Με την απόλυτη παιδικότητα που διακρίνει το σώμα, τα μούτρα και την ψυχή του, μέσα στην εβδομάδα εξιστόρησε σε μία διαδικτυακή συνέντευξη τον τρόπο που βρέθηκε στις ακαδημίες του ΠΑΟΚ: «Έμενα μέχρι τα 11 μου στον Βόλο μαζί με την οικογένεια μου. Παίξαμε ένα φιλικό με την ομάδα μου κόντρα στον ΠΑΟΚ και εκεί λίγο τους… πετσόκοψα»!
Μόνο δύο προτάσεις, μερικές λέξεις κολλημένες αυθόρμητα η μία δίπλα στην άλλη αρκούν για να δείξουν από τι υλικό είναι φτιαγμένος.
Ο μικρός είναι αέρας. Άνεμος. Δεν «βλέπει» τίποτα και κανέναν.
Όπως ήταν στα 11 του, όταν μαζί με τα φιλαράκια του στον Βόλο έπαιξε απέναντι στους πιτσιρικάδες του ΠΑΟΚ και τους… πετσόκοψε, έτσι ακριβώς συμπεριφέρεται και τώρα που είναι ένα wonderkid, με όλη την πίεση και τους πειρασμούς γύρω του.
Δεν φοβάται τίποτα και κανέναν. Δεν φοβήθηκε από το βάρος της φανέλας του ΠΑΟΚ. Δεν φοβάται από έδρες. Δεν μασάει από σκληρά μαρκαρίσματα που σημαδεύουν τα πόδια του.
Όταν λίγο πριν το τέλος του ημιχρόνου, ο Σένκεφελντ με τσουλήθρα τον έστειλε στις… πινακίδες, δεν είπε λέξη. Σηκώθηκε, φόρεσε το κλασικό του χαμόγελο και συνέχισε το ποδόσφαιρο του.
Συνέχισε να το διασκεδάζει. Συνέχισε να δημιουργεί. Συνέχισε να χαϊδεύει την μπάλα, να την διατάζει, συνέχισε να κρατάει την μπαγκέτα και να διευθύνει ολόκληρη την ασπρόμαυρη ορχήστρα.
Ακόμα και όταν προς το τέλος, ο αφιονισμένος από το 0-3 Ολλανδός του τράνταξε συθέμελα το κορμί, με ένα ακόμα σκληρό μαρκάρισμα, εκείνος σηκώθηκε ξανά.
Το δικό του μήνυμα, ότι εκτός από αερικό είναι και σκληρός. Δεν (ξε)μπλέκεις μαζί του…
Ήταν το δικό του βάπτισμα του πυρός. Το βράδυ από «μικρός», έγινε άντρας. Το βράδυ που από «ταλέντο», έγινε «μπροστάρης».
Σε μία έδρα που κόχλαζε από παλμό, ηχητική βία, λέιζερ και φανατισμό, εκείνος έκανε το πιο γεμάτο παιχνίδι του, ήταν μέσα και στα τρία γκολ, ήταν μέσα και στα δύο δοκάρια, σε όλες τις καλές στιγμές. Και ο… τσόγλανος δεν σταμάτησε να πρεσάρει με λύσσα ψηλά, ακόμα και με το σκορ στο 0-3!
Ένας τύπος που ζει για την χαρά του παιχνιδιού. Για την επόμενη φάση. Ένας τύπος που λαχταρά -όπως ένα μικρό παιδί- για την επόμενη επαφή του με την μπάλα. Την Αγία μπάλα μας.
Ακριβώς έναν γύρο πριν, ο ΠΑΟΚ έμοιαζε με καράβι που κλυδωνίζεται στην μέση του πελάγους σε φουρτούνα 10 μποφόρ. Με τον Παναθηναϊκό να έχει γυρίσει το σκορ, ο Λουτσέσκου έψαξε για σανίδα σωτηρίας, ρίχνοντας μέσα τον «Ντέλια» λίγο πριν τελειώσει το παιχνίδι.
Ο μικρός είχε παίξει μόλις ένα σκάρτο δεκάλεπτο στο ματς της πρεμιέρας, όμως με την ενέργεια του έδωσε παλμό σε μία ομάδα που βρισκόταν στην εντατική. Ο Δικέφαλος έχασε εκείνο το ματς, αλλά κέρδισε τον παίκτη που άλλαξε ολόκληρη την χρονιά του.
Δεν ήταν ένα απονενοημένο διάβημα, αλλά ένα μελετημένο πρότζεκτ. Μία εξελικτική διαδικασία που πέρασε από όλα τα στάδια και φτάνει σιγά - σιγά στην κορύφωσή του.
Ο ΠΑΟΚ βρίσκεται πια μπροστά σε μία τεράστια πρόκληση. Όχι, να πάρει το φετινό πρωτάθλημα, ούτε το κύπελλο, αυτά είναι ακόμα μακριά, πολύ μακριά. Η βασικότερη πρόκληση που έχει μπροστά του είναι να «δέσει» με κόλλα, με τσιμέντο, με μπετό όλα τα κομμάτια του πρότζεκτ που πολύ προσεκτικά τοποθετεί στις σωστές τους θέσεις.
Να κρατήσει ανέγγιχτο τον κορμό, να συνεχίζει να εμπιστεύεται και να δίνει πρωταγωνιστικούς ρόλους στα δικά του παιδιά, να «δέσει» τον στρατηγό αυτής της αρμάδας που χτίζει και να του προσφέρει αυτά που χρειάζεται για να οδηγήσει τον ΠΑΟΚ στην Γη της Επαγγελίας. Το έχει ξανακάνει. Μπορεί να το ξανακάνει. Ξέρει τον τρόπο.
Ο τρόπος που ακύρωσε τον Παναθηναϊκό ήταν υποδειγματικός. Ναι, ο ΠΑΟΚ σκόραρε τρία γκολ και είχε δύο δοκάρια. Το πιο εντυπωσιακό ήταν ο τρόπος που διάβασε το παιχνίδι του αντιπάλου του και βραχυκύκλωσε όλη του την ανάπτυξη. Το πόσες φορές του έκλεψε την μπάλα στο δικό του μισό. Η πνευματική προετοιμασία, το σχέδιο και η εκτέλεση του σχεδίου άλωσης της «Λεωφόρου» δεν ήταν απλά υποδειγματικό. Ήταν εντυπωσιακό!
Ο ΠΑΟΚ ξεμπέρδεψε με την Αθήνα για την κανονική διάρκεια και στις τελευταίες επτά στροφές της κανονικής διάρκειας της Super League περιμένει στην Τούμπα τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Έκανε το -14 από την κορυφή -6 και υποχρεώνει τους πάντες να βγάλουν τα κομπιουτεράκια.
Πάνω από όλα όμως, έχει κάνει το ουδέτερο μάτι που διψάει να δει καλό ποδόσφαιρο, να ψάχνει να βρει τι ώρα παίζει για να κάτσει να τον χαζέψει.
Κι αυτό δεν αποτιμάται εύκολα…
