Η επιστροφή του Ολυμπιακού στους τίτλους, έπειτα από έξι χρόνια ξηρασίας και μετά τη διετή “αποστασιοποίηση” του με τον οικειοθελή υποβιβασμό στην Α2 κατηγορία είναι κρίμα να επισκιάσει την πρωτοφανή -για τα ελληνικά δεδομένα- ατμόσφαιρα που επικράτησε στο φάιναλ-φορ που επανήλθε στο ελληνικό μπάσκετ ύστερα από 18 χρόνια. Αλλά και η γιορτή που βιώσαμε στα “Δύο Αοράκια” του Ηρακλείου, με φιλάθλους των Αιωνίων να φωτογραφίζονται αγκαλιά (βλέπω τις photo και τσιμπιέμαι…) και να παραμένουν στην ίδια κερκίδα μέχρι και την απονομή του κυπέλλου, είναι άδικο να επισκιάσει την πειστική νίκη των Ερυθρολεύκων στον μεγάλο τελικό και την κατάκτηση του πρώτου τίτλου που είχαν να διεκδικήσουν ερχόμενοι από την Α2. For the record που λένε και στα χωριά μας, καταγράφεται και ο πρώτος τίτλος που κατακτά νεοφώτιστη ομάδα, που μπορεί να γίνει και η πρώτη νεοφώτιστη που κατακτά νταμπλ. Έως τους τελικούς έχουμε όμως μια ζωή να διανύσουμε και ας μείνουμε στα γεγονότα του τριημέρου στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Θα αρχίσω με το αγωνιστικό και τη σπουδαία νίκη της ομάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα, που έδωσε στους Ερυθρόλευκους το 10ο κύπελλο στην ιστορία του Ολυμπιακού. Η στρατηγική που ακολούθησε ο Παναθηναϊκός και η εκπληκτική ποιότητα του Νεμάνια Νέντοβιτς έκαναν τους Πράσινους κυρίαρχους του παιχνιδιού για περίπου 25 λεπτά, αλλά η έλλειψη εναλλακτικών επιλογών, η κακή αμυντική απόδοση των “πρωτοκλασάτων” και ίσως (κρίνοντας εκ των υστέρων) μια λάθος διαχείριση του rotation έφεραν τον Παναθηναϊκό σε σημείο να μην μπορεί να αντισταθεί στην ορμή του Ολυμπιακού.
Το πλάνο του Δημήτρη Πρίφτη, που αυτή τη φορά δεν επέλεξε να “παίξει με το μυαλό” των Ερυθρολεύκων χρησιμοποιώντας άμυνες χώρου (ζώνης), ήταν ο περιορισμός του Κώστα Σλούκα. Σαντ Ρος, Μποχωρίδης και (λίγο) Ουάιτ που βρέθηκαν απέναντι στον διεθνή πόιντ-γκαρντ είχαν αποστολή να κλείσουν τον αγαπημένο αριστερό διάδρομο του Σλούκα, οδηγώντας τον δεξιά. Το κατόρθωσαν και ο Ολυμπιακός στην επίθεση αρχικά βραχυκύκλωσε και μετά “μπλοκαρίστηκε” όταν ο Μπαρτζώκας τράβηξε στον πάγκο τον Τάιλερ Ντόρσεϊ, που ήταν “καυτός” στην πρώτη περίοδο.
Το σκηνικό άλλαξε μετά το 59-47 του 25’, όταν οι Ερυθρόλευκοι έπαιξαν τα… ρέστα τους με την άμυνα τους και ο Παναθηναϊκός έχασε το “καθαρό μυαλό”, εμφανίζοντας κενά στην άμυνα του. Κυρίως από τους παίκτες που τους χρειαζόταν στην επίθεση. (ένα close out του Νέντοβιτς σε ταχύτητα περπατήματος έδωσε στον Ντόρσεϊ εύκολο τρίποντο κι έκανε τον Πρίφτη να αντιδράσει αυθορμήτως με χειρονομία παράκλησης προς τον Σέρβο σταρ, μια “αδιαφορία” του Μέικον να κάνει “μπλοκ-άουτ” στον Βεζένκοφ έδωσε στον παίκτη του Ολυμπιακού ένα εύκολο φόλοου)
Από την άλλη μεριά η αλλαγή που ζήτησε και ο ίδιος ο Σλούκας και το 3ο φάουλ του Φαλ, οδήγησαν τον Μπαρτζώκα να επιλέξει 5αδα “κομάντο” και να τελειώσει το ματς με αυτή, πλην μιας αλλαγής με τον Φαλ.
Το σχήμα Ουόκαπ, Ντόρσεϊ, ΜακΚίσικ, Βεζένκοφ και Μάρτιν έκανε την άμυνα των νικητών άγρια! Επιθετική και συμπαγής, κλείνοντας στους παίκτες του Πρίφτη τον ορίζοντα τους. Ο Νέντοβιτς είχε κουραστεί, ο Πρίφτης προτίμησε να χρησιμοποιήσει τον Λευτέρη Μποχωρίδη και οι Πράσινοι που δεν είχαν post-up παιχνίδι αλλά και δεν αξιοποίησαν ούτε ένα από τα επιθετικά ριμπάουντς του Γιώργου Παπαγιάννη, έκαναν ιστορικό ρεκόρ με 0/15 σουτ! Έξι πόντοι η φτωχή παραγωγή τους στην τελευταία περίοδο, όλοι από τη γραμμή των 4,5 μέτρων.
Το κρεσέντο του Ντόρσεϊ στην επίθεση, η συνέπεια του κορυφαίου κατ’ εμέ του αγώνα Σάσα Βεζένκοφ και η κακή άμυνα του Παναθηναϊκού (δύο κακές άμυνες του Κασελάκη που διακρίνεται για την αμυντική προσήλωση του, η μία σε επαναφορά, μια έλλειψη επικοινωνίας των Γιόβιτς-Έβανς μπροστά στον -αλήθεια είναι όχι καλό στο μακρινό σουτ- Ουόκαπ έδωσαν το 3π που σημείωσε) πρόσφεραν στην ομάδα του Μπαρτζώκα λύσεις στην επίθεση και δικαίως οι Ερυθρόλευκοι, που ήταν πιο πολλοί, πήραν τη νίκη που τους έδωσε το 10ο κύπελλο και μαζί την αυτοπεποίθηση και την καλή ψυχολογία για να συνεχίσουν μακριά από εσωστρέφεια, στην οποία πιθανότατα θα βυθίζονταν σε περίπτωση ήττας.
ΓΙΟΡΤΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!
Κι αν τα τελευταία χρόνια δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τον Ολυμπιακό πάνω στο βάθρο του νικητή, την ατμόσφαιρα που βιώσαμε στα “Δύο Αοράκια” δεν την έχουμε ζήσει ξανά στην Ελλάδα. Ποτέ!
Σε χώρο που κυριαρχούν ύβρεις, καπνογόνα, ανταλλαγή φωτοβολίδων (με τραυματισμούς παικτών ενίοτε), διπλά δίχτυα προστασίας, πλέξιγκλας στους πάγκους και έχουν βγει ακόμη και μαχαίρια, χθες είχαμε πρωτοφανή αθλητικό πολιτισμό!
Η βούληση του νέου προέδρου της ΕΟΚ, Βαγγέλη Λιόλιου να επαναφέρει το φάιναλ-φορ και να διαχειριστεί η Ομοσπονδία την διάθεση των εισιτηρίων δικαιώθηκαν πλήρως και η επιτυχία του εγχειρήματος πιστώνεται στον διάδοχο του Γιώργου Βασιλακόπουλου, επί ημερών του οποίου μοιρολατρικά ομολογούσαμε την ανικανότητα (ως συντεταγμένη πολιτεία) να αντισταθούμε στη βία και τον χουλιγκανισμό, διοργανώνοντας μονό τελικό για 800-1000 κουκουλοφόρους!
Ειδικά η εικόνα της Κυριακής προκαλεί μεγάλη αισιοδοξία για το μέλλον και η απόφαση του Βαγγέλη Λιόλιου για διοργάνωση φάιναλ-έιτ, ενθουσιασμό. Χρόνια υποστηρίζω ότι εν προκειμένω οι πολλοί είναι όσοι ήταν στον τελικό και οι λίγοι τους έχουν αποκλείσει!
Εύχομαι να είναι η αρχή μιας νέας εποχής και να διεξάγονται οι αγώνες σε συνθήκες κανονικότητας και αθλητικού πολιτισμού.
Ωστόσο θα μου επιτρέψετε το καλάθι που θα κρατήσω για το μέλλον να είναι μικρό και να κάνω τέλος μια επισήμανση.
Θα διατηρήσω μια επιφύλαξη, διότι δεν λησμονώ πως οι συνθήκες και η συγκυρία ήταν… ευνοϊκή για την επιτυχία του εγχειρήματος της ΕΟΚ. Βρισκόμαστε σε εποχή πανδημίας από τη μία και από την άλλη έχουμε ζήσει ένα πανελλήνιο σοκ από τη δολοφονία του 19χρονου Άλκη. Το βάρος της ευθύνης τυχόν επεισοδίων και ο φόβος γενικής κατακραυγής σε περίπτωση που είχαμε κάποιο περιστατικό, ίσως να λειτούργησαν ανασταλτικά για τις ομάδες και την επιλογή των φιλάθλων, τα στοιχεία των οποίων έδωσαν στην ΕΟΚ για εισιτήρια.
Μάλιστα, σύμφωνα με όσα λένε από την Ομοσπονδία, ήταν σχεδόν 100 τα άτομα, που κατόπιν του ελέγχου από την Αστυνομία αποκλείστηκαν από το γήπεδο τις δύο ημέρες. Αντιδράσεις για τα «παιδιά που είχαν λευκό ποινικό μητρώο» (αλλά στα αρχεία της Αστυνομίας είχαν εμπλοκή σε 3-4 επεισόδια) και «δικαιούνται να υποστηρίξουν την αγαπημένη ομάδα τους για την οποία έκαναν ολόκληρο ταξίδι έως την Κρήτη», σημειώθηκαν αλλά κάμφθηκαν εύκολα. Αν ήταν συνειδητή πράξη μπορούμε να αισιοδοξούμε για το μέλλον. Αν ήταν λόγω απότοκο της δολοφονίας του Άλκη, τότε είναι πιθανό να ζήσαμε ένα διάλειμμα μέχρι να στεγνώσει το αίμα του 19χρονου…
Η επισήμανση είναι πως είτε έτσι, είτε αλλιώς, χρειάζεται η συνδρομή των ΚΑΕ για να εγκαθιδρυθεί ο υγιής πολιτισμός στα ελληνικά γήπεδα. Βούληση, οργάνωση και δουλειά από την ΕΟΚ και την Αστυνομία, και βοήθεια από τις ομάδες.
ΥΓ1: Η θέση μου για τη διαιτησία είναι πάγια και δεν αλλάζει. Πολλώ δε μάλλον σε ματς που μια ομάδα έχει 0/15 σουτ σε μια περίοδο.
ΥΓ2: Ο Γιώργος Παπαγιάννης έχει βελτιωθεί σημαντικά, αλλά η ποιότητα του, το size του, τα προσόντα του “απαιτούν” να δουλέψει περισσότερο το σώμα του για να μην αδικήσει τις προοπτικές του. Έκανε εξαιρετικό ματς στον τελικό, αλλά πήρε 6 επιθετικά ριμπάουντς και δεν σημείωσε ένα καλάθι έπειτα από κάποιο από αυτά. Δεν κοίταξε καν το καλάθι, έβγαλε όλες τις φορές τη μπάλα έξω. Σε μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό, που δεν έχει πολλά σημεία αναφοράς το σκορ από το low-post ή έστω έπειτα από επιθετικό ριμπάουντ είναι βάλσαμο.
ΥΓ3: Ο Γιώργος Μπαρτζώκας κράτησε την ίδια 5αδα (πλην της χρησιμοποίησης του Φαλ) σε όλο το τελευταίο 12λεπτο. Στα τελευταία 100-120 δευτερόλεπτα που ο ΠΑΟ έκανε την απέλπιδα προσπάθεια πιέζοντας ρίσκαρε και δεν έβαλε έναν ακόμη χειριστή, τον Σλούκα (που είναι και εύστοχος στις βολές). Δεν του κόστισε πάντως. Αλλά καλό είναι να καταθέτουμε τις απόψεις μας και όταν το αποτέλεσμα είναι θετικό για τον όποιον προπονητή/παίκτη/ομάδα.
