Εάν αποτελεί στρατηγική επιλογή του Παναθηναϊκού, τη φετινή σεζόν της ευρωπαϊκής του επιστροφής σε όμιλο μετά από επτά ολόκληρα χρόνια ανομβρίας, να δει τον εαυτό του στον καθρέπτη για να διαπιστώσει το επίπεδό του και κατ’ επέκταση πού πρέπει να βελτιωθεί για να επανέλθει στο ιστορικό του εύρος όσον αφορά τα ευρωπαϊκά «σαλόνια», είναι ξεκάθαρο ότι έχουν προκύψει πολύτιμα συμπεράσματα.
Από πάσα άποψη. Πρωτίστως για τη σύγκρισή του με ομάδες επιπέδου Μαρσέιγ, Μπράγκα, Βιγιαρεάλ και Ρεν, σε σχέση με την ποιότητα των ποδοσφαιριστών του, τον αγωνιστικό ρυθμό της ομάδας, αλλά και τις λεπτομέρειες που είθισται να κάνουν τη διαφορά, υπάρχουν θετικά και αρνητικά δεδομένα που έχουν προκύψει και πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη εάν το σύλλογο τον ενδιαφέρει το δάσος. Ητοι, η εξέλιξη της ομάδας. Κι όχι το δέντρο, ενός, δύο ή μίας σειράς αποτελεσμάτων. Στη μεγάλη εικόνα και στη σύγκρισή του με τις ευρωπαϊκές ομάδες top πρωταθλημάτων.
Πόσω μάλλον από τη στιγμή που η στρατηγική αυτή επιλογή δεν σχετίζεται με «ταμπούρι» και γραμμή Μαζινό, αλλά με ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας μέσω της κατοχής της μπάλας, την κυκλοφορία στα μεσοεδιαστήματα, το οργανωμένο πρέσινγκ, τις «παγίδες» και τις γραμμές ψηλά, έναν ποδοσφαιρικό τρόπο που φωτίζει το επίπεδο που πραγματικά βρίσκεσαι σε σχέση με τις κορυφαίες διασυλλογικές διοργανώσεις και ταυτόχρονα εκθέτει όλες τις αδυναμίες σου.
Σε ομαδικό/τακτικό επίπεδο η φετινή εικόνα της ομάδας είναι ανταγωνιστική. Τόσο στα προκριματικά όσο και στον όμιλο του Γιουρόπα Λιγκ. Στην συντριπτική πλειονότητα των αγώνων της. Με βάση την εικόνα κι όχι τα αποτελέσματα. Οσο οξύμωρο κι αν φαίνεται, μόνο στο ματς με τη Μαρσέιγ στο « Βελοντρόμ» όπου πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη φετινή «υπέρβαση» μέχρι σήμερα, ο Παναθηναϊκός υπέφερε και για ένα ημίχρονο βίωσε έναν ποδοσφαιρικό εφιάλτη.
Στο τέλος της βραδιάς απόλαυσε την υπέρτατη ηδονή εξαιτίας του αποτελέσματος και της μυθικής πρόκρισης της ομάδας, αλλά αυτό δεν αναιρεί την εικόνα του ποδοσφαιρικού καθρέπτη.
Σε ατομικό επίπεδο, από πλευράς συγκέντρωσης, λαθών και προσωπικοτήτων, υπάρχει ακόμα σημαντική διαφορά που πρέπει να καλυφθεί. Είτε λόγω απειρίας, είτε εξαιτίας έλλειψης προσωπικοτήτων και ποιότητας ή πνευματικής πίεσης από την ικανότητα των αντιπάλων, έχουν γίνει παιδαριώδη ατομικά λάθη που έχουν κοστίσει πολύ ακριβά.
Το ίδιο έργο είδαμε και στο «Θεράμικα». Ο Μλαντένοβιτς δεν κάνει φάουλ, ο Βαγιαννίδης δεν κόβει, ο Αράο αντιδρά σαν μαθητούδι χάνοντας το κοντρόλ της μπάλας λες και είναι ερασιτέχνης, 3-0 σε λιγότερο από 50 λεπτά αγώνα δίχως η Βιγιαρεάλ να έχει δημιουργήσει άλλη κραυγαλέα υποσχόμενη ευκαιρία στο ματς.
Οι υψηλής ποιότητας αντίπαλοι (εξτρέμ, επιθετικοί, μέσοι) δεν συγχωρούν. Εχουν τις παραστάσεις και την ποιότητα για να το κάνουν. Και το κάνουν.
Ανασταλτικά υπάρχουν μεγάλα θέματα στο «ένας εναντίον ενός» είτε σε «σετ» παιχνίδι είτε σε καταστάσεις τρανζίσιον, ειδικά στα άκρα της άμυνας. Οι επιστροφές είναι αργές όταν χάνεται η μπάλα ή όταν «σπάει» το πρες ψηλά, άρα υφίσταται και ζήτημα ταχύτητας που πρέπει να δει ο Παναθηναϊκός στον καθρέπτη του.
Οπως υπάρχουν και θέματα κυνισμού και αποτελεσματικότητας μπροστά από την αντίπαλη περιοχή, βαθμοί που χάθηκαν τσάμπα και βερεσέ για ένα δευτερόλεπτο συγκέντρωσης ή (αν)ικανότητας.
Ενδεχομένως να πρόκειται για μία νορμάλ διαδικασία εξέλιξης και εκμάθησης, ειδικά εάν αναλογιστεί κανείς το επίπεδο των αντιπάλων ή πώς εντάχθηκε παλαιότερα με παρόμοια διαδικασία η χρυσή φουρνιά του Καραγκούνη, του Μπασινά και των υπολοίπων πράσινων που μετέπειτα οδήγησε την εθνική στην ανεπανάληπτη επιτυχία του Euro της Πορτογαλίας.
Τα λάθη που έκαναν όταν (πρωτο)κοιτάχτηκαν στον ευρωπαϊκό καθρέπτη και πώς εξελίχθηκαν μέσω της τριβής και των εμπειριών που απέκτησαν.
Στο σήμερα, είναι ξεκάθαρο ότι τα παιδαριώδη ατομικά λάθη και οι «ερασιτεχνικές» στιγμιαίες αποφάσεις αποτελούν γάγγραινα και στερούν από την ομάδα αποτελέσματα που δικαιούται με βάση τη συνολική της εικόνα.
Οπως είναι επίσης ξεκάθαρο ότι ο Φώτης Ιωαννίδης αποτελεί την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Είναι εντυπωσιακή η μετάλλαξή του, η διαρκώς αυξανόμενη βελτίωσή του ακόμη και σε τομείς όπως η αθλητικότητα που δεν αποτελούσε το φόρτε του μέχρι πρότινος.
Εκανε την κούρσα από δεξιά στην κλασική ευκαιρία του Αϊτόρ και νόμιζες ότι ήταν ο… Παλάσιος. Εχει φτάσει στο σημείο να σπριντάρει και να αφήνει… σκόνη πίσω του, χώρια της ικανότητάς του να παίζει εξίσου καλά τόσο με πλάτη όσο και με πρόσωπο.
Το δε κυριότερο προσόν του είναι ότι διαθέτει «κρύο» αίμα και είναι… αχαμπάριαστος. Δεν επηρεάζεται ψυχολογικά είτε έχει απέναντί του τον Ακε είτε τον Μποτία. Τεράστιο προτέρημα αυτό.
Στα 37 λεπτά που αγωνίστηκε έδωσε άλλη οντότητα στο επιθετικό τρίτο του γηπέδου και σε σχέση με τον Σπόραρ ήταν η μέρα με τη νύχτα, δίχως να φταίει ασφαλώς ο Σλοβένος για τα τρία γκολ των Ισπανών στο διάστημα της παρουσίας του.
Σε επίπεδο προσώπων, ωστόσο, υπήρχαν μεγαλύτερα κέρδη για τον Παναθηναϊκό. Πρώτο και κύριο ο Αϊτόρ Κανταλαπιέδρα. Σε αυτό το επίπεδο ήταν το πρώτο ματς του Ισπανού μεσοεπιθετικού που πιστοποίησε ότι έχει αφήσει πίσω του τον σοβαρό τραυματισμό του και είναι τεράστια δουλειά για την ομάδα να ενταχθεί πλήρως στη φαρέτρα του Γιοβάνοβιτς με βάση την ποιότητα, τα χτυπήματά του και την προσωπικότητα που διαθέτει.
Το δεύτερο ήταν ο Μπρινιόλι. Οχι μόνο η εμφάνισή του, η φανταστική τριπλή του απόκρουση και η επιστροφή του στην κανονικότητα των δικών του στάνταρ απόδοσης. Αλλά η στήριξη/αποθέωση των 2000 φίλων του Παναθηναϊκού που έκαναν Λεωφόρο το «Θεράμικα» και οι δηλώσεις του μετά το τέλος του αγώνα για τους συμπαίκτες του.
«Αυτό που θέλω να πω είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συμπαίκτες μου οι οποίοι σε αυτή τη δυσκολία με βοήθησαν και στάθηκαν δίπλα μου. Να ξέρουν ότι κι εγώ σε μία αντίστοιχη στιγμή θα κάνω το ίδιο για εκείνους»!
Μετά τον Σπόραρ, που είχε βιώσει κάτι ανάλογο ως συνέχεια της απίθανης ευκαιρίας που είχε χάσει στο ματς με την Μπράγκα, ένας ακόμη ξένος παίκτης του Παναθηναϊκού στέκεται στα αποδυτήρια λέγοντας ότι είναι τα καλύτερα που έχει συναντήσει στην καριέρα του.
Είναι κι αυτό επίτευγμα και παράσημο για το σύλλογο κι ας μην τυγχάνει της έκθεσης που του αρμόζει, κι ας μην λογίζεται ως «εμπορικό» θέμα προς συζήτηση.
Οσον αφορά την ευρωπαϊκή συνέχεια της ομάδας, κανένα ματς στην Ευρώπη δεν είναι εύκολο. Και δεν θα είναι ούτε αυτό απέναντι στη Μακάμπι Χάιφα στη Λεωφόρο.
Για να μην υπάρξει πρόβλημα, συνεπώς, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με τη δέουσα σοβαρότητα και με μοναδικό γνώμονα τη νίκη προκειμένου η ομάδα να πάρει αυτό που αντικειμενικά δικαιούται με βάση τη συνολική εικόνα του ομίλου της.
