* Οι ελληνικές ομάδες έβαλαν φέτος στο Τούρμπο το μεγάλο, διαχρονικό πλεονέκτημα. Την τεχνογνωσία. Οι Έλληνες προπονητές τραβάνε κουπί με τον κάθε απίθανο δημοσιογράφο, φίλαθλο, πρόεδρο να έχει πιάσει πληκτρολόγιο και να κρίνει από τα media, τα social και τα viber τις επιλογές αλλά για αυτό είναι ωραία τα ομαδικά σπορ. Γιατί έχουμε όλοι άποψη για όλα. Ακόμα κι αν δεν ξέρουμε τίποτα.
* Αυτή είναι και η βασική διαφορά με τα μπουζούκια. Και τη χορδή να σπάσει ο μπουζουκτσής, τίποτα δεν θα καταλάβει ο θαμώνας. Εδώ τώρα λέει γιατί πήρες τον Φαλ κι όχι τον Μιλουτίνοφ. Γιατί τον Έβανς κι όχι τον Μίροτιτς.
* Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι τέτοιος που θέλει πάντα το παραπάνω. Κι είναι καλό να υπάρχουν απαιτήσεις. Το πρόβλημα αρχίζει όταν υπάρχει αδιαφορία. Μια ματιά δίπλα στο ποδόσφαιρο του Παναθηναϊκού να ρίξει κάποιος και θα καταλάβει τη διαφορά.
* Ο Ολυμπιακός έκανε εξαιρετική δουλειά. Ο Μπαρτζώκας αποφάσιζε, ο Μπαφές εκτελούσε, ο Λεπενιώτης ήταν από πάνω. Όπου δεν ασχολούνται τα αφεντικά και έχουν σοβαρούς επαγγελματίες η δουλειά γίνεται όμορφα, μυστικά, χωρίς φανφάρες και τρέλες εντυπωσιασμού.
* Κι αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός επιστρέφει στην Α1 να αναπληρώσει την ανεπανόρθωτη ιστορικά ζημιά που του έκαναν οι ιδιοκτήτες, με πλήρες ρόστερ, γεμάτο, προπονητή που έχει φιλοσοφία. Και επιστρέφει όπως αρμόζει στο μέγεθος του: Σαν φαβορί, όχι σαν φτωχός συγγενής που προσπαθεί να κλέψει το πρωτάθλημα. Το ρόστερ του είναι αναβαθμισμένο, έχει 1-2 κενά κυρίως ποιοτικά κι όχι ποσοτικά αλλά με 7-8 εκατομμύρια μπάτζετ δε γίνεται να κάνεις μαγικά.
* Θα επανέλθουμε στο ρόστερ του Ολυμπιακού και τον ορθολογικό τρόπο που χτίστηκε. Γιατί αν έχεις προπονητή, ξεκάθαρες ιδέες και τον σωστό χρόνο, βλέπετε ότι μπορεί να γίνει σοβαρή δουλειά και με λίγα χρήματα.
* Για να θυμάστε πάντως τι διαβάζετε και που, αρκεί αυτό. Στις 11 Ιουλίου όταν όλοι είχαν ξεγραμμένο τον Ντόρσει:
* Πάμε και στα παναθηναϊκά δρώμενα. Ο Παπαπέτρου ήταν το κλειδί του φετινού καλοκαιριού. Αν έφευγε για ΝΒΑ τινάζονταν όλα στον αέρα. Μετά την αποχώρηση του Μήτογλου δεν υπήρχε κανένα περιθώριο. Ήδη υπάρχει πρόβλημα δεδομένου ότι οι ξένοι είναι περισσότεροι από όσους μπορούν να αγωνιστούν στην Ελλάδα, φανταστείτε με την ένδεια που υπάρχει στους Έλληνες, τι 12αδα θα κατέβαζε ο Παναθηναϊκός στη Basket League αν δεν υπήρχε Παπαπέτρου.
* Τα πράγματα λοιπόν ήταν ξεκάθαρα. Από αρχές Αυγούστου ο Πρίφτης είχε καταλήξει: Αν έμενε ο Παπαπέτρου, θα υπέγραφε τον Έβανς ώστε να καλυφθεί στο 4-5. Αν έφευγε, θα έσπρωχνε όλο το πακέτο στον Χέιζ για να έχει και πολύ σουτ από το 4.
* Ανοίγει μια δεύτερη παρένθεση. Το καλοκαίρι ήταν χρηστικό για έναν ακόμα λόγο. Όχι μόνο γιατί ήταν ένα τρελό καλοκαίρι αποκαλύψεων αλλά και όσα δεν γράφτηκαν. Αυτή είναι η δημοσιογραφία. Να μην αναπαράγεις άκριτα. Να ρωτάς, να μαθαίνεις και μετά να δημοσιεύεις με αίσθημα ευθύνης. Όταν πχ όλα τα ελληνικά media αναπαρήγαγαν άκριτα ότι ο Χέιζ υπέγραψε στη Μονακό, εδώ στο newsroom έψαχναν και δεν το έγραψαν ποτέ. Έβραζε τότε το κοινό ότι ο Παναθηναϊκός χάνει παίκτη από το ανύπαρκτο brand της Μονακό. Για αυτό και σημασία δεν έχει μόνο τι γράφουν κάποιοι αλλά και τι διαβάζετε εσείς. Και τελικά ο Χέιζ πήγε σε κοτζάμ Μπαρτσελόνα. Αν τον έπαιρνε ο Πρίφτης θα ήταν μυρωδιάς, έτσι πάνε αυτά στην Ελλάδα. Όχι;
* Πάμε και στα καυτά info της ημέρας. Ο Παναθηναϊκός είχε να διαθέσει κοντά στα 600 χιλιάρικα για το 4-5άρι. Τελικά πέτυχε το τέλειο deal. Πήρε τον παίκτη που ήθελε ο Πρίφτης για να είναι η χαρά του Νέντοβιτς, του Μέικον, του Πέρι και του Σαντ Ρος. Σκριν, dive, κάρφωμα. Κι όλα αυτά με λιγότερα από 600. Την ουσία της διαπραγμάτευσης αυτής θα την εξηγήσουμε στη συνέχεια.
* Όταν παίρνεις ένα παίκτη που προέρχεται από συμμετοχή στο Final 4, όταν ο Έβανς είχε συμφωνήσει το καλοκαίρι με τον Ολυμπιακό στα 700 χιλιάρικα, όταν ο παίκτης πήγε τελικά στη Χίμκι με 1 εκατομμύριο και τελικά τον υπογράφεις με λίγο πάνω από τα 500 τότε είναι ένα έξυπνο deal αναλογικά με το πόσα είχες, τι αναβάθμιση έκανες στη θέση μαζί με τον Οκάρο αλλά και κυρίως: Το πόσα χρήματα περισσεύουν για τον παίκτη που μπορεί να ξεκλειδώσει τη σεζόν.
* Αυτή τη στιγμή μένει μια τελευταία μεταγραφή για τον Παναθηναϊκό αλλά η ποιότητα σε πολλές περιπτώσεις εξαρτάται και το κόστος. Ήδη πήρε εκεί τον Πέρι που είναι value for money αλλά αν βάλει κάτω κάποιος τα οικονομικά δεδομένα τότε προκύπτουν ορισμένα συμπεράσματα.
* Ο Παναθηναϊκός ψάχνει γκαρντ. Ως τώρα δεν έχει βρει κάτι που να του αρέσει και ενδεχομένως να πάρει χρόνο η διαδικασία. Ο κόουτς θέλει να δει την ομάδα πως λειτουργεί αλλά δεν είναι αυτός ο βασικός λόγος που δεν έχει προχωρήσει κάτι. Ο σημαντικότερος είναι ότι ο χρόνος αποτελεί σύμμαχο πλέον του Παναθηναϊκού. Όσο παίκτες ενός άλφα επιπέδου δεν βρίσκουν ομάδα, τόσο οι τιμές πέφτουν. Κι επειδή η θέση είναι κομβική, δεν είναι 4άρι που κάνει διαδικαστικά πράγματα και σπάνια συμμετέχει στη δημιουργία, θα περιμένει μέχρι να βρει αυτό που ψάχνει. Ακόμα και στα μέσα Σεπτεμβρίου αν βρεθεί. Αν φυσικά υπάρξει νωρίτερα η δυνατότητα επιλογής δεν θα πει κανείς όχι, αλλά δεν είναι σήμερα το πρωτεύων ο χρόνος άφιξης, όσο η ποιότητα επιλογής.
* Με πόσα λεφτά ψάχνει παίκτη ο Παναθηναϊκός; Εδώ σας θέλω. Αν υποθέσουμε πως με τον Έβανς (και τον Μπρέι) θα έκλεινε οικονομικά το μπάτζετ, κι ότι κανείς δεν περίμενε την εξέλιξη με τον Καλαϊτζάκη, τι λογαριασμό κάνουμε; Οι πράσινοι κέρδισαν γύρω στα 320-330.000€ από το buy out (300.000 δολάρια ήταν) συν το συμβόλαιο του νεαρού, άλλα 200-250.000 ευρώ από τον Μπρέι, άρα η άσκηση δεν θέλει ιδιαίτερες μαθηματικές ικανότητες.
* Με αυτά τα λεφτά ο Παναθηναϊκός μπορεί αν είναι τυχερός να βρει πολύ σοβαρή περίπτωση παίκτη. Παίκτη που τον Ιούλιο μπορεί να μην είχε βγει καν στην αγορά κυνηγώντας συμβόλαιο στο ΝΒΑ κι αν υπήρχε θα κόστιζε ένα εκατομμύριο. Χωρίς χρονική πίεση ο Παναθηναϊκός ψάχνει, αλλά δεν θα πάρει απλά για να πάρει. Θα πάρει αν βρει κάτι ξεχωριστό.
