Εφυγε ο μισός Σεπτέμβρης, έκλεισε και το μεταγραφικό παράθυρο που υπήρχε στην ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Η ΑΕΚ έφτασε τις 8+1 μεταγραφές για φέτος. Παρά… ενάμιση, από τον διψήφιο αριθμό μεταγραφών που είχα προβλέψει στο ξεκίνημα. Και ξέρετε, δεν είχα φτάσει σε αυτόν τον αριθμό επειδή απλά γουστάρω τις μεταγραφές και θέλω να γίνεται παιχνίδι γύρω από αυτές. Εκανα λόγο για τόσες προσθήκες, επειδή έκρινα πως είναι τόσες οι ανάγκες της ΑΕΚ.
Ωστόσο, θέλω να βλέπω πάντα το ποτήρι μισογεμάτο. Ενισχύθηκε η ΑΕΚ στις μεταγραφές; Η απάντηση είναι, σαφώς και ναι. Δεν μπορεί να τίθεται εν αμφιβόλω αυτό. Εφερε παίκτες παγκόσμιου βεληνεκούς, όπως οι Σιντιμπέ και Βίντα, «ψώνισε» από μεγάλα πρωταθλήματα και πόνταρε στην εμπειρία. Εφερε παίκτες όπως οι Γιόνσον, Γκατσίνοβιτς, Πινέδα, Μουκουντί, αγόρασε τον Ελίασον που ήταν «καψούρα» από το παρελθόν, πήρε τον Φαν Βέερτ που ξέρει ποιος θα είναι ο ρόλος του και έχει δείξει τι μπορεί να προσφέρει.
Τα λεφτά πίσω
Ως μεγάλο συν, εκτιμώ πως πλέον τα πολλά λεφτά δόθηκαν μεσοαμυντικά. Ισως θα θυμάστε πως και παλιότερα, σας είχα πει, ότι δεν γίνεται να είσαι μόνιμα μπροστά με φιλέτο και πίσω με… μπάμιες. Δεν είναι ποδοσφαιρικά λογικό, να επενδύεις μόνιμα σε σούπερ παίκτες δημιουργικά και στην επίθεση και στη μεσοαμυντική λειτουργία, να τη βγάζεις όπως όπως. Η ΑΕΚ το έκανε σταθερά και το πλήρωσε ακριβά, έχοντας μια άμυνα σουρωτήρι τα προηγούμενα χρόνια.
Φέτος, υπό προϋποθέσεις μπορεί να υπάρχει μια σχεδόν ολοκαίνουργια άμυνα. Με Σιντιμπέ δεξιά, με Βίντα και Μουκουντί κεντρικό αμυντικό δίδυμο, με τον Στάνκοβιτς – τον καλύτερο τερματοφύλακα της περυσινής σεζόν κατά την άποψη μου – και τους Χατζισαφί, Μοχαμάντι αριστερά. Μπορεί κάποιος να πει, ότι σε ένα καλοκαίρι δεν γίνεται να φτιαχτούν όλα. Ισως να είναι και έτσι. Ο μετασχηματισμός της ΑΕΚ δεν είναι μια απλή διαδικασία.
Τα δύο παράδοξα
Αλλά μόνο και μόνο αυτή η αναφορά, δείχνει το παράταιρο του πράγματος. Εχεις μια άμυνα με δύο παίκτες που συμμετείχαν στον τελικό του τελευταίου Μουντιάλ, έναν εν ενεργεία διεθνή Αυστριακό, πόνταρες στην αναγέννηση του Μουκουντί, αλλά άφησες και ερωτηματικά. Δικαίως κατά τη γνώμη μου, υπάρχει δυσπιστία αναφορικά με την επάρκεια των Ιρανών. Και εάν ο Χατζισαφί είναι πολυεργαλείο και πάντα συνεπής – έστω και εάν αυτό δεν αρκεί πάντα – για τον Μοχαμάντι παραμένει ο κατήφορος που άρχισε μετά το περυσινό ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.
Συν τοις άλλοις, είναι πρωτοτυπία να βρίσκονται δύο μη κοινοτικοί, από την ίδια χώρα, στην ίδια θέση. Ενδεχομένως να μην υπάρχουν καν… ιρανικές ομάδες που να έχουν δύο Ιρανούς για τη θέση του αριστερού μπακ, αλλά τους έχει η ΑΕΚ. Και μαζί, άλλη ένα παράδοξο. Εχει μόνο τέσσερα στόπερ, με τον Μουκουντί να μην έχει δώσει διαπιστευτήρια ακόμα και τον Μήτογλου σαφέστατα να μη βρίσκεται ψηλά στις προτιμήσεις του Αλμέιδα.
Μπορεί να έρθει μεταγραφή
Θυμάμαι ακόμα και από τα «πανάρχαια» χρόνια, όταν δεν υπήρχαν καν στη ζωή μας όροι όπως εύρος ρόστερ, ροτέισον, βάθος πάγκου και όλα αυτά που μας απασχολούν στη σύγχρονη εποχή, πάντα υπήρχε η εκτίμηση πως στην άμυνα είναι σημαντικό να υπάρχουν πέντε παίκτες, έστω και εάν ο ένας είναι εξελίξιμος. Γιατί ακριβώς πρόκειται για μια θέση που κουβαλά εύκολα τιμωρίες, κάποιες φορές τραυματισμούς, αλλά βέβαια θα πρέπει να προσαρμόζεται στις συνθήκες του αγώνα.
Μπορεί να αλλάξει αυτό; Εγώ λέω πως ναι. Υπάρχουν μέρες, υπάρχουν ευκαιρίες, ας τα δει η ΑΕΚ με ηρεμία. Εδώ δεν χρειάζονται ούτε εμμονές, ούτε αλλάζει κάτι στην ποιότητα του γκρουπ. Υπάρχουν κενά που όσο η ΑΕΚ τα αφήνει, είναι νομοτελειακό να τα βρει μπροστά της. Το έχουμε δει το έργο στο παρελθόν. Και θαρρείς, σαν να πρόκειται για ένα παιχνίδισμα της μοίρας, ότι αφήνει η ΑΕΚ δίχως να καλυφθεί, είναι το πρώτο που θα της προκύψει ως ζητούμενο.
Η μπάλα στον Αλμέιδα
Μπορούμε να μιλάμε επί μακρόν, για το ποιοι θα έπρεπε να έρθουν, πότε ήρθαν, ποια είναι η ταυτότητα τους. Μπορούμε να χάνουμε το χρόνο μας, κοιτώντας πίσω. Ωστόσο, η ΑΕΚ είναι αναγκασμένη να δει μπροστά. Ο Αλμέιδα στην τελευταία τοποθέτηση του, υπεραμύνθηκε της δουλειάς του και ζήτησε χρόνο. Για να έχει χρόνο, πρέπει να έχει και αποτελέσματα. Μην το κυκλώνουμε, αυτή είναι η στυγνή πραγματικότητα του ανταγωνισμού και νομίζω πως την αντιλαμβάνεται ο καθένας στο δικό του επαγγελματικό στίβο.
Είναι σημαντικό επίσης, πως ο Αλμέιδα μίλησε για δουλειά και καθημερινή βελτίωση. Ξέρετε, αυτό είναι που χρειάζεται να εμφανιστεί. Να βγει στο γήπεδο – τον απόλυτο κριτή – μια δουλειά που θα σε πείθει, όποιο και εάν είναι το αποτέλεσμα, πως μπορείς να βρεις τις λύσεις και να εξελίσσεσαι. Μέχρι τώρα, ο Αργεντινός δείχνει να ψάχνεται σε σχηματισμούς, θέσεις, λογικές. Τώρα που έκλεισε το μεγαλύτερο μέρος του ρόστερ, θα πρέπει να σταθεροποιήσει τη στρατηγική του και να μας παρουσιάσει τη δική του ποδοσφαιρική πρόταση.
