Τα πάντα μαύρισαν. Ο χρόνος πάγωσε. Η γη σταμάτησε να γυρίζει. Έγειρε πίσω στην καρέκλα και έριξε ένα απλανές βλέμμα στο μισάνοιχτο παράθυρο εκείνου του δωματίου της πανεπιστημιακής κλινικής του Σέφιλντ: «Άραγε, πόσος χρόνος μου απομένει»;
Δεν άκουσε ούτε λέξη από τα υπόλοιπα λόγια του γιατρού για εγχειρήσεις, θεραπείες, ελπίδες. Ήταν χαμένος, βυθισμένος στον δικό του κόσμο, διαλυμένος. Η φράση «καρκίνος του παχέος εντέρου» παρέλυσε όλες τις ζωτικές του λειτουργίες. Ο Άνγκους ΜακΝτόναλντ ήταν μόλις 26, δεν είχε προλάβει να ζήσει τίποτα από όσα ονειρευόταν. Ξαφνικά, τίποτα δεν είχε σημασία. Όλα έδειχναν μάταια. Το μόνο που ήθελε ήταν να φύγει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα από εκείνο το δωμάτιο.
Είχε ζητήματα από μικρός. Στα 15 του εμφάνισε έναν θρόμβο, μία κηλίδα αίματος στον πνεύμονα του. Αυτό σταδιακά έφερε άλλες παρενέργειες. Μία φλεγμονή στο στομάχι και μία κολλίτιδα, που έγινε μόνιμος σύντροφος του. Ο γιατρός του είπε ότι δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο να παίξει μπάλα, μα όταν ο πνεύμονας του θεραπεύτηκε, το έκρυψε από όλους. Το ποδόσφαιρο ήταν η μεγάλη του αγάπη. Ήταν το παν για αυτόν. Ήθελε να αποδείξει ότι ο γιατρός είχε κάνει λάθος.
Όλα αυτά τα χρόνια δοκίμασε τα πάντα. Όλες τις πιθανές δίαιτες που θα μπορούσαν να τον κάνουν να νιώσει λίγο καλύτερα. Έκοψε τον καφέ. Έκοψε την ζάχαρη. Έκοψε τα αναψυκτικά -αλκόολ δεν έπινε ποτέ. Άρχισε μία διατροφή χωρίς γλουτένη. Οι συχνοί πόνοι, όμως, δεν υποχωρούσαν. Το μόνο που έκανε ήταν να σφίγγει τα δόντια και να παίζει. Δεν είχε ιδέα ότι όλο αυτό μέσα του, οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε καρκίνο του παχέος εντέρου.
Τίποτα δεν ήρθε εύκολα στην ζωή του. Ξεκίνησε από τις ακαδημίες της Ρέντινγκ, όμως μετά από 10 χρόνια αποφάσισαν να τον αφήσουν ελεύθερο. Έψαξε πολύ την αγορά, δοκιμάστηκε από πολλές ομάδες μέχρι να καταλήξει στην ταπεινή Σάλισμπουρι. Μετά από μερικούς μήνες ο σύλλογος χρεοκόπησε.
Γύρισε όλη την χώρα μέχρι να βρει μία ομάδα που να ενδιαφέρεται. Στέριωσε για τρία χρόνια στην αγγλική Ριβιέρα και την Τορκί, που τον βοήθησε να πάρει μεταγραφή στην Μπάρνσλεϊ. Έκανε 41 παιχνίδια μαζί της στην Championship και η Χαλ έμοιαζε με ακόμα ένα σκαλοπάτι στην καριέρα του που είχε αρχίσει επιτέλους να στρώνει. Μέχρι που ήρθε αυτό. Καρκίνος του παχέος εντέρου. Στα 26 του. Σοκ!
Έφυγε με δάκρυα στα μάτια από το γραφείο του γιατρού, δεν ήθελε να δει, να μιλήσει σε κανένα. Έπρεπε να οδηγήσει τέσσερις ώρες νότια, δεν είχε ιδέα πως έπρεπε να το διαχειριστεί. Δεν ήθελε να το πει στους γονείς του, θα τους διέλυε ένα τέτοιο νέο. Δεν ήθελε να το πει πουθενά, δεν ήθελε να γίνει βάρος σε κανέναν. Βασικά, δεν ήθελε τίποτα πια.
Σταμάτησε σε ένα καφέ για να βάλει σε τάξη το μυαλό του. Έπρεπε να βάλει ξανά στόχους, προτεραιότητες. Η πρώτη θα ήταν να ζήσει. Η δεύτερη να παίξει και πάλι ποδόσφαιρο. Η μπάλα έγινε το δικό του κίνητρο, το μεγαλύτερο στοίχημα που είχε βάλει ποτέ στην ζωή του.
Για τρεις ημέρες έμεινε απομονωμένος από όλους. Έκλεισε το κινητό, προσπάθησε να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του και την νέα πραγματικότητα. Όταν άρχισε να ανακοινώνει τα νέα στον στενό οικογενειακό του κύκλο, ένιωσε ένα τεράστιο βάρος να φεύγει από πάνω του.
Το καλό ήταν πως ο καρκίνος ήταν σε αρχικό στάδιο. Δεν θα ήταν, αν δεν εμφανιζόταν άλλος ένας θρόμβος στο πόδι του. Αυτός τον έκανε να ψαχτεί παντού, να κάνει εξονυχιστικές εξετάσεις για να δει τι το είχε προκαλέσει. Αν δεν υπήρχε αυτός ο θρόμβος, τότε το μονοπάτι του Άνγκους θα ήταν πολύ πιο ανηφορικό.
Χρειάστηκε να υποβληθεί σε δύο πολύωρες λεπτές επεμβάσεις. Τα πάντα κρέμονταν από μία κλωστή. Για 9 εβδομάδες στο νοσοκομείο είχε μόνιμο σύντροφο μία σακούλα κολοστομίας και άπειρη μοναξιά. Το καλό ήταν πως ο καρκίνος δεν ήταν μεταστατικός, όλα τα υπόλοιπα του όργανα ήταν καθαρά. Οι γιατροί ήταν πια αισιόδοξοι για την πορεία της αποκατάστασης του, στο τούνελ υπήρχε πια φως.
Στο νοσοκομείο είχε άπειρο χρόνο να σκεφτεί. Η σημαντικότερη ιδέα ήταν να φτιάξει το δικό του ίδρυμα του «Angus MacDonald Foundation», που είχε ως στόχο την σωματική, ψυχολογική και υλική υποστήριξη ασθενών και συγγενών με καρκίνο, αλλά και την ενημέρωση σε ότι αφορά την πρόληψη και τις εξετάσεις.
Η επωνυμία του, τον βοήθησε να διασπείρει το μήνυμα του πολύ πιο εύκολα, ο Άνγκους ΜακΝτόναλντ δεν ήταν πια απλώς ένας ποδοσφαιριστής επιπέδου Championship, μα ένας ποδοσφαιριστής που είχε καταφέρει να κερδίσει τον δυσκολότερο αντίπαλο που υπάρχει: τον καρκίνο. Είχε γίνει πια ένα σύμβολο.
Η πανδημία του Covid-19, ο εγκλεισμός, η καραντίνα, τον βρήκε στο στάδιο της ανάρρωσης. Του φάνηκαν όλα παιχνιδάκι μπροστά σε όλα αυτά που είχε περάσει. Χρειάστηκε να περάσουν 556 ημέρες από την τελευταία του εμφάνιση με την φανέλα της Χαλ, μέχρι να έρθει η στιγμή να παίξει ξανά.
Το χορτάρι του μύριζε διαφορετικά. Ακόμα και το απλό δέσιμο των κορδονιών από τα παπούτσια του έμοιαζε με μία παραμυθένια ιεροτελεστία. Η ζωή είχε αποκτήσει άλλο νόημα. Το ποδόσφαιρο έγινε για αυτόν, αυτό που θα έπρεπε να είναι στην πραγματικότητα για όλους: διασκέδαση, εκτόνωση, παιχνίδι.
Δεν τον ενόχλησε που η Χαλ αποφάσισε το 2020 να μην ανανεώσει το συμβόλαιο του. Έπαιξε δύο χρόνια στην Ρόδεραμ, άλλον έναν στην Σουίντον και από το καλοκαίρι η μοίρα τον έφερε στην Σκωτία και στην Αμπερντίν.
Στα 31 του, μετά από μία τέτοια Οδύσσεια, έκανε αυτό που δεν περίμενε ποτέ ότι θα κάνει στην ζωή του: παίζει σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Είτε ξεκινήσει βασικός με τον ΠΑΟΚ είτε όχι δεν τον ενδιαφέρει. Είτε κερδίσει η ομάδα του είτε όχι, δεν τον απασχολεί τόσο. Ο Άνγκους ΜακΝτόναλντ είναι ένας αυθεντικός νικητής της ζωής, ένα φωτεινό παράδειγμα θάρρους, δύναμης και αφοσίωσης…
