Το όποιο γόητρο του μπάσκετ, σώζεται από τις επενδύσεις ιδιοκτητών και την άνοδο των ομάδων. Οργανωτικά το άθλημα πηγαίνει… στο άγνωστο, χωρίς καμία ελπίδα για βάρκα. Παραδομένο στις ορέξεις και στις διαθέσεις μιας Ομοσπονδίας η οποία αισθάνεται πως δεν μπορεί να την αγγίξει κανείς και τίποτα.
Ελέγχοντας πλήρως το επικοινωνιακό σκέλος, επενδύοντας εκεί που πρέπει για να το πετύχει, αλλά και στους «φίλους» που βάζουν τα στήθη τους μπροστά. Δυστυχώς όμως, καμία επικοινωνία δεν μπορεί να κουκουλώσει και να ξεπλύνει τον ευτελισμό κάθε ίχνους αξιοπρέπειας στο άθλημα. Γιατί μέχρι κι αυτή έχει χαθεί.
Ποτέ ξανά στο παρελθόν παράγοντας μιας Ομοσπονδίας δεν τιμώρησε απλούς φιλάθλους επειδή του πήγαν κόντρα. Επειδή… τόλμησαν να ειρωνευτούν για αυτά που είχαν εξαγγελθεί και δεν έγιναν ποτέ πράξη. Όπως το περίφημο 50-50 στη διαιτησία.
Ο Βαγγέλης Λιόλιος λες και ήταν καθισμένος στο… θρόνο του, δεν άντεχε ούτε να ακούει 2-3 φιλάθλους να τον ειρωνεύονται. Έσπευσαν να απομακρύνουν ανθρώπους που έδωσαν λεφτά για να δουν μπάσκετ. Χωρίς η συμπεριφορά τους να ξεφεύγει σε τέτοιο σημείο που να… σηκώνει απομάκρυνσή τους. Σα να μην έφτανε αυτό, τους αφαιρέθηκε και το δικαίωμα να δώσουν το παρών στον τελικό, γιατί… τόλμησαν να κριτικάρουν τον Λιόλιο.
Σκεφτείτε τί θα συνέβαινε αν ο Βασιλακόπουλος έκανε κάτι ανάλογο. Τότε που τον έβριζαν σε διάφορα γήπεδα, ενώ ακόμη και αθλητές στον πάγκο τραγουδούσαν υβριστικά συνθήματα γι’ αυτόν. Τώρα, όμως, ουδείς ενοχλείται απ’ τη συγκεκριμένη συμπεριφορά ενός ανθρώπου ο οποίος κάνει επίδειξη δύναμης σε φιλάθλους. Θυμίζοντας καθεστώτα και καταστάσεις που δεν έχουν καμία θέση στην κοινωνία και όχι απλά στο μπάσκετ.
Το σκηνικό «έδεσε» ιδανικά, με την κοινή πόζα με τον Λευτέρη Αυγενάκη. Χαμογελαστοί, με καμάρι που προφανώς είχαν απομακρυνθεί εκείνοι που τόλμησαν να ασκήσουν κριτική. «Πνίγηκαν» οι αντίθετες φωνές, έμειναν στο κλειστό λίγοι αλλά… πειθαρχημένοι. Εκείνοι που δεν ήθελαν να ασχοληθούν με την κατάντια τους. Ή που απλά φοβήθηκαν γιατί είδαν τι έγινε.
Με το… πεδίο ελεύθερο λοιπόν, οι δύο άνθρωποι που έχουν ακριβώς την ίδια νοοτροπία, καμάρωσαν στην κοινή τους φωτογραφία. Ένα Final-8 ντροπή για το άθλημα που υποχρεωτικά πρέπει να γίνεται στο Ηράκλειο για να χαίρεται ο Αυγενάκης. Λες και είναι η διοργάνωση… του μπαμπά του που τη φέρνει ο Λιόλιος στην «αυλή» του κάθε χρόνο.
Ο ένας άκουσε κριτική και έδιωξε τον κόσμο αφαιρώντας τα εισιτήρια. Ο άλλος όταν ήταν ακόμη υπουργός, ζητούσε να ψηφιστεί συγκεκριμένος υποψήφιος στις περιφερειακές εκλογές για να δοθούν αποζημιώσεις σε πλημμυροπαθείς. Έτσι αντιλαμβάνονται τον τρόπο διοίκησης. Είτε πρόκειται για τη χώρα είτε για το μικρόκοσμο του μπάσκετ.
Ίδια μυαλά, ίδια «αρρωστημένη» νοοτροπία. Μεθόδους σκοτεινών καθεστώτων, με δεκανίκια την εύνοια εκείνων που βλέπουν τα πάντα όμορφα. Μόνο που στη ζωή μπορείς να κοροϊδέψεις πολλούς για λίγο καιρό. Κάποια στιγμή όλοι ξυπνάνε. Και τότε δε θα είναι τρεις αυτοί που θα ειρωνεύονται. Έως τότε, εν μέσω παρανομιών, επιδείξεων σχέσεων και εξουσίας, το μπάσκετ πρέπει να κάνει κουράγιο παραδομένο στις ορέξεις του επικεφαλής του.
