Κι αν έκανε λάθος; Αν το μονοπάτι που είχε διαλέξει οδηγούσε σε αδιέξοδο; Αν ολόκληρη η κοσμοθεωρία που έχει για το ποδόσφαιρο έχει τελικά μία κερκόπορτα που την κάνει διάτρητη; Κι αν τελικά όλο αυτό ήταν δική του ευθύνη;
Σύμφωνα με τον Στίβεν Χόκινγκ: «ένας από τους βασικούς κανόνες του σύμπαντος είναι ότι τίποτα δεν είναι τέλειο. Η τελειότητα απλά δεν υπάρχει. Χωρίς τις ατέλειες δεν θα υπήρχα ούτε εγώ ούτε εσείς». Πάνω-κάτω το ίδιο υποστήριζε και ο Σαλβαδόρ Νταλί: «μην φοβάστε την τελειότητα. Δεν θα την πετύχετε ποτέ».
Για τον Πεπ Γκουαρντιόλα όμως, η τελειότητα είναι ο δικός του μονόδρομος προς την επιτυχία. Η δική του εμμονή. Το σενάριο πρέπει να είναι σχεδιασμένο με απόλυτη λεπτομέρεια και ακρίβεια από τον πρώτο ως τον τελευταίο ρόλο.
Οι ατάκες, το ύφος, το μέτρο είναι είναι όλα δική του δουλειά. Δεν υπάρχει τύχη ή τυχαιότητα. Η αποτυχία σημαίνει ότι κάτι δεν σκέφτηκε. Κάτι του διέφυγε. Κάτι δεν πρόβλεψε. Κι αυτό είναι κάτι που δεν συγχωρεί ποτέ στον εαυτό του.
Το μάτι όλων πέφτει πάντα σε ότι λάμπει, σε ότι προεξέχει. Στον… εξωγήινο Χάαλαντ. Στον εγκεφαλικό Ντε Μπρόινε. Στον ζογκλέρ Γκρίλις. Στον υδραυλικό Μπερνάρντο Σίλβα.
Το έμπειρο μάτι του Ρίο Φέρντινταντ έπεσε κάπου αλλού: «Για πρώτη φορά μετά την εποχή του Κομπανί είδα την Μάντσεστερ Σίτι να διασκεδάζει παίζοντας άμυνα».
Είχε δίκιο. Υπάρχει μία μικρή, σχεδόν ασήμαντη στιγμή, στα διπλά παιχνίδια με την Μπάγερν Μονάχου, που μαρτυρά μία ολόκληρη αλλαγή φιλοσοφίας.
Λίγο πριν βγει το ημίχρονο στο Μόναχο, η Μπάγερν «τρέχει» μία κόντρα 3 Vs 3, που καταλήγει με τον Έντερσον να εγκαταλείπει το τέρμα του για να κλείσει το οπτικό πεδίο του Μουσιάλα. Εκείνος γυρίζει την μπάλα κεντρικά πιστεύοντας ότι η εστία είναι κενή.
Ο Κομάν επιχειρεί να πλασάρει μα βλέπει μπροστά του ένα δάσος από πόδια και κορμιά που έχουν σκεπάσει τα πάντα. Ούτε λίγο ούτε πολύ 6 παίκτες της Σίτι βρίσκονται μέσα στην μικρή περιοχή για να μπλοκάρουν τα πάντα. Οι δύο απόπειρες για το 1-0 πέφτουν στο κενό, η μπάλα ποτέ δεν μπορεί να περάσει από την τρύπα της βελόνας. Η φάση πανηγυρίζεται περίπου σαν γκολ!
Στις δύο αναμετρήσεις με τους Βαυαρούς είδαμε μία διαφορετική Μάντσεστερ Σίτι. Έναν διαφορετικό Πεπ Γκουαρντιόλα. Μία διαφορετική τακτική προσέγγιση και ένα διαφορετικό πλάνο. Η Μπάγερν πήρε την κατοχή και στα δύο παιχνίδια με ποσοστό πάνω από 55%. Οι «πολίτες» έπαιξαν πολύ πιο direct, χρειάστηκαν μόλις 11 σουτ προς την αντίπαλη εστία για να βρουν τα 4 γκολ.
Ήταν μία συνειδητή επιλογή. Οι Άγγλοι έπαιξαν σε άλλα μέτρα, μακριά από το τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Επέλεξαν να υποφέρουν για να μπορέσουν να σκληραγωγηθούν. Ένας πολύ διαφορετικός δρόμος και τρόπος από αυτόν του κλασικού Πεπ.
Ήταν κάτι που στριφογύριζε καιρό στο μυαλό του, αλλά το έθεσε σε εφαρμογή για πρώτη φορά το απόγευμα της 11ης Μαρτίου στο «Σέλχαρστ Παρκ». Ένας υβριδικός νέος ρόλος που άλλαξε όλη την εικόνα της ομάδας του που έκτοτε έβαλε 29 γκολ και δέχθηκε μόλις τέσσερα, έχοντας 7 σερί νίκες και μία ισοπαλία (στο Μόναχο) που ήταν κι αυτή σαν νίκη.
Το μεγαλύτερο χάρισμα του Πεπ είναι πως μπορεί να σκέφτεται πάντα έξω από το κουτί. Μπορεί να βλέπει (και να δοκιμάζει) πράγματα που κανείς δεν μπορεί καν να φανταστεί.
Το σήμα κατατεθέν του μέχρι φέτος ήταν αυτό το (δικό του) 2-3-5 με τους δύο πλάγιους μπακ να γίνονται εσωτερικοί μέσοι σε φάση επίθεσης. Μία διάταξη που προκαλούσε ασφυξία σε κάθε αντίπαλο, μα είχε κι ένα μειονέκτημα. Λίγη σκληράδα και προβληματικές απαντήσεις σε απομονώσεις των αμυντικών της στο τρανζίσιον παιχνίδι.
Αρκούσε μία μικρή κίνηση στην σκακιέρα, ώστε οι παρτίδες να έχουν πλέον άλλη λογική. Ο Τζον Στόουνς ένας ασταθής, ευπαθής και μάλλον λιγόψυχος κεντρικός αμυντικός πήγε μερικά μέτρα μπροστά και έγινε ο δεύτερος pivote πλάι στον Ρόδρι. Αυτή η μικρή ανεπαίσθητη κίνηση άλλαξε με μιας όλη την αγωνιστική φιλοσοφία της Σίτι.
Αυτή η μικρούλα μετατόπιση επέτρεψε στον Γκουαρντιόλα να βρει την απόλυτη αμυντική ισορροπία σε ενδεκάδα χωρίς πλάγιους μπακ, με τέσσερις καθαρούς κεντρικούς αμυντικούς (Ακάνζι, Ρουμπέν Ντίας, Στόουνς, Ακέ) που δίνουν σκληράδα, ύψος, όγκο, δύναμη στις προσωπικές μονομαχίες, χωρίς συνάμα να χάνεται τίποτα από το παραδοσιακό build-up.
H Σίτι παίζει πια 3-2-4-1 όταν επιτίθεται και μέσα σε δευτερόλεπτα αφού χάσει την μπάλα, όλο αυτό μετατρέπεται σε 4-2-3-1 με τον Στόουνς να μετατρέπεται άμεσα σε δεξιό μπακ ή δεξιό στόπερ (σε απόλυτη αρμονία με τον Ακάνζι) κάθε φορά που χάνεται η μπάλα. Ένα πραγματικό έργο τέχνης, που μόνο ο ανήσυχος εγκέφαλος του Καταλανού καλλιτέχνη θα μπορούσε να δημιουργήσει.
Ο Στόουνς λειτουργεί σαν τον quarterback στο αμερικανικό ποδόσφαιρο. Είναι κοντά δυο μέτρα βλέπει όλο το γήπεδο αφ’ υψηλού. Ξέρει να διατάζει το τέμπο, να βλέπει γήπεδο, να περιστρέφεται γύρω από τον άξονα του και να προστατεύει την μπάλα, έχει την τεχνική να δίνει σιγουριά στην πρώτη πάσα με ποσοστά εύστοχων μεταβιβάσεων που ξεπερνούν το 90%.
Συνάμα είναι μέσα στο Top-10 στην φετινή Premier League σε κερδισμένα τάκλιν, εναέριες μονομαχίες, κλεψίματα, ανακτήσεις μπάλας και εύστοχες μεταβιβάσεις.
Η φετινή Μάντσεστερ Σίτι είναι λιγότερο κυριαρχική, λιγότερο θεαματική, λιγότερο πιεστική, λιγότερο επιβλητική. Ηθελημένα. Προγραμματισμένα. Σαν να επιλέγει να υποφέρει, να σκληραγωγηθεί, ώστε να είναι έτοιμη για αυτό που θα βρει μπροστά της. Για τον μεγάλο κακό της πίστας.
Παίζει σαν να κάνει μία… δουλειά. Σαν μία συμμορία που έχει καταστρώσει ένα σχέδιο για το απόλυτο ριφιφί και το ακολουθεί πιστά, κατά γράμμα, αλλάζοντας ύφος και στιλ.
Αλήθεια, αν οι πολίτες κατακτήσουν το τρεμπλ θα είναι η απόλυτη δικαίωση του Πεπ Γκουαρντιόλα ή η απόλυτη απομυθοποίηση της φιλοσοφίας του;
Κανείς δεν έχει απόλυτη απάντηση. Κι αυτό το ερώτημα μόνο μία διάνοια όπως εκείνος θα μπορούσε να το αφήσει με τέτοιο τρόπο να αιωρείται…
