Back 2(6) life!

Έχει τον τρόπο της η ζωή. Η μοίρα. Η τύχη. Ο Θεός. Ο καθένας μπορεί να επιλέξει τι και ποιος είναι εκείνος που έχει τον τρόπο του. Αντιθέτως με τα θρυλούμενα, δεν μπορείς να αποκωδικοποιήσεις τον τρόπο της. Σε επιβραβεύει τη στιγμή που το περιμένεις λιγότερο και επίσης τη στιγμή που το περιμένεις λιγότερο, σε χαστουκίζει. Ο περίφημος λόγος για τον οποίο όλα γίνονται είναι το τρίτο μεγαλύτερο μυστήριο στον κόσμο – πίσω από την Ατλαντίδα και το πότε ακριβώς συνωμοτεί το σύμπαν όταν θες κάτι πολύ. Ο Νεμάνια Νέντοβιτς το ξέρει καλά. Είναι αμέτρητες οι φορές που κάποιος τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια του, αμέτρητες οι φορές που έπρεπε να βρει δύναμη να επιστρέψει, αμέτρητες οι φορές που αντί για επιβράβευση πήρε απογοήτευση.

Η περυσινή σεζόν δεν ήταν εξαίρεση. Ήρθε στον Παναθηναϊκό αποφασισμένος. Πεισμωμένος. Θυμωμένος, σχεδόν. Είχε κουραστεί η συζήτηση γύρω από το όνομά του να αφορά περισσότερο τους τραυματισμούς του, παρά το ταλέντο του. Είχε κουραστεί από τα δύο χρόνια στο Μιλάνο, είχε κουραστεί να θεωρείται underachiever, είχε κουραστεί στην εξίσωση του κάθε συμβολαίου να υπάρχει πάντα η μεταβλητή των τραυματισμών. Εδώ, ήταν αλλιώς. Στον Παναθηναϊκό ένιωθε αλλιώς, στην Αθήνα ένιωθε αλλιώς και στο παρκέ; Εκεί κι αν ένιωθε αλλιώς!

Το ματς στην Γαλλία διεξήχθη στις 13 Ιανουαρίου του 2021. Είκοσι μέρες μετά, ο Σέρβος άσος υπέστη θλάση, και – ναι – στην αρχή ήταν λίγο διασκεδαστικό. Κυρίως γιατί έλειψε από το πρώτο κύμα κορωνοϊού που χτύπησε τον Παναθηναϊκό. Και μπορεί ο μυϊκός τραυματισμός να τον άφηνε έξω για καιρό, ωστόσο είναι πάντα καλύτερο να παλεύεις με εχθρούς που τους γνωρίζεις από εκείνους που δεν έχεις ιδέα τι μπορεί να σου προκαλέσουν. Αποδείχθηκε πώς είχε δίκιο που πανηγύριζε…

Στο στόμα της… αρκούδας!

Μέσα Απριλίου και ο Παναθηναϊκός ταξιδεύει στη Ρωσία. Ο Νεμάνια Νέντοβιτς έχει μόλις μερικές ημέρες που έχει επιστρέψει στο παρκέ. Ανάρρωσε από τη θλάση, αγωνίστηκε με την Αρμάνι, ταξίδεψε στο Κάουνας και τα προβλήματα ξεκίνησαν μετά τη διπλή αποστολή του τριφυλλιού με ΤΣΣΚΑ και Ζενίτ. «Σε εκείνο το ταξίδι άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά. Είχα απώλεια όσφρησης, αλλά ήταν και το μοναδικό μου σύμπτωμα. Δεν είχα κάτι άλλο», θα πει μετά από καιρό, όταν πια θα μπορεί να ξετυλίξει το κουβάρι της περιπέτειας που είχε περάσει, αλλά δεν είχε αφήσει ακόμα πίσω του.

Ο 30χρονος ήταν ο αθλητής που ποτέ δεν υπολογίζεις ότι μπορεί να έχει επιπτώσεις από τον ιό. Ήταν το μέσο παράδειγμα του κινήματος των αντιεμβολιαστών. Νέος, υγιής, δυνατός, με καλή φυσική κατάσταση και καθημερινή άσκηση. Ήταν εκείνος που νόσησε. Οι εξετάσεις στην καρδιά του έδειχναν πρόβλημα. Ξανά και ξανά και ξανά. Για μήνες υπήρξε φημολογία ότι δε θα μπορέσει να παίξει ξανά. Να προπονηθεί ξανά. Έπρεπε να ξεκουραστεί. Να κάτσει. Μα, γιατρέ… Μα, πώς; Μα, δε γίνεται… Επί μήνες η ίδια απάντηση. Επί μήνες, η ίδια διάγνωση.

«Οι τιμές των εξετάσεων που αφορούσαν την καρδιά έπρεπε να πέσουν και έτσι δεν μπόρεσα να βρεθώ ξανά στο παρκέ. Για την ακρίβεια ούτε καν να προπονηθώ, κάτι που ξεκίνησα να κάνω όπως σου είπα πριν από μερικές ημέρες. Ένιωθα μια πίεση στο στήθος όλη την ώρα και απλά περίμενα να βελτιωθούν τα νούμερα των εξετάσεων».

Πέρασαν ημέρες. Εβδομάδες. Μήνες. Ο Νεμάνια Νέντοβιτς έπρεπε να κάθεται και να βλέπει τη ζωή να τον προσπερνάει. Τη ζωή για την οποία πάλευε. Δεν ήταν ένας τραυματισμός, όπου ακόμα και στην αποκατάσταση νιώθεις ζωντανός, νιώθεις ενεργός. Ήταν ένα τίποτα. «Το πήγαινα μέρα με την μέρα. Ήθελα απλώς να είμαι καλύτερα. Όμως δυστυχώς δεν πρόλαβα να αγωνιστώ ως το τέλος της χρονιάς. Και σε μια τέτοια κατάσταση, όταν έχεις κορωνοϊό, δεν υπάρχει θεραπεία ή κάποιο φάρμακο ώστε να το ξεπεράσεις σύντομα. Το μόνο που χρειάζεται είναι ξεκούραση μέχρι να φύγει τελείως η φλεγμονή».

Δεν έπαιξε στον τελικό του κυπέλλου. Δεν έπαιξε στους τελικούς του πρωταθλήματος. Δεν μπόρεσε να παίξει στο Προολυμπιακό. Δε θα έπαιζε – κατά τα φαινόμενα – ούτε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αν η Σερβία έπαιρνε την πρόκριση. «Δε μπορούσα να κάνω τίποτα. Η κατάσταση μου, πλέον, είναι καλύτερη όμως πρέπει να ξεκουραστώ. Δεν μπορώ να προπονηθώ. Όταν ανακάμψω τελείως, θα πρέπει να επιστρέψω σιγά-σιγά».

Τα πρώτα καλά νέα ήρθαν τον Ιούλιο. Μετά από τρεις μήνες! Έπειτα από 90 μέρες απόλυτης πειθαρχίας στις εντολές των γιατρών. Και μπορεί οι αθλητές να ξέρουν να πειθαρχούν σε πολλά, αλλά όταν απαιτείς από εκείνους απραξία; Χειρότερο και από το κινέζικο βασανιστήριο της σταγόνας. Ο Νεμάνια Νέντοβιτς είχε ανανεώσει το συμβόλαιό του με τον Παναθηναϊκό. Ήταν σαν κάποιος να σταμάτησε ξαφνικά τις σταγόνες από το να πέφτουν στο μέτωπό του. Και την ίδια εποχή βρέθηκε κάποιος να του κλείσει επιτέλους τη βρύση που έσταζε…

«Πριν από μερικές ημέρες ξεκίνησα να εξασκούμαι με τον προπονητή φυσικής κατάστασης, ενώ έκανα και κάποιες επιπρόσθετες εξετάσεις με τον γιατρό. Από εδώ και στο εξής θα αρχίσω να γυμνάζομαι περισσότερο, θα προπονούμαι, ενώ έχω μπροστά μου έναν μήνα ώστε να είμαι έτοιμος με την έναρξη της προετοιμασίας ενόψει της νέας σεζόν».

Στις 18 Σεπτεμβρίου επέστρεψε ξανά σε αγώνα. Έπειτα από πέντε μήνες. Πάτησε παρκέ. 7.24 στο πρώτο δεκάλεπτο ήταν. Αποθεώθηκε. Τι έκανε και τι δεν έκανε εκείνο το βράδυ απέναντι στην Παρτιζάν μικρή σημασία έχει. Είναι από τις λίγες περιπτώσεις που μετράει το τι είπε… Ή, ορθότερα το τι έγραψε μετά.

«Το πιο όμορφο συναίσθημα στον κόσμο. Δώστε μου λίγο χρόνο και θα δείτε τον Νέντοβιτς που βλέπατε πέρσι».