Το τι φταίει για την ήττα της Εθνικής ομάδας από τη Μεγάλη Βρετανία, είναι κυρίως μπασκετική ανάλυση. Έλλειψη «χημείας» της ομάδας η οποία αναγκάζεται να πηγαίνει με διαφοροποιημένο ρόστερ στα «παράθυρα». Ενώ δεν είχε ούτε τον προπονητή της καλά-καλά. Αυτά αρκούν για να χάσει η Ελλάδα απ’ τη Μεγάλη Βρετανία; Μάλλον όχι. Σαφώς και δεν ήρθε η καταστροφή, αλλά πρέπει το ελληνικό μπάσκετ να σταθεί σε αυτό το αποτέλεσμα.
Το ελληνικό μπάσκετ στο σύνολό του. Όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και διοικητικά. Τους τελευταίους μήνες, βιώνουμε την κατάσταση του «έφυγαν οι… κακοί λύθηκαν τα προβλήματα». Όπου «κακοί» αυτοί που έφεραν κι επιτυχίες στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και μάλιστα σπουδαίες. Για να μην ξεχνιόμαστε. Κάνοντας φυσικά λάθη, γι’ αυτό και υπήρξε το κλείσιμο ενός σημαντικού διοικητικού κύκλου.
Η νέα εποχή λοιπόν, άρχισε δυναμικά. Σε ποιο επίπεδο όμως; Αυτό της διαφήμισης μέχρι τώρα. Αυτό των λόγων και όχι των έργων. Μα, μπορούν να γίνουν τα έργα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα; Εννοείται πως όχι.
Απλά το μπάσκετ δεν έχει καμία ανάγκη τη διαφήμιση. Δε χρειάζεται να πανηγυρίζει ξαφνικά όλη η Ελλάδα επειδή θα αλλάξουν τα γραφεία της ΕΟΚ. Δε χρειάζεται να πανηγυρίζουν οι πάντες επειδή θα διεξαχθεί στο Ηράκλειο η τελική φάση του κυπέλλου. Ας δούμε πρώτα το πώς θα πάει η διοργάνωση στην περιφέρεια του Λευτέρη Αυγενάκη (συμπτωματικό) και μετά κρίνουμε.
Η Εθνική μπήκε σε αυτόν τον άτσαλο χορό εξελίξεων. Η λογική είναι «να αλλάξουμε τα πάντα». Οκ, να τα αλλάξετε αν είναι για καλό. Όμως, σε τι βοηθά την Εθνική όπως αποδεικνύεται, το να διαφημίζεται το πόσο καλά διοικείται πλέον το μπάσκετ επειδή θέλει ο Ιτούδης να αναλάβει την επίσημη αγαπημένη; Παρότι ο άνθρωπος ήθελε και πριν απ’ την… αλλαγή.
Σε τι βοηθά το πανηγύρι επειδή Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός άφησαν από έναν παίκτη τους να ταξιδέψει στη Μεγάλη Βρετανία, αυτούς δηλαδή που πιθανότατα θα ήταν εκτός 12άδας στα ματς με Ζενίτ και Αρμάνι Μιλάνο αντίστοιχα.
Το μπάσκετ χρειάζεται κινήσεις. Χρειάζεται πράξεις. Χρειάζεται έργα. Όχι λόγια που σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα εκθέτουν τη νέα τάξη πραγμάτων στο άθλημα. Όπως το περίφημο για το κλάμα των παιδιών, που έχει μετατραπεί σε ατάκα χιουμοριστική στις συζητήσεις φιλάθλων, μετά τις διαιτησίες του τελευταίου καιρού.
Ο κόσμος που αγαπά το μπάσκετ, έχει ένα φόβο. Μήπως η αλλαγή μετά από τόσα χρόνια, προέκυψε για να πάρει συγκεκριμένη πλευρά κάποιου είδους… εκδίκηση. Αυτό για να αποδειχθεί πως δεν ισχύει, θέλει έργα. Όχι ωραία λόγια. Καλά τα λένε οι πάντες. Το πώς και τι κάνουν είναι το θέμα.
Ας αφήσουμε λοιπόν τα γύρω-γύρω. Ας αφήσουμε τις… επιδείξεις. Στη Θεσσαλονίκη για παράδειγμα, έχουμε πλέον σημαντικό αγώνα, επειδή τίποτα δεν είναι εύκολο. Δεν είναι μια αναμέτρηση που έρχεται απλά να «δέσει» τα… happenings που έχει ετοιμάσει και διαφημίζει εδώ και μέρες η ΕΟΚ. Ωραία κι αυτά, αλλά σε δεύτερη και τρίτη μοίρα.
Τίποτα δεν έρχεται εύκολα. Τίποτα δεν επιτυγχάνεται τυχαία. Η λογική του «έλα μωρέ, εδώ η Εθνική με την προηγούμενη ΕΟΚ περνούσε… αέρα τα προκριματικά, τώρα θα σκαλώσουμε;», είναι απλά καταστροφική. Το μπάσκετ θέλει σοβαρότητα, αλλαγή στα κακώς κείμενα που δεδομένα υπάρχουν. Όχι απλά να τα εξελίξουμε αλλά να μην τα εξαφανίσουμε. Κάτι που δυστυχώς βλέπουμε μέχρι τώρα σε όλους τους τομείς του μπάσκετ.
Είναι νωρίς. Όντως τίποτα δεν αλλάζει σε λίγους μήνες. Μη γίνει δικαιολογία όμως. Σε επίπεδο διαιτησίας, αντιμετώπισης διαιτητικών λαθών, κρίσης διαιτητικών λαθών, αντιμετώπιση Εθνικής ομάδας και διοργάνωσης όπως τα περίφημα «παράθυρα».
