοβιτς.
Πριν απ’ αυτόν, ο Παναθηναϊκός είχε επτά χρόνια εκτός ευρωπαϊκών ομίλων και έπαιζε προκρίσεις με τη Λαμία και τον ΠΑΣ Γιάννενα, όχι με τη Ντνίπρο, τη Μαρσέιγ, τη Μπράγκα και τη Μακάμπι Χάιφα που πέρυσι έκανε παρέλαση κι έριχνε «ντόρτια» στο Φάληρο.
Στο να σκέφτονται, να συζητούν και να λειτουργούν άπαντες ως Παναθηναϊκός, να ξενερώνουν επειδή η ομάδα έχασε το πρωτάθλημα στο φώτο φίνις πέρυσι, κόντρα σε θεούς και δαίμονες και να θεωρούν αποτυχία την μέχρις εσχάτων διεκδίκηση του τίτλου αν δεν κατακτηθεί η πολυπόθητη κούπα, το δημιούργησε/επανέφερε ο Γιοβάνοβιτς.
Πριν απ’ αυτόν, ο Παναθηναϊκός έδινε μάχη για να μπει στα πλέι οφ. Την πρώτη του σεζόν πήρε το κύπελλο. Τη δεύτερη έφτασε μία ανάσα απ’ το πρωτάθλημα, τόσο κοντά όσο ποτέ τα τελευταία δεκατρία χρόνια. Στα μισά της τρίτης, επανέφερε τον Παναθηναϊκό σε ευρωπαϊκό όμιλο και είναι μέσα στους εγχώριους στόχους.
Αυτός τον αναστήλωσε ποδοσφαιρικά, αυτός επικύρωσε ότι έχεις συνέχεια και δεν αποτελείς φωτοβολίδα, αυτός τον ξαναέβαλε στις ράγες του πρωταθλητισμού και τον επανέφερε σε ευρωπαϊκή τροχιά.
Κι αν συνεχιστεί το «ένα βήμα τη φορά», το ότι δηλαδή με τον Γιοβάνοβιτς κάθε χρονιά κατακτάς κάτι παραπάνω από την προηγούμενη, τότε αξίζει χωρίς δεύτερες σκέψεις η υπομονή και η πίστη στη συνέχεια του έργου του.
