Έπειτα από μια σειρά αγώνων στους οποίους ο Παναθηναϊκός με την αγωνιστική εικόνα του προκαλούσε από προβληματισμό μέχρι απογοήτευση, ήρθε το ματς με την Έφες να προσδώσει αισιοδοξία. Ειλικρινά αν έγραφα κείμενο μετά το ματς του Σαββάτου με την Παρτίζαν θα με εξέθετε το παιχνίδι της επόμενης ημέρας, με την Έφες και το καταθέτω ως άλλη μια απόδειξη πως είναι πολύ νωρίς για κρίσεις.
Προφανώς ο Παναθηναϊκός δεν είναι για… υποβιβασμό από την Euroleague. Ειδικά και με τον κόσμο στον πλευρό του, έστω κι αν τα περιοριστικά μέτρα της Κυβέρνησης προς το παρόν τον περιορίζουν έως τους 8.000 θεατές. Δεν είναι όμως και για final-4 επειδή νίκησε την πρωταθλήτρια Ευρωλίγκας, χωρίς τους Λάρκιν, Σίμον, Σίνγκλετον, Πλάις.
Δεν έχει καμία σημασία το αποτέλεσμα. Εκείνο που μετράει είναι η αγωνιστική εικόνα, τα “δίδυμα”, οι συνεργασίες, τα σημεία αναφοράς που μπορεί να βρει στο παιχνίδι της μια ομάδα, η αμυντική λειτουργία, η καθημερινή βελτίωση της.
Στο ματς με την Έφες λοιπόν, ο Παναθηναϊκός, που αναμφίβολα έχει αδυναμίες και κενά, έδειξε πως βρίσκεται σε σωστό δρόμο.
Ας εξηγήσω το γιατί, σημειώνοντας αρχικά τα όσα (σημαντικά) είδα να προσθέτει την Κυριακή στο παιχνίδι του:
- Προφανώς δεν ανακαλύπτω την Αμερική αναφέροντας τον Νεμάνια Νέντοβιτς. Ο Σέρβος είναι ότι ποιοτικότερο έχει να επιδείξει το ρόστερ του Παναθηναϊκού, με ότι αυτό συνεπάγεται. Όμως χρειάζεται χρόνο για να φτάσει στα στάνταρ του. Έκανε δύο air-ball, αλλά από την άλλη σημείωσε δύο “μεγάλα” καλάθια (ένα γκολ-φάουλ από τα 6μ75), με τα οποία έδειξε την αξία του. Όσο επιστρέφει ο Ν.Ν., τόσο θα ανεβαίνει το αγωνιστικό επίπεδο του ΠΑΟ.
- Ο Ντάριλ Μέικον (κυρίως στο 1ο δεκάλεπτο) άλλαξε στην επίθεση το mindset του, αναζητώντας πρώτα τη δημιουργία. Έστησε (σχεδόν μόνο) πλαϊνά p’n’r κυρίως με τον Φλόιντ και έβγαλε παιχνίδι που εφόσον το εμπεδώσει θα κάνει και τον Παναθηναϊκό και τον ίδιο, πιο απειλητικούς για την αντίπαλη άμυνα. Ο Μέικον έχει χάρισμα στο σκοράρισμα και είναι φανερό πως η πρώτη επιλογή του είναι να πάει στο καλάθι. Ο ΠΑΟ και ο Πρίφτης θέλουν να τον πείσουν να σκέφτεται περισσότερο την πάσα, την οποία διαθέτει, παρά το σκοράρισμα. Στο πρώτο δεκάλεπτο το έπραξε, στα επόμενα δύο δεν ήταν καλός και στο τελευταίο πρωταγωνίστησε με τον τρόπο που λατρεύει. Μετά το 70-64, στο διάστημα 35-40, όλοι οι πόντοι του ΠΑΟ ήταν δικοί του (2/2β, 2/2τρ και ένα δίποντο που του “έκλεψε” ο Φλόιντ καρφώνοντας τη μπάλα πριν πέσει στο διχτάκι έπειτα από αναπήδηση στη στεφάνη). Όμως το αισιόδοξο είναι ότι έστησε pick’n’roll και μοίρασε τη μπάλα (8 ασιστ).
- Η επιστροφή του… εξαφανισμένου Γιώργο Παπαγιάννη! Με το ρόστερ του Παναθηναϊκού η δράση για τον Έλληνα διεθνή σέντερ δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δεν έχει Καλάθη να τον “ταΐζει” με λόμπες στα 2-3 μέτρα από το καλάθι, δεν έχει τρίποντο από τα 4αρια και όσο ήταν και ο Νέντοβιτς εκτός, δεν έχει γενικώς 3π για να ανοίγει ο χώρος. Την Κυριακή όμως ο Κέντρικ Πέρι έβαλε τον Παπαγιάννη στο παιχνίδι. Για την ακρίβεια προηγήθηκε ένα… παράπονο του Έλληνα σέντερ στον Αμερικανό για την τελευταία φάση της α’ περιόδου και όταν οι ομάδες γύρισαν στο παρκέ για τη 2η περίοδο ο Πέρι του έδωσε τρεις φάσεις και έκανε τρία καρφώματα (η 2η δεν ήταν πάσα, αλλά τελείωσε ο Αμερικανός τη φάση και ο Παπαγιάννης πήγε στο επιθετικό και με φόλοου κάρφωμα σκόραρε). Έκανε και 4 τάπες στην άμυνα και είδαμε ξανά τον παλιό καλό Παπαγιάννη. Για να είναι επιδραστικός χρειάζεται παίκτη να του πετάει τη μπάλα για να καρφώσει. Πρέπει να το κάνουν ο Πέρι, ο Μέικον, ο Νέντοβιτς και όποιος άλλος είναι στο παρκέ, ή να αποκτηθεί παίκτης που θα έχει έφεση σε αυτό το παιχνίδι.
- Ο Σαντ Ρος, απεγκλωβισμένος από τον ρόλο του πόιντ-γκαρντ είναι η μεγαλύτερη πολυτέλεια που μπορεί να έχει ο Παναθηναϊκός. Είναι ένας εκπληκτικός παίκτης. Πολυσύνθετος, πολυδιάστατος. Στην επίθεση δεν κάνει τίποτα τέλεια, αλλά κάνει πάρα, μα πάρα, πολλά, αρκετά καλά ή πολύ καλά. Μπορεί να παίξει από 1 έως το 3 και στην άμυνα παντού. Μπορεί να δημιουργήσει, να πάει στο καλάθι, να σουτάρει. Κολλάει παντού και πάντα.
Από εκεί και πέρα τα θετικά του εφετινού Παναθηναϊκού
- Θα είναι ξανά δίπλα του, ο “φύλακας άγγελος” του, το ΟΑΚΑ. Η δύναμη του ΟΑΚΑ δεν συγκρίνεται. Η ώθηση που δίνει στην ομάδα του ΠΑΟ, αλλά και η επίδραση που έχει στον αντίπαλο είναι μοναδική. Είναι ίσως το γήπεδο που προκαλεί το μεγαλύτερο δέος και την μεγαλύτερη πίεση στον αντίπαλο. Από τον παλμό του, την ιστορία του αλλά κι από το πως “πλακώνει” τους παίκτες.
- Η άμυνα του. Ο Πρίφτης επέλεξε ρόστερ που θα “δαγκώνει”. Οι 7-8 παίκτες είναι “μπουλντογκ” που δαγκώνουν. Για να εκμεταλλευτεί την αθλητικότητα, τη δύναμη και την ενέργεια των παικτών του, ο Έλληνας προπονητής έχει βάλει και άμυνες zone-press σε όλο το γήπεδο, με τους ψηλούς (Ουάιτ, Έβανς ή και Φλόιντ) να είναι μπροστά ώστε να δυσκολεύουν την κυκλοφορία της μπάλας και να τροχίζουν τα δευτερόλεπτα των αντιπάλων.
- Η ηγετική ικανότητα και η ποιότητα του Ιωάννη Παπαπέτρου. Ο αρχηγός του ΠΑΟ δεν αγωνίστηκε στον τελικό του 3ου “Παύλος Γιαννακόπουλος” αλλά στα φιλικά έδειξε πως μπήκε στη νέα σεζόν από εκεί που σταμάτησε την προηγούμενη.
Στα αρνητικά, που πρέπει να “κρύψει” είτε με τη δουλειά, είτε με “τρικ”, είτε με αλλαγές (στο μέλλον):
- Είναι σαφές ότι στερείται ενός καθαρού πόιντ-γκαρντ. Η καθυστερημένη ένταξη του Νέντοβιτς στο rotation και το χαμένο έδαφος που έχει ο Σέρβος, “μπερδεύουν” ακόμη περισσότερο την αξιολόγηση των περιφερειακών. Μπορεί ο Μέικον μαζί με τον Νέντοβιτς (δίδυμο που αγωνίστηκε περισσότερο από τα άλλα: Μέικον-Σαντ Ρος, Πέρι-Σαντ Ρος, Πέρι-Νέντοβιτς, Πέρι-Μποχωρίδης, Μποχωρίδης-Μέικον, ενώ στο τελευταίο 6λεπτο δοκιμάστηκε το Πέρι-Μέικον, που στερειται ύψους αλλά προσφέρει λύσεις στην επίθεση) να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις και να συνεργαστούν καλά; Μπορεί ο Πέρι να παίξει μαζί με τον Μέικον; Είναι σε θέση ο Πέρι να δίνει λόμπες στον Παπαγιάννη ώστε να έχει ο ΠΑΟ ένα ακόμη σημείο αναφοράς στην επίθεση; Αυτά προφανώς θέλει να αξιολογήσει ο Πρίφτης, ώστε -όπως είπε και στην παρουσίαση του νέου πρωταθλήματος της Basket League- να δει τις οικονομικές δυνατότητες που υπάρχουν για μια προσθήκη στο προσεχές διάστημα.
- Καθόλου low-post παιχνίδι από τους ψηλούς. Μπορεί μόνο ο Καββαδάς, που όμως έχει αδυναμία στην άμυνα και για αυτό θα βλέπουμε να το ποστάρει τους αντιπάλους του κυρίως στην Α1. Ο Παπαγιάννης δεν έχει ατού το post-up. Φλόιντ, Ουάιτ και Έβανς δεν έχουν post-up, το οποίο δίνει πολλές λύσεις στο σετ παιχνίδι. Το προσφέρει μόνο ο Παπαπέτρου και έχει τη “ψυχή” και προφανώς το έχει δουλέψει να το δίνει ο Κασελάκης. Λόγω αυτής της αδυναμίας, σπανίως βλέπεις στον ΠΑΟ την πάσα που ανεβάζει το ποσοστό ευστοχίας από τα 6μ75. Η πάσα από μέσα προς τα έξω είναι για τον σουτέρ η καλύτερη που μπορεί να πάρει.
- Τέλος, λόγω της απουσίας παικτών που διαβάζουν το παιχνίδι από το low-post, παικτών που έχουν χάρισμα στην πάσα, ο ΠΑΟ χρειάζεται “δουλειά” στην κυκλοφορία της μπάλας, στο mindset των Μέικον, Νέντοβιτς ώστε να είναι πιο δημιουργικός. Μέχρι να προσθέσει στην περιφέρεια έναν παίκτη με δημιουργία. Παρεμπιπτόντως με έναν ακόμη ξένο, ο ΠΑΟ θα έχει ρόστερ με 8 ξένους, που σημαίνει πως ο Πρίφτης θα έχει τότε να διαχειριστεί δύο ομάδες. Μια για την Ευρωλίγκα και μια για τις εγχώριες διοργανώσεις, κάτι που αποτελεί μια συνθήκη με δυσκολίες.
