Στα χαρτιά θα ήταν το πρώτο παγκόσμιο πρωτάθλημα μπάσκετ, μια γιορτή του αθλήματος που θα «ένωνε» τις ομάδες στο Μπουένος Άιρες και θα έγραφε- δεδομένου ότι μιλάμε για το παρθενικό τουρνουά- ιστορία. 

Και, πράγματι, έγραψε. Μόνο που ήταν αρνητική: συμμετοχή των ομάδων από την Ωκεανία δεν προβλεπόταν, αυτές της Ασίας αρνήθηκαν να κάνουν το κοπιαστικό (τότε) ταξίδι έως και την Αργεντινή και απείχαν, η Γιουγκοσλαβία αρνήθηκε να «κατέβει» να παίξει απέναντι στην Ισπανία του δικτάτορα Φράνκο και μηδενίστηκε χωρίς πολλά-πολλά, οι ΗΠΑ σνόμπαραν τη διοργάνωση κατεβάζοντας 12άδα μεν, την μικτή της… Chevrolet δε (ναι, της εταιρίας αυτοκινήτων) και- πρωταθλήτρια Νοτίου Αμερικής Ουρουγουάη αποσύρθηκε. 

Α, ναι: παίχτηκε και λίγο μπάσκετ: Αργεντινή και Chevrolet  ΗΠΑ έφτασαν στον (άτυπο) τελικό, με τους γηπεδούχους να επικρατούν με 64-50 μπροστά σε 25.000 αλαλάζοντα άτομα και κατέκτησαν το χρυσό. 

Η Χιλή συμπλήρωσε το βάθρο του πρώτου Μουντομπάσκετ, στο οποίο συμμετείχαν 10, μόλις, ομάδες. 

Not bad, not great. 

Ξεκίνημα με το αριστερό: το τουρνουά ήταν να λάβει χώρα στο Σάο Πάουλο στο πλαίσιο των εορτασμών για ην συμπλήρωση των 400 ετών από την ίδρυση της πόλης, όμως οι διοργανωτές λογάριαζαν χωρίς την… κακοκαιρία. 

Τι σημαίνει αυτό; Πως λόγω του γεγονότος πως κατέρρευσε η οροφή στο γήπεδο που ήταν να γίνουν οι αγώνες, το 2^ο Μουντομπάσκετ της ιστορίας μεταφέρθηκε στο Ρίο. 

Σοβιετική Ένωση, Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία (το σοσιαλιστικό μπλοκ, εν ολίγοις) δεν συμμετείχαν λόγω μηδενικών διπλωματικών σχέσεων με την βραζιλιάνικη κυβέρνηση, την στιγμή που οι ΗΠΑ παρατάχθηκαν αυτή τη φορά με εργάτες της εταιρίας Caterpillar και… φαντάρους. 

Ε και; Ακόμα κι έτσι η Αμερική πήγε στον μεγάλο τελικό με τους γηπεδούχους Βραζιλιάνους, τους οποίους και συνέτριψε με το εκκωφαντικό 62-41, κατακτώντας το πρώτο χρυσό της ιστορίας της. 

Οι Φιλιππίνες- γνωστή μπασκετομάνα- κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο, στο παγκόσμιο κύπελλο που «σημαδεύτηκε» από την καινοτομία του να γίνεται η επαναφορά της μπάλας από πλάγια όταν δεν έχει μπει καλάθι. 

Τώρα φαντάζει ως κάτι δεδομένο, τότε ήταν η επιτομή του «κάτι καινούργιου»…