Τα νιάτα. Τα νιάτα είναι ασυγκράτητα, γεμάτα ενθουσιασμό, ενέργεια, όνειρα. Φλέγονται από επιθυμία. Θέλουν τον κόσμο και τον θέλουν τώρα. Είναι ατρόμητα, γεμάτα ορμή, θάρρος, τους συνεπαίρνει το συναίσθημα, το θυμικό, η αδρεναλίνη. Μεταδίδουν έναν απροσδιόριστο ηλεκτρισμό, μία σπίθα, ένα σκίρτημα, ένα ταρακούνημα στο σώμα και στην ψυχή.
Είναι αδύνατον να βλέπεις τον Γιάννη Κωνσταντέλια στο γήπεδο και να μην ταράζεται το «είναι» σου. Ο μικρός είναι… αέρας, είναι αδύνατον να τον πιάσεις, να τον τιθασεύσεις, να τον δαμάσεις. Απλώς κάθεσαι και τον απολαμβάνεις, όπως ένα δροσιστικό, αναζωογονητικό αεράκι.
Δεν θυμάμαι από πότε είχε να εμφανιστεί ένας Έλληνας και δη πιτσιρικάς που να προκαλεί τέτοιο hype, που να είναι τόσο οικουμενικά αποδεκτός από τους οπαδούς όλων των ομάδων, που να αποτελεί αφορμή για πληρώσει κάποιος εισιτήριο για να τον δει.
Να κάνει ένα «εχθρικό» γήπεδο, όπως ο Νεάπολη να τον επιβραβεύει με ένα γενναιόδωρο staning ovation. Να προκαλεί αφωνία θαυμασμού σε ένα άλλο «εχθρικό» γήπεδο, όπως το Περιστέρι.
Ίσως, ο Χρήστος Τζόλης, μα εκείνος ήταν περισσότερο finisher, ετούτος είναι ένας αυθεντικός δημιουργός. Το ελληνικό ποδόσφαιρο βγάζει τέτοιους με το σταγονόμετρο, είναι είδος υπό εξαφάνιση.
Η εξέλιξη του είναι σοκαριστικά γρήγορη. Εκεί που ο ίδιος έπρεπε να τρέξει χιλιόμετρα για να καλύψει την απόσταση που υπήρχε ανάμεα σε αυτόν και το ποδόσφαιρο των μεγάλων (σωματικά, τακτικά, πνευματικά), αυτός που πρέπει να τρέξει για να τον φτάσει είναι ο ΠΑΟΚ, οι γύρω του.
Ακόμα κι έτσι όμως, παραμένει ένα 19χρονο παιδί, με ότι συνεπάγεται αυτό. Δεν έχουμε δει παρά το trailer της ταινίας (του). Είναι ένα ανολοκλήρωτο πρότζεκτ, μια δουλειά στα σκαριά. Μοιραία, μέχρι την ποδοσφαιρική του ωρίμανση θα πρέπει να περάσει τις παιδικές ασθένειες, να σκληρύνει, να δοκιμαστεί, να σφυρηλατηθεί ως παίκτης και ως άνθρωπος, να περάσει στο επόμενο επίπεδο.
Κάπως έτσι είναι και η ομάδα στην οποία αγωνίζεται. Την μια σου δίνει την εντύπωση πως είναι μία έτοιμη ομάδα που δεν της λείπει τίποτα και δεν υπολείπεται πουθενά για να κάνει σκληρό πρωταθλητισμό και λίγα λεπτά αργότερα -στο ίδιο παιχνίδι- νιώθεις πως έχει αρκετά ψωμιά να «φάει» μέχρι να μάθει να «κλειδώνει» νίκες και στόχους.
Υπάρχει ένα εκπληκτικό στατιστικό που καταδεικνύει την ταυτότητα, την προσωπικότητα της ομάδας που χτίζει ο Λουτσέσκου, μα και όλα της τα κουσούρια.
Στην άτυπη βαθμολογία των πρώτων ημιχρόνων, ο ΠΑΟΚ είναι πρώτος με 33 βαθμούς, τρεις περισσότερους από τον Παναθηναϊκό! Στην κανονική βαθμολογία, το τριφύλλι έχει συγκεντρώσει 10 περισσότερους από τον Δικέφαλο!
Ο ΠΑΟΚ μπαίνει γεμάτος φούρια, ενθουσιασμό στα παιχνίδια του, έχει διάθεση να πιάσει τον αντίπαλο από τον λαιμό, είναι διαβασμένος, προετοιμασμένος, έχει πλάνο. Ξοδεύει όμως περισσότερες δυνάμεις από όσες χρειάζεται, σταδιακά ξεθυμαίνει, στερεύει από δυνάμεις, ανάσες, κουράγια. Κι όταν στο τέλος χρειάζεται κάτι για να ξεμπλοκάρει, τότε το ποιοτικό έλλειμμα στο βάθος πάγκου αρχίζει να τον πονάει.
Στο Περιστέρι, όταν ο ΠΑΟΚ χρειάστηκε στο τέλος μία φλόγα για να κυνηγήσει το 1-2, δίπλα στον Λουτσέσκου ήταν ο unfit Μπίσεσβαρ και ο ξεχασμένος Τόμας Μουργκ. Όταν ο Μπράντον Τόμας αντικατέστησε στην κορυφή της επίθεσης τον αποκαμωμένο Νέλσον, ο Δικέφαλος σταμάτησε να έχει όγκο μπροστά, η μπάλα έπαψε να ακουμπάει εκεί.
Οι ομάδες που κάνουν σκληρό πρωταθλητισμό ξέρουν να προστατεύουν σκορ και να γυρίζουν στο τέλος παιχνίδια που μοιάζουν χαμένα. Ο ΠΑΟΚ είδε τρεις φορές σε Ηράκλειο, Λιβαδειά, Περιστέρι την νίκη να του ξεγλιστρά στο τέλος. Μέσες-άκρες, αυτοί οι χαμένοι βαθμοί είναι η απόσταση που τον χωρίζει από την κορυφή.
Υπάρχουν ισοπαλίες που οδηγούν σε αδιέξοδα, όπως αυτές με τον Λεβαδειακό και τον ΟΦΗ και ισοπαλίες που αφήνουν πίκρα, μα όχι απόγνωση.
Ο ΠΑΟΚ έπαιξε πραγματικά καλά στο Περιστέρι, πολύ καλύτερα από ότι σε άλλα παιχνίδια, τα οποία κέρδισε. Κι όσο παίζει καλά, το ποδόσφαιρο νομοτελειακά θα αρχίσει να του δίνει περισσότερα πράγματα από όσα του στερεί…
ΥΓ.1: Δεν υπάρχει κανείς αθλητής που να «χάλασε» από μερικούς επαίνους, από μερικά κολακευτικά σχόλια για την απόδοση του. Όσοι «χάλασαν», το έπαθαν επειδή δεν είχαν την κατάλληλη υποδομή, το κατάλληλο προστατευτικό περιβάλλον για να υποστηρίξουν τις μεγάλες προσδοκίες και να αντέξουν την πίεση. Αν τα μυαλά του Γιάννη Κωνσταντέλια «φουσκώσουν» δεν θα γίνει εξαιτίας μερικών άρθρων, μα επειδή δεν θα είναι προορισμένος για το τοπ επίπεδο. Είναι κι αυτό μέρος της εξελικτικής διαδικασίας. Μία δοκιμή για το ποιος μπορεί και ποιος δεν μπορεί. Τα υπόλοιπα είναι βαρετά κλισέ…
ΥΓ.2: Όπως πρέπει να γράφονται τα καλά, έτσι πρέπει να αναφέρονται και τα άσχημα. Η εμφάνιση του Κωνσταντίνου Κουλιεράκη στο Περιστέρι ήταν καμπανάκι συναγερμού. Μακράν το πιο ανασφαλές φετινό παιχνίδι του, δίχως καμία εμπιστοσύνη στα πόδια του, με πολλές χαμένες μονομαχίες, πολλές προσπάθειες να εκμαιεύσει φάουλ, χωρίς καθαρό μυαλό και βλέμμα. Είπαμε, είναι αδύνατον να αποφύγεις τις «παιδικές» ασθένειες.
