(κλείσε τα μάτια)
«Είναι αυτό που δεν μπορείς να φανταστείς, αν δεν το ζεις».
(άνοιξέ τα)
«Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που βιώνω κάτι τέτοιο. Δεν έχω λόγια! Για να είμαι ειλικρινής αισθάνθηκα λίγο άβολα με τόσο πολύ κόσμο στο κλειστό γήπεδο την περίοδο της πανδημίας του κορωνοϊού, αλλά ήταν τόσο μεγάλη η χαρά και τόσο πρωτόγνωρη η τρέλα του κόσμου μας που το χάρηκα με την ψυχή μου. Δεν ήταν το μόνο εντυπωσιακό γεγονός αυτό που έγινε μέσα στο κλειστό της Λεωφόρου, ήταν και η συνοδεία στο πούλμαν από πάρα πολύ κόσμο στην διαδρομή μέχρι το κλειστό. Έχουμε τους καλύτερους οπαδούς στην Ευρώπη». Τσάστιτι Ριντ
(κλείσε τα μάτια)
«Είναι αυτό που δεν μπορείς να φανταστείς, αν δεν το ζεις».
(άνοιξέ τα)
«Αν δεν το ζεις, δεν μπορείς να το καταλάβεις. Αυτό που ζήσαμε μετά το παιχνίδι, μέχρι να πάμε στον Τάφο του Ινδού, δεν το έχει ζήσει κανείς άλλος στο μπάσκετ γυναικών. Κάναμε σαν μικρά παιδιά. Στους πανηγυρισμούς κουράστηκα περισσότερο απ ότι στο παιχνίδι». Λολίτα Λύμουρα
(κλείσε τα μάτια)
«Είναι αυτό που δεν μπορείς να φανταστείς, αν δεν το ζεις».
(άνοιξέ τα)
«Αυτό που έζησα σήμερα δεν ξέρω αν μπορεί να συγκριθεί με κάτι άλλο. Δεν μπορείς να το φανταστείς αν δεν το ζήσεις. Είναι κάτι πρωτόγνωρο για εμένα». Ελένη Καπογιάννη
(κλείσε τα μάτια)
«Είναι αυτό που δεν μπορείς να φανταστείς, αν δεν το ζεις».
(άνοιξέ τα)
Αν ήταν μια τηλεοπτική παραγωγή, θα ήταν κάπως έτσι. Με μια ασπρόμαυρη εικόνα από το κλειστό της Λεωφόρου και το σύνθημα, το σύνθημα που μελοποιεί καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο τις τελευταίες μέρες, να επαναλαμβάνεται. Με χιόνι να παρεμβάλλεται στις δηλώσεις των παικτριών του Παναθηναϊκού, που έζησαν το ανεπανάληπτο. Και με τις παλιές, αξέχαστες, κάθετες, πολύχρωμες γραμμές να αποτυπώνουν την ψυχοσύνθεση του Ολυμπιακού: «Μας συγχωρείτε, διακοπή!» Με τη διαφορά ότι ο Ολυμπιακός δε θα ζητήσει συγγνώμη. Δε θα παραδεχτεί, δε θα αποδεχτεί. Θα αναζητήσει απλώς τη διακοπή.
Οι πρωταγωνιστές…
Ποτέ πριν δε συνέβη τόσο ξεκάθαρα. Ποτέ πριν δεν ήταν τόσο οφθαλμοφανές. Ποτέ πριν το «αλλά» δεν ήταν τόσο κομπάρσος στο «ναι μεν». Στη νίκη. Στην ήττα. Στη διαχείριση. Στο αποτέλεσμα. Στη χαρά. Στη λύπη. Στην ένσταση, ακόμα-ακόμα. Οι δέκα μέρες των τελικών τα αποκάλυψαν όλα.
Από τις 13 Μαΐου όταν έγινε το τζάμπολ του πρώτου τελικού μέχρι και τις 24 Μαΐου όταν ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το πρωτάθλημα στο ΣΕΦ, ο κρυπτονίτης είχε τοποθετηθεί ανάμεσα στις δύο ομάδες. Ας τον ορίσουμε ως κρυπτονίτη αξιοπρέπειας. Κι όση έχανε ο Ολυμπιακός, τόση αποκτούσε ο Παναθηναϊκός. Για να φτάσουμε στο φινάλε, όπου πλέον φαντάζει να χωρίζει τις ομάδες ένα χάος. Σε ήθος. Σε αξιοπρέπεια. Σε αθλητικό ιδεώδες. Σε όραμα. Σε στήριξη. Σε αγάπη. Είναι συμπτωματικό ότι όλοι αποθεώνουν τον κόσμο του Παναθηναϊκού; Ή μήπως το έχουν ανάγκη για την επόμενη μέρα αθλήτριες που πλησιάζουν το φινάλε της καριέρας του και μια προπονήτρια που έχει περάσει κι από τις δύο ομάδες και μπορεί να αντιληφθεί τις διαφορές;
Μέσα σε δέκα μέρες έγιναν τέσσερις τελικοί. Πριν από αυτούς, έγινε ένα ακόμα ματς. Αυτό που έκρινε την πρωτιά της κανονικής περιόδου και το πλεονέκτημα έδρας. Ο Ολυμπιακός αποφάσισε ξαφνικά να μην μεταδώσει το παιχνίδι, ούτε από το δικό του κανάλι στο Youtube. Στο τέλος του τρίτου δεκαλέπτου, οι Ψαριανός-Σώμος είχαν δώσει το δικαίωμα στις αθλήτριες του Ολυμπιακού να εκτελέσουν 19 βολές και στις αθλήτριες του Παναθηναϊκού... 2. Μπορεί και να έτυχε, αλλά ήταν το έναυσμα για όσα θα ακολουθούσαν. Ο Ολυμπιακός ήταν ανώτερος στα τελευταία 2:30, έτρεξε σερί 10-0, νίκησε 66-56. Κανένας από τον Παναθηναϊκό δεν έβγαλε άχνα για τη διαιτησία, ούτε για το γεγονός ότι κάποιοι επιτέθηκαν στους «επίσημους» επειδή κάποιος χειροκροτούσε τις προσπάθειες των αθλητριών του τριφυλλιού. Στο βοηθητικό του ΣΕΦ, σε αγώνα κεκλεισμένων των θυρών βρέθηκαν μερικές δεκάδες παραπάνω οπαδοί του Ολυμπιακού, αλλά στον Παναθηναϊκό προχώρησαν παρακάτω και δεν δυναμίτισαν το κλίμα...
Κι ύστερα, ξεκίνησαν οι τελικοί. Στον πρώτο, υπήρξε επίθεση στους διαιτητές της αναμέτρησης στην ανάπαυλα από μέλη της διοίκησης του Ολυμπιακού. Ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε 72-70, με το αμφισβητούμενο καλάθι της Τσάστιτι Ριντ να οδηγεί σε ένσταση και εντέλει σε επανάληψη του αγώνα μετά το αυτογκόλ του Ολυμπιακού να καλέσει τους διαιτητές να δουν σε επανάληψη το τελευταίο σουτ από το... youtube. Ο Γιώργος Παντελάκης μίλησε για mind games. Για παιχνίδια μυαλού, και όντως έτσι ήταν. Όχι, όμως, με τον τρόπο που εννοούσε. Ο Ολυμπιακός εξαντλούσε την ενέργειά του σε ανακοινώσεις και στο αίσθημα του αδικημένου. Ο Παναθηναϊκός ανακοίνωνε την ανανέωση της συνεργασίας με την Ελένη Καπογιάννη.
Στο δεύτερο παιχνίδι που ήταν πρώτο, ο Ολυμπιακός έβγαλε αντίδραση. Πάθος, ένταση, νεύρο. Κέρδισε εύκολα. Έκανε, όμως, ένα μεγάλο λάθος, το οποίο συχνά κάνει ως οργανισμός. Δεν το αντιμετώπισε ως ένα ματς 40 λεπτών. «Τώρα στη Λεωφόρο θα είναι το τελευταίο παιχνίδι, αν κερδίσουμε και αν… πάμε. Σίγουρα αυτό που έχω να κάνω εγώ είναι να προετοιμάσω την ομάδα να παίξει το Σάββατο. Αν παίξει Σάββατο, γιατί μπορεί να παίξει Κυριακή ή Δευτέρα», δήλωνε μεταξύ άλλων ο Γιώργος Παντελάκης μετά το ματς, ενώ η προπονήτρια του Παναθηναϊκού στεκόταν κυρίως στο αγωνιστικό κομμάτι του παιχνιδιού και έδινε – κι αυτό έχει τη σημασία του – συγχαρητήρια στον Ολυμπιακό.
Δεύτερη πράξη των τελικών στην Λεωφόρο. Ένα ημίχρονο γεμάτο Ολυμπιακό. Ένα ημίχρονο γεμάτο Παναθηναϊκό. Χωρίς επιθέσεις στο ημίχρονο, παρά το -18. Χωρίς κραυγές από την κερκίδα, χωρίς να χρειαστεί οι διαιτητές να διώχνουν κόσμο. Οι παίκτριες της Ελένης Καπογιάννη κάνουν την απίστευτη ανατροπή και νιώθουν, ήδη, νικήτριες.
Οι χαμένοι σε εκείνο το ματς, αγνοούν το λόγο που έχασαν. Αρνούνται να τον δουν. Κρύβονται πίσω από δικαιολογίες. «Με δέκα φωνές και 2-3 σφυρίγματα χάσαμε το μυαλό μας. Δεν ήταν κάτι καινούριο. Δεν είναι αυτός ο χαρακτήρας της ομάδας μας. Δυστυχώς ο ψυχισμός μπορεί να αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη. Προσπαθούμε, αλλά δεν τα καταφέρνουμε πάντα», δηλώνει ο προπονητής του Ολυμπιακού και με αυτή τη νοοτροπία ετοιμάζει την ομάδα του για τον τελευταίο τελικό.
Κι εκεί, την προηγούμενη Δευτέρα, το παίρνουμε ανάποδα. Ο Παναθηναϊκός κατακτά τον τίτλο. Ο Όλγα Χατζηνικολάου, η Ελένη Καπογιάννη, η Λολίτα Λύμουρα και η Ρούλα Μούλη κάνουν δηλώσεις στο ΣΕΦ. Ούτε μια κακή κουβέντα για τον αιώνιο αντίπαλο παρά το ότι παίρνουν τον τίτλο μέσα στην έδρα του. Σεβασμός απέναντι στις αντίπαλές τους και συγχαρητήρια για τους αγώνες. Από τον Ολυμπιακό, περιμένουμε ακόμα τη φωνή της λογικής. Ό,τι κοντινότερο στο αθλητικό ιδεώδες ήταν η 26χρονη Άννα-Νίκη Σταμολάμπρου που θέλησε να αναλάβει μερίδιο της ήττας και με σεβασμό να δηλώσει ότι «στο μπάσκετ υπάρχουν οι νίκες, υπάρχουν και οι ήττες». Η Εβίνα Σταμάτη σπεύδει να δώσει συγχαρητήρια στο κέντρο του γηπέδου. Οι αθλήτριες δείχνουν ξανά τον δρόμο, αλλά... ως εκεί.
Η διοίκηση του Ολυμπιακού εξάντλησε την ενέργειά της σε ανακοινώσεις, ενστάσεις, καταγγελίες στον πρωθυπουργό, προσφυγές στο ΑΣΕΑΔ και αρνείται να δώσει το δικαίωμα στον αντίπαλο να πάρει τον τίτλο, επικαλούμενος νομικά τερτίπια.
Ο προπονητής του Ολυμπιακού προχωρά στις πιο ακατανόητες δηλώσεις. Ακατανόητες σε βαθμό σύγχυσης. Μίλησε για μια ομάδα που δεν ήταν φαβορί, που άντεχε να παίξει άλλο ματς, κι όμως η ομάδα του – κάτι που επιμελώς κρύβεται – κέρδιζε 14-6 στον τελευταίο τελικό. Και δεν ήταν φαβορί η ομάδα που είχε 2 ήττες στα τελευταία 165 παιχνίδια... Μίλησε για την παίκτριά του που αγωνιζόταν με σπασμένη μύτη κι έκανε τη δική της υπέρβαση δίνοντας τα πάντα στο παρκέ.
Έχει κι αυτό το ενδιαφέρον του, αν το βάλεις στη ζυγαριά…
Γιώργος Παντελάκης: «Έχω μια ομάδα που είναι πολύ κουρασμένη. Τα επικοινωνιακά τρικ είναι πολύ πολύ όμορφα, αλλά η αλήθεια είναι ότι ρόστερ μου και το μπάτζετ μου δεν ήταν τα μεγαλύτερα στην Ελλάδα. Είχα και τη βασική γκαρντ μου, με σπασμένη μύτη και μάσκα (που είναι πρόβλημα). Δυστυχώς, στο τέλος είχαμε πολλά προβλήματα».
Ελένη Καπογιάννη: «Η Λύμουρα έχει τραυματιστεί σοβαρά και δεν μπορεί να βάλει το παπούτσι της εδώ και δύο μέρες αλλά εκεί φαίνεται η προσωπικότητα και πόσα... έχει ο καθένας και το πως απαντάει με πράξεις και όχι με λόγια. Απλά, μπαίνει μέσα στο γήπεδο και... ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε. Η έκφραση αυτή, δείχνει το πως σκέφτεται η Λύμουρα. Η ηλικία είναι ένα νούμερο. Για τέτοιες αθλήτριες, παίζει ρόλο το background, η εμπειρία, το μυαλό, αλλά κυρίως η καρδιά. Αυτό το πακέτο, δεν το έχουν πολλές».
Μίλησε για μπάτζετ, για τον τίτλο του φαβορί, για το γεγονός ότι είχε μόλις δύο ψηλές (σ.σ. ο αντίπαλός του είχε μία). Ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι τις παίκτριές σου είναι συνήθως ο τρόπος που θα αντιληφθούν οι ίδιες τον εαυτό τους. Και οι δικαιολογίες που θα δώσεις, είναι οι δικαιολογίες που θα χρησιμοποιήσουν.
Ο κόσμος…
Αν δεν υπήρχε η πανδημία του κορωνοϊού, η διαφορά θα ήταν ακόμα πιο ξεκάθαρη. Όπως, δηλαδή, τα προηγούμενα χρόνια. Όταν ακόμα και στην Α2 ο Παναθηναϊκός έπαιζε σε γεμάτη Λεωφόρο και στον Ολυμπιακό καλούσαν κάθε εβδομάδα τον κόσμο, μήπως και καταφέρουν να μαζέψουν μερικές δεκάδες άτομα στην Γλυφάδα. Ή ακόμα και στο προπονητικό του ΣΕΦ, το οποίο χρησιμοποιούσαν ως έδρα. Όσα έζησαν οι παίκτριες του Παναθηναϊκού μετά το τέλος του αγώνα δεν είχαν προηγούμενο. Οι περισσότερες δάκρυσαν. Κάποιες έκλαψαν. Δεμένες με το σύλλογο από χρόνια, ενδεχομένως με αγάπη για την ομάδα από παιδιά, ζούσαν το όνειρό τους.
Τη διαφορά την καταλαβαίνεις από εκείνες που έχουν ζήσει και τις δύο πλευρές. Η Ελένη Καπογιάννη. Η Όλγα Χατζηνικολάου. Αμφότερες αναφέρθηκαν σε συναισθήματα που δεν έχουν νιώσει ξανά, σε εικόνες που δεν έχουν δει ξανά, σε αγάπη που δεν είχαν εισπράξει ξανά.
Μα, στον Ολυμπιακό δεν ήταν; Ναι, στον Ολυμπιακό που έφταιγε το γήπεδο που ήταν μακριά και δεν πήγαινε ο κόσμος…
Στον Ολυμπιακό, που έφταιγε η ώρα διεξαγωγής και δεν πήγαινε ο κόσμος…
Στον Ολυμπιακό, που γυναικείο μπάσκετ είναι μωρέ, τι να πάει να δει ο κόσμος;
Στον Παναθηναϊκό ο κόσμος ήταν εκεί. Να ενισχύει την ομάδα, να υποδεχτεί την ομάδα με την πομπή από μηχανάκια, με την αποθέωση στο Σύνταγμα, με την τρέλα στη Λεωφόρο. Γιατί είναι διαφορετικό προφανώς να επιβάλεις ή να αγοράζεις μια ομάδα και διαφορετικό να τη δημιουργείς και στο τέλος να δρέπεις τους καρπούς.
Η διοίκηση…
Μέρος τρίτο και τελευταίο… Η αξία του νικημένου δίνει δόξα στον νικητή. Το είπε η Ελένη Καπογιάννη μετά το τέλος του τελευταίου τελικού. Από τον Ολυμπιακό ακόμα περιμένει κάποιος να ακούσει συγχαρητήρια. Να αποδεχτεί την ήττα του. Να αποδεχτεί την ανωτερότητα του αντιπάλου. Θέλει να κάνει ένσταση; Να κάνει. Σε έναν ιδεατό κόσμο μπορούν να ισχύσουν και τα δύο. Να διεκδικείς εκείνο που θεωρείς δίκιο σου, χωρίς να αμφισβητείς την ήττα σου. Χωρίς να σηκώνεις ένα θέμα και να το κάνεις σημαία σου, διασύροντας έναν άνθρωπο.
Ας μην ξεχνάμε ότι κάποτε η Όλγα Χατζηνικολάου υπήρξε παίκτρια του Ολυμπιακού. Και τότε ήταν ο Παναθηναϊκός το αντίπαλο στρατόπεδο, το οποίο ουδέποτε προσπάθησε να σηκώσει σκόνη, να δημιουργήσει εντυπώσεις, να ζητήσει φακέλους με προσωπικά δεδομένα. Κι ας έχανε. Κι ας διασυρόταν. Κι ας τρωγόταν με τα ρούχα του. Όσο ο Ολυμπιακός φώναζε, ο Παναθηναϊκός ανανέωνε συμβόλαια. Έδειχνε την εμπιστοσύνη του, αντί να ασχολείται με το φαίνεσθαι.
Ενόσω οι ερυθρόλευκοι δυναμίτιζαν το κλίμα με ανακοινώσεις που έμοιαζαν με ευθείες απειλές, οι πράσινοι έταζαν έξτρα πριμ. Ακόμα και για τη νίκη στην Λεωφόρο. Η μία ήταν διοίκηση για τα μάτια των οπαδών και πρωτοσέλιδων, η έτερη ήταν διοίκηση των παικτριών και της ομάδας. Ποια τα πήγε καλύτερα; Ποια φαντάζει πιο ελκυστική στα μάτια των παικτών που αύριο-μεθαύριο θα κληθούν να επιλέξουν;
Μέσα σε δέκα μέρες, η αλήθεια έγινε ξεκάθαρη. Εκτυφλωτική.
Το χάος που χωρίζει τις δύο ομάδες σε νοοτροπία, φιλοσοφία αλλά και στην πράξη, μεγαλύτερο από ποτέ. Το «είναι» και το «φαίνεσθαι».
Οι αξίες που αντιπροσωπεύουν, οι αξίες που μεταλαμπαδεύουν, οι αξίες που πρεσβεύουν.
Οι στιγμές που θα ζήσουν και ο τρόπος που θα τις ζήσουν.
Με κραυγές, επίδειξη τσαμπουκά και με έπαρση από τη μία.
Με ταπεινότητα, όνειρα και μια μελωδία από την άλλη…
(κλείστε τα μάτια)
τι να σου πω, θα τρελαθώ...
