Φράντζες, χωρίστρες, τζελ, λαμπερά χαμόγελα και ένας ξεχωριστός τρόπος τρόπος έκφρασης εντός κι εκτός γηπέδου. Έμοιαζαν περισσότερο με ένα ακόμα δημοφιλές boy-band της εποχής, παρά με ποδοσφαιρική ομάδα.
Ήταν νέοι, φρέσκοι, λαμπεροί και έπαιζαν όπως ποτέ άλλοτε μία ομάδα νέων. Γέμιζαν τα γήπεδα, όπου κι αν έπαιζαν, έμοιαζαν με μικρούς ποπ-σταρ πριν καν φορέσουν την φανέλα της πρώτης ομάδας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Τους βάφτισαν τάξη του ’92, παρότι δεν γεννήθηκαν όλοι την ίδια χρονιά, απλώς εκείνον τον Μάιο άφησαν το πρώτο τους αποτύπωμα. Εκείνο το F.A. Youth Cup με το εμφατικό 6-3 τον Μάιο του 1992 στους διπλούς τελικούς με την Κρίσταλ Πάλας ήταν το πρώτο ηχηρό μήνυμα μιας γενιάς που ερχόταν για να τα διαλύσει όλα. Μόνο που για να έρθει, χρειάστηκαν μερικές ριζοσπαστικές αποφάσεις.
Με εξαίρεση τον λαμπερό Ράιαν Γκιγκς, κανείς άλλος δεν έμοιαζε να έχει στρωμένο τον δρόμο προς την πρώτη ομάδα. Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ ήταν δανεικός στην Πρέστον. Ο Γκάρι και ο Φιλ Νέβιλ ήταν οι λιγότερο γυαλισμένοι. Ο Νίκι Μπατ ήταν ένας χαμάλης και ο Πολ Σκόουλς είχε την πιο αργή εξέλιξη από όλους.
Ο Σάιμον Ντέιβις και ο Μπεν Θόρνλεϊ έμοιαζαν πιο πιθανό να προσπεράσουν στην ιεραρχία, αλλά στο ποδόσφαιρο ποτέ δεν ξέρεις πως θα μεταφραστεί αυτό που βλέπεις στους νέους, στο επόμενο επίπεδο των ανδρών.
Για να παίξουν όλοι αυτοί χρειάστηκε μία γενναία απόφαση. Μετά από δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα Αγγλίας (1993, 1994), η απώλεια του τίτλου από την Μπλάκμπερν την επόμενη σεζόν έκανε τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον να πάρει την καλύτερη απόφαση που πήρε ποτέ του.
Μέσα σε ένα καλοκαίρι αποφάσισε να ανοίξει την πόρτα της εξόδου σε τρεις θρύλους της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (Πολ Ινς, Μαρκ Χιούζ, Αντρέι Καντσέλσκις) που είχαν αρχίσει να κακογερνάνε και να ανοίξει τον δρόμο στα… παιδιά.
Η αρχή ήταν καταστροφική. Λίγο μετά την ήττα με 3-1 της πρεμιέρας από την Άστον Βίλα, ο σχολιαστής του BBC, Άλαν Χάνσεν έριξε μία δηλητηριώδη ατάκα που έμεινε στην ιστορία: «δεν μπορείς να κερδίσεις τίποτα με παιδιά». Στο τέλος της σεζόν έψαχνε μέρος για να κρυφτεί.
Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν εξαιρετικά ασταθής μέχρι τα Χριστούγεννα, όμως από εκεί και μετά, όταν οι μικροί βρήκαν τα πατήματα τους, οι «κόκκινοι διάβολοι» έγιναν η ομάδα με το πιο νεαρό ρόστερ (μέσος όρος ηλικίας τα 26 χρόνια) που κατακτά το πρωτάθλημα Αγγλίας.
Η τάξη του ’92, διεκδίκησε και κέρδισε από μόνη τον χώρο της, στην ποδοσφαιρική ιστορία του συλλόγου. Τον εξέλιξε, τον απογείωσε, τον έφτασε σε μία συγκλονιστική κορύφωση στο τρεμπλ του 1999 και ακόμα και σήμερα αποτελούν τους απόλυτους θεματοφύλακες του συλλόγου.
Με εξαίρεση τον Ντέιβιντ Μπέκαμ κανείς δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να ψάξει κάπου αλλού την τύχη του, να βρει ένα μεγαλύτερο συμβόλαιο, να κυνηγήσει κάτι άλλο. Αυτή η παρέα άλλαξε για πάντα το ποδόσφαιρο στο νησί, αλλά και την ιστορία του συλλόγου που τους ανέθρεψε. Μένοντας ενωμένη και κλείνοντας τα αυτιά σε όλες τις Σειρήνες, από όπου κι αν προέρχονταν.
Τηρουμένων των αναλογιών, ο ΠΑΟΚ έχει την δική του «τάξη του ’92». Παιδιά που ο ίδιος ανακάλυψε, έπλασε, δίδαξε και ανέβασε σταδιακά στην πρώτη ομάδα και οι οποίοι είναι σύμφυτοι με το ύφος και το DNA του συλλόγου. Έχει τον «Ντέλια», τον Κουλιεράκη, τον Λύρατζη, τον Μιχαηλίδη, τον Τσιγγάρα, τον Τσαούση, τον Κούτσια, από πίσω έρχεται με φόρα ο Τζήμας κι άλλοι πολλοί.
Παιδιά που έχουν μία ιστορική αποστολή: να απογειώσουν τον σύλλογο σε ύψη που δεν έχει φτάσει ποτέ του. Να αφήσουν το αιώνιο αποτύπωμα τους στην ιστορική διαδρομή του κλαμπ.
Δεν είμαι ούτε θέλω να γίνω λογιστής του Ιβάν Σαββίδη. Δεν μου αρέσει να μετράω πόσα εκατομμύρια μπορεί να φέρει μία «χρυσή» πώληση. Δεν προσθέτω και ένα εκατομμύριο σε κάθε ντρίμπλα του Κωνσταντέλια. Διότι, πολύ απλά στα δικά μου μάτια, το καλύτερο σενάριο για τον σύλλογο είναι να βρει τρόπο να τους «δέσει» στην Τούμπα, μέχρι να καταφέρουν να του αλλάξουν την ιστορία, να του αλλάξουν επίπεδο.
Να τους προσφέρει συμβόλαια με δίκαιες απολαβές, δελεαστικές συνθήκες εργασίες, να τους παρουσιάσει ένα μεγαλεπήβολο πρότζεκτ με εκείνους σε απόλυτα πρωταγωνιστικούς ρόλους. Με απλά λόγια; Να τους κάνει να γουστάρουν εδώ τόσο πολύ, που να μην μπορεί τίποτα άλλο να τους ξελογιάσει.
Το ιδανικό σενάριο για τον ΠΑΟΚ θα ήταν να δημιουργήσει τους δικούς του legends. Τους δικούς one club players, που θα ταυτιστούν για πάντα με τον σύλλογο και θα αποτελέσουν πόλο έλξης, μαγνήτη και για άλλους.
Είναι νομοτελειακό πως ακούστηκαν, ακούγονται και θα ακουστούν τα ονόματα όλων των κορυφαίων ομάδων για πάρτη τους. Είναι -άλλωστε- η δουλειά τους να σκανάρουν τα πάντα. Και πολύ άργησαν, λέω εγώ.
Θαρρώ, όμως πως αυτή τη στιγμή κανένα λαμπερό ευρωπαϊκό κλαμπ δεν μπορεί να προσφέρει στους «μικρούς» του ΠΑΟΚ, περισσότερα από τον Δικέφαλο σε προοπτική εξέλιξης της καριέρας τους. Ο ίδιος ο Ντέλιας είδε πέρσι πως η ξενιτιά είναι σκληρό και δύσκολο πράγμα. Το πέρασμα του από την Έουπεν ήταν άηχο.
Τα βιαστικά βήματα και οι απότομες μεταβάσεις πολλές φορές κάνουν τα όνειρα να ξεθωριάζουν. Ο Χρήστος Τζόλης ταλαιπωρείται στην Αγγλία και ο Σωτήρης Αλεξανδρόπουλος πήγε στην ομάδα νέων της Σπόρτινγκ για να βρει χρόνο.
Στο ρίσκο του άγνωστου, του ανεξερεύνητου, ο ΠΑΟΚ πρέπει να εμφανίσει ως αντίβαρο την σταθερότητα, την σιγουριά, την προοπτική, την εξέλιξη, το κίνητρο για νίκες, τίτλους, αποθέωση.
Οι μικροί ακόμα δεν έχουν καταφέρει τίποτα. Δεν έχουν παίξει καν έναν τελικό, δεν έχουν σηκώσει έναν τίτλο, δεν έχουν παίξει Εθνική, κάποιοι δεν έχουν αγωνιστεί καν σε ευρωπαϊκό παιχνίδι με την φανέλα του. Τα σκαλοπάτια τα ανεβαίνεις ένα-ένα, ειδάλλως υπάρχει ο κίνδυνος να γκρεμοτσακιστείς.
Πριν φύγουν έχουν πρώτα μια δουλειά: να κατακτήσουν τον κόσμο.
ΥΓ: Οι καιροί είναι πονηροί. Υπάρχουν και κάποιοι που θα χαρούν την όσο το δυνατόν γρηγορότερη αποδόμηση αυτής της φουρνιάς. Κάποιοι ενδεχομένως να την επιδιώξουν κιόλας, φουσκώνοντας κάθε αληθινή ή φανταστική είδηση για ενδιαφέρον από τα πιο λαμπερά κλαμπ της γης. Θα υποδεικνύουν φανταστικούς δρόμους καριέρας, μακριά από εδώ, για το καλό των… παιδιών, βεβαίως, βεβαίως. Θα στήσουν χορό από εκατομμύρια και θα υποδεικνύουν στον Ιβάν Σαββίδη να ρευστοποιήσει άμεσα. Είναι πιθανώς οι ίδιοι που συμφωνούσαν με την άποψη του Άλαν Χάνσεν πως: «παίζοντας με παιδιά δεν μπορείς να κερδίσεις τίποτα».
