Δηλώσεις που προκαλούσαν. Συμπεριφορές στα παρκέ που εκνεύριζαν. Συναθλητές του που δεν άντεχαν άλλο τον τρόπο του. Τσαμπουκάδες με το παραμικρό χωρίς να υπάρχει λόγος. Κάποτε μέχρι και με συμπαίκτη του εκείνο τον καιρό στον Ολυμπιακό (Καββαδά).
Αυτός ήταν ο Δημήτρης Αγραβάνης, αυτός παραμένει. Ένα ταλέντο μπασκετικό που αδικεί συστηματικά τον εαυτό του. Τελευταία του «παράσταση» ο έξαλλος πανηγυρισμός ενός καλαθιού που συνοδεύτηκε κι από φάουλ. Σε ματς που ήταν έτσι κι αλλιώς πολλά με… πολλά. Ο σκληροτράχηλος Προμηθέας δεν εμφανίστηκε ποτέ στη σειρά με τον Ολυμπιακό. Όχι πως θα απειλούσε την ομάδα του Μπαρτζώκα, απλά θα μάζευε κάπως την έκταση σκορ των ηττών.
Τα «βέλη» προς τον Αγραβάνη αυτή τη φορά, προέρχονται από την πλευρά που τον αποθέωνε. Όχι μόνο την εξαετία που ήταν εκεί (2013-2019) αλλά και μετά που πήγε στον Προμηθέα. Αποθεωνόταν ως πρώτος μάγκας όταν νικούσε τον Παναθηναϊκό και έλεγε μπράβο στον εαυτό του. Αποθεωνόταν όταν έκανε δηλώσεις ή ξεσήκωσε χαλασμό για τις διαιτησίες. Αποκορύφωμα οι χυδαίες ύβρεις προς τους διαιτητές στον πρώτο αγώνα των μικρών τελικών με την ΑΕΚ την περασμένη σεζόν. Αποθεωνόταν όταν αυτός κι ο Μπόγρης ανοιχτά τα έβαλαν με μια επαγγελματική απόφαση συναθλητή και μέχρι τότε συμπαίκτη τους (Παπαπέτρου), τη στιγμή που παίκτες όπως ο Πρίντεζης ή ο Σπανούλης δεν έλεγαν κουβέντα.
Ο Αγραβάνης είναι ένα παιδί που ανδρώθηκε μπασκετικά στον Ολυμπιακό. «Ποτίστηκε» με τη λογική του για όλα φταίει η διαιτησία, η ΕΟΚ του Βασιλακόπουλου, οι πάντες με (μας) κυνηγούν. Αντιδρούσε, έβγαζε περιττό τσαμπουκά όχι σε αγωνιστικό επίπεδο και τον χειροκροτούσαν. Του έλεγαν μπράβο, του χτυπούσαν την πλάτη.
Αυτό διαμόρφωσε τον μπασκετικό του χαρακτήρα. Από τότε που ήταν μικρότερος, μέχρι και τώρα. Δεν πρόκειται να αλλάξει. Είναι το λιγότερο περίεργο το γεγονός πως σηκώθηκε τόση σκόνη απ’ τα Μέσα που εκφράζουν τον Ολυμπιακό. Ή ακόμη και για το γεγονός πως βίωσε τέτοια αποδοκιμασία απ’ τον κόσμο στο ΣΕΦ επειδή πανηγύρισε έντονα ένα καλάθι του.
Μέχρι και τον Μπαρτζώκα ρώτησαν για το θέμα. Αυτά για έναν παίκτη που επί σειρά ετών αποθεωνόταν απ’ τον κόσμο, προστατευόταν από τους δημοσιογράφους που τώρα τον δείχνουν με το δάχτυλο για έναν πανηγυρισμό και μέχρι πρότινος «δεν φταίει το παιδί αντιδρά για αυτά που βλέπει και βιώνει».
Δυστυχώς το κακό έγινε σε επίπεδο μπασκετικού χαρακτήρα του Αγραβάνη, το διάστημα που ήταν στον Ολυμπιακό. Τότε που κανείς δεν γιούχαρε τη συμπεριφορά του για να αντιληφθεί πως πρέπει να αλλάξει. Εξυπηρετούσε μια συνολική πολιτική, κάνοντας στην ουσία κακό στον μπασκετικό εαυτό του.
Ήταν οπαδός του Ολυμπιακού κι επένδυσε πάνω σε αυτό για να χτίσει την καριέρα του. Ενώ είχε όλο το ταλέντο για να επενδύσει απλά και μόνο στα στοιχεία του. Ο οργανισμός του Ολυμπιακού θέριεψε τον Αγραβάνη κι απλά τώρα που είδε το θηρίο να στρέφεται εναντίον του, ένιωσε προδομένος. Δεν θα έπρεπε. Ο Αγραβάνης είναι ο ίδιος. Θα πει κανείς «και στον Σλούκα δεν έβριζαν τη μητέρα του επειδή πανηγύρισε ένα κρίσιμο τρίποντο στο ΣΕΦ;». Κι ύστερα τον υποδέχθηκαν πίσω μετά βαιων και κλάδων. Συμβαίνουν αυτά και στις καλύτερες οικογένειες.
Στην πιο δημιουργική ηλικία πάντως ο Αγραβάνης και ελλείψει άλλων ικανών τεσσάρων θα έπρεπε να είναι μήλο της έριδος ανάμεσα στους αιώνιους. Και τελικά είναι ανεπιθύμητος και στο ΣΕΦ και στο ΟΑΚΑ. Αυτό Δημήτρη αξίζει μπράβο στον εαυτό σου;
