Πάμε παρακάτω, υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές κι άλλα τέτοια συνηθισμένα. Τα ξέρουμε, τα έχουμε ζήσει σε δύσκολες στιγμές της ζωής μας ο καθένας. Ο αθλητισμός δίνει κι αυτός πολλά συναισθηματικά ανεβάσματα και κατεβάσματα, γιατί πάντα εμπεριέχει την αγάπη σε κάποια ομάδα πέραν όλων των άλλων. Γι’ αυτό και το τέλος της συνεργασίας του Παναθηναϊκού με τον Δημήτρη Κουρμπέλη, δεν μπορείς να το προσπεράσεις έτσι απλά.
Δεχόμαστε και συμφωνούμε στις γενικές ποδοσφαιρικές αναλύσεις. Αν μπορεί να βγει σε καλό για όλους, αν ο Παναθηναϊκός τελικά βρει παίκτη που θα του δίνει περισσότερα, αν… , αν… , αν… Απλά η σχέση που υπήρξε με τον Δημήτρη Κουρμπέλη, ήταν αρκετά ξεχωριστή. Για πολλούς λόγους, κυρίως μη ποδοσφαιρικούς.
Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο να βρεις εύκολα παρουσία για 6,5 χρόνια στην πρώτη ομάδα, φαντάζει δύσκολο. Έτσι αυτόματα είναι και ξεχωριστό. Ο «Κούρμπε» ήρθε στον Παναθηναϊκό σε μια περίοδο που ήταν ακριβώς η απαρχή της μεγάλης κατηφόρας. Κυρίως όχι για αγωνιστικούς λόγους. Ήταν η αρχή των σοβαρών οικονομικών προβλημάτων, που έφεραν τις ποινές απ’ την UEFA, τη μη εξασφάλιση άδειας, την αποχή απ’ τις προπονήσεις. Καταστάσεις πρωτόγνωρες και εφιαλτικές. Ευτυχώς ανήκουν στο παρελθόν, αλλά δεν γίνεται να ξεχαστούν ειδικά σε τέτοιες στιγμές.
Ο Κουρμπέλης ήταν εκεί. Δεν έφυγε. Παρότι η ΠΑΕ είχε συμφωνήσει με τον ΠΑΟΚ τη στιγμή που η ομάδα της Θεσσαλονίκης πήγαινε φουλ για τίτλο και οι Πράσινοι πάλευαν με αφαιρέσεις βαθμών λόγω Βέμερ και όχι μόνο, να μην μπλέξουν. Θα φανεί υπερβολικό και προφανώς δεν κάνουμε ποδοσφαιρική σύγκριση, όμως σε μια εποχή που οι πάντες έφευγαν αυτός έμεινε μέσα στην αβεβαιότητα. Όπως είχε κάνει ο Ντελ Πιέρο και ο Μπουφόν στην Γιουβέντους της Β’ κατηγορίας. Δεν είναι και μικρό πράγμα για να το προσπεράσεις έτσι απλά.
Η πορεία ήταν μεγάλη και αρκετά βασανιστική, με τον «Κούρμπε» αρχηγό σε μέρες με σκυμμένα κεφάλια, σε μέρες απαγόρευσης μεταγραφών, ευρωπαϊκής απουσίας αναγκαστικής ή μη. Αν υπήρξε ένα σημείο αναφοράς ως ο ποδοσφαιριστής που στη μεγαλύτερη φουρτούνα δεν άφησε το καράβι, το δικό του όνομα αναφέρεται.
Έπρεπε η ομάδα να του το ανταποδώσει και σε μεγάλο βαθμό το έκανε με την άψογη στάση της. Τόσο ως ΠΑΕ όσο και ως φίλαθλοι. Ο ένας μήνας απουσίας έγινε ένας χρόνος με τη δύσκολη αποθεραπεία στο σύνδρομο κοιλιακών που είχε, τις επεμβάσεις που έκανε. Χωρίς να πιεστεί, είχε όσα ζητούσε το παιδί για να αισθάνεται καλύτερα ψυχολογικά και να επιστρέψει. Ευτυχώς επέστρεψε γερός και συνεχίζει την καριέρα όπως του αξίζει.
Είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο που τελειώνει. Απόφαση που δεν πάρθηκε εύκολα, γιατί δεν μπορούν να «κλείνουν» όλα τα ζητήματα τόσο εύκολα. Ανεξάρτητα απ’ την ποδοσφαιρική άποψη του καθενός, η αποχώρηση του Δημήτρη Κουρμπέλη φέρνει ένα κόμπο στο λαιμό. Σίγουρα θα τον έχει κι ο ίδιος.
Δεν τα αναφέρουμε αυτά για να κάνουμε μελοδραματικό το πράγμα. Απλά είναι κάπως απότομο και άτσαλο μέσα στον επαγγελματισμό να βουτάμε όλοι μας. Προσπερνώντας τα πεπραγμένα του καθενός, λες και δεν έγινε τίποτα. Ειδικά στον Παναθηναϊκό, τα υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές ποτέ δεν είχαν την σωστή τους εφαρμογή. Δηλαδή το σεβασμό της ιστορίας που τελείωσε και την άμεση προσπάθεια για καλύτερη ποδοσφαιρική λύση. Ο ρομαντισμός πρέπει πάντα να υπάρχει, έστω σε μια γωνίτσα.
Τώρα, αν πάμε και στο ποδοσφαιρικό, το πράγμα δεν ξέρουμε γιατί «σηκώνει» τόση ανάλυση. Ο Παναθηναϊκός με τον Κουρμπέλη, είχε τεράστια ανάγκη από ένα «6» κι ένα «8». Συγγνώμη αλλά δεν μπορούμε να μπούμε στη λογική πως ο τάδε παίζει 6 και 8 και λίγο 10, αν χρειαστεί πλένει και τις φανέλες. Αυτά μονίμως μπερδεύουν τα πράγματα.
Στο «6» χωρίς του Κουρμπέλη, ο Παναθηναϊκός μένει με τον Ρούμπεν, άντε και τον Τσόκαϊ λόγω του τρόπου που αγωνίζεται. Ο Τσέριν δεν είναι αμυντικός χαφ. Όπως ο Μπερνάρ δεν είναι «8». Αυτό το ανακάτεμα στο ρόστερ, μόνο κακό θα κάνει.
Η ομάδα χρειάζεται παίκτη βασικό στο ρόλο του αμυντικού χαφ. Παίκτη για το βασικό rotation στο box tobox. Παίκτη βασικό δεκάρι. Τρεις κινήσεις στα χαφ. Οι δύο εκ των οποίων πρέπει να έχουν γίνει πριν τα πρώτα ματς των προκριματικών κι όχι κάποια στιγμή μέσα στο καλοκαίρι.
Ένα στοιχείο που πολλοί παραβλέπουν, είναι το ποιους έχεις να αντιμετωπίσεις. Αν τύχεις με Βέλγους στους πρώτους σου αγώνες, πώς θα αγωνιστείς χωρίς να μπορείς να τους αντιμετωπίσεις στα τρεξίματα, ή χωρίς να έχεις το ρόστερ να ανταποκριθείς στις μεταβάσεις τους. Θα λέγαμε και τα κορμιά, την αθλητικότητα, αλλά εκεί έτσι κι αλλιώς δύσκολα μια ελληνική ομάδα να κοντράρει Βέλγους ή Ολλανδούς.
Αν με το καλό περάσεις, μια θεωρητικά καλή κλήρωση θα είναι οι Ρέιντζερς. Εκεί κι αν πρέπει να ανταποκριθείς σε ρυθμό και εντάσεις ποδοσφαιρικές που δεν είσαι συνηθισμένος. Αυτά τα στοιχεία οι μεταγραφές θα στα δώσουν, όχι η δουλειά στην προπόνηση. Όσο καλά κι αν προετοιμαστεί η ομάδα, ο Ρούμπεν δε θα γίνει Καντέ. Χωρίς αυτό να ακυρώνει τον Ισπανό φυσικά.
Ο Κουρμπέλης έφυγε. Στεκόμαστε στο γεγονός και δεν το προσπερνάμε, γιατί τα 6,5 χρόνια και ειδικά τέτοια που ήταν, δεν γίνεται να ξεχαστούν έτσι εύκολα. Όμως την ίδια ώρα, έχουμε και το βλέμμα μας στο πώς η ομάδα θα προσπαθήσει να γίνει καλύτερη. Εκεί μόνο ένας τρόπος υπάρχει. Οτιδήποτε άλλο, απλά θα σε κρατήσει στο χαμηλό ταβάνι προσδοκιών και φιλοδοξίας.
