Δεν συμπάθησα ποτέ ιδιαίτερα τον Στιβ Γιατζόγλου, όπως δεν συμπαθώ ιδιαίτερα και τον Νίκο Αλέφαντο. Αυτού του είδους οι –υποτίθεται – αυθεντικές, λαϊκές περσόνες ( από τα Καμίνια ή το Μπρονξ δεν έχει και μεγάλη σημασία) δεν με διασκεδάζουν. Διαπιστώνω ότι διασκεδάζουν πολύ κόσμο, οπότε πιθανόν το πρόβλημα να το έχω εγώ. Τέλος πάντων, οι ατάκες του Γιατζόγλου μου φαινόταν και μου φαίνονται προκάτ, η μαγκιά του επιτηδευμένη, η δημόσια εικόνα του αποτέλεσμα της αντίληψης που απέκτησε με το πέρασμα των χρόνων για το τι ακριβώς περιμένει ο κόσμος από αυτόν.
Δικαίωμα του ασφαλώς, να περιφέρεται σαν καρικατούρα που εκτοξεύει τσιτάτα σε χοντροκομμένα greeklish και εκμεταλλεύεται καμιά σαρανταριά χρόνια την κληρονομιά που άφησε ως παίκτης και την συμπάθεια που έχει το κοινό για τις γραφικές αθλητικές φιγούρες. Και δικαίωμα μου να μην αγοράζω αυτό που πουλάει – ό,τι κι αν είναι.
Η ιστορία με τη Χρυσή Αυγή και την παρουσία του Γιατζόγλου σε εκδήλωσή της δεν μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Τύποι σαν τον «διασκεδαστικό θείο Στιβ», ημιμαθείς, με επιθετικό λόγο, όσοι και καλά τα λένε «τσεκουράτα», οι «αστείοι» του καφενείου – «αστείοι» με έναν χυδαίο, χοντροκομμένο, «σεφερλικό» τρόπο, είναι δεξαμενή ψήφων για τον Μιχαλολιάκο. Ακόμα κι αν στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για έναν τύπο που έχει ζήσει στην πολυφυλετική πλευρά των ΗΠΑ και έχει περάσει τη μισή του ζωή συνεργαζόμενος με μαύρους αθλητές, τα δείγματα υπήρχαν εκεί για όποιον ήθελε να δει πίσω από το «χιούμορ».
Περισσότερη εντύπωση μου προκάλεσαν οι αντιδράσεις αρκετών στα social media. Όχι οι οργισμένες όσο εκείνες των ανθρώπων που δήλωναν πληγωμένοι ή απογοητευμένοι. Πληγωμένοι και απογοητευμένοι για ποιον λόγο αλήθεια; Επειδή ένας γραφικούλης, παλαίμαχος φασιστοφέρνει στα γεράματα; Πληγώνεσαι επειδή είχες κάποιον ψηλά. Για ποιο λόγο να έχεις τον Στιβ Γιατζόγλου ψηλά; Επειδή υπήρξε καλός παίκτης; Ή επειδή έχει πλάκα;
Προσωπικά με πληγώνει το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή παραμένει σε όλες τις δημοσκοπήσεις τρίτο κόμμα. Ότι η νοοτροπία και οι απόψεις της, σε διάφορες παραλλαγές, έχουν μεγαλύτερη αποδοχή στην κοινωνία από όσο δείχνουν τα ποσοστά της. Ότι η Ελλάδα διολισθαίνει ολοένα και περισσότερο στον λαϊκισμό, τον παραλογισμό, την τυφλή οργή. Αυτά με πληγώνουν. Όχι ο «διασκεδαστικός φασίστας της γειτονιάς μας».
Αυτός μπορεί να αποτελέσει ένα καλό μάθημα, για όσους επιμένουν να γελούν με χοντράδες και να κάνουν χαβαλέ με την αθυρόστομη, αγενή βαρβατίλα. Η γραφικότητα δεν είναι πάντα αθώα, κρύβει κινδύνους. Ενίοτε κρύβει και φασίζουσες αντιλήψεις.
Και εδώ που τα λέμε, δεν τις κρύβει και καλά…
