Στα δημοσιογραφικά γραφεία υπάρχει ένα εσωτερικό αστείο που λέει ότι κάθε δημοσιογράφος που γράφει παιχνίδια, πρέπει να έχει στον υπολογιστή του αποθηκευμένο ένα αρχείο με την κωδική ονομασία dikaiologies.doc ή κάτι παρεμφερές, γεμάτο έτοιμους, γρήγορους «κλισέ» τίτλους για τέτοιες περιστάσεις: «κρίμα και άδικο», «έχυσε την καρδάρα με το γάλα», «έφτασε στην βρύση και νερό δεν ήπιε», «ιδανικός αυτόχειρας», «αυτοκτονία», «γκρέμιζε, ό,τι έχτιζε», «δεν άξιζε ο κόσμος τέτοια πίκρα», «τα μυαλά μας πονάνε» και τα τοιαύτα.
Στην πραγματικότητα, ότι κι αν βάλεις ως τίτλο εκείνη την ώρα, κανείς δεν θα δώσει σημασία. Ειδικά, ο οπαδός του ΠΑΟΚ που έχει χτίσει ατσάλινα νεύρα, χαλύβδινο συκώτι, τσιμεντένια χολή, τιτάνιο στομάχι.
Κάποιος που έχει επιβιώσει από τις λάθος πάσες Φασούλα και Μπάρλοου που κόστισαν δύο τρόπαια, από την μαχαιριά του Ραγκάτσι στο Final-4 του ΣΕΦ, από τα νικητήρια τρίποντα Γάκη σε Σπόρτινγκ και Γιάννη Γιαννόπουλου στο Παγκράτι (αμφότερα κοντά από την σέντρα), από την ανατροπή στο Περιστέρι από το -9 στα 40 δευτερόλεπτα δεν μπορεί να πάθει κάτι από αυτό που συνέβη στην Τρίπολη.
Κάποιος που έχει δει το 4-1 με τον Βόλο να γίνεται 4-4, κάποιος που έχει μεγαλώσει με 4/4 ευρωπαϊκούς αποκλεισμούς στα πέναλτι (μέχρι να έρθει πέρσι η εξαίρεση του κανόνα απέναντι στην Μίντιλαντ), κάποιος που έχει δει τον Ατρόμητο να παίρνει πρόκριση στο κύπελλο μέσα στην Τούμπα με γκολ που το βάζει ο… αέρας στις καθυστερήσεις, δεν μπορεί να την «ακούσει» από ένα τέτοιο σουρεάλ σκηνικό. Διότι, πολύ απλά, εκεί που αρχίζει ο ΠΑΟΚ, τελειώνει η λογική.
Όχι δεν είναι τυχαίο που ο Δικέφαλος δέχθηκε δύο γκολ στις καθυστερήσεις από τον Αστέρα Τρίπολης. Ούτε είναι τυχαίο που δέχθηκε γκολ ισοφάρισης από τον ΟΦΗ στο 102’. Ούτε που ισοφαρίστηκε ξανά στις καθυστερήσεις στην Λιβαδειά και παραλίγο να ηττηθεί κιόλας από κλασική ευκαιρία που έφαγε με την σέντρα. Ούτε που έχασε άλλο ένα δικό του ματς στο Περιστέρι, δεχόμενος την ισοφάριση πάλι προς το τέλος, ούτε που του γύρισε το ντέρμπι ο Παναθηναϊκός στον πρώτο γύρο μέσα στην Τούμπα.
Όλα αυτά είναι συμπτώματα μία soft πνευματικά ομάδας, που δεν ξέρει / δεν μπορεί / δεν καταφέρνει να κλείνει παιχνίδια. Μιας ομάδας που δεν έχει σκληραγωγηθεί αρκετά, μιας ομάδας που παίζει με το ρολόι και αισθάνεται άβολα υπό συνθήκες ψυχολογικής πίεσης. Τέτοιες ομάδες -συνήθως- δεν κατακτούν τίτλους, ούτε πετυχαίνουν τους στόχους τους.
Ο ΠΑΟΚ μοιάζει σκληρός, αλλά στην πραγματικότητα είναι ακόμα… βιτάμ. Είναι μία ομάδα που ακόμα χτίζει χαρακτήρα, μία ομάδα που είναι ακόμα μακριά από αυτό το περίφημο mentality που επιδιώκει να χτίζει στις ομάδες του ο Ραζβάν Λουτσέσκου.
Είναι μία «ευγενική» ομάδα, που ναι μεν στριμώχνει σε κάθε ματς τον αντίπαλο στα σχοινιά, αλλά λυπάται (ή δεν μπορεί) να τον βγάλει νοκ-άουτ.
Μία ομάδα που παίρνει αμέτρητες λάθος αποφάσεις στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου και η οποία τρέμει κάθε φορά που πρέπει να διαχειριστεί προβάδισμα μακριά από το σπίτι της και η άμμος στην κλεψύδρα λιγοστεύει. Μια ομάδα που πληρώνει cash κάθε της αβλεψία, παράβλεψη ή αναποδιά μέσα στο παιχνίδι.
Δεν προσωποποιείται κάπου. Δεν φταίει ο Μπίσεσβαρ που ταλαιπωρεί και ταλαιπωρείται κάθε φορά που επιστρατεύεται από τον πάγκο. Δεν φταίει ο Κεντζιόρα που ήρθε κρύος, απρόσεχτος και αφηρημένος. Δεν φταίει ο Ζίβκοβιτς που έβγαλε ένα που δεν βγαίνει στο πρώτο μέρος και ήπιε… θάλασσα στο τέλος.
Είναι μία τάση που έχει αυτό το γκρουπ να χάνει (συνειδητά ή ασυναίσθητα) μέτρα στο τέλος, να βάζει τον αντίπαλο στην περιοχή του, να αδυνατεί να φάει χρόνο, να παίξει την μπάλα σε ακίνδυνες ζώνες, να κερδίσει πρώτες ή δεύτερες μπάλες, όταν πιέζεται ψυχολογικά. Είναι κάτι πολύ πιο βαθύ, και ενώ φάνηκε ότι είχε λυθεί, εντούτοις το μικρόβιο είναι ακόμα μέσα.
Είναι αυτό που πρέπει να λυθεί ώστε ο ΠΑΟΚ να περάσει από το στάδιο «χτίζω ομάδα», στο στάδιο «διεκδικώ / κατακτώ τίτλους». Αυτή η λεπτή διαφορά φτιάχνει την περίφημη νοοτροπία νικητή. Οι ομάδες που κατακτούν τρόπαια, γυρνάνε αυτές παιχνίδια στο τέλος. Δεν τους τα γυρνάνε οι άλλοι.
Να το πούμε αριθμητικά και ολίγον τι χοντροκομμένα; Ο ΠΑΟΚ έχει δύο ισοπαλίες με τον 9ο της βαθμολογίας κι άλλες δύο με τον 10ο. Δεν κέρδισε εκτός έδρας ούτε τον 7ο, ούτε τον 13ο. Αυτές δεν είναι επιδόσεις μιας ομάδας που κυνηγά κάτι.
Ο ΠΑΟΚ έχει πίσω από τον επιθετικό του τρεις παίκτες που κάνουν την μπάλα κομπολόι, αλλά μέσα δεν την βάζουν. Ο Νάρεϊ έχει να βρει δίχτυα τέσσερις μήνες, ο Κωνσταντέλιας έχει ένα επαγγελματικό γκολ στην καριέρα του και ο Ζίβκοβιτς σκοράρει αραιά και που. Αυτές δεν είναι επιδόσεις μιας ομάδας που κυνηγά κάτι.
Η ισοπαλία στην Τρίπολη δεν είναι καταστροφή. Στο ίδιο γήπεδο γκέλαραν (και με πολύ χειρότερη απόδοση) κατά σειρά Ολυμπιακός, ΑΕΚ, Παναθηναϊκός.
Ο τρόπος όμως που ήρθε αυτό το 2-2, τον έφερε πολλούς μήνες πίσω, πολύ πριν φτιάξει μία ομάδα που δημιούργησε την (ψευδ)αίσθηση ότι μπορεί να έρθει σαν άλογο ιπποδρομίας από την εξωτερική…
