Αισθάνομαι πως ήγγικεν στη σεζόν η στιγμή για να συνέλθουμε, όλοι μας, με τον Παναθηναϊκό. Ενα καλό πρώτο βήμα ώστε να συνέλθουμε, μου φαίνεται το να διαχωρίσουμε ψυχρά ποιο είναι το φυσικό και ποιο είναι το αφύσικο. Είναι φυσικό ή αφύσικο, το 12-1-0 στον πρώτο γύρο; Είναι φυσική ή αφύσικη, η εξισορρόπηση που στο μεταξύ έχει επέλθει και, πολύ φοβάμαι, δεν έχει ολοκληρωθεί καν;
Εάν δοκιμάσουμε να συνθέσουμε όλα τα αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης, η τελική αγωνιστική δυνατότητα του Παναθηναϊκού τι τον κάνει να είναι; Η καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος; Η δεύτερη καλύτερη ομάδα; Η τρίτη; Η τέταρτη; Για μια ομάδα που στις 20/36 αγωνιστικές έχει σκοράρει ακριβώς (μόνον) όσο έχει σκοράρει και ο Αρης, τι είναι φυσικό και τι είναι αφύσικο; Να βλέπει τη σκόνη της, ο ανταγωνισμός; 'Η να διεκδικεί τον τίτλο, μαζί με τον ανταγωνισμό; Ποιο είναι το πιο λογικό; Το +8 του Νοεμβρίου ή το τρέχον -2;
Ψυχρά κοιτάζοντας λοιπόν, ύστερα από ενάμισι χρόνο ο Παναθηναϊκός σήμερα βιώνει την (αναμενόμενη) φάση κατά την οποία καταλήγει να γίνεται θύμα της ίδιας της επιτυχίας του. Της επιτυχίας στη δουλειά του γκρουπ, από το καλοκαίρι του 2021 έως το μπρέικ για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022. Το 12-1-0 στις 13/36 αγωνιστικές, είναι σχεδόν εξωπραγματικό. Το 14-3-3 στις 20/36 αγωνιστικές, ακόμη είναι πολύ καλό. Αλλά ήδη, φαίνεται κακό.
Να προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί "η εξισορρόπηση δεν έχει ολοκληρωθεί καν". Ενας άξονας, είναι ο Παναθηναϊκός εαυτός. Καθ' οδόν εφέτος ο Παναθηναϊκός, από αριστερόστροφη ομάδα με Μάγκνουσον/Κουρμπέλη/Χουάνκαρ/Κανταλαπιέδρα, η συνθήκη τον υποχρεώνει να μετεξελίσσεται σε δεξιόστροφη με Σχένκεφελντ/Τσέριν/Βαγιαννίδη/Παλάσιος. Κάτι τέτοιο, πάντοτε συνεπάγεται χρόνο εξοικείωσης με τη μετεξέλιξη. Χρόνο, και κόστος.
Ας φανταστούμε μονάχα ένα ποδοσφαιριστή, όχι έντεκα, που καταμεσής της χρονιάς για κάποιους λόγους αίφνης συνειδητοποιεί πως το καλό πόδι δεν είναι εκείνο που νόμιζε αλλά το άλλο. Και καλείται να εθίσει την όλη κινησιολογία του, σε μια καινούργια πραγματικότητα. Δεν επιτυγχάνεται, από τη μια στιγμή στην άλλη. Πολύ περισσότερο, η κινησιολογία ενός ολόκληρου μηχανισμού ποδοσφαιριστών που πρέπει να συνδεθούν.
Ο δεύτερος άξονας, είναι ο ανταγωνισμός. Αλλος, ως τον Οκτώβριο. Αλλος, έκτοτε. Σιγά-σιγά η ΑΕΚ άρχισε να αφομοιώνει, και να έρχεται εις θέσιν να εκτελεί μες στους αγώνες, τα αλαμπουρνέζικα του Αλμέιδα. Δηλαδή, αυτά που στην αρχή έμοιαζαν ολίγον αλαμπουρνέζικα στους αλλιώς μαθημένους παίκτες. Τα ίδια που και ο Αλμέιδα στην πορεία, είδε ότι οφείλει να τα κάνει λιγότερο αλαμπουρνέζικα.
Σιγά-σιγά επίσης, ο χαοτικός Ολυμπιακός των εξήντα παικτών και των τριών προπονητών βρίσκει μία κάποια τάξη και σειρά στα πράγματά του. Ωσαύτως ο ΠΑΟΚ που αποφάσισε να το πάρει αλλιώς και αγκαλιάστηκε πιο ένθερμα από ποτέ με την ποδοσφαιρική λογική, πήρε τον χρόνο που χρειαζόταν (και, φυσικά, εξακολουθεί να χρειάζεται) για να μπει σε ένα δρόμο ανάπτυξης του νέου εγχειρήματος.
Χρόνος εδώ, χρόνος εκεί, χρόνος δίπλα. Στο πραγματικό ποδόσφαιρο όμως, δεν γίνεται διαφορετικά. Ο Κλοπ που αναφέρθηκε σε τούτη τη δημόσια ζύμωση, περιμένει και δύο και τρία και τέσσερα, όσα χρειαστεί, παράθυρα μεταγραφών προκειμένου να έχει αυτούς που θέλει. Από το να συμβιβαστεί, με κάποιους σαν αυτούς που θέλει. Και πάλι, για όλη την υπομονή του κόσμου, συμβόλαιο με την επιτυχία δεν υπογράφει κανείς.
Ο δε, μπαγεβιτσικού τύπου, συγκεντρωτισμός του Γιοβάνοβιτς δεν είναι κάτι το τωρινό. Και δεν είναι απαραιτήτως, κάτι το κακό. Πιθανότατα στον συγκεντρωτισμό, οφείλεται η επιτυχία αυτόν τον ενάμισι χρόνο. Μείζονα σημασία ωστόσο, πλέον δεν έχει το τι έγινε στον ενάμισι χρόνο. Αλλά τι γίνεται στο εξής, επάνω στη βάση που θεμελιώθηκε στον ενάμισι χρόνο. Με τη σύνθεση των κριτηρίων που σημειώσαμε στην αρχή, βασικό συμπέρασμα είναι ότι ο σημερινός Παναθηναϊκός έχει ανάγκη να τακτοποιήσει καλύτερα στο γκρουπ την ποσόστωση ρολίστες/μπαλαδόροι. Ας το πούμε υπεραπλουστευμένα, χαμάληδες και σταρ.
Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω τη λέξη "προσωπικότητα" επειδή μου ακούγεται γενική και αόριστη. Προτιμώ ένα παράδειγμα, σαν υπόθεση εργασίας. Τον Μάιο όταν θα βγάλουμε την καλύτερη ενδεκάδα της Σούπερ Λιγκ, ποιοι/πόσοι/σε ποιες θέσεις παίκτες του Παναθηναϊκού υπάρχει η προοπτική να μας απασχολήσουν; Ο Μπρινιόλι στους τερματοφύλακες, ο Χουάνκαρ στους αριστερούς μπακ, ενδεχομένως ο Μανσίνι για όσα πρόλαβε να κάνει στον Αρη όμως, και; Και...τέλος.
Εχει ο Παναθηναϊκός, κλάση Χάμες ή οκτώ σαν τον Χουάνγκ; Εχει box-to-box Πινέδα, έχει "εσωτερικούς ακραίους" σαν τον Γκατσίνοβιτς και τον Ελίασον, έχει καλύτερα τρικ στο 1 v 1 από Πάολο Φερνάντες, έχει άπιαστο άλογο σαν τον Γαρσία ή ένα Αραούχο με το άλφα κεφαλαίο; Εχει σέντερ-μπακ σαν τον Ινγκασον, έξι σαν τον Ντάγκλας Αουγκούστο, εξτρέμ σαν τον Ζίβκοβιτς, φορ σαν τον Νέλσον Ολιβέιρα;
'Η μήπως βγάζει, για να το επαναφέρω άλλη μία φορά σε σύντομο διάστημα, τον δικό του Κωνσταντέλια και τον δικό του Κουλιεράκη; Το λεγόμενο, what about academy. Τι απέγινε, η ακαδημία; Μεταφέρθηκε στη Βοιωτία;
