Βασίλη (Σπανούλη)…
Δεν γνωριζόμαστε, απ΄όσο θυμάμαι δεν έχει τύχει να μιλήσουμε ποτέ τόσα χρόνια. Συγνώμη αν κάνω λάθος, αλλά μόλις «πάτησα» τα 50 κι όπως καταλαβαίνεις η μνήμη αρχίζει και «ραγίζει». Ούτε σε γήπεδο ούτε στον ραδιοφωνικό «αέρα» θαρρώ δεν τα έχουμε πει. Ισως κάποια στιγμή συμβεί. Άλλωστε εγώ είμαι μόλις στα 30 χρόνια στη δημοσιογραφία κι εσύ, όπως βλέπω, έχεις πολύ δρόμο ακόμη στο μπάσκετ! Σε έχω δει να παίζεις άπειρες φορές. Κι έχω γράψει για σένα ούτε θυμάμαι πόσους ύμνους αλλά και πόσες σκληρές κριτικές.
Να σου πω την… αμαρτία μου; Τότε που έπαιζες στον Παναθηναϊκό έλεγα –κι έγραφα- πόσο μεγάλος παίκτης είσαι, αλλά «μέσα μου» θεωρούσα πως ήσουν ένα «κλικ» κάτω από τον Μήτσο. Πως υπήρξες ισάξιος συνοδοιπόρος του στα σπουδαία επιτεύγματα του «Εξάστερου» Παναθηναϊκού του Ομπράντοβιτς, αλλά πάντα «δεύτερος» στη… σκιά του Διαμαντίδη. Οσα κι αν έβαζες, όσα μεγάλα ματς κι αν «σφράγιζες» έμοιαζε νομοτελειακό πως πάντα (θα) τον έβρισκες μπροστά σου. Αυτό το «κλικ» πιο κάτω στις καρδιές του κόσμου (και τουΤύπου) ήταν σαν το αεράκι που ακόμη κι όταν δεν φυσούσε το ένιωθες στο πετσί σου…
Όταν το 2010 πήρες την απόφαση να φύγεις από τον Παναθηναϊκό (ευρισκόμενος στα 27 προς 28) και να κάνεις το πιο δύσκολο ταξίδι που μπορεί να επιχειρήσει άνθρωπος στον βάρβαρο ελληνικό αθλητισμό, εκείνη τη στιγμή ήταν η πρώτη φορά που αναρωτήθηκα μήπως πραγματικά σε έχω αδικήσει δημοσιογραφικά. «Ρε συ, ο τύπος έπαιρνε ένα κάρο λεφτά, ήταν στο καλύτερο περιβάλλον, στην απόλυτη ομάδα, τα είχε όλα κι εκείνος αποφάσισε να τα… πετάξει και να πάρει το μεγαλύτερο ρίσκο ζωής». Θυμάμαι πως σε «έκραξε» ο Ζοτς και δεν ήθελε να σε βλέπει. Θυμάμαι πως ο Θανάσης Γιαννακόπουλος θεωρούσε ότι τον «πούλησες» γιατί αυτός σε είχε φέρει πίσω από το ΝΒΑ. Όταν σε έβριζαν και σε αποκαλούσαν «προδότη» οι οπαδοί του Παναθηναϊκού χρεώνοντάς σου «οικονομική προτεραιότητα» στην επιλογή, ήμουν βέβαιος πια ότι άπαντες είχαν κάνει λάθος. Ήμουν σίγουρος ότι ο λόγος που έφυγες από τον Παναθηναϊκό για να πας στον Ολυμπιακό ήταν για να γίνεις ΠΡΩΤΟΣ και στις ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ όλων. Για να συναγωνιστείς αυτόν που όλοι θεωρούσαν κορυφαίο, τον μεγάλο Διαμαντίδη, για να φωνάξεις ότι κι εσύ είσαι κορυφαίος. Μαζί του, δίπλα του στον θρόνο, όχι πίσω από αυτόν!
Ήθελε πολλά άντερα, πολλή μεγάλη μαγκιά αυτό που έκανες τότε. Και όποιος ισχυριστεί ότι το έπραξες για να γίνεις μερικές χιλιάδες ευρώ πλουσιότερος είναι μάλλον κουτός. Ή του αρέσει να κάνει τον κουτό. Όταν ένας εκατομμυριούχος αποφασίζει να αλλάξει όχθη στον ποταμό, να φύγει από την «ήρεμη και επιτυχημένη ζωή» ακροβατώντας στο απόλυτο ρίσκο, τότε είναι μάγκας, όχι «αιχμάλωτος του χρήματος». Αλλωστε ο τρόπος και οι δυσκολίες που σε συνόδευσαν από τα εφηβικά σου χρόνια φανερώνουν ότι «δεν μασάς». Ούτε στα δύσκολα ούτε στα άλματα που ελάχιστοι θα επιχειρούσαν.
Πολλές φορές, ειδικά στην πρώτη θητεία του Αργύρη Πεδουλάκη στον Παναθηναϊκό, κι εγώ όπως πολλοί άλλοι συνάδελφοι, σου είχαμε «αλλάξει τα φώτα» στην κριτική. Τότε που, θυμάσαι φαντάζομαι, ο Αργύρης κατάφερνε να σου κλειδώνει το μυαλό στα αποδυτήρια και να σε βγάζει από την… πρίζα των ντέρμπι. Ησουν ΗΔΗ πρωταθλητής Ευρώπης με τον Ολυμπιακό, είχες ήδη πάρει πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό, αλλά η αμφισβήτηση ήταν ΕΚΕΙ, παρούσα σε κάθε ντέρμπι κόντρα στην πράσινη φανέλα. Και το ΟΑΚΑ έμοιαζε με τόπο μαρτυρίου σου.
Έγινες δύο φορές πρωταθλητής Ευρώπης με τον Ολυμπιακό, ήσουν αναμφισβήτητα ο ΗΓΕΤΗΣ της δύναμης των «ερυθρόλευκων», έκανες… πράματα και θάματα στην Ευρωλίγκα, έλιωνες τα καλοκαίρια σου με την Εθνική, αλλά θαρρώ πως αυτό το «αγκάθι» δεν είχε φύγει ακόμη από μέσα σου. Κι από το μυαλό πολλών. Ακόμη και μετά την περσινή «σκούπα» των τελικών κόντρα στον Εξάστερο. Στο μυαλό των Παναθηναϊκών ήσουν «δεύτερος», στο μυαλό των Ολυμπιακών ήσουν παντού πρώτος αλλά κόντρα στον Παναθηναϊκό κάτι σε έπιανε, κάπου… λύγιζες!
Αυτή η ΜΥΘΙΚΗ φετινή σειρά τελικών δεν είναι μόνο η καλύτερη στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Δεν είναι μόνο αυτή που θα μείνει στην ιστορία ως το φινάλε της ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗΣ καριέρας του ΜΥΘΟΥ Δημήτρη Διαμαντίδη. Είναι η απόλυτη ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ για ό,τι έπραξες πριν από 6 χρόνια Εφυγες για να είσαι ΠΡΩΤΟΣ και είσαι ΠΡΩΤΟΣ. Θρύλος του ΘΡΥΛΟΥ. Αυτό το πρωτάθλημα του Ολυμπιακού είναι ΔΙΚΟ ΣΟΥ! Με δύο νίκες μέσα στο ΟΑΚΑ υπογεγραμμένες από δικά σου τρίποντα στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Με σουτ-νίκη-πρωτάθλημα πάνω στην άμυνα του τεράστιου Μήτσου. Με 25 πόντους, με 6 στα 10 τρίποντα, με, με, με…
Σόρι ρε μάγκα που ήμουν ένας από αυτούς οι οποίοι θεωρούσαν ότι είσαι παιχτάρα αλλά… πάντα ένα κλικ πίσω από τον Μητσάρα. Είχα κάνει λάθος. Είναι συγκλονιστικό αλλά είσαστε ΔΥΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ τύποι, Ο ΕΝΑΣ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ, δυο ΙΣΑΞΙΕΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΕΣ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΕΣ. Ας αποφασίσει η ιστορία (και οι «ειδικοί») ποιος είναι ο… «Ελληνας» Τζόρνταν και ποιος ο «Ελληνας» Μάτζικ στην περίπτωσή σας. Η ταπεινότητά μου σας ευχαριστεί για όσα μας δώσατε τη δυνατότητα να δούμε, να πούμε, να γράψουμε. Νοιώθω ευλογημένος γιατί απόλαυσα τη διαδρομή του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Διαμαντίδη και τη δική σου… Την οποία θα απολαμβάνω και τα επόμενα χρόνια. Να είσαι καλά.
ΥΓ: Πόσο όμορφα είναι όσα ζήσαμε χθες από τους Γιαννακόπουλους (Δημήτρη και Θανάση), τους Αγγελόπουλους (Παναγιώτη και Γιώργο), τους παίκτες των δύο ομάδων, τον κόσμο στην συντριπτική πλειονότητά του. Ναι, είναι μια ωραία αρχή η οποία τσακίζει την καφρίλα!
