Αυτονόητο; Όχι αγαπητοί, συγνώμη. Αυτονόητα δεν υπάρχουν στην Ελλάδα. Δεν είναι αυτονόητη η παρουσία του Σπανούλη. Είναι ένα βήμα μπροστά. Το γνωρίζει ο Βασίλης ότι του είχε αδυναμία. Από την εποχή που έπαιζε στο Μαρούσι, στους Ρόκετς, ακόμα και στον Ολυμπιακό.
Αυτό είναι ένα λάθος που οι Γιαννακόπουλοι δε θα ήθελαν να έχει συμβεί. Κατά πώς θα έλεγε κι ο Παύλος «Μόνο οι νεκροί δεν κάνουν λάθη». Το έλεγε συνέχεια κι ας έκανε σπάνια λάθη. Σίγουρα πιο σπάνια από εμάς ή τους υπόλοιπους σημερινούς παράγοντες. Κι ο Σπανούλης λάθος έκανε, όχι με την επιλογή του, αλλά για τον τρόπο.
Αλλά στο τέλος τι σημασία έχουν όλα αυτά; Αν ρωτούσες τον Θανάση θα σου έλεγε «ο μπαγάσας είναι παικταράς» κι αν ρωτήσεις τον Σπανούλη θα σου πει «ο Θανάσης ήταν ένας γίγαντας»... Η αγάπη, η εκτίμηση, ο σεβασμός ήταν πάντα αμοιβαία, αλλά δεν εκφράζονταν δημόσια γιατί επικρατούσε το μίσος, ο αλληλοσπαραγμός του όχλου, ένθεν κακείθεν. Οι λάθος συμπεριφορές που αναγνωρίστηκαν, οι ύβρεις που εκτοξεύτηκαν, τα αυτάκια ήταν όλα μικροεγωισμοί. Ίσως και μεγαλοεγωισμοί.
Πέρασε όμως. Και όπως επισήμαναν πολλοί, ο Θανάσης και ο Παύλος κατάφεραν να ενώσουν ακόμα και μετά θάνατον. «Μισητοί εχθροί» επειδή φόρεσαν την αντίπαλη φανέλα να αντιμετωπίζονται, όχι απλά με αδιαφορία, αλλά με χειροκρότημα. Συγνώμη ξανά, αλλά ούτε αυτό ανήκει στα αυτονόητα... Αν ήταν αυτονόητο, δε θα το συζητούσαμε επί μία μέρα...
Είναι περισσότερο αυτονόητο στον ελληνικό αθλητισμό να τραγουδάνε οι κερκίδες συνθήματα για τις γυναίκες των παικτών ή να αναρτούν πανό για σαπισμένα κόκκαλα...
Η χθεσινή πράξη του Σπανούλη να αποδώσει έναν τελευταίο φόρο τιμής σε έναν άνθρωπο που θεωρεί ότι «χρωστάει» και η αυθόρμητη ανταπόδοση του κόσμου θα μπορούσε να ήταν σήμα για αθλητικές εκπομπές. Ας μην υπερβάλουμε όμως.
Μπορούμε να αρκεστούμε σε ένα απλούστερο επόμενο βήμα. Αυτό που θα ήθελε κι ο Θανάσης, για να παραμείνει ζωντανός στις καρδιές όλων, ακόμα και μετά θάνατον: Την επόμενη φορά που θα μπει ο Σπανούλης στο ΟΑΚΑ, να σταματήσει τουλάχιστον αυτό το τραγικό σύνθημα για τη γυναίκα του. Ήταν πάντα λάτρης της «οικογένειας» και σίγουρα θα ένιωθε περήφανος αν είχε καταφέρει να το σταματήσει για «χάρη του φίλου μου ρε συ» όπως έλεγε με στόμφο γελώντας.
Δεν ζητά κανείς να τον χειροκροτήσουν, ούτε να σταματήσει τα περιπαικτικά σχόλια. Στα 40 λεπτά του αγώνα θα παραμένει ένας μεγάλος αντίπαλος αλλά η... Ολυμπία ούτε ήταν, ούτε είναι! Πέντε παιδάκια μεγαλώνει και δεν θυμάμαι ποτέ καμία πράξη της που να οξύνει τα πνεύματα. Θα ήταν λοιπόν, μια τέτοια κίνηση η ελάχιστη πράξη σεβασμού πρώτα απέναντι στον δικό τους άνθρωπο. Τον Θανάση, για τις αξίες, που μαζί με τον Παύλο, γαλούχησε το συγκεκριμένο τμήμα.
Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός είναι το πρότυπο σε όλη την Ευρώπη για τον τρόπο που τιμά νεκρούς και ζωντανούς. Εν αποστρατεία και εν ενεργεία. Παίκτες μύθους, προπονητές θρύλους, προέδρους Θεούς. Οι γιορτές που έχει διοργανώσει, οι εκδηλώσεις σε επιστροφές «αντιπάλων», είναι εκεί, στο YouTube, στο διαδίκτυο, σαν υπενθύμιση.
Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός τα έχει όλα. Είναι γεμάτος, τίτλους, συναισθήματα, συγκινήσεις. Είναι η στιγμή για να πάει κι ένα βήμα παρακάτω τον αθλητικό πολιτισμό.
Πρόπερσι απέδωσε στον Πρίντεζη τον σεβασμό που αξίζει σε έναν μεγάλο Ολυμπιακό, για το γεγονός ότι αγωνίστηκε ανήμερα του θανάτου του πατέρα του. Γιατί όχι φέτος και στον Σπανούλη; Ο πρωταθλητισμός χωρίζει, ας είναι ο θάνατος αυτός που θα ενώσει. Όχι για μια μέρα αλλά για μια ζωή.
