Οι Παναθηναϊκοί θα μείνουν στα βήματα, οι Ολυμπιακοί στο τρίποντο του Σπανούλη. Για τα επόμενα 10-20 χρόνια θα αποτελεί σημείο αναφοράς αυτή η φάση που ουσιαστικά έκρινε ένα πρωτάθλημα. Διότι με 2-0, και παρότι οι πράσινοι μένουν από μπαταρία, η σειρά δεν γύριζε. Όπως όλα δείχνουν ότι δεν θα γυρίσει και τώρα. Διότι ο Ολυμπιακός επιβεβαίωσε στο δεύτερο παιχνίδι της σειράς ότι όταν ξεφεύγει από τους δογματισμούς, σαν αυτούς που εφάρμοζε το τελευταίο τρίμηνο, είναι η καλύτερη ομάδα, έχει πληρότητα, έχει ψυχολογία τα τελευταία χρόνια, και τώρα έχει ξανά και έδρα.
Το βράδυ της Πέμπτης όταν όλοι έλεγαν ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει χάσει ποτέ πρωτάθλημα έχοντας κάνει break στο ΣΕΦ, η δική μου γνώμη που εκφράστηκε στον αέρα του Σπορτφμ 94,6 ήταν ότι «όποιος νικήσει την Κυριακή θα πάρει και το πρωτάθλημα». Πολύ δύσκολα θα υπάρξει επιστροφή για τον Παναθηναϊκό. Η ευκαιρία που είχε χάθηκε το βράδυ της Κυριακής στο μεγαλύτερο σουτ της καριέρας του Βασίλη Σπανούλη.
Το σουτ που είναι… πάνω από την παράβαση που προηγήθηκε. Διότι βήματα έγιναν, δεν υπάρχει αμφιβολία, ακόμα κι αν ρωτήσεις τους διαιτητές του αγώνα. Όπως φάουλ ήταν και πάνω στον Σκούνι Πεν τον Ιούνιο του 2007. Αλλά λάθη γίνονταν και θα γίνονται. Το θέμα είναι αν θεωρεί κανείς πως υπάρχει πρόθεση. Υπάρχει; Μόνο τρελός θα το έλεγε… Να το θέσω και αλλιώς. Εσύ φίλε αναγνώστη αν ήσουν διαιτητής θα έδινες βήματα; Μήπως θα έδινες τότε φάουλ που κρίνει τίτλο στο κέντρο του γηπέδου; Σοβαρά τώρα… Διότι εκτός από το γράμμα του νόμου, υπάρχει και το πνεύμα.
Η σουτάρα του Σπανούλη, υπό τις συνθήκες της τέλειας άμυνας του Καλάθη, της κακής απόδοσης του συνολικά στα δύο πρώτα ματς, της πίεσης χρόνου, της κακής ψυχολογίας που υπήρχε μετά το σουτ του Διαμαντίδη θα μείνει στην ιστορία. Και σε συνδυασμό με το τρίποντο του Διαμαντίδη που έμοιαζε με τον τέλειο επίλογο της χρυσής πορείας του στο μπάσκετ έφτιαξε ένα σκηνικό μυθικό, ανεπανάληπτο. Από αυτά που θα διηγούνται κάποιοι στα παιδιά τους και τα παιδιά θα ζητάνε το βίντεο για… επιβεβαίωση ότι δεν πρόκειται για παραμύθι.
Είναι τιμή μας που τους βλέπουμε πάνω στο παρκέ, κάποτε σαν συμπαίκτες, τώρα σαν αντιπάλους. Διότι αποτελούν θρύλους του μπάσκετ και πολυτέλεια για την Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων να έχει τέτοιους αθλητές.
Είναι όμως και… πολυτέλεια συνολικά του ελληνικού αθλητισμού να έχει στις τάξεις του τέτοιο σπορ, που παίζεται με αυτόν τον τρόπο και σε τέτοιο επίπεδο! Να γίνονται λάθη από διαιτητές και όλοι να στέκονται στους παικταράδες. Να μην υπάρχει καμία καχυποψία ότι το λάθος είναι… ανθρώπινο σαν του ποδοσφαίρου, αλλά πραγματικά ανθρώπινο. Αν θεωρείται τελικά λάθος ένα τέτοιο non call στο φινάλε. Έτσι πρέπει να είναι τα σπορ! Με πρωταγωνιστές τους αθλητές, τους προπονητές και τους διαιτητές να βάζουν το αλατοπίπερο της συζήτησης κι όχι να είναι το κυρίως πιάτο.
Ο Ολυμπιακός δικαίως πανηγυρίζει για μία νίκη-παραπάνω από μισό τίτλο. Είναι όμως, και μια νίκη του μπάσκετ διότι επιβεβαιώνει ότι εδώ το μόνο «σύστημα» που μπορεί να σου δώσει τον τίτλο είναι αν έχεις την καλύτερη ομάδα.
ΥΓ. Θέλω να πιστεύω ότι το πρωί της Δευτέρας, όταν ο κουρνιαχτός θα έχει καθίσει, η ΚΑΕ Παναθηναϊκός θα ξεχάσει οποιαδήποτε σκέψη, όχι για την ένσταση, όσο για την ακραία σκέψη, έστω και πάνω στην τούρλα της Κυριακής, να μην κατέβει στο Φάληρο αν δεν δικαιωθεί. Δεν το έχει ανάγκη κι απ’ όσο διαπιστώνω, δύσκολα θα βρει υποστηρικτές..
